Heimwee naar het podium

 Exact twee maanden geleden schreef Peter over de repetities van het toneelstuk ALLES SCAN van Companie Spotvogel. Voor wie het niet gezien heeft: dit toneelstuk ging over mensen met een beperking, de stereotiepen waar ze in de maatschappij tegenaan lopen en de demonen die huishouden in hun hoofd. Het stuk werd opgevoerd in een rolstoeltoegankelijke zaal van CC Merksem en was een groot succes. Maar hoe vergaat het de acteurs sinds het vallen van het doek?

Het is exact twee maanden na de avond van onze voorstelling ALLES SCAN, die zich afspeelde in een supermarkt,  en eindelijk lukt het me nog eens om me achter mijn laptop te zetten en te beginnen schrijven. Het leek even alsof ik samen met de theatervoorstelling alles rond het thema ‘beperking’ had begraven. Elke keer als ik eraan dacht, kreeg ik enorm veel heimwee. De theatervoorstelling heeft me aan de andere kant ook zoveel energie gegeven, zoveel kracht, zoveel positieve reacties, de zoektocht vanuit het publiek naar ‘wie is er nu ‘écht’ beperkt en wie doet maar alsof’? En wat betekent dat ‘beperkt’ zijn? Een vrijgezel is dus ook iemand met een beperking?

De volledige cast van Alles Scan
De volledige cast van Alles Scan (vlnr): Peter De Voecht, Kristien Maus, Vincent Avonds, Julian De Backer, Laura Van Alphen, Steven Claeys, Kwinten Van Heden

Een review

De recensie die mijn zus, Heleen Maus, schreef, blijft me nog het meeste bij en vat goed samen wat er die avond ontstond. Ik zou deze heel graag met jullie delen:

Gisterenavond, 22u15, cc Merksem, ALLES SCAN.

Een voorstelling om U tegen te zeggen. En dan heb ik het niet alleen over de voorstelling. Ook over de U. Want eigenlijk ging het over eenieder van ons. Companie Spotvogel zette een voorstelling neer over de gebreken en tekortkomingen, waar ieder mens op zijn eigen manier mee geconfronteerd wordt. Het ging niet enkel over fysieke beperkingen, ook met mentale zorgen, trauma’s, onzekerheden en complexen. En geef toe: ook U voelt zich hier aangesproken.

Maar wees gerust,  niets zwaarmoedig aan dit stuk. Humor stond centraal. Moet je maar kunnen met zo’n thema. We keken door de ogen van de dwangneurotische Maria, het blind wordende jobstudentje Lien, de (semi-) rolstoelgekluisterde Ronny en Ruben, de hypochonder Same en de eeuwige single Jonathan.

Het toeval wilde nu, dat ook de zaal zijn beperkingen had. Een spaghettipot die op het podium aan diggelen viel, een liedje dat halverwege onderbroken werd. Was dit nu part of the act of niet? Ik zal het u zeggen: dat was het niet. Dat getuigt alleen maar eens weer van het talent waar we mee te maken hadden. Maar dat was niet het enige staaltje talent dat we gisteren zagen. Talent op pointes, een beklijvend duet, enige improvisatie à la moment,… Wie had het weer over beperkingen?

We zagen een fantastisch samenspel van acteurs, kameraden, vrienden bijeen. Twee woorden voor dit stuk: hilarisch en touché! Met momenten was het er zo boenk op, dat er stof ontstond om er eens serieus over na te denken.

Gisterenavond heeft ons geamuseerd, geanimeerd, doen glimlachen, doen schateren, doen wenen, doen genieten, doen nadenken en doen stilstaan. Stilstaan om daarna weer verder te gaan. Met andere oordelen. Met wijze lessen, waaruit we kunnen leren onze vooroordelen eens voor te zijn.

Bedankt daarvoor!

Companie Spotvogel, jullie hebben ogen geopend, blikken verwijd. Wat mij betreft zijn niet enkel jullie eigen dromen verwezenlijkt, maar kunnen jullie met dit stuk nog veel meer verwezenlijken. Doe zo voort! Want – je hoort me al komen – Alles Scan!

Companie Spotvogel Alles San

We hopen op nog vele hernemingen en dat we met Compagnie Spotvogel nog veel mensen mogen prikkelen en amuseren en interesseren om hun talent om te zetten, te tonen, te gebruiken en de kracht te vinden bij één ieder van onszelf om te bereiken wat je wilt bereiken!

Wat is jouw talent? Waar word jij warm van? Waar haal jij kracht uit? Heb jij ook een podiumdroom? Laat het ons weten via redactie@rolmodel.be, wie weet kunnen we samenwerken met jou!

