Laura Van Alphen | Rolmodel

Laura Van Alphen vertelt over toegankelijkheid in Disneyland

Kan je de magie van Disneyland beleven vanuit je rolstoel?

21 september 2016

Disneyland, land van pracht en praal, eeuwige jeugd, spannende attracties en bovenal: magie! Maar krijgt iedereen de kans om van deze magische ervaringen te genieten? Uw reporter Laura Van Alphen ging ter plaatse om de rolstoeltoegankelijkheid in Disneyland onder de loep te nemen.

Al twee keer reisde ik af naar Disneyland Parijs met een vriend die een rolstoel gebruikt. Ik heb dus meermaals vanop de eerste rij kunnen beleven wat het betekent om je met een rolstoel te verplaatsen doorheen de wonderenwereld van dit pretpark.

Pimped out, chromed out Disney wheelchairs

Wat meteen opvalt, is dat er zeker niet weinig rolstoelgebruikers zijn in Disneyland. Overal passeer je wel kinderen of volwassenen met een rolstoel. Wat leuk is, is dat de kinderen gebruik kunnen maken van mooie rolstoelen in Disney-thema. Zo spotte ik onder andere velgen van Frozen voor de meisjes en Toy Story voor de jongens.

Zoals je op de foto kan zien, zijn de rolstoelen leuk gethematiseerd. Om met Mary Poppins op de foto gaan, moest je wel uit je rolstoel stappen om de trapjes op te gaan. Tenminste: zo leek het toch. Na de fotoshoot begeleidde Mary Poppins herself het meisje uit het paviljoentje naar haar rolstoel. Deze actrice deed haar personage eer aan en viel niet uit haar rol! Ongetwijfeld een hartstochtelijke en onvergetelijke ervaring voor deze kleine meid.

En hoe zit het met de attracties?

In Disneyland kunnen mensen met een beperking een groene kaart krijgen in de City Hall (het stadhuis van Disneyland). Met deze kaart kan je de rijen, die trouwens niet allemaal aangepast zijn aan rolstoelgebruikers, omzeilen. Mensen met een rolstoel mogen de attractie via de uitgang betreden en komen zo helemaal vooraan de wachtrij. Lang wachten hoef je dus nooit te doen. Wil dit zeggen dat alle rolstoelgebruikers zomaar alle Disney-attracties probleemloos kunnen doen? Neen.

Natuurlijk is het afhankelijk van je beperking of de attractie geschikt is voor jou: mensen die tijdelijk beperkt zijn (denk aan een gebroken been of verstuikte enkel) kunnen gemakkelijk uit hun rolstoel stappen en in het bakje van de rollercoaster wippen. Voor mensen die permanent verlamd zijn, is het heel wat moeilijker.

Niet elke attractie is toegankelijk voor mensen met een fysieke beperking en zeker niet voor mensen die niet zelfstandig in en uit een attractie kunnen stappen. Attracties zijn geoliede machines die aankomen en vertrekken volgens een exacte timing. Zo zullen velen al wel hebben ervaren hoe je je telkens een beetje haast om in het bakje te springen zodat het personeel je gordels en dergelijke nog kan nakijken vooraleer de rollercoaster binnen de minuut er alweer vandoor sjeest. De attractie kan dan ook niet worden stilgelegd om mensen in en uit het bakje te dragen. Daarbij is het ook belangrijk dat eventuele evacuaties veilig en vlot kunnen verlopen. Tijdens onze laatste trip was de attractie van Finding Nemo vastgelopen. Alle mensen moesten via de nooduitgangen, de nauwe trapjes en laddertjes de attractie verlaten. Dit is natuurlijk niet mogelijk als je immobiel bent. Het is dus voor je eigen veiligheid dat niet alles zomaar te betreden is. Safety first!

