Categorie: Behelpen

Van lockdown naar eigen praktijk

14 april 2021

Ik ben Lieselot 31 jaar en zit sinds mijn geboorte in een rolstoel. Ik weet niet of dit avontuur éénmalige is of ik me in de toekomst nog eens waag aan het schrijven van een artikel op deze prachtige blog. Dit wilde ik alvast heel graag met jullie delen!


15 maart 2020. Ik ben in de showroom van een bedrijf dat feestmateriaal verhuurd aan het bespreken welk materiaal we allemaal nodig zullen hebben voor een feest dat later op het jaar gepland staat, wanneer plots mijn gsm rinkelt.

Ik krijg niet geheel onverwacht mijn collega aan de lijn die me meldt dat Duin en Polder – waar ik elke maandag, dinsdag en vrijdag vrijwilligerswerk doe – vanaf maandag in lockdown gaat. Daardoor kunnen vrijwilligers logischerwijs voor een toen nog onbepaalde duur niet meer komen helpen.

’s Avonds gaan we -als zo velen op dat moment- nog snel op restaurant met de hele familie, om de horeca te steunen zeggen we tegen elkaar, in een poging de gedachte te onderdrukken dat dit niet de meest slimme beslissing is. Ik vraag me tijdens het eten af of de Franse les, die elke maandag avond bij mij op de agenda staat, nog door zal gaan. Na wat heen- en weer- gesms met één van mijn klasgenoten is de conclusie dat de les waarschijnlijk niet zal door gaan. – pff- denk ik bij mezelf ik zat nu net in zo’n toffe klas. Ik troost mezelf met de gedachte dat we op zijn minst wel op het einde van mei nog  wel eens samen zullen komen om het einde van het schooljaar te vieren. Binnen 2 maand is het allemaal wel voorbij dacht ik toen nog!

Daar zit ik dan op maandag 18 maart 2020. Mijn anders behoorlijk volle agenda volledig leeg. Geen vrijwilligerswerk, geen Franse les, geen fitness en zelfs geen kine. In die 31 jaar dat ik op de aardbol rond rol, is er nooit langer dan 14 dagen geen kine geweest. Het behoort zo tot de routine van het dagdagelijkse leven dat ik er nog amper bij stil sta.

Nu ineens niks, zelfs winkelen in de Colruyt begin ik na verloop van tijd te missen, want samen met mijn assistente in de auto was  nog geen optie. De rust doet me wel deugd en doet me beseffen dat ik voor iemand zonder job best wel een drukke agenda heb. Het geeft me de tijd om na te denken over wat ik wil met mijn verdere leven.

Ik beslis er voorlopig het beste van te maken, tot ik op  tv de oproep rond Contact Tracing zie. Die job wil ik,  ideaal de hele dag babbelen, weg tempoprobleem waar ik dankzij mijn visuele problematiek al m’n hele leven mee worstel. Mijn hart wil altijd van alles, maar mijn lichaam en vooral mijn hersenen denken daar duidelijk anders over.

Ik surf naar het adres opgegeven in het tv-programma, geen contact tracers nodig. Vreemd dat kan toch niet ?Hoe krijgen ze al die plaatsen dan gevuld? Ik ontdek op de websites van interimkantoren opvallend veel vacatures voor tele-enquêteurs. De jobomschrijving doet me denken aan die van een Contact Tracer, dus ik begin me   overal in te schrijven in de hoop dat iemand me aanneemt. Solliciteren is vaak een heel tijdrovende en vooral geen succesvolle onderneming voor mij. Ik vermoed dat dit probleem jullie niet vreemd is. Ook nu is het alles behalve simpel, maar het lukt Ik krijg de job.


 Hoewel ik daar graag ben, besef ik al snel dat ik ook hier weer te maken krijg met een enorm verschil in tempo. Het intypen van de gegevens verloopt bij mij trager, maar op zich is dat geen probleem ,want op dat moment is er niet zoveel werk. Ik troost me met de gedachte dat mijn werkgever ook 40 procent van mijn loon terug krijgt. Helaas komen de centjes bij het interimkantoor terecht en niet bij de opdrachtgever zelf. Bovendien beslist het bedrijf waarvoor ik werk, om met contact Tracing in Ieper te stoppen. Daar zit ik dan opnieuw zonder job, tijdens de 2de golf doe ik een nieuwe poging, maar mijn tempoprobleem bleek toch een te groot obstakel om me terug in dienst te nemen.

