Auteur: Corné Ouburg

EHBO by Burugo

EHBO

13 maart 2019

Als u ooit de geest dreigt te geven in mijn nabijheid dan kon het wel eens akelig met u aflopen. Want ik heb nooit een EHBO cursus gedaan, laat staan leren reanimeren. Het enige dat ik dan zou kunnen doen is 112 bellen, maar waarschijnlijk weet ik op het moment suprême het nummer niet meer.

 
 
 

Ik voel mij hier ietwat onbehaaglijk bij want EHBO is toch eigenlijk een basiskennis die ik zou moeten beheersen. ‘t is heus geen dommigheid of zo want ik heb een paar decennia geleden de middelbare school afgerond met minstens drie voldoendes, dus ik ben keislim.

En ik beheers wel allerlei andere, veel moeilijker zaken dan EHBO. Ik bespeel bijvoorbeeld een vijftal muziekinstrumenten (niet allemaal tegelijk hoor, zo virtuoos ben ik nu ook weer niet), en kan bovendien fenomenaal trommelen op de wielen van mijn rolstoel. Maar wat heb je daar aan als het bloed uit je lijf gutst.

Dus ik vind dat ik op cursus moet. En derhalve ben ik op het internet gaan zoeken naar ‘EHBO+rolstoel’, maar ik vind uitsluitend webpagina’s waar men uitlegt dat je iemand met een gekneusd en/of afgerukt been het beste in een rolstoel kunt vervoeren, en dus niet bijvoorbeeld op je rug.

EHBO Cursussen voor rolstoelgebruikers bestaan kennelijk nog niet.  Wij worden geacht zelf de patiënt te zijn die medische hulp belieft.  Terwijl ik het voor de verandering ook wel eens aardig zou vinden als er iemand anders van de trap dondert en al zijn benen breekt zodat ik daar dan een mitella op kan plakken, of drie minuten onder de koude kraan. (want dat kan nooit kwaad)

Moet-ie natuurlijk wel een beetje handig landen want ik moet er wel bij kunnen komen met mijn rolstoel.

Mocht zulks u onverhoopt toch gebeuren, dan heb ik wel reeds een mooie verbanddoos aangeschaft met mooie pleisters, drukverbanden, gaasjes en kleine flesjes met mysterieuze inhoud (vermoedelijk oogdruppels).

En een tuinslang natuurlijk.

Burugo

Ontdek meer columns van Burugo op  
dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns. 

nature by Burugo

De natuur in

28 januari 2019

Er moet meer asfalt komen want ik ben verzot op natuur tegenwoordig. Vroeger niet hoor, toen had ik daar allemaal geen aandacht voor. Maar nu kan ik helemaal in vervoering raken van een bij die mijn spouwmuur gekraakt heeft, of een aalscholver die een aal aan het scholveren is. Ik scholver zelf ook weleens een aal hoor daar niet van, maar niemand scholvert toch alen zoals een aalscholver alen scholvert.

En omdat ik opeens van de natuur houd overweeg ik mij nu in te schrijven voor een cursus planten bakken. Of bloem, dat weet ik nog niet precies.

Dus als het weer een beetje stuimig is dan ga ik er graag op uit.

Er is echter wel een probleem als je de natuur in wilt als roller, namelijk: te weinig asfalt. En dan kom je niet ver. In een stadspark of een diergaarde gaat het meestal nog wel, maar in het tropisch regenwoud bijvoorbeeld is het waardeloos geregeld en ook in de Sahara zijn nauwelijks fietspaden. Maar daar hoor je ze niet over, de hoge dames en heren in Den Haag!

Bij ons heb je bijvoorbeeld natuurgebied de Biesbosch. Daar sterft het van de Bevers en Steenarenden heb ik van horen zeggen, een kennis van mij heeft daar zelfs een heuse koe gespot! Maar ik zie niets van dit alles op de parkeerplaats. Er zijn in dat gebied minstens drieëntachtig vogelkijkhutten, maar geen één met een lift. Nou ja!

Soms probeer ik het gewoon, een stukje de natuur in. Gisteren nog met mijn hond vanwege zijn speurneus voor konijnen. ‘Gaat u daar in met dat hondje?’ vroeg een verbaasde langsfietsende scholier. Ik antwoordde stoer bevestigend. ‘Nou, zet hem op!’ Maar dat heb ik niet gedaan hoor, het beestje leeft nog…

Datzelfde hondje moest mij overigens vijftig meter verderop uit de modder trekken.

Daarom pleit ik voor meer asfalt, vooral in de natuur.

Burugo



www.facebook.com/burugocolumns

www.dwarslaesie.nl/column

cigaretten

ZITTEN IS HET NIEUWE ROKEN

14 november 2018

‘Zitten is het nieuwe roken’. Ik heb deze kop al een paar keer voorbij zien komen in media als Facebook, Twitter en zelfs in een paar grote-mensen-kranten. Je mag niet meer zitten. Foei!  ‘Kom uit uw stoel’, schrijven ze erbij. Wat een top idee, dat ik daar nooit aan gedacht heb.

 

 

En het is ook niet een béétje ongezond schrijven ze. Welnee, je wordt er dik van, en kortademig. En je sterft ook nog eens vroegtijdig. Depressief word je ook nog eens een keer, maar daar heb ik eigenlijk alleen maar last van als ik dit soort artikeltjes lees, verder valt het reuze mee. Terwijl ik toch al ruim 22 jaar een notoire zittenblijver ben. Nou ja, overdag dan hè, ’s nachts lig ik meestal. En liggen zal dan wel weer het nieuwe koekhappen zijn of zoiets dus dat schiet ook niet echt op.

