Auteur: Kristien Maus

Lichaam vol dromen

Een lichaam vol dromen

21 november 2018

Niemand luistert naar mij.

Toch kennen jullie me allemaal.
Toch hebben jullie mij allemaal nodig.
Ik vertel zoveel verhalen. Elke dag.
Ik probeer vanalles: buikpijn, hoofdpijn, eens flauwvallen, spierpijn aan nek en schouders,…
Waarom luisteren jullie niet?
Wat voor zwaar geschut moet ik nog bovenhalen?
Of is het echt nodig dat ik de stekker (weer) uittrek?
Hallo?
Halloo!
Ik Ben het…

Jullie lichaam !

–

Zoveel wijsheid zit er in ons lichaam, zo weinig luisteren wij ernaar.
Zelfs ik, als dans-en bewegingstherapeute en terwijl ik deze zaken al heb meegemaakt. Tot het moment dat zelfs mijn lijf ervoor koos even niet meer te functioneren en me plat te leggen met een burn-out.
Hoe moeilijk is het toch nog om te luisteren naar de signalen die mijn lichaam mij aangeeft…
Want ‘je wilt de ander niet teleurstellen’, durft geen ‘nee’ te zeggen, wilt graag al je werk gedaan krijgen en het is nog vroeg, dus we doen nog even door,…
Herkennen jullie dat?

Dat zou pas een vak zijn op school, leren luisteren naar je lichaam…
Onze cultuur is er niet op aangepast te aanvaarden dat we volgen wat ons lichaam ons aangeeft. We kunnen het pas echt, als we er niet meer omheen kunnen. Als ons lichaam écht heel duidelijk is, meestal ten koste van onze gezondheid.

Nu pas leef ik zelf het leven waar ik blij van word, en nog steeds word ik elke dag verrast door grenzen die mijn lichaam mij aangeeft. Hoofdpijn, misselijkheid, spierspanning, vermoeidheid,… Ik mag van geluk spreken dat het daarbij blijft, dat ik de signalen nu herken en zo snel mogelijk in dialoog ga met mijn lichaam, leer horen en luisteren naar wat het me te vertellen heeft. Wat is er teveel? Wat is er nodig om me beter te voelen?

Als startend ondernemer is er veel werk te verrichten, niet altijd even duidelijk waar te beginnen. Ik ben via een coachingstraject bezig om hier meer overzicht in te krijgen, en daar wordt ook gezegd dat het ‘yin en yang’ is. Je hebt ontspanning nodig om je te kunnen inspannen voor het volgende. Hoe meer je kan vertrouwen en in ontspanning kan gaan, kan toegeven aan wat je lichaam nodig heeft, hoe efficiënter je kan werken op de andere momenten.
Zo moeilijk vast te houden dit. Vooral omdat mijn omgeving niet zo werkt.
Dus als ik beslis om iets niet te doen nu, omdat het nu gewoon niet goed voelt, heeft dit ook soms invloed op anderen hun werk dat dan vastzit. Het is zoiets onverklaarbaars.

Maar hoe meer we tegen onze eigen krachten inzwemmen, hoe moeilijker we de andere kant van de zee bereiken.

– Dat gezegd zijnde ga ik even pauzeren van dit blogbericht, want mijn lichaam klaagt naar beweging. –

(einde deel 1)

Hebben jullie moeite met het de grenzen van jullie lichaam en hoe hebben jullie leren luisteren? Laat het me zéker weten via een berichtje hieronder of op Facebook!

Warme groetjes,
Kristien Maus
Dans- en bewegingstherapeute
www.psy-meer.be
caravanne in panne

Caravanne in panne.

30 mei 2018

Afgelopen zaterdag stond ik vast met een vriend langs de kant van de weg. Bouten waren uit het wiel van de caravanne gevlogen en nog net op tijd waren we gestopt.

Oef.

De caravanne stond in panne. We zetten hem langs de kant waar hij nog steeds staat, te wachten op genezing.
Uit te rusten.

Op weg naar huis in de auto had ik reeds moeite met zitten. Iets misgedaan met mijn staartbeentje? Gek want vandaag op Morgen had ik daar plots last. Verschillende vriendinnen Hadden reeds aan mijn bilspleet gevoeld, terwijl ze vergelijkend hun hand in eigen broek staken om te controleren of dat bultje daar normaal is?
Na nog wat Dagen pijn, bleek het dus niet zo normaal te zijn. Een cyste die ontstoken was. AUW. Dit moest meteen geopereerd Worden, zodat het niet nog verder Zou infecteren. En voor ik het goed en wel besefte, werd ik wakker met een gat in Mijn gat. Waar mijn onderrug normaal smoothly overliep in Mijn prachtige billijn, zit nu een blakend gat ter grootte van een Hele duim en net iets breder.

De wonde zelf moest open blijven, want het risico is te groot dat het anders weer infecteert. Het moet dus goed van binnen naar buiten dicht goeien. Elke dag, 2 keer per dag verzorging van die wonde. Lastige plaats om dit zelf te doen, ik heb al nekpijn van me in bochten te wringen om uit nieuwsgierigheid een glimp op te vangen van wat er daar tussen mijn bilspleet aan het gebeuren is.
Dus komt thuis verpleging 2 keer per dag. En ohja, maak je geen illusies , het duurt minstens 4 weken voordat de wonde goed en wel genezen is… Mijn lijf in panne. Samen met de caravanne aan de kant van de weg, kijk ik naar de voorbij gangers, terwijl mijn Leven even stilstaat.

Plots zag ik mijn plannen in het water vallen. Weg terugreis naar slovenie, weg best kept secret, weg leuke plannen in Gent deze week, weg..
En op de koop toe werd mijn job in China deze zomer diezelfde dag geannuleerd.
Weg plannen voor de komende 3 maanden. Plots is alles terug leeg. Van vandaag op Morgen is het Leven weer een oneindig lège vlakte vol wonderen die ik nog mag ontdekken..

Caravanne in panne
Zoals het Leven soms ook
Vluchtstrook
Zonder gevarendriehoek zag je het niet aankomen
Weg waren ze plots, al mijn dromen
Van vandaag op Morgen,
Nieuwe zorgen.
De onvoorspelbaarheid,
alle bouten kwijt.
Loslaten en opnieuw tanken.
Achteraf zal ik waarschijnlijk danken..

Ik weet dat et iets beter zal gebeuren, dat het is wat het is en dit zo moest zijn. Toch is het moeilijk om dit idée vast te blijven houden terwijl ik onrustig heen en weer draai in de hoop een comfortabele en pijnloze houding te vinden.
Ik houd me vast aan het schrijven van deze blogs, het kijken van boeiende films, het lezen van nog interessantere boeken, het idee dat de onvoorspelbaarheid het Leven net zo boeiend maakt.

Wat doen jullie zoal als je gekluisterd bent aan het bed en niet goed kunt slapen? In Welke ideeen vinden jullie houvast?

Gebroken man

Recht op een waardig einde

23 februari 2018

Toen Kristien de blog van Sien over euthanasie las, moest ze meteen denken aan haar patiënten. Kristien werkt namelijk met mensen met depressie en/of angststoornis eventueel in comorbiditeit met ASS. Het psychische lijden van deze mensen kan soms zo groot zijn dat zij ook een euthanasieprocedure starten. En er zijn twee verhalen rond euthanasie die Kristien enorm hebben aangegrepen: dat van Jef en dat van Roseanne.

 

Het verhaal van Jef

Jef (dit is niet zijn echte naam, nvdr) was een jongeman die graag euthanasie wilde want hij kon het leven niet goed verdragen. Er gebeurde te veel, hij wist niet goed hoe om te gaan met al die prikkels. Gezien zijn jonge leeftijd – hij was nog maar net volwassen te noemen – weigerden veel artsen hierin mee te gaan. Er werd voorgesteld eerst nog eens in therapie te gaan gedurende enkele maanden en als dat niet had geholpen dan zouden ze her-evalueren en de euthanasievraag misschien goedkeuren.

Jef was hier al een dikke 3 jaar mee bezig, als ik het me goed herinner. Hij was het dus beu, hij voelde zich onbegrepen en had het gevoel dat niemand wilde geloven dat zijn psychisch lijden zo zwaar was. Niemand kon snappen dat zo’n jonge man geen zin meer zou hebben in het leven. Fysiek was hij toch in orde? Psychisch had hij énorme moeite, maar niks dat enkele therapieën niet zouden kunnen verhelpen, toch?