Maar er is nog iets dat de volledige ervaring van het pretpark kan beletten. Hoogstwaarschijnlijk kom je niet alleen naar het pretpark, maar met een groep vrienden of familie. Afhankelijk van met hoeveel je in een attractie kan, kan je maar een beperkt aantal vrienden meenemen in de shortcut. Meestal is het personeel heel erg vriendelijk en knijpen ze wel een oogje dicht, als het niet te druk is. Enkele jaren geleden maakten we mee dat onze vriend met rolstoel maximum 4 mensen mocht kiezen om hem te vergezellen (in een attractie voor 6 mensen). Één van onze vrienden moest dus langs de reguliere wachtrij van 45 minuten… Begrijpelijk dat ze ergens grenzen moeten trekken, maar wel jammer dat mensen met een rolstoel niet alle attracties kunnen beleven met al hun vrienden. Het is afspreken en afwegen wie in welke attractie mee kan en wie er een uurtje langer moet wachten.

Een 10 voor sfeer en gezelligheid

De infrastructuur in het pretpark zelf is absoluut rolstoeltoegankelijk. Zowel in het park als de Disneystudio’s zijn alle wegen plat, zijn er alternatieven naast trappen en vind je overal verlaagde drempels waardoor je makkelijk alle winkel en restaurants kan betreden. Daarnaast is Disneyland ook een walhalla voor kinderwagens en buggy’s. Zijn de paden, winkels en restaurants aangepast voor rolstoelen of buggy’s? Of voor beiden? Geen idee, maar in ieder geval kunnen beiden partijen ervan genieten.
Natuurlijk wordt er wel expliciet met rolstoelers rekening gehouden. Zo zijn er aparte plaatsen voorzien tijdens de befaamde Disneyparades en enkele theatershows.

Tussen Rafiki en de Leeuwenkoningdansers zie je hoe kindjes in een rolstoel een plaatsje vooraan krijgen tijdens de parade

Niet alle toiletten in Disneyland hebben aparte toiletten voor mensen met een beperking. Op kaartjes van de online Disneyfolder staat aangegeven waar aangepaste toiletten te vinden zijn.

Conclusie: het personeel van Disneyland doet alle moeite om alle magie tot leven te brengen voor iedereen. Het pretpark is rolstoeltoegankelijker dan de gemiddelde stad in Vlaanderen, maar als je komt om alle attracties te beleven, zal je vaker teleurgesteld worden. Gelukkig is er genoeg sfeer en entertainment om te genieten van dit pretpark!

Handige tip:

Liesje Brockley is een grote Disneylandexpert en heeft zelf een partner die een rolstoel gebruikt. Zij maakte een uitgebreid verslag over rolstoeltoegankelijkheid in Disneyland. Zij vertelt hier op gedetailleerde wijze welke plekken en attracties bereikbaar zijn. Met mapjes en kaartjes beschrijft ze welke attracties toegankelijk zijn voor mensen die wel of niet uit hun rolstoel kunnen stappen. Zeker raadplegen dus als je een tripje wenst te plannen!

Wat is jullie ervaring met pretparken? Zijn Vlaamse pretparken even goed aangepast als universele pretparken zoals Disneyland?

Interview met Wietse Vendrig (deel 2)

24 februari 2016

Vorige week las je in het eerste deel hoe Wietse als professionele danser aan inclusiedans begon. Hier lees je het vervolg, over beperkingen, hindernissen en rolmodellen!

Waarom spreek je over ‘inclusiedans’ en niet gewoon over ‘dans’?

Het woord inclusiedans zorgt inderdaad vaak voor wrevel. Op een dag zou het normaal moeten zijn dat danslessen, dansopleidingen en podia het niet meer vreemd vinden als mensen met een beperking willen dansen, deel uitmaken van de groep. Dat ook dansers met een beperking hun dansvocabulaire kunnen opbouwen en erkenning vinden voor de danser die in hun beperkte lijven woont. Maar tot het zo ver is, wil ik gerust het woord ‘inclusiedans’ gebruiken.

Ik denk dat de grootste beperking vaak niet bij de mensen met een beperking zit, maar in onze overtuigingen over hoe dans er moet uitzien, hoe lichamen die dansen er moeten uitzien. Door een plek te krijgen tussen professionele dansers kan ik dansvocabulaire opbouwen, leren mensen zonder beperkingen out-of-the-box denken en mogelijkheden zien waar eerst de beperking met alle aandacht dreigt te gaan lopen.

Ik denk dat inclusiedans ook maatschappelijk een meerwaarde kan betekenen. Als ik van Nele Vanhaeverbeke hoor dat ze inclusiedans bovenal ‘genieten’ vindt en leert om los te laten, dan vind ik dat een belangrijk punt. Als ik in contact met dansers kan meegeven dat leven met een beperking ook leven is en dat ziekte, pijn of een ongeluk niet leuk zijn maar evengoed geen drama – dan hoop ik dat mensen minder bang worden van de confrontatie met niet-zo-perfecte lichamen.

Mijn ervaring is dat het gewoon heel fijn is om deel uit te maken van de danswereld, het voedt en inspireert. Hindernissen in het leven kan je ombuigen tot kansen als je ermee gaat dansen. Je onderzoekt ze , je beleeft ze, je worstelt ermee tot je de kans erin herkent en de hindernis een rijkdom geworden is.

Welke hindernissen moet je vaak overwinnen als inclusiedanser?

Dit is een moeilijk punt. In eerste instantie zou het fijn zijn als het op een dag niet meer nodig is om deze vraag te beantwoorden, dat er gewoon geen hindernissen meer zijn. Maar in de realiteit zijn hindernissen in inclusiedans vaak belangrijke punten. Hoe graag we ook ‘gelijken’ zijn, we verschillen wel in onze noden. Ik pleit vooral voor een open mind zowel bij lesgevers als bij groepsleden. En humor is ook belangrijk, dat kan een hoop onmogelijkheden veranderen in kansen. Je wil niet weten op wat voor een manier ik al allemaal ’trappen’ heb weten overbruggen!

Ook goodwill van iedereen die betrokken is bij een inclusieproject is belangrijk – Ellen (een dansmaatje) is bijvoorbeeld al vaak in mijn auto getild door de helpende handen van andere groepsleden. Dat komt omdat de situatie (ontoegankelijke zalen, podiums, kleedkamers , sanitair, vervoer…) vaak een eerste hindernis vormt. Toch kan ik me soms ook ergeren aan het gemak waarmee je uitgesloten wordt omdat iets niet toegankelijk lijkt. Met een beetje hulp, een beetje out-of-the-box denken kom je vaak ook al ver. Goele Vandijck is voor mij daarin een leuk voorbeeld. Ik weet niet of zij het woord ‘onmogelijk’ in haar vocabulaire heeft en dat opent deuren.

Hindernissen hangen ook heel erg van de beperking af… dus ik kan er moeilijk één antwoord op geven. Het is gewoon belangrijk dat er wordt over nagedacht, zodat er bijvoorbeeld lokalen worden voorzien die zo toegankelijk mogelijk zijn. Eigenlijk zou het vanzelfsprekend moeten zijn dat danslessen, danslokalen en podiums toegankelijk zijn, dat we daar geen apart punt van maken. De praktijk wijst echter uit dat je rekening moet houden met veel situaties waarin je moet improviseren. Dat is soms lastig. Anderzijds is het ook vaak geen punt. Als iedereen bereid is elkaar gewoon af en toe te helpen, kom je meestal wel een eind. Natuurlijk spelen er wel dingen zoals vervoer regelen. Dat maakt dat je op tijd moet weten wanneer je repeteert, enige structuur in de planning maakt het allemaal wat gemakkelijker te regelen.