Proefkonijn

Mantelzorgers, hebben jullie al eens geprobeerd om in een rolstoel te zitten? Hebben jullie al eens geprobeerd hoe het zou kunnen voelen voor de rolstoelers? Nee? Ik ook niet. Ik zit in een toneelgroep die over een rolstoel beschikt en het is Week van de Toegankelijkheid 2016 : hoog tijd voor een test!  

Eerste uitdaging

Met mijn ogen dicht beeld ik me in dat ik mijn benen niet meer kan gebruiken. Ik voel me al lichtjes verdrietig worden, maar daar gaat het nu niet om. Voorzichtig rol ik mezelf door de kamer. Tot daartoe gaat het goed. Ik kan mijn armen nog gebruiken, dus kan best wel wat draaien en keren. Moeilijker is om iets te pakken, want ik neem me ook voor om mijn buikspieren zo weinig mogelijk te gebruiken. Het is echt zoeken naar een goede balans. Ik mag niet te veel naar voor reiken, want als ik mijn evenwicht verlies en ik met mijn bovenlichaam naar voren val, dan geraak ik niet meer zelfstandig recht. Zo dicht mogelijk bij de tafel gaan staan om toch aan de fles water te kunnen? Niet simpel met zulke grote voeten, eh, wielen. Maar goed, het lukt.

Tweede uitdaging

Door de deur geraken – een klapdeur dan nog! Ik hou de deur zelf open terwijl ik probeer erdoor te rijden: bijna onmogelijk. Ik doe hier zeker een kwartier over. Met mijn linkerhand probeer ik de deur open te trekken (niet te ver vooruit leunen, want dan zou ik weer voorover kunnen vallen), om dan met mijn andere hand de rolstoel zo te manoeuvreren dat ik de deur kan openhouden met de rolstoel. Maar dan moest ik er nog tussen kunnen met mijn hand om door de deur te rollen!
Sommige leden van de toneelgroep komen vragen of ze me moeten helpen (al weten ze goed genoeg dat ik eigenlijk gewoon zelf kan rechtstaan), maar ik vertik het. Ik wil geen hulp en ik wil ook niet valsspelen: ik moet en zal het zelf kunnen!
Na veel gezwoeg en gedoe lukt het me om door de deur te geraken. Ik kom zuchtend tot de conclusie dat ze zo’n deuren maar meteen zouden moeten afschaffen!

Nog een uitdaging

Oké, al halverwege richting de wc. Wauw, wat een smalle gangetjes! En hier moet ik een bochtje nemen – wat? Goed, gewoon proberen…
Beetje naar links, terug naar rechts, weer naar achter, stukje naar voor…
Eindelijk in de vrouwen-wc beland, is daar geen rolstoel-wc…WAT? Er is niet genoeg plaats om te draaien, dus met mijn hand geklemd tussen de verwarming en het wiel, probeer ik terug achteruit de wc-ruimte te verlaten. Ook niet simpel! Ik voel al dat ik het beu begin te worden…
Ah, bij de mannen is er wel een wc voor rolstoelers, oef zeg! Ik krijg de deur open, maar tot mijn grote verbazing is de wc nog steeds vrij klein! Er zijn wel baren aan weerszijden om me aan vast te houden, maar ik kan met de rolstoel niet naast de wc-pot gaan staan, dus hoe geraak ik van mijn rolstoel dan op de wc? In gedachten houdend dat ik mijn buikspieren zo min mogelijk kan gebruiken, dus enkel met armkracht kan werken, probeer ik te bedenken hoe ik dit in godsnaam kan aanpakken.

Ik rol zo dicht mogelijk bij de wc, probeer me aan de wc-pot vast te houden en laat me langzaam uit de rolstoel glijden. Resultaat: ik hang aan de wc-pot met slappe benen en vind geen enkele manier om me te draaien van positie zodat mijn billen op de wc-pot liggen i.p.v. mijn buik.

Zucht.

Met veel trekken en sleuren geraak ik terug in de rolstoel, maar nog steeds met een volle blaas… Gefrustreerd rol ik weer weg. Ik ben kwaad! Dan kan je evengoed geen wc’s maken voor rolstoelers, als je er niet eens fatsoenlijk in geraakt! Schande!

Conclusie

Als ik mijn kwaadheid en frustraties voorleg aan de rest van de toneelgroep, wijzen ze me er vriendelijk op dat ik nog altijd uit de rolstoel kan stappen en gewoon naar de wc kan gaan…
En dan besef ik het nog harder: ik heb de kans om na deze uitdaging weer uit de rolstoel te kruipen, mijn benen en buikspieren te gebruiken en zonder enig probleem naar de wc te gaan. Zodra ik dat doe, verdwijnen mijn frustraties ook. Hèhè, eindelijk naar wc kunnen gaan in nog geen vijf minuten.

Maar waar blijven echte rolstoelers met hun frustraties en kwaadheid? Hoe gaan jullie hiermee om? Welke manieren hebben jullie al ontdekt om deze te uiten, een plaats te geven? En durven jullie om hulp te vragen aan anderen om bijvoorbeeld de deur open te houden?