Ik begrijp heus wel dat deze teksten niet gericht zijn op rollers, zo dom ben ik echt niet (en da’s jammer want dom is het nieuwe slim), maar die kanttekening ben ik nog nergens tegengekomen.

Dus bij deze beste mediamensen: Zittende mensen kunnen ook een gezond leven leiden. Oké, zij doen vaak zittend werk (wat zeg je nou, doen ze werk?!?) maar de meesten bewegen ook regelmatig hoor, en degenen die dat niet kunnen doen vaak ook hun stinkende best om gezond te blijven. Dus hou asjeblieft op met dit soort ongenuanceerde koppen. Ik weet dat dit soort kreten tegenwoordig in de mode is, maar ik heb nieuws voor jullie: mode is uit!

Sorry da’k een beetje boos doe, (boos is het nieuwe heel erg boos) maar júllie zijn begonnen! Om het goed te maken heb ik speciaal voor jullie een nieuwe trendy kop bedacht:

Rollen is het nieuwe lopen!

Succes ermee.

 

Hert strand

Het Strand

6 september 2018

‘Het  strand ligt vol met meisjes, met al hun borsten bloot.’

Aldus een van mijn Vlaamse helden Urbanus.

Typisch een van die zaken welke je eerst proefondervindelijk moet hebben vastgesteld alvorens je ze voor waarheid kunt aannemen vind ik.

 

Dus de daad maar bij het woord gevoegd, en er op af!

Eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n strandliefhebber. Dat was ik trouwens ook al niet in mijn rolstoelloze bestaan. Maar toen wist ik dat nog niet, van die borsten.

Nu is het strand niet het meest rolstoelvriendelijke aardoppervlak dat je kunt bedenken,  maar ze verhuren er strandrolstoelen, foeilelijke dingen met knaloranje hardplastic banden van een halve meter dik.

 

Strandrolstoel

 

deze keer ook nog voorzien van een guitig vlaggetje voor als ik vermist raak.

Lijkt best leuk allemaal, maar in mijn geval toch vrij zinloos. Want stel je voor, je huurt zo’n ding, je laat je het strand op duwen (want zelf rijden lukt niet met zo’n apparaat.) en dan sta je op het strand.

En dan?

Dan sta je dus op het strand, te wachtten tot je een ons weegt en er weer vanaf mag. In die  knaloranje rolstoel, welke ook nog eens enorm vloekt met je paarse ‘Spongebob squarepants’ zwembroek die je voor je verjaardag had gekregen en welke je later op die avond na een paar borrels, tot grote hilariteit van de verjaarsvisite, zelfs nog even had gepast.

Kortom, ik kan volgens mij evengoed op de boulevard gaan zitten in mijn eigen comfortabele rolstoeltje. Afwisselend cocktails, patatjes oorlog en ijsco’s nuttigend.

Moet ik alleen wel even een verrekijker regelen in verband met de al eerder genoemde borsten.

Of nee, ik weet het nog beter.

Thuisblijven, lekker knusjes bij de airco. Die moet ik dan wel even kopen, maar ik spaar ijsco’s, patatjes oorlog, cocktails en een verrekijker uit dus dat gaat wel lukken.

 

Zit ik alleen nog met die borsten.

Weet u of die wellicht ergens te vinden zijn op internet?

 

Burugo

 

 

 

 

www.facebook.com/burugocolumns

www.dwarslaesie.nl/burugo

 

 

 

Rolstoel winkelkar

Op schoot

25 april 2018

Je hebt altijd je handen vol, da’s de ellende.

Dus als je iets wilt vervoeren als rolstoeler doe je dat doorgaans op je schoot.

Maar je kunt natuurlijk niet alles meenemen.

 

 

 

Te transporteren artikelen mogen bijvoorbeeld in mijn geval niet breder zijn dan 48,7 cm hoger dan 37cm of zwaarder dan een doorsnee schoonmoeder. Dus een wulpse jongedame, mits schaars gekleed, (allemaal gewicht nietwaar?) lukt nét. Maar een krat cola bijvoorbeeld is best lastig. Een flesje rode wijn lukt gelukkig weer wel.

 

En sommige dingen zijn weliswaar klein en licht, doch niet vervoerbaar op schoot. Zoals goudvissen in kommen (te nat), klonten ijs (te koud) (en te nat op den duur), koppen tomatensoep (te rood), een winterpeen (geen gezicht), of hondenpoepscheppen (te vies).

 

Er is nog een alternatieve wijze!

 

De rugzak, welke door de rolstoeler niet op de rug, maar op de rugleuning van de rolstoel kan worden bevestigd. Maar ook daar kunnen geen kratten cola, goudvissen in kommen enzovoort in. Om van schaars geklede wulpse jongedames nog maar te zwijgen.

Het gewicht van zo’n gevulde tas is bovendien fnuikend voor de rolstoelbalans. Waardoor je bij de geringste onbeheerste beweging op je rug ligt gelijk een schildpad en dus nooit meer overeind kan komen zonder hulp van derden.

 

Ooit heb ik voor mezelf een soort aanhangwagentje gemaakt, een omgebouwd tweedehandsje van de rommelmarkt. En dat werkte best aardig moet ik zeggen, maar ik reed voor joker. Ik weet alleen niet zeker of dat door die aanhanger kwam, of door de Bob de Bouwer afbeelding aan de achterkant van het vehikel.

 

De ideale transport methode heb ik nog niet kunnen bedenken. Behalve dan voor het vervoer van etenswaren, namelijk: het spul eerst opeten en daarná pas vervoeren. Dat is ook nog eens een stuk goedkoper!

Maar dan moet je het wel vóór de kassa op hebben.

 

BURUGO

 

Ontdek meer columns van Burugo op www.burugo.nl of dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns.