Sarah CR | Rolmodel

Een terugblik op 2017

28 december 2017

Wat een jaar is het weer geweest! Ook 2017 was een bewogen periode, zowel op het vlak van wereldnieuws als op het vlak van persoonlijke gebeurtenissen. Die kon je lezen hier op Rolmodel, waar ons mooie team van vrijwillige schrijvers een hoop blogposts maakten die inspireren, vertederen, vragen oproepen of informeren over wat ingewikkeld is. Ontdek snel een overzicht van onze hoogtepunten van het afgelopen jaar!

2017: een terugblik

Voor Rolmodel was 2017 het jaar waarin we een aantal hordes moesten nemen. Elke week een post online blijven zetten, bleek na meer dan een jaar toch een behoorlijke een uitdaging. We vierden met trots onze tweede verjaardag, maar voor 2018 zijn we wél nog steeds op zoek naar mensen die willen meedoen en posten. Ken je dus iemand die ons geweldige blogteam wil vervoegen voor het nieuwe jaar, of wil je graag zelf meedoen? Lees hier hoe dat kan!

Over dat geweldige blogteam gesproken, dankzij hen kon je ook dit jaar weer een hoop interessante, inspirerende, droevige, grappige en warme posts lezen. Inspirerende posts zoals bijvoorbeeld die van Mijke vorige week over haar diamanten kerst, of die van onze gelukscoach Berte over de kleine stappen die groot voelen. Of de post van Guy Junior over zijn duikervaring