Teleurgesteld begon ik na te denken: ik heb toch een diploma sociaal werk?  Ik ben toch goed met mensen? Wat zit ik daar aan die verdomde telefoon te doen. Ik heb toch helemaal geen toekomst in een callcenter waar elke seconde telt. Het bracht me terug naar mijn echte droom. Ik wilde super graag life coach worden. Ik begon voor de zoveelste keer aan mijn zoektocht naar de geschikte coach opleiding. Die vond ik bij Apluscoaching . Het theoretische deel kon op mijn eigen tempo thuis volgen en ik had enkel ondersteuning nodig van mijn assistente tijdens de live dagen Ik besef wel dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik op een persoonlijk assistente kan beroepen. Jammer genoeg staat er voor velen nog steeds een lange wachtlijst in de weg.

Ondanks de meevaller van de online lessen slaat de twijfel toch toe. Wat ben ik nu met een life coach opleiding als ik er achteraf niks mee kan doen, omdat ik  niet zelfstandig kan worden met mijn uitkering. Is dat wel echt zo onmogelijk vraag ik me af.

Ik begin aan een zoektocht op internet en bots op een artikel op jullie blog. Werken met een beperking als zelfstandige. Die blogpost stelt me gerust. Ik bel met een maatschappelijk werkster ze bevestigd dat jullie artikel klopt, maar vertelde  er meteen bij dat de meeste mensen met een handicap die de sprong wagen uiteindelijk in de schulden belanden, omdat ze niet voltijds aan de slag kunnen.  Ik schrik van haar opmerking. Wat er met mijn uitkering gebeurd na dat ik mezelf een loon geef is niet echt duidelijk. Niet dat ik het erg vind om mijn uitkering te verliezen als ik mezelf een loon geef. Het schoentje wringt als blijk dat je jou uitkering niet zomaar weer terug krijgt zelfs niet als je ziek wordt of zonder werk zit. Ze raad me aan om contact op te nemen met de VDAB. Dat doe ik en op die manier kwam ik bij starterslabo terecht. Na een intakegesprek ben ik in november 2020 aan mijn traject begonnen. Ik krijg nu 18 maanden experimenteerperiode cadeau waar ik met hun ondernemingsnummer kan uitzoeken of het opstarten van mijn eigen praktijk haalbaar is. Ik heb ondertussen mijn opleiding als life coach  afgerond of toch de basiscursus want bijleren kan altijd in deze job 😉 en ik geniet volop van mijn ondernemersavontuur. Ondertussen is Live a lot geboren en zijn mijn facebookpagina en website gelanceerd. Ik sta te popelen om met mijn coachees aan de slag te gaan! Hoe het na starterslabo verder moet, heb ik voorlopig losgelaten . Dat zal het vervolg van het avontuur wel uitwijzen!

Ik hoop jullie geïnspireerd te hebben met mijn verhaal en Ik ben benieuwd welke grote droom jullie koesteren!

Veel Liefs

Lieselot

Epidemie met een beperking

11 maart 2020

Zoals jullie ongetwijfeld al weten zal ook België niet gespaard blijven van het coronavirus. Omdat personen met een beperking behoren tot de risicogroep leek het mij een goed idee een blog te schrijven waarin ik wat meer informatie geef. Ik volg namelijk al van december de ontwikkelingen rond het virus op, waaronder de medische studies en de officiële verklaringen van overheden en (internationale) instellingen.

 

Laten we beginnen bij het begin. Maggie De Block vergeleek het virus vaak met de griep, maar wat zeggen de cijfers eigenlijk? Laten we kort een vergelijking maken op basis van besmettelijkheid en Dodelijkheid. Dit moeten we doen aan de hand van percentages omdat het een nieuw virus is dat nog maar drie maanden bestaat en we dit dus niet kunnen vergelijken met een ziekte die al heel de wereld rond is gegaan, al heel lang bestaat en ook al lang over zijn hoogtepunt heen is.