Eerlijk zijn met jezelf en met de groep vind ik een meerwaarde, én het voorkomt frustraties. We moeten opener leren zijn over onze noden. Ik vind het ook belangrijk dat we erkennen bij elkaar dat we verschillen in nood aan hulp of extra middelen en begeleiding. Soms is er hulp nodig bij het naar de wc gaan, bij het drinken en eten, of is er wat extra recuperatietijd nodig. Vaak zijn de spieren van mensen met een fysieke beperking sneller uitgeput of verkrampt en moet je dat wat inschatten als lesgever of als danser. Persoonlijk vind ik het heel belangrijk dat je goed voor jezelf kan zorgen, dat je je eigen grenzen kent en aangeeft en die verantwoordelijkheid niet afschuift op de lesgever of de groep. Maar er moet wel een zekere openheid in de groep gemaakt worden waardoor iedereen zich veilig weet. Inclusie is voor mij gelijkwaardigheid – niet gelijkgesteld worden. Ik vind het ook weleens fijn les te krijgen van iemand die in een rolstoel zit om rolstoelbehendigheid te oefenen…terwijl andere dansers bijvoorbeeld sprongen oefenen.

Je hebt het over Goele, is zij jouw rolmodel?

Als ik denk aan een rolmodel dan heb ik eigenlijk niet één iemand voor ogen. Een boel mensen en zelfs dieren inspireren mij, tillen mij op. Wat ik wel merk is, dat ik geïnspireerd geraak van mensen die onbevangen zijn, mensen met een passie, speelse mensen met een open mind en niet te veel ‘kan niet’ in hun vocabulaire. Mensen die de wereld liefdevoller kleuren en respect hebben voor al het leven op aarde. En of ze dan zelf ‘rollen’ of ‘lopen’, dat maakt mijn niet uit…

Hoe zie jij de toekomst van inclusiedans?

Ik wil vooral deel uitmaken van datgene wat mijn passie is, mijn thuiskomen… en dat is in de dans. Dus ik zoek een weg en ik hoop dat de generatie na mij gewoon kan deelnemen aan danscursusssen, dansopleidingen… ook als ze een beperking hebben, gewoon omdat we allemaal mensen zijn die niet allemaal hetzelfde kunnen maar wel gelijkwaardig zijn. Ik hoop dat inclusiedans zijn plek in de danswereld verder mag veroveren, dat het naast de andere danskunsten mag staan en dat er heel veel mensen de uitdaging aan gaan om de danser in zichzelf ruimte te geven en de danser in de ander te begroeten. De wereld zou er alleszins ‘dansanter’ van worden. Daar zou ik nu eens écht heel blij van worden!

Heb je het eerste deel van het interview gemist? Je leest het hier! Heb je nog meer interesse in dit onderwerp, lees dan zeker Ik zit wel in een rolstoel hoor! en Dansen met een beperking.

Interview met Wietse Vendrig (deel 1)

17 februari 2016

Wat doe je als danser als je in een rolstoel terecht komt? Kan je dan nog ‘dansen’? Willen andere dansers dan nog met jou het podium op? Geraak je überhaupt nog op een podium? En wat is inclusiedans? We vroegen het aan inclusiedanser Wietse Vendrig…

Dag Wietse, hoe ben je bij inclusiedans terechtgekomen?

Voor ik in de rolstoel belandde, was ik al een danser. Ik was gebeten door beweging, geraakt door de taal van de dans. Eénmaal het duidelijk werd dat ik de rest van mijn leven een rolstoel zou nodig hebben om te bewegen, was mijn grootste frustratie dat ik als danser geen plek meer vond. Ik heb een paar keer rolstoeldansen uitgeprobeerd en dat zal best voor een aantal mensen werken, maar het was mijn ding niet.

Dansen is voor mij essentieel om te overleven. Dankzij mensen die ik al kende uit de dans kon ik hier en daar wel blijven dansen, maar telkens botste ik op hindernissen. Uiteindelijk besloot ik om zelf met een dansmaatje dat ook een fysieke beperking heeft, een dansstuk (Crash Dance 2011-2013) te maken. Dat was het begin van mijn passie voor inclusiedans.

Wat moeten we ons daarbij voorstellen, bij ‘inclusiedans’?

