“Ik zat aan de andere kant van het verhaal, lag aan de machines… ik heb altijd de indruk dat dat op zo’n moment misschien de makkelijkste positie is. Als omgeving sta je immers zo machteloos”, schreef Sien in haar reactie op mijn vorige post. Dit zijn geen goedkope woorden…
Erg, erger, ergst
Er zijn geen maten of gewichten om wanhoop en verdriet mee te meten en af te wegen. Maar soms krijg ik het gevoel dat een toeschouwer van ellende enkel op zijn ‘omgaan met die ellende’ wordt getaxeerd en er geen ruimte is voor zijn of haar deel van het verhaal.
Als een kind plots een ander leven krijgt… verandert ook het leven van de ouder drastisch. Het is eigenlijk een dubbel spel: aan de ene kant moet je alles ondergaan, aanvaarden, begrijpen, verwerken en ondersteunen; aan de ander kant zit je zelf gevangen in een metamorfose die nillens willens gebeurt.
Alles veranderde
Toen onze zoon zijn nek brak, nu bijna twee jaar geleden, stond plots ons leven on hold. De eerste maanden waren stapels van uren vol angst en vragen. Ik cijferde mezelf dagelijks weg om al mijn energie te pompen in een warme glimlach, een dikke knuffel en een tomeloos optimistische attitude. Want er was maar één prioriteit die mijn hele hebben en houden domineerde: mijn zoon zo gelukkig mogelijk krijgen op een zo kort mogelijke termijn met alle mogelijke middelen die er zijn. En mijn plannen gingen in de schuif: reizen, verhuizen, verbouwen, pensioen, feestjes… Later misschien, of misschien niet meer. Onopvallend veranderde onze levensstijl, want praktische, juridische, administratieve taken slorpten tijd op. Zorgen, waken en bezorgd zijn eisten een hoge tol.
Schroom en niet weten hoe om te gaan met dit drama, creëerde blijkbaar voor veel kennissen en relaties een hoge drempel. Ik was soms moe, soms wanhopig, maar ik was vooral ook aan het mee-lijden aan de zijlijn, hulpeloos en zo nu en dan kwaad op de wereld.
Een ander leven
Tien maanden geleden werd onze zoon met definitieve dwarslaesie en rolstoel vanuit de veilige cocon van het revalidatiecentrum terug in het echte leven gekatapulteerd. Die nieuwe realiteit maakte de grenzen van zijn kunnen pijnlijk duidelijk en als ouder stond ik daar dan machteloos met bloedend hart te bedenken wat ik zou kunnen uitvinden, bestellen, maken, zeggen, doen om alles beter te maken. Helaas is het al niet evident om je adolescent van 25 jaar, na jaren studentenkotleven, weer gewoon zijn plaats in het gezin te geven, bovendien komt hij met een hoop praktische beslommeringen naar huis. En vooral met ettelijke hartverscheurende frustraties. Ik begreep die frustraties, ik kon me inleven in dat verstikkende gevoel. Hoe hij tegen muren aanliep die ik niet kon slopen. Hoe hij angst had om morgen.
Tristesse
Ik wou graag helpen, maar mocht eigenlijk niet, en moest dan soms toch uit hoge noodzaak. Ik moest vertrouwen en motiveren, maar niet betuttelen en vooral niet beter weten. Ik moest begrijpen en aanvaarden, maar afstand houden. Mijn zorgenkind werd het oog van de tornado die door mijn dagen raasde. En hoe hard ik iedere ochtend ook de stekker van mijn hart instak om opnieuw positief te denken, optimistisch te handelen, voldoende te relativeren en opportuniteiten met beide handen te grijpen, toch is er de afgelopen maanden een zekere tristesse in mijn leven geslopen.