  1. Besmettelijkheid

de besmettelijkheid van een ziekte wordt in de medische wereld aangeduid met R0. Het cijfer van de R0 geeft weer hoeveel personen een besmettelijke persoon gemiddeld besmet. Bijvoorbeeld een R0 van 2 wil zeggen dat elke besmette persoon gemiddeld twee nieuwe personen besmet.

De R0 van de seizoensgebonden griep is 1.28 .

Ter vergelijking wordt de R0 van het coronavirus geschat te liggen tussen 4 en 7.

Het nieuwe corona virus is dus 3-6 keer besmettelijker dan de griep. Dit is de reden waarom het zich zo snel weet te verspreiden. Om de epidemie te voorkomen/stoppen moeten we de R0 laten dalen tot minder dan 1. Vandaar de quarantainemaatregelen en het afgelasten van activiteiten met grote groepen personen.

Net zoals de griep besmet het coronavirus mensen via droplets. Dit zijn kleine druppeltjes vocht die het virus bevatten. Vandaar dat mensen besmet kunnen raken door iemand die hoest of niest. Het virus overleeft ook op niet-organische oppervlakken, maar hoe lang staat nog ter discussie. Andere virussen van dezelfde groep kunnen tot zeven dagen overleven en we nemen dus best aan dat dit ook geldt voor het nieuwe coronavirus.

Nieuwe studies wijzen uit dat het virus in bepaalde gevallen ook kan besmetten zonder droplets en dus via de lucht. Dit is belangrijk om te weten om jezelf te beschermen. Bij droplets is een afstand van 2 m meestal voldoende om niet besmet te raken, maar bij verspreiding via de lucht kan het zelfs verder dan 10 m nog besmettelijk zijn. Dit is niet het geval bij de griep.

 

  1. Dodelijkheid

De dodelijkheid van een virus wordt weergegeven in percenten. Er zijn verschillende manieren om dit weer te geven, maar omdat het coronavirus nieuw is gebruiken we best het Case fatality Rate (CFR) Dit is de proportie van personen die binnen een vastgestelde periode overlijden. De case fatality rate wordt als volgt berekend: aantal overleden patiënten / aantal patiënten gediagnosticeerd met de ziekte x 100%.

De CFR voor de seizoensgebonden griep ligt rond 0.3% .

De CFR van het nieuwe coronavirus wordt geschat rond de 3.5% te liggen.

Het nieuwe virus is dus meer dan 10x dodelijker dan de griep. Het is echter wel heel moeilijk een CFR te berekenen bij een nieuw virus omdat de kans groot is dat niet alle besmettingen en niet alle overlijdens door het virus worden gedetecteerd. We zullen het echte percentage pas echt kennen na het einde van de epidemie.

Een van de grote bezorgdheden bij dit nieuwe virus is de druk op het gezondheidssysteem. Doordat het aantal zware complicaties enorm groot is bij het nieuwe coronavirus (rond de 20%) bestaat de kans dat er niet genoeg middelen en/of bedden beschikbaar zullen zijn. Dit is momenteel al het geval in bepaalde delen van Italië. Wanneer er tekorten zijn zal de dodelijkheid van het virus de hoogte in schieten omdat niet iedereen dan de zorg kan krijgen die ze nodig hebben.

Er zijn nog een hele hoop andere factoren die het virus onderscheidt van de seizoensgebonden griep zoals het feit dat er nog geen vaccin is voor het nieuwe coronavirus, de wereldbevolking geen massa-immuniteit heeft tegen het coronavirus en wel tegen de griep, er nu al tekorten zijn van het materiaal dat nodig is bij het behandelen van het virus en de complicaties die zich kunnen voordoen…


Wat te doen?

Doordat mensen met een beperking vaak een zwakkere gezondheid hebben horen ze tot de risicogroepen voor infectie én zware complicaties. Het is dus belangrijk dat personen met een beperking heel voorzichtig zijn en zich goed voorbereiden. Welke stappen worden er best genomen?

