Duiken: een ervaring die me onmogelijk leek

De liefde kan je leven veranderen. Klinkt cliché, maar het is gewoon zo. Je loopt – of rijdt in mijn geval – op wolken en durft plots dingen aan waar je je voordien niet aan wilde wagen. Zo wilde mijn lief zelfs met mij mee op vakantie naar Lanzarote. Wat we daar meemaakten, had ik nooit voor mogelijk gehouden.

Vroeger had ik het idee dat het als rolstoelgebruiker niet evident is om het vliegtuig te nemen en op een verre reis te gaan. Dat idee heb ik intussen opgeborgen. Flagrante leugen! Eén telefoontje van tevoren en je wordt met de nodige égards opgewacht in Zaventem. Geen ontvangst met champagne en toastjes, wel met een glimlach. Dat is al veel waard. Als je wilt, blijven ze zelfs heel de tijd bij je om je heel de luchthaven door te duwen.

Dat laatste vond ik niet nodig. Dat lief, weet je wel, in geval van nood kon die nog altijd een duwtje geven. Maar goed, dat alles terzijde: we gingen dus naar Lanzarote. Vliegtuig op, vliegtuig af, bus naar het hotel op en bus naar het hotel af. “Morgen komt iemand van TUI jullie wat uitleg geven over het eiland”, zei de reisbegeleidster tegen de aanwezige Belgen. “Er zijn heel wat excursies mogelijk, ga zeker eens luisteren.”

Argwaan

Om eerlijk te zijn stond ik er wat argwanend tegenover. Omdat ik niet ontgoocheld wilde worden, stelde ik me er stiekem al op in dat ik bepaalde uitstappen niet mee zou kunnen doen. Heel erg vond ik het niet. Aan het zwembad liggen en wat wandelingen met z’n tweeën, dat vond ik ook best een mooi vooruitzicht.

Een dag later werd ik verrast. “Met je rolstoel kan je bijna alles meedoen”, zei de goedlachse Nederlandse dame. Een excursie met de bus door de zuidkant van het eiland bijvoorbeeld. “Daar is één stop die je niet zal kunnen maken, op dat wegje door de bergen is het veel te moeilijk.” Gelukkig gingen we toch en bleek dat onzin. Met dank aan de andere Belgen, die ons geweldig hielpen om toch boven te geraken en dat erg bijzondere gifgroene meer te zien. Héél speciaal, heel erg mooi.

Sea Trek

De grootste verrassing kwam toen de TUI-dame begon te vertellen over Sea Trek. Een alternatief voor duiken, noemde ze het, waarbij je over de zeebodem kan wandelen met een helm op je hoofd. Ademen door zo’n vervelende zuurstoffles hoeft niet, duiken ook niet. Je wandelt het water in vanop het strand en ademt alsof je boven water bent.

Gaat dat wel met een rolstoel, vroeg ik haar. “Absoluut”, zei ze enthousiast. “Kost iets meer wel, maar dit is de enige plaats ter wereld waar dat kan.”

Nacho

En zo gebeurde het dat we drie dagen later met een busje opgepikt werden aan ons hotel door Nacho, een fors gebouwde Spaanse jongeman. Uit Madrid, vertelde hij. “En dit wordt iets dat je nooit zal vergeten.” Dat geweldige lief van me kneep op de achterbank in mijn hand. Ik zag pretlichtjes in haar ogen, wat zenuwen ook. Ook ik was er niet helemaal gerust in, al ging dat snel over wanneer we arriveerden aan het mooie Playa Blanca.

Even voelden we ons VIP’s, want een enthousiast team van vier mensen wachtte ons op. Al snel deelden ze hun opwinding met ons. “Dit is de enige plaats ter wereld waar je dit kan”, zeiden ze. “En nu is het de allereerste keer dat we onder water zullen gaan met een rolstoelgebruiker én iemand die wel kan stappen. Dit wordt extra speciaal.”

Wetsuit

Nadat ik mijn sportief – niet dus – lijf in een wetsuit gehesen had, gingen we het strand op. Mijn rolstoel liet ik aan het begin van het zand achter. Ik mocht plaatsnemen op een soort van kar, waar ik deskundig vastgebonden werd aan mijn middenrif en mijn voeten. Je weet maar nooit dat ik toch op wandel wilde gaan. Met Laura naast me gingen we het water in. Elk een niet al te modieuze helm op het hoofd, die boven water meer dan 30 kilogram woog maar onder water gelukkig nog maar 8.

Communiceren was leuk. We hadden signalen afgesproken, om te tonen dat het goed ging of om te vragen om snel terug te gaan. Ik had ze wat extra geoefend, want ik bleef toch een beetje bang. Eventjes maar. Want zodra de eerste vissen onze richting kwamen uitgezwommen, verscheen er een kamerbrede glimlach op mijn gezicht. Hij zou niet meer verdwijnen. Wat een ervaring: vissen om je heen zien zwemmen, een wandelingetje maken op de zeebodem en dat alles zonder moeite te hebben om te ademen. Heerlijk was het.

“Opendraaien”

De verrassingen waren nog niet op. Plots gaven de begeleiders van Sea Trek me een flesje. “Opendraaien”, gebaarden ze. Wat ik ook deed, waarna er eten uitkwam voor de vissen. Plots raasden ze allemaal op me af en kwamen ze hun ontbijt nemen voor mijn neus. “Ik zag je bijna niet meer, het was alsof ze jou aan het opeten waren”, zou mijn vriendin er achteraf over zeggen.

Na een half uur waarin die geweldig enthousiaste mensen ook nog een zeester en andere zeedieren in onze handen kwamen leggen om eens te voelen en te kijken, begonnen we aan de terugkeer naar het strand. Een hele opdracht voor Nacho, die de kar moest trekken en dat was geen pretje door dat zand. Respeto, Nacho!

Nog pretlichtjes

Mijn lief en ik keken elkaar voor de zoveelste keer die dag verliefd in de ogen. “Hebben we dit nu echt gedaan”, vroegen we elkaar, terwijl we om zeker te zijn toch maar even in elkaars wangen knepen.

Daarna volgde het minst eenvoudige deel van de dag: uit dat verdomde wetsuit geraken. De details daarover zal ik voor mezelf houden.

Souvenirs

Zodra we weer bij Sea Trek waren, kregen we de foto’s en filmpjes te zien die van ons gemaakt waren tijdens het duiken. Prachtige souvenirs van een ervaring die ik me zonder twijfel voor de rest van mijn leven ga herinneren. Een aanrader voor iedereen.

Hier vind je alle informatie over Sea Trek Lanzarote.

Groetjes,

Guy

Heb jij ook een onvergetelijke ervaring gehad? Hoe heeft liefde, in al zijn vormen, jouw leven veranderd?

Deel onze blogs alsjeblieft!