Inclusie vertrekt niet van wat mensen, dansers, gemeen hebben, maar vanuit de mogelijkheden die liggen in de verschillen tussen elkaar. Je vindt er een plek niet omdat je een beperking hebt maar omdat je goesting hebt om te dansen ook al heb je een beperking. Inclusiedans creëert mogelijkheden daar waar anders vaak de danszaal voor je neus wordt dichtgegooid – als je al tot aan de danszaal geraakt. (lacht)

Inclusiedans gelooft in de mogelijkheden die in de beperking toch te vinden zijn en het voornaamste van inclusie is dat er wordt afgestapt van de overtuiging die vaak in het hoofd van mensen leeft, namelijk dat mensen met een beperking sukkelaars zijn. Die houding spreekt me aan… ik ben een danser, geen sukkelaar! Ik heb mijn onmogelijkheden maar evengoed mijn mogelijkheden en het is heerlijk om daar ruimte voor te vinden, samenwerking voor te vinden, lesgevers, choreografen en een publiek. En er is nog een heel parcours af te leggen. Maar hier en daar gaan er toch al deuren open voor de mogelijkheden, voor de artistieke waarde van inclusiedans, en worden er nieuwe denkpistes in hoofden van dansers en choreografen en publiek bewandeld. En daar werk ik heel graag aan mee!

Ik denk dat mensen met een fysieke of mentale beperking, mensen met een andere kijk op de maatschappelijke norm, oudere mensen… kunnen bijdragen aan de danskunst. Er is potentieel, het is hoog tijd dat een niet zo perfect lichaam toch aan een danser kan toebehoren!

Je danst zowel met mensen met een beperking als mensen zonder beperking – wat is het verschil?

Het eerste wat in me opkomt bij deze vraag is: het is genieten! (lacht) Ik heb deze vraag zelf ook eens aan Nele Vanhaeverbeke voorgelegd. Zij is een professionele danser (een laatstejaarsstudent aan het conservatorium in de richting Dans) waar ik het afgelopen jaar meermaals met veel plezier mee heb gedanst. Toen ze me haar antwoord gaf, moest ik bijna glimlachen omdat het zo overeenkwam met mijn eigen antwoord: “Je mag de beperking bij een persoon niet als hindernis zien. Doe je dat wel dan maak je het jezelf erg moeilijk, dan sluit je je af. Als danser word je dan plots zelf ‘beperkter’ in je mogelijkheden.”

Voor mij geldt dat evengoed andersom. Als ik mezelf als een hindernis zie voor de valide dansers, ga ik als tegenreactie proberen om zo goed mogelijk de kwaliteiten van een valide danser te benaderen. Dat is hopeloos frustrerend! Zo beperk ik mezelf en word ik dus eigenlijk nòg beperkter. Maar als ik daarentegen ‘open’ naar mijn eigen bewegingsmogelijkheden durf te kijken – hoe beperkt die ook in eerste instantie lijken – dan creëer ik nieuwe kansen, bewegingen… Niet alleen voor mezelf maar ook voor de valide dansers! Dan ontstaat er een creatief proces waar oneindig veel in kan ontstaan. Op zo’n moment moeten we als dansers alle methodes die we hebben aangeleerd weer loslaten. Want die werken niet tussen lichamen met mankementjes en getrainde danslijven. Dansen met mensen die een uitgebreid dansvocabularium bezitten is voor mij heel verrijkend en tilt me uit mijn beperkingen.

Er wordt op zo’n repetitie vooral heel veel gelachen, gerelativeerd en opnieuw plezier gevonden in het improviseren. Professionele dansers staan vaak onder enorme prestatiedruk en als ze met ons samen dansen, ontdekken ze vaak terug het plezier van nieuwe bewegingen, van het ontdekken van nieuwe mogelijkheden. Want al die perfecte sprongen en draaien en passen, tja, die werken niet bij ons. (lacht) Die confrontatie benoemen zowel Nele als ik als een soort magie die een mooie, diepgaande samenwerking tot stand brengt. Door te dansen met mensen met allerlei lichamen, bewegingsmogelijkheden en karakters, groei ik als mens.