  1. Vermijd sociale aangelegenheden, zelfs deze met familie of vrienden die gezond zijn. Personen kunnen besmet en besmettelijk zijn, zelfs wanneer ze geen symptomen vertonen. Vermijd dus zoveel mogelijk contact met andere mensen.
  2. Leg een voorraad aan van medicatie en verzorgingsmateriaal. Door de wereldwijde verspreiding en de quarantainemaatregelen die het met zich meebrengt ligt de productie van medicatie en materialen voor verzorging en bescherming grotendeels plat. Bereid je dus voor op een tekort aan medicatie en materialen!
  3. Leg een voorraad aan van voedsel dat lang houdbaar is. De kans dat in België quarantainemaatregelen zullen worden genomen is zeer groot. Zorg dus dat je eten (en drinken) hebt voor een quarantaine die langer duurt dan 1 incubatieperiode. Officieel is een incubatieperiode gelijk aan 14 dagen, maar studies wijzen uit dat de incubatieperiode tot 27 dagen lang kan zijn. Als deze studies worden bevestigd zal de quarantaineperiode ook worden verlengd tot 27 dagen of langer. Het is belangrijk dat je je voorbereidt, zodat jullie aankopen niet moet doen tijdens een paniekstormloop op de winkels.
  4. Breng iedereen in jouw omgeving op de hoogte van de risico’s die de ziekte voor jou meebrengt. En vraag hen zich te ontsmetten en/of hun handen te wassen en indien mogelijk een masker op te zetten wanneer ze op bezoek komen en bezoek uit te stellen wanneer ze zich niet 100% voelen.
  5. Panikeer niet en volg de informatie en berichtgeving rond het virus van officiële bronnen op.

Als je graag de bronnen die ik gebruikte raadpleegt of meer informatie zoekt kan je hier terecht :
https://www.youtube.com/watch?v=5lwvZnKPOo8&feature=youtu.be

En hier vind je de officiële website van de Belgische overheid :
https://www.info-coronavirus.be/nl/



beperkte-mobiliteit-slechtzienden-1

openbaar vervoerd

26 februari 2020

“De trein komt aan in Brussel-Noord”, wordt omgeroepen. De pendelaars om me heen zetten zich recht en stappen van de trein. Ik niet: ik wacht tot het NMBS-personeel er is dat ik twee dagen eerder gereserveerd heb.





Ze helpen me – bijna altijd met de glimlach, geen kwaad woord over hen – met mijn rolstoel van de trein door een plank te leggen om het gat tussen trein en perron te overbruggen.

De pendelaars die net afgestapt zijn en dezelfde bestemming als ik hebben – Antwerpen Centraal – springen 9 minuten later op de trein richting Antwerpen. Ik niet: de NMBS rekent een kwartier voor een overstap van een person met beperkte mobiliteit. Ze brengen me naar het perron, waar ze bij me wachten terwijl we naar de stilstaande trein kijken waar de andere reizigers op stappen. Daar kan ik toch nog op, denk en zeg ik, maar ik krijg een kordate nee. Dat mag niet. 15 minuten is de regel. En dus rijdt de trein voor ons weg, terwijl ze me alleen laten en ik de krant bovenhaal om een half uur te wachten op de volgende trein.

Die absurde situatie is een van de redenen waarom ik niet graag meer de trein neem sinds ik rolstoelgebruiker ben. Maar ik doe het wel, wanneer mijn werkuren zich ertoe lenen. Dan vertrek ik ’s ochtends in alle vroegte en als alles meezit rij ik 2,5 uur later de redactie binnen. Dat is lang, maar ik sta daar niet alleen in, dus daar ga ik niet over klagen. Wat ik wel betreurenswaardig vind, is dat ik een half uur in de kou moet zitten door regels die op niet slaan – ik moet bijvoorbeeld altijd op het perron wachten zodat ze mij gemakkelijk kunnen vinden – en ik nooit eens op het laatste moment kan beslissen om de trein te nemen.


