TOYP staat voor ‘Ten Outstanding Young Persons’, dat las je al eerder in Stevens Award acceptance speech, en die worden gekozen door Junior Chamber International (JCI). De Belgische afdeling verkoos dit voorjaar Steven Claeys, de oprichter van onze blog, tot een van de Belgische TOYP 2017. En toen was het de beurt aan de Internationale JCI….
Wat is JCI en wat zijn TOYP juist?
JCI is een non-gouvernementele non-profitorganisatie, van jonge mensen tussen 18 en 40 jaar, die een participatieve status heeft bij de Europese Commissie, het Socio-economisch Forum van De VN, en de UNESO. Dat wil zeggen dat deze organisaties met elkaar overleggen over onderwerpen zoals de Sustainable Development Goals (de doelen die de VN wil halen tegen 2030). Geen kleintje dus!
JCI is een organisatie van wereldformaat en heeft afdelingen in 140 landen, dus ook in ons Belgenland. Elk jaar organiseren de landelijke afdelingen een awarduitreiking om de 10 meest bijzondere jonge mensen (18 – 40 jaar) van het land in de bloemetjes te zetten – de Ten Outstanding Young Persons, of kortweg de TOYP.
Dit jaar werden voor het eerst in lange tijd weer TOYP erkend in België, en ik was er daar één van. Ik kreeg een mooie award tijdens een inspirerende ceremonie, schreef daarna mijn Award Acceptance Speech neer op Rolmodel en dacht dat daarmee de kous af was. Maar niets was minder waar…
TOYP van de wereld
De landelijke TOYP winnaars worden ook ingestuurd voor internationale awards, die voor de hele wereld dus. Vroegere winnaars van die award zijn bijvoorbeeld Jackie Chan en Michelle Yeoh voor hun cultureel werk, Tony Robbins voor zijn menselijke manier van business doen, en Hare Majesteit Koningin Rania van Jordanië voor haar vele humanitaire werk. Ik maakte me geen illusies, als klein Belgske zou ik sowieso geen kans maken tussen die mensen met mijn gewone blog en lijn aangepaste broeken voor rolstoelers.
Ik vergiste me. Uit meer dan 150 inzendingen wereldwijd werd ik genomineerd met 19 anderen. Als laatste 20 moesten we campagne voeren met likes op Facebook, en dan werd er gestemd door een jury. Toen ik zag wat voor mensen mijn medegenomineerden waren, gaf ik mezelf weer geen schijn van kans.
Neem nu Adepeju, een Nigeriaanse advocate die de materniteit in haar land moderniseerde en ondertussen al zo’n 300.000 zwangere moeders heeft geholpen met haar Mothers Delivery Kit (je kan zelfs haar TED Talk bekijken).
Of Ahmet, een jonge ingenieur die een technologie ontwierp om in een paar minuten de E.Coli bacterie op te sporen in drinkwater en zo miljoenen levens te redden.
Of Darco, een sociaal assistent uit Portugal die werkt met daklozen en een systeem uitbouwde waardoor al meer dan 1,000 verloren gewaande daklozen weer verenigd kunnen worden met hun familie.
Tussen dat indrukwekkende lijstje wereldverbeteraars, had ik geen schijn van kans. Toch?
“Congratulations, you have been chosen”
En toen kreeg ik de mail. Ik was er helemaal ondersteboven van. Blijkbaar was ik tegen mijn verwachtingen in verkozen tot een van de Ten Outstanding Young Persons van de wereld, en mocht ik mijn award in ontvangst nemen tijdens de week van het internationale congres in Amsterdam (waar Kofi Annan ook zou spreken). Ik kon mijn ogen niet geloven en heb het meteen in WhatsApp gezet naar mijn familie.
Afgelopen donderdag (9 november 2017) ben ik dan naar Amsterdam gegaan. In het Mövenpick Hotel was een hele grote hal omgetoverd tot een grote conferentiezaal met bijna 800 plaatsen. Ik werd samen met mijn begeleider opgewacht door de lieftallige Trina, die alles in het werk gesteld had om elk detail van mijn aanwezigheid rolstoelvriendelijk en – toegankelijk te maken. Zo liet ze me voor aanvang van de ceremonie al even de trofee vasthouden om te zien of hij niet te zwaar voor me was.
Toen de ceremonie begon, kreeg ik de zenuwen. Ook al wist ik al dat ik gewonnen had, toch gierden de zenuwen door mijn lijf. Zou ik de ramp op kunnen met mijn begeleider of zou er iets misgaan, zou hij struikelen misschien zodat we met twee onderuit gingen? Of zou ik die zware trofee laten vallen in gruzelementen? Zou er iets tussen mijn tanden zitten dat duidelijk te zien zou zijn op dat mega grote scherm achter me?
“Ladies and gentlemen, the ceremony will begin”
De zaal begon vol te lopen met de delegaties uit alle landen. Achter me zaten de familieleden van de winnaars, de JCI senatoren en de voorzitters van de landelijke JCI’s. Ergens daartussen, wist ik, zat Aalstenaar Wouter Danckaert, de Belgische voorzitter.
Daarachter zat nog een paar honderd man, met in het midden de Belgische delegatie (met vlaggetjes en al).
Ik werd aangekondigd met een filmpje, en mocht dan het podium op. Daar wachtte de president van JCI, Dawn Hetzel, me op. Ze schudde mijn hand en toen kwam iemand de trofee brengen.
Daarna moest ik me opzij draaien voor de foto, en wat deed Dawn? Ze hurkte en hield de trofee vast! Trina had haar verteld dat de trofee te zwaar voor me was, dus ze hield hem bij zich terwijl we foto’s maakten. Toen werd de Belgische vlag gebracht, en maakten we nog wat meer foto’s. En toen was het alweer voorbij.
Het was een heel kort, maar wel heel intens moment. In het publiek zag ik het gezicht van mijn grote zus. Zij nam foto’s als een echte paparazzi fotograaf en WhatsApp’te die naar de rest van de familie thuis. Maar toen ik daar stond te glimmen met mijn trofee en de vlag, zag ik de tranen in haar ogen. En ik wist dat deze trofee even veel voor haar betekende als voor mij. En voor mijn familie. Want op drie jaar hebben we samen een ongelooflijke weg afgelegd, met ups en downs. Deze award draag ik dan ook aan hen op, en aan iedereen die me gesteund heeft in mijn plannen met Rolmodel, Companie Spotvogel, Sitwear en Makt. Dankjulliewel dat jullie er waren!