Uiteindelijk koos Jef ervoor suicide te plegen. Hij was echt ten einde raad. Dus in plaats van een comfortabel levenseinde besloot hij het heft in eigen handen te nemen en zijn leven te eindigen op een veel minder aangename manier.

Voor mij rijst dan de vraag: wie zijn wij om te bepalen of iemand wel of niet over zijn of haar levenseinde mag beslissen? Was er geen mooiere, rustigere, makkelijkere manier geweest om zijn euthanasiewens serieus te nemen, en dan vooral zijn lijden serieus te nemen?

Het verhaal van Roseanne

Daar tegenover staat het verhaal van Roseanne (dit is niet haar echte naam, nvdr) die met dezelfde aanmelding binnenkwam. Wij wilden dit ook niet geloven, of er toch nog alles aan doen om dit tegen te gaan. Na een therapieperiode was ze uitbehandeld verklaard dus werd haar euthanasievraag goedgekeurd. Maar voor ze haar leven eindigde, wilde ze nog graag een reis maken. En wij bleven ondertussen hopen. Na de reis, waar ze vreugde had gevoeld, en het door feit dat we haar niet hadden opgegeven, besefte Roseanne dat ze toch nog kon genieten van het leven, dat er steun was, en hierdoor trok ze haar vraag terug in.

Jef vs Roseanne

Het is gek hoe beide verhalen klinken als ‘hetzelfde’ psychisch lijden, maar dit absoluut niet over dezelfde kam geschoren kan worden. Wat voor de één onomkeerbaar ondraaglijk leiden is, kan voor de ander nog veranderen in nieuwe levenslust.

Waar we het voor de één misschien sneller hadden moeten laten gebeuren zodat een waardig afscheid kon plaatsvinden, is het voor de ander net belangrijk om het nooit op te geven. Het is een moeilijke discussie omdat elk mens verschilt, andere zaken nodig heeft, andere noden.

Wil je meer weten over euthanasie? Lees dan zeker de blog van Sien over de mogelijkheden tot een waardig levenseinde. Zit je met zelfmoordgedachten? Je bent niet alleen! Bel naar 1813 of surf naar zelfmoord1813.be.

Kristien danst

Energiepijl op knipperlicht

24 mei 2017

Ondertussen geeft Kristien een dikke twee jaar therapie aan o.a. mensen die vanuit een burn-out in een depressie belanden. “Niemand uit mijn omgeving begrijpt mij”, heeft ze wel vaker gehoord. “Ach, trek je dat niet aan” is dan vaak haar antwoord. Totdat ze plots zélf thuis zit…

Ongeveer twee maanden geleden, van vandaag op morgen, voelde ik me plots niet goed. Een griepje of zo dacht ik. De dokter wist dit meteen te doorprikken met de vraag “Ervaar je de laatste tijd soms veel stres?”.

Stress, ik? Het lachen verging me meteen. Stress, ja ik!

Meteen werd ik twee weken thuis geschreven en dit werd steeds verlengd. De eerste twee weken voelde ik me vooral slecht, het werd precies slechter door thuis te zitten. Ik kon niet meer veel, kreeg snel ademproblemen en benauwdheid als ik nog maar iets moest regelen.

Daarna kwam het eigen ongeloof: Ik kan niet gaan werken, maar ik kan wel hier thuis wandelen met de hond of op een podium staan en acteren?

Het moment dat ik dat eindelijk doorworsteld had en quasi aanvaard had (de ene dag iets meer dan de andere), dan kwam ook nog het onbegrip van de omgeving: “Allé, je straalt vandaag! Je hebt toch nog de herneming van heel dat theaterstuk kunnen organiseren en regelen, het gaat dus wel weer beter eigenlijk? Wanneer ga je terug werken? Hoezo, je kan nog niet gaan werken? Dat snap ik niet…”

Awel, lieve mensen, dat snap ik zelf ook niet!