En zijn er mantelzorgers onder jullie die dit ook al eens geprobeerd hebben? Gegarandeerd kan je jezelf beter kan inleven in hoe het moet zijn voor je vriend/broer/partner/… Het was een enorm leerrijke ervaring en ik heb de energie en kracht gevoeld om zaken of centra’s aan te spreken goed na te denken over hun wc’s en doorgangen. Voor de Week van de Toegankelijkheid kan ik het echt aanraden.

Maar vooral: RESPECT aan alle rolstoelers dat jullie de moed en kracht vinden om zo door het leven te gaan! Ik vind het ongelooflijk knap! Ik hoop dat jullie dezelfde kracht kunnen voelen als ik om op zoek te gaan naar kansen en mogelijkheden en niet met jullie frustraties te blijven zitten. IK GELOOF IN JULLIE!

Heb jij dit als mantelzorger ook al eens geprobeerd? Wat zijn jouw bevindingen?

Holland Dance

Als dans- bewegingstherapeute ben ik veel met mijn lichaam bezig en veel in beweging, maar op het inclusiesymposium van Holland Dance kreeg ik daar plots een ander beeld over…

Het was een fantastische dag! Heel het symposium was heel goed georganiseerd, er stond zelfs een bus klaar, met een lift erbij! Er werd net een rolstoeler de bus ingerold toen ik aankwam om mee te reizen naar Den Haag.

DanceAble

Het symposium DanceABle in Den Haag is een initiatief van het Holland Dance Festival. Een hele dag lang worden er lezingen en workshops gegeven rond inclusiedans om het thema en de mensen een duwtje in de rug te geven.

Het mooie aan inclusiedans vind ik dat mensen met én zonder beperkingen samen de dans aangaan. Ik was tijdens het symposium dan ook getuige van prachtige lezingen, heel inspirerende workshops en vooral bijzonder knappe voorstellingen. Vooral de workshops vond ik heerlijk. Het was zo leuk om allemaal door elkaar in beweging te gaan: ik hing over iemand z’n schouders op de rolstoel, kroop er zelf in terwijl de rolstoeler over de grond rolde en werd omver geblazen door de kracht van de kwetsbaarheid.

Overdonderd

En daar kreeg ik het dan.. mijn beeld. Het beeld dat ik veel doe en beweeg met mijn lichaam in duizend gruzelementen. Een man met 1 been, iemand met 1 arm, een persoon met dwerggroei en moeilijke wandelpas, iemand die doof is en nog een man die niet goed kan staan en met krukken wandelt: allemaal samen in één breakdance voorstelling. Wat zij allemaal deden en konden met hun lichaam, hoe ze zichzelf in bochten konden wringen, draaien, rondzwieren,… dat was ongelooflijk. Je zag zelfs de beperking niet meer. Schitterend!

Ik voelde het in en door heel mijn lichaam na deze hele dag: ik doe zo weinig met mijn lichaam terwijl ik nog zoveel kan! Schandalig! Ik kreeg zin om work-outs te doen, te springen, lopen, dansen, als een mallemoer te bewegen,… En deze inspiratie en motivatie door te geven aan iedereen: beweeg! Beweeg wat je kan! Zoek nieuwe uitdagingen, experimenteer en leer! Van elkaar en van jezelf en voor je het weet kan je meer dan je denkt!

HOLLAND DANCE-DanceAbleIll-Abilities

Hebben jullie al zo’n mooie, inspirerende ervaringen mogen meemaken? En hoe zit het met je beweeglijkheid? Hoe blijf je hierin uitdagen vinden en experimenteren?

Ik zit wel in een rolstoel hoor!

Als dans-bewegingstherapeute werk ik momenteel met mensen met een angst- en stemmingsstoornis. Het zijn vaak heel uiteenlopende groepen: mannen, vrouwen, jong, oud, en zelfs af en toe mensen in een rolstoel. Aangezien ik al eerder met die laatste groep gewerkt had, dacht in dat het dit keer wel gemakkelijk zou zijn… of toch niet?

Mensen kunnen in een depressie raken door allerhande redenen. Hierdoor kan het gebeuren dat ze weinig gaan bewegen en zo veel spanningen opbouwen in hun lichaam. Op die manier krijgen ze klachten die steeds erger worden en gaan ze nog minder bewegen of juist heel veel bewegen en in overdrive gaan. Uiteindelijk laten de spieren het afweten en komen ze al rolstoelend binnen op de afdeling waar ik werk.

Andersom kan het zijn dat mensen bijvoorbeeld een been-/heup-/rug-.. operatie hebben ondergaan waardoor ze een tijdje niet meer mogen stappen, ze zich slecht in hun vel gaan voelen en hierdoor in een depressie raken. Dan komen ze dus ook terecht in mijn dans-bewegingssessie.

