Gelukscoach Berthe wou een hulphond. Maar die kreeg ze niet zomaar… Lees hier over de training die ze volgde bij Hachiko vzw waardoor zij en Bolleke onafscheidelijk werden.
HACHIKO
Gisteren ben ik naar de nazorg geweest op Hachiko. Ja ja, je leest het goed: HACHIKO. Ik heb sinds half augustus een hulphond: Bolleke. En we zijn ondertussen echt onafscheidelijk, mijn bolleke en ik. Wij zijn geslaagd voor ons examen, een echt examen, theorie én praktijk. En we kregen zelfs een échte proclamatie! Ik had nooit gedacht dat het me zou lukken. 5 ganse zaterdagen in juli en een weekje intern in augustus.
Het was vermoeiend, maar boeiend.
En ik moet zeggen, dat het serieus wordt genomen door de trainers. Zowel wat onze opleiding betreft (die van de stagiairs), als die van de honden. Dat het niet was zoals een kennis van mij dacht (“Je bent geselecteerd, je kiest een hond en je gaat naar huis”) dat wist ik wel, maar de professionaliteit van alle Hachiko-medewerkers…. WAUW!
De overhandiging/proclamatie
De opleiding
De hond verlaat na een uitgebreide controle door Hachiko als puppy het nest en gaat dan 1,5 jaar naar een gastgezin. De gastgezinnen worden streng geselecteerd door Hachiko en voortdurend getraind door de vzw. Ze voeden de hond op en leren het beestje zich correct te gedragen in verschillende situaties, de bus of trein nemen, naar festivals gaan, naar de markt, naar ziekenhuizen, …. Na die periode gaat de hond terug naar Hachiko voor een intensieve training afgestemd op een toekomst samen met een persoon met een beperking. Na de stage en het slagen voor het examen volgt de officiële overhandiging van de hond door het gastgezin aan de stagiair op het jaarlijkse benefiet van deze vzw. Voor iedereen een heel emotioneel moment.
Het gastgezin met ons op de foto
De cursus bestond uit de standaardcommando’s en meer specifieke commando’s voor mensen met een beperking. Verder kregen we ook les over psychologie, gedrag, voeding en verzorging, preventieve behandeling tegen parasieten, wetgeving rond assistentiehonden,… We deden ook oefeningen in warenhuis en dierenwinkel, met de hond op restaurant, met de hond naar de markt, en nog veel meer! We besteedden veel aandacht aan onze hond, maar ook aan ons, de stagiairs, werd voldoende aandacht besteed. De trainers verplichtten ons rust te nemen na het middagmaal en naar de kine te gaan als we dat anders ook deden. Ze moedigden ons aan als het niet lukte, ze leerden ons dat geduld hebben héél belangrijk is, dat een hond geen machine is, en nog veel meer!
Cute & cuddly
Het wachten en de inspanning werden beloond: het is SUPER zo’n trouwe metgezel hebben met zo’n hoog aaibaarheidsgehalte. Het is geweldig om te ervaren dat mensen me niet meer zien als een mevrouw met een handicap. Het prachtbeest dat steevast altijd naast me loopt, trekt nu de aandacht en niet m’n rolstoel of scooter. Al heeft die aaibaarheidsfactor ook een nadeel: veel mensen weten niet dat je een assistentiehond niet mag aaien. De hond moet echt beseffen dat alleen zijn baasje telt. Die één-op-één relatie is héél belangrijk. Mijn hond “werkt” voor zijn knuffels. Als hij van anderen zomaar een aai of een knuffel krijgt, zou hij wel eens kunnen denken: “Ah, bij anderen moet ik niet werken voor een knuffel” en dan kom ik in de problemen, dan krijg ik een gewone huishond.
Zijn naam kent ook niemand omdat zijn naam voor hem deel uitmaakt van een commando, dus hij heet dan Bolleke, Snoopdog, Snoepje of gewoon Hond. Zelfs mijn man en kinderen moeten Bolleke volledig negeren.
Wat voor “werk” doet hij allemaal?
- Deuren open en dicht doen
- de lichtschakelaar bedienen
- wasgoed aanrijken bij de wasdraad
- koopwaar uit rekken halen
- het winkelmandje leegmaken
- de post halen
- mijn sokken en broek uittrekken
- allerhande gevallen voorwerpen die vielen weer oprapen
- mijn voetsteunen aan de rolstoel omhoog doen
- …
Natuurlijk moet hij niet alleen werken, hij maakt ook dagelijkse een fikse wandeling en soms gaan we spelen in het park, af en toe gaan we eens naar een hondenspeelweide om te ravotten met andere viervoeters, en natuurlijk krijgt hij heel veel knuffels.
Het gevolg
Hoef ik het nog te zeggen dat mijn Bolleke ons leven grondig heeft verstoord? In de positieve zin dan. September is altijd weer een moeilijke maand voor mij. Mijn kinderen na twee maanden vakantie terug naar school en mijn man die hetzelfde doet maar dan aan het bord staat. Die stilte in huis … . Fijn voor even. En zo alleen …. . Ook fijn voor even. Maar nu! Altijd is hij bij mij, mijn bolleke! De klik van mijn rolstoel is al een signaal voor hem om recht te staan. Elke morgen, na de verpleging en mijn ontbijt, doen we een grote wandeling en blijven we oefenen, en na de wandeling is het speeltijd: rennen, met de frisbee of de tennisbal spelen, rollen in het gras. Alleen op maandag doen we geen grote wandeling, want dan gaat hij mee naar de kine.
Mijn bolleke zijn eerste dagje Antwerpen
Als ik zeg dat hij altijd bij mij is, bedoel ik ook altijd. Een uitstap naar en in de zee, naar de dokter, naar muziekoptredens, naar de stad voor mijn wekelijkse koffietje met mijn vriendin, op restaurant, zelfs naar het ziekenhuis. En niet alleen voor ziekenbezoek. Hij was nog maar twee weken bij ons en ik moest naar het ziekenhuis voor een kleine ingreep. Bolleke mocht mee. Wakker worden uit narcose en dan die grote trouwe ogen die je aanstaren … onbeschrijflijk gewoon!
Zonder woorden
Mijn leven is de afgelopen 2 jaar behoorlijk doorheen geschud. Positief dan, wel te verstaan. Maar ik stond open voor al die veranderingen, ik moest alleen een beetje duwen tegen de deur die op een kiertje stond. Heb jij ook een deur die op een kiertje staat en waar je gewoon een beetje tegen moet duwen?