Het ene moment heb ik energie voor 100, het volgende moment heb ik energie voor drie. Het is een knipperlichtrelatie op dit moment met mijn eigen energiepeil. En er is geen touw aan vast te knopen! Op dit eigenste moment voel ik dat mijn hoofd zwaarder word, een druk boven mijn ogen, mijn hart begint sneller te slaan, benauwdheid op de borst omdat ik een blik werp op de tijd en de e-mails die nog op mij staan te wachten om nog maar te zwijgen over telefoontjes die ik nog moet doen i.v.m. de herneming van het theaterstuk dat alweer voor de deur staat…

Eigenlijk zou ik nu in mijn bed willen kruipen, even willen slapen en rusten, maar het is alsof het niet mag van mezelf: ‘er moet nog zoveel’.

Stress, ik? Stress, ja ik!

Het is niet makkelijk om dit uit te leggen aan mijn omgeving, ik weet gewoon niet hoe. Vanbinnen voel ik me leeg, op, maar vanbuiten straal ik met momenten, of forceer ik en zet ik door. Graag zou ik al mijn ‘moetens’ eens even afgeven en heel hard schreeuwen: ‘het is te veel!’, zodat iedereen eindelijk eens luistert. En gewoon enkel nog leven vanuit de energie die ik voel als ik dan daadwerkelijk op dat podium sta. En gewoon kan zijn in het moment, in de rol, waar geen duizend-en-één dingen door mijn hoofd razen van alles wat nog niet af is, waar ik alles rond me heen vergeet, waar het enige is dat telt: dit, spelen, acteren, in het nu, op het podium. Waar iedereen even stil is, en luistert, écht luistert naar wat ik te zeggen heb.

En daar op dat moment aanvaard ik mezelf ook meer dan ooit, valt alles weg en ondanks de rol die ik speel, de dans die ik wals, kan ik toch dan het meest mezelf zijn…

Ervaar jij ook soms zo’n momenten dat je jezelf onbegrepen voelt door iedereen rond je heen, maar dan toch ook weer kracht kan halen uit bepaalde zaken die je doet? Wanneer voel jij die energie die ik voel wanneer ik op een podium sta? Wat is jouw kracht?

Kristien voorbij grens

Kiezen voor jezelf

9 november 2016

Kiezen is verliezen. Maar niet kiezen is bevriezen. Kristien weet dit al heel lang, het is ondertussen zo’n 4 jaar geleden dat ze deze zinnen voor zichzelf uitvond. En toch blijft het moeilijk en trapt ze nog steeds in dezelfde val…

Je kan het als een beperking aanschouwen – “niet voor jezelf kunnen kiezen”. Wat is dat vaak moeilijk vind ik! Bij mezelf blijven, mijn eigen keuzes maken, en geen spijt hebben van alle keuzes die ik al maakte. Steeds denk ik aan de ander: “ocharme die ander, want als ik die keuze maak, dan is dat nadelig voor de ander”.

Dus kies ik vaak niets, blijf ik aanmodderen, totdat het teveel is. Want als ik geen keuze maak, blijf ik, bevries ik en verlies ik mezelf. En wat is erger: jezelf of de ander verliezen? Ook een discussie waard..

Kiezen voor jezelf

Dit thema is iets dat ik bij veel van mijn patiënten ook terugzie. Steeds zichzelf aan de kant zetten, over alle eigen grenzen gaan (lichamelijk als emotioneel) uit zorg voor de ander.

Wat vind ik het dan ook enorm moedig te zien bij één bepaalde patiente die een chronisch letsel heeft aan haar voet waardoor ze niet lang kan stappen of zelfs rechtstaan, dat ze steeds naar elke danstherapiesessiekomt. Ze mist er geen één!

Daar zit ze dan, elke keer opnieuw, op haar stoel. Nee, niet aan de kant. Ze zet haar stoel gewoon BAM mee in de kring, tussen de rest. En nee, het is niet omdat ze op een stoel zit dat ze niet kan meedoen.. oh nee! Ze beweegt met alles wat wel nog kan bewegen: armen, handen, hoofd, borst, heen en weer wiegend,.. elke keer opnieuw denk ik: wat een voorbeeld! Zo bij zichzelf kunnen blijven, haar grenzen respecteren en toch, toch doet ze mee en geniet ze zichtbaar!

Heel krachtig en daar kan ik persoonlijk nog veel van leren.

Heb jij dit ook soms? Het gevoel dat keuzes uiterst bepalend zijn? Lukt het dan om steeds bij jezelf te blijven, om te luisteren naar je eigen grenzen ondanks de ander? Hoe doe je dat?