Het maakt ook dat ik vanaf de middag op het werk gestresseerd ben. Zenuwen zijn nochtans zeldzaam bij mij, ik ben nogal rustig van aard, maar het vooruitzicht van ’s avonds de trein weer naar huis te nemen brengt stress in mij naar boven. Want dan moet ik minstens 3 uur op voorhand kunnen inschatten om hoe laat ik klaar ga zijn met de artikels die ik die dag aan het schrijven ben en op tijd bellen om de assistentie te reserveren. Dan moet ik hopen dat de tram naar het station niet te laat is. Dan moet ik hopen dat er bij het assistentiepersoneel niets veranderd is en er nog ruimte is om mij op de trein te helpen. Als dat niet het geval is, moet ik in het station wachten tot ze wel eindelijk tijd voor mij hebben. En dat kan lang duren, zo bleek onlangs nog maar eens, toen ik er een uur nutteloos in het rond zat te kijken. “Doe dan een wandeling”, zou je denken. Maar dat kan niet: je moet op de afgesproken plaats blijven voor wanneer de assistentiemensen tijd hebben. Boeiende avond wel, toen, met vier jongeren die voor mijn neus begonnen te vechten en een vrouw die haar pas gekochte wafel pardoes op de grond liet vallen en niet genoeg cash geld had om een nieuwe te kopen, met zware onderhandelingen met de wafelverkoopster als gevolg. Ze kreeg geen nieuwe. Het leven kan zwaar zijn.

Wanneer dan blijkt dat de ‘treinstellen van de toekomst’ opnieuw niet toegankelijk zullen zijn, word ik daar kwaad van. Is het dan zo moeilijk om een trein bijvoorbeeld uit te rusten met een uitschuifbare plank, om de ruimte tussen perron en trein te overbruggen? Of eenvoudiger: de hoogte van de perrons afstemmen op die van de treinen? Een geldkwestie kan het toch niet zijn: als je dan toch overal ten lande perrons verhoogt, kost het toch geen euro meer om dat meteen op de goede hoogte te doen? Bovendien zullen niet alleen rolstoelgebruikers, maar ook blinden en slechtzienden, oudere mensen die niet goed meer te been zijn en ouders met buggy’s er vaker de trein door nemen. Dat betaalt zichzelf dan toch terug, niet?

Guy

gelukkige smiley

Mijn survivaltips – Tip 5

15 mei 2019

Ik heb mijn verhaal ondertussen honderden keren verteld en telkens weer krijg ik dezelfde vraag : “Wat is je geheim?” Ik vertel dan altijd eerlijk dat ik geen superman ben en ook mijn donkere momenten heb. Het meeste schrijf ik dan ook toe aan de geweldige steun die ik krijg van iedereen : familie, vrienden, hulpverleners en volslagen vreemden.




Het enige dat ik daarna nog mee kan geven zijn (volgens mij) mijn vijf beste tips :

Tip 1 : Geef jezelf over aan de wetenschap en ga uit van het ergste.
Tip 2 : Vergeet het verleden en kijk naar de toekomst
Tip 3 : Bepaal je grens en exitstrategie
Tip 4 : Durf hulp te vragen en bouw je eigen netwerk op


Tip 5 :
Blijf positief een maak grapjes


Zoals in tip 4 al werd aangehaald zijn vrienden en familie een onmisbare steun wanneer je start met revalideren en je je leven weer op de rails probeert te krijgen. Ondanks de vaak onvoorwaardelijke liefde van jouw familieleden en vrienden is het toch belangrijk dat ook jij moeite doet om zij die jou steunen een goed gevoel te geven en hen dankbaarheid te tonen. De beste manier om dit te bereiken is zélf een positieve mindset te onderhouden.


Daarom is mijn vijfde en laatste tip :
Blijf positief en maak grappen.

Het is gemakkelijk gezegd : “blijf positief” maar de realiteit is heel anders. Je hebt net de shock van je leven achter de rug. Je leven gaat nooit meer hetzelfde zijn en alles lijkt verloren. De toekomst was nog nooit zo somber, dus hoe kan je dan in godsnaam positief blijven?!

Hier is geen simpel antwoord op, maar als je tip 1, 2, 3 en 4 hebt gevolgd zal je merken dat er een rode draad in zit : de realiteit accepteren en vechten voor een toekomst. Accepteren doe je niet op 1, 2, 3. Gebruik alles wat je ter beschikking staat en praat, praat, praat. Uiteindelijk kom je tot de realisatie dat je maar twee kanten op kan :

Verdriet, depressie en dood

Of

Vechten, lachen en leven

Deze tip probeert jou een kleine voorkeur voor het tweede te geven. Als je moet kiezen tussen lachen of huilen, kies dan lachen. Als je moet kiezen tussen opgeven en vechten kies dan vechten. Als je moet kiezen tussen leven of dood, kies dan leven. Als je die keuzes maakt gaat iedereen die jou steunt jouw vechtlust zien als bedanking voor hun hulp en steun. Als je grappen maakt over je situatie in plaats van non stop te treuren over wat je verloren hebt zullen ze jouw kracht dubbel en dik terug bezorgen in de vorm van steun.