Dansen en bewegen

De afgelopen maand waren er toevallig twee mensen in een rolstoel in mijn dans- en bewegingssessie. Het is gek hoe hard je op woorden begint te letten, bijvoorbeeld: ‘wandel maar allemaal even door het lokaal’ of ‘voel hoe je voeten op de grond staan’. Ik wil hen steeds een alternatief bieden, maar kan ook moeilijk negeren dat de overige 12 mensen wel kunnen stappen en staan.

Ook wat het lokaal betreft, zit ik soms met moeilijke situaties. Ik heb nog geen eigen bewegingsruimte dus vlieg ik steeds van her naar der en af en toe moet ik naar een klein lokaaltje ergens bovenaan in een ander gebouw. Plots word ik dan gebeld met de vraag waar ik zit, want de rolstoelpatiënt was wat trager en is ons ergens onderweg kwijtgeraakt. Jah… Onmogelijk voor haar om in dat lokaaltje te geraken: dat is eerst via een lift, een drempeltje of twee en dan een trap zonder lift…

Zowel de andere patiënten als ikzelf voelden ons schuldig dat we er niet aan gedacht hadden. Er werd nog voorgesteld om opnieuw van lokaal te veranderen, maar we waren al een kwartier bezig dus daar ook weer het dilemma: stop je de sessie voor deze ene patiënt en verplaats je alles zodat er nog een kwartier tijd weg is? Of laat je het voor deze ene keer zo en beloof je er volgende keer meer rekening mee te houden? Ik besloot het laatste te doen.

Het is niet altijd simpel om als therapeut voor zo’n grote heterogene groep te staan en rekening te houden met alle behoeftes in de groep, zeker als enkelen fysiek veel meer belemmerd worden dan anderen.

Maar wat ik me vooral afvraag is hoe het is voor de patiënt in de rolstoel? Hoe confronterend moet het zijn dat zelfs je therapeut het even vergeet? Ik sprak erover met een andere patiënt, en die gaf aan dat ze het juist een voordeel vond, dat ze ervan genoot de anderen te zien bewegen en het fijn vond dat de wereld even vergat dat zij in een rolstoel zit. Dat ze geen speciale aandacht krijgt daarvoor, maar gezien wordt zoals elk ander mens.

Hoe ervaar jij dit? Hoe luid moet jouw stem soms zijn voordat je gehoord wordt? Of is het juist fijn dat de rolstoel af en toe vergeten wordt? Ik lees jouw antwoord graag onderaan deze pagina…

Voordelen van rolstoelers

Een beperking is iets wat je ‘beperkt’, zoals je moeten voortbewegen met een logge rolstoel. Daarmee kan je veel minder gemakkelijk overal naartoe. Maar soms… heeft zo’n rolstoel toch zijn voordelen!

Opzij, opzij, opzij

Gentse Feesten: wat een volk! Zo’n drukte, er is echt geen doorkomen aan. Geduw en getrek en dan plots… toch een opening? Mensen die opzij springen, een gangpad dat vrijgemaakt wordt. Verbazend, wie krijgt dat voor elkaar?

Een rolstoelgebruiker natuurlijk! Wil ik hier ooit doorkomen, dan moet ik daar achteraan. Het is mooi om te zien dat ondanks drukte, geduw en getrek er toch ruimte gecreëerd kan worden voor iemand die letterlijk wat meer ruimte nodig heeft. Ik was echt blij verrast te zien dat mensen elkaar opzij schuiven met “maak plaats, opzij! Er wilt iemand voorbij!” In mijn eentje had ik er waarschijnlijk nog lang gestaan, maar achter een rolstoelgebruiker kom ik best ver. Heel ver zelfs…

Ver weg en dichtbij

Mijn zus vertelde dat ze is gaan kanovaren en kamperen in Zweden. Bleek dat ze daar heel goed georganiseerd zijn wat campings betreft. Overal blokhuthuisjes en wc’s in het midden van het bos! En zelfs een wc voor mensen in een rolstoel! Hoe zalig is dat? In een bos, langs de kant van het water, weg van de rest van de wereld: een wc voor rolstoelers. Hier in Antwerpen daarentegen, in een café in het midden van de stad: niks. Soms zit het toch gek ineen!

Waar ik 100% zeker van ben: af en toe zet ik me met plezier achter een rolstoeler, want met een duwtje in de rug ben ik er zeker van dat die persoon meer zal kunnen bereiken, verder vooruit zal komen, dan ik met mijn twee stappende benen.

Wat heb jij al kunnen bereiken, waar zou je daarvoor nooit zijn gekomen? Welke wegen zijn er voor jou al open gegaan omdat je er met een rolstoel doorheen kwam?