Niet dat dat altijd simpel is, maar dat moet van mij ook niet. Ik hou wel van een uitdaging. Durven kijken naar beperkingen spiegelt ook de angst van veel mensen om ooit op een dag in een rolstoel te belanden of met beperkingen te moeten omgaan. Dansen met anderen maakt dat ik meer mijn eigen lijf en haar mogelijkheden en onmogelijkheden kan zien en erkennen, en dat ik daardoor mijn eigen danstaal leer verrijken. Die kans krijgen van dansers en choreografen en lesgevers zal mij altijd dankbaar stemmen!

Wil je graag meer weten over Wietse Vendrig en inclusiedans? Lees dan volgende week het vervolg op dit interview!

Rock&rollen door Indonesië

27 januari 2016

In mijn vorige blogpost kon je lezen over reizen met een beperking in Thailand. Hier volg je me weer verder mee op mijn reis doorheen Azië. De volgende stop is Indonesië, en meer bepaald: Bali!

Goed voorzien

Mijn mening over rolstoelvriendelijkheid in Bali is over het algemeen ontzettend positief: Bali is volledig opgebouwd en uitgebouwd voor toeristen – ook die met speciale noden! Veel gebouwen (vooral hotels, restaurants en musea) zijn recent aangelegd en dus ook aangepast aan de noden van toegankelijkheid. Zo vind je naast de meeste trappen ook een ramp. Of deze nu gemaakt is voor rolstoelen of voor valiezen op wieltjes kan ik niet met zekerheid zeggen, maar als er een rolstoel over kan, dan ben ik content!

Toegankelijke zone in Bali voor rolstoelers, met een ramp.

Een mooi voorbeeld hiervan is het schaduwpoppenmuseum in Ubud. Dit museum bestaat nog maar enkele jaren en is prachtig opgebouwd uit verschillende typisch Indonesische hutjes die op en top voorzien zijn van rolstoeltoegankelijke rampen. Deze zijn daarbovenop nog eens mooi versierd met mozaïek. Authentiek én luxueus dus. Geen houten planken of lelijke betonnen uitbreidingen hier!

Ramp met mozaïek in het schaduwpoppenmuseum in Ubud.

Maar toch…

Toch is niet alles rozengeur en maneschijn. Zo had ik mijn bedenkingen bij de toiletten in de luchthaven van Bali. Elk toilet is netjes voorzien van een gehandicaptentoilet, maar wat valt op?

Als rolstoelgebruiker kan je enkel en alleen in de vrouwentoiletten terecht. Dit vond ik toch wel erg discriminerend en seksistisch. Gaat men ervan uit dat mensen in een rolstoel alleen vrouwelijke helpers nodig hebben of zo? Die gedachte geeft me een heel denigrerend gevoel. De luchthaven zelf is bovendien gi-gan-tisch. Dan kan het toch zo moeilijk niet zijn om een gehandicaptentoilet te voorzien in toiletten voor beide geslachten? Of desnoods zelfs eentje los daarvan? Vreemde boel als je ’t mij vraagt.

En de strandvakanties?

Bali staat ook bekend om zijn populaire stranden. Het zuidwesten van Bali is het populairst vanwege het mooie zandstrand. De andere stranden van Bali daarentegen zijn nogal onherbergzaam en ongerept. Een mooi zicht, maar niet altijd aangenaam om op te gaan liggen en al zeker niet om je te verplaatsen. Een zandstrand is niet evident om met een rolstoel over te rijden, maar beeld je eens een zandstrand in met grote stenen en rotsen… Niet ideaal om over te rijden! Ik raad hier aan om zeker op voorhand op te zoeken welke stranden toegankelijk zijn.

Dank u wel, hindoeïsme!

Natuurlijk zal geen enkel land 100% wheelchair-proof zijn, maar Bali doet in ieder geval goed zijn best. Bali is een hindoeïstisch eiland en niet islamitisch zoals de andere delen van Indonesië. Daarom zijn de voornaamste trekpleisters ook tempels.