Liefde


Je gaat zeker te horen krijgen van revalidanten dat je op het einde van je revalidatie je vrienden nog maar op 1 hand kan tellen, dat je familie je nooit gaat begrijpen en dat het personeel een bende losers is die je tegen je zin verplichten van alles te doen.

Toch ga je verrast zijn, maar als je goed om je heen kijkt zal je zien dat het revalidatiecentrum waar je zit één van de meest positieve omgevingen is waar je al bent geweest. Bloed, zweet en tranen? ja, maar ook vechtlust, doorzetting en humor. Pik die goede vibe op en zoek de mensen uit die samen met jou willen vechten voor een toekomst en eindig zoals ik :

Buitenrollen uit het revalidatiecentrum met een sterkere band met je familieleden dan je had en naar huis keren met meer vrienden dan toen je binnen werd gebracht!

 

Zo, dit was mijn vijfde en laatste tip. Wat vinden jullie van deze tip? Hebben jullie een betere of ben ik iets belangrijks vergeten?
Laat het me weten in een reactie hieronder!

overleven

Mijn 5 survivaltips – Tip 2

17 april 2019

Ik heb mijn verhaal ondertussen honderden keren verteld en telkens weer krijg ik dezelfde vraag : “Wat is je geheim?” Ik vertel dan altijd eerlijk dat ik geen superman ben en ook mijn donkere momenten heb. Het meeste schrijf ik dan ook toe aan de geweldige steun die ik krijg van iedereen : familie, vrienden, hulpverleners en volslagen vreemden.


Het enige dat ik daarna nog mee kan geven zijn (volgens mij) mijn vijf beste tips :

Tip 1 : Geef jezelf over aan de wetenschap en ga uit van het ergste.

TIP 2 :
Vergeet het verleden en kijk naar de toekomst

Waar had ik nu gestaan? Hoe had het leven er uit gezien als ik mijn beperking niet had? Was ik maar weer eventjes mijn oude zelf. Doe jezelf geen pijn en volg mijn tweede tip : vergeet het verleden en focus op de toekomst.

Wanneer je plots een beperking krijgt of je gezondheid sterk achteruit gaat komen al je plannen voor de toekomst in het gedrang. We hebben dan ook snel de neiging de gevaarlijkste vraag ter wereld te stellen : “Wat als….?”.

Toekomst voorspellen


Deze vraag is de titel van een tv-programma dat op een grappige manier laat zien hoe absurd die vraagstelling eigenlijk kan zijn, aangezien het antwoord puur gokwerk is. Wanneer deze vraag dan ook op komt bij personen die net slecht nieuws kregen of juist veel verloren hebben, leidt ze enkel naar melancholie en verdriet. Het antwoord is daarenboven altijd zo goed als pure speculatie en volledig nutteloos. Je maakt er dan ook best korte metten mee. Moest je jezelf toch betrappen op het piekeren over “wat als?” Voeg er dan snel “ik nu eens…” aan toe.

Met de vraag “wat als ik nu eens…?” Ben je plots plannen aan het maken voor de toekomst en laat je de frustratie en het verdriet van je verlies achter jou.

Het verliezen van de toekomst die je voor ogen had is ongelofelijk hard. Iedereen heeft een “plan” voor de toekomst met doelen en mijlpalen die ze willen bereiken. Wanneer jou dan iets overkomt waardoor deze in jouw ogen onbereikbaar zijn geworden voelt het aan alsof de zin van je leven aan jou werd ontnomen.

Nieuwe plannen en doelen creëren voor jezelf is daarom cruciaal. Zo geef je je leven weer zin en heb je iets om jezelf op te focussen. Vergeet ook niet dat er vaak veel nog meer kan dan je initieel verwacht. Er zijn zelfs miljonairs die enkel nog met hun ogen kunnen bewegen. Geef de moed dus niet op en begin zo snel mogelijk nieuwe toekomstplannen te maken!

Zo, dit was mijn tweede tip. Wat vinden jullie van deze tip? Hebben jullie een betere? Laat het me weten in een reactie hieronder!