Ik heb een fantastisch gezin, ik heb een héél toffe job, mijn zoon doet het geweldig. Ik kan me voorstellen dat er heel wat mensen zijn die minder luxueus door het leven moeten gaan en naast het omgaan met de beperking van een geliefde nog andere fysieke of materiële beslommeringen torsen. Aan hen zou ik willen zeggen: maak je hoofd leeg voor je gaat slapen, kijk ’s ochtends in de spiegel diep in je eigen ogen en beslis dat de dag een fijne dag wordt. Schrijf je verdriet van je af in schrijfsels en kribbels allerhande, smijt jezelf volledig in je werk of op een project en word meester in het ‘dedramatiseren’…
Groet,
Anne-Marie
Zit jij ook aan de ‘andere kant’ van het verhaal? Hoe ga jij daarmee om? Hoe kom jij de dagen door? En wat kan jou nog gelukkig maken?
Sien 6 juli 2016
Fijn dat je herkenning vond in mijn blog. Wat bent u een moedige vrouw! Ik zie Steven en zijn zussen steeds zo vrolijk, moedig en vastberaden… Zo mooi zorgen voor elkaar! Maar ze hebben het van geen vreemde! Mijn ouders en zussen hebben het ook vaak moeilijk en worstelen met hun machteloosheid. Ik denk dat ze zich erg goed zouden herkennen in deze post. Uiteraard wil je er zoveel mogelijk zijn voor je zoon en een voorbeeld voor hem zijn van positiviteit en doorzettingsvermogen. Toch kan soms ook samen verdriet hebben heel troostend en waardevol zijn. Ik hoop dat je je eigen dromen en behoeften niet te diep hebt opgeborgen en dat ze nu, nu het ‘ergste’ of meest acute stilaan achter de rug is, stilaan terug wat ruimte krijgen. Er zullen in de toekomst zeker nog obstakels zijn waarbij je zoon je nodig heeft, maar je kan pas een goede bron van steun zijn als je ook goed voor jezelf zorgt. Ik probeer mijn ouders zoveel mogelijk te stimuleren om toch af en toe eens ertussenuit te knijpen: een avondje weg, een reisje… Af en toe probeer ik op mijn manier iets terug te doen voor alle moeite die zij doen, door bvb eens te koken (of dat aan familiezorg te vragen), de boodschappen door iemand anders te laten doen, enz… Het onvermijdbaar meer afhankelijk zijn van elkaar heeft ons wel dichter bij elkaar gebracht en ik denk dat we allemaal elkaar en het leven nog meer waarderen dan voorheen. Herkennen jullie dit ook?
ambourivin 13 juli 2016
Lieve Sien,
“…dat we allemaal elkaar en het leven nog meer waarderen dan voorheen…”, is absoluut de perfecte synthese en afsluiter van de beschrijving van dit proces. Inderdaad, het leven is anders, maar geenszins ‘slechter’. Ik draag een andere bril nu, belangrijke zaken beleef ik intenser, onbelangrijke zaken wimpel ik met een monkellach weg. En ik kijk met verbazing hoe sommige mensen hun leven vergallen door opwinding over futiliteiten. Wij zijn zeer gelukkig met ons gezin en dankbaar, blij en trots met wat we WEL hebben.
bertje 6 juli 2016
Wauw! Kippenvel! Jouw zoon (Steven neem ik aan) trekt goed zijn plan denk ik, maar kan volgens mij steeds terug vallen op zijn achterban.
En wat een mooi initiatief, “Rolmodel”, ik ben blij dat ik me hiervoor kan inzetten!
bertje
ambourivin 13 juli 2016
Beste Bertje,
Vijf vingers samen maken een vuist hè, dus inderdaad met de zussen en onszelf heeft Steven een stevig back-upteam ! ‘Samen’ en ‘mekaar graag zien’ zijn de motor voor optimisme en vooruitgang en het zijn ook twee begrippen die diepere waarde geven aan het leven als het even minder goed gaat.
Fijn dat je fan bent van ‘Rolmodel’ !
Dirk 6 juli 2016
Weemoedig met blik op het verleden , triestig om de voorbije en continue beslommeringen , blij om wat er bereikt is en vertrouwend op een toekomst voor jou miin zoon met kleine en grote successen en vooral op een ondanks alles gelukkige en tevreden tijd op deze aardkluit .