Een van de vele tempels in Bali voorzien van rampen

Wat meteen opvalt hier is hoe alle tempels voorzien zijn van trappen én rampen. Is dit voorzien opdat ook ouderen en mensen met een beperking kunnen komen bidden in de tempels? Geen idee, maar het nodigt er in ieder geval wel toe uit. Dat is toch weer ontzettend sociaal en handicap-vriendelijk van die hindoes!

Mijn ervaring met rolstoeltoegankelijkheid in Bali was dus heel erg positief. Natuurlijk is Bali maar één deeltje van Indonesië. Heb jij al gelijkaardige of totaal andere ervaringen gehad in Indonesië? Deel ze dan zeker en vast hier onderaan! Je kan natuurlijk ook verder lezen over reizen met een beperking: in Thailand, Peru, of lekker in ons eigen land.

Winterland Hasselt: een toegankelijke kerstmarkt?

23 december 2015

Op zoek naar een kerstmarkt die toegankelijk is met de rolstoel? Laura bezocht Winterland Hasselt en brengt hier verslag uit!

Aan de temperaturen zou je het haast niet merken, maar toch is het weer zover: de kerstdagen!
Om de kerstsfeer optimaal op te snuiven, ging ik op uitstap naar Hasselt waar één van de mooiste en grootste kerstmarkten van Vlaanderen te vinden is: Winterland.

(Deze kerstmarkt is zo populair, dat hij zelf zijn eigen TV-kanaal heeft.)

Strolling through a Christmas Market

Winterland is een heus kerstdorp met attracties, eetkraampjes, een ijsschaatsbaan en natuurlijk kerstkraampjes om u tegen te zeggen. Het hele dorp is bedekt onder de kerstlichtjes- en versiering en geeft iedereen die gezellige, knusse kerstsfeer.

ramp-winterland-cafe — Een stevige, brede ramp voor rolstoelgebruikers om ook een glaasje te gaan drinken in een warm cafeetje op Winterland.

Een rolmodel van een kerstmarkt!

Wat is er opvallend aan deze kerstmarkt? Heel de kerstmarkt is aangepast voor rolstoelgebruikers. Al snel viel me op hoe ik op één uur tijd zeker 3 mensen in een rolstoel tegen kwam, terwijl ik op de overbevolkte kerstmarkt in Antwerpen nooit een rolstoeler ben tegen gekomen.

Op verschillende plaatsen kwam ik rampen tegen. Omdat ik startte bij het huis van de Kerstman, bedacht ik me dat al die verschillende rampen waarschijnlijk aangelegd waren voor kinderwagens, maar kijk, dat is meteen goed meegenomen voor rolstoelgebruikers, niet waar?

Toch bleek die gedachte niet correct te zijn. De stad Hasselt heeft wel degelijk speciale aandacht gegeven aan rolstoelgebruikers op Winterland. Zo staat er ook op hun website te lezen:

“Mindervaliden hebben we er ook graag bij! Winterland is goed toegankelijk voor rolstoelgebruikers. Alle ingangen van de verschillende tenten en Café Winterland zijn voorzien van speciale opgangen. De ‘Hesselse Poepjee’ is de eerste carrousel in Europa met een opgang voor rolstoelen.”
bron: Winterland.be

En dat is niet gelogen! Vrijwel alles in het winterdorp is toegankelijk. Sommige eetkraampjes zijn misschien wel te hoog, maar de fijne sfeer en ontzettend vriendelijke mensen compenseren veel.

ramp-rolstoel-winterland-winkelhal — Weer een brede, stevige ramp voor rolstoelers om de overdekte winkelhal gemakkelijk in te kunnen.

Een dikke pluim voor de organisatoren van Winterland! Dit is een plek waar iedereen met of zonder beperking zich kan amuseren. Nog tot 3 januari 2016 kan je hier komen genieten van optredens, lekker eten en gezellige kraampjes.

Auteur: Laura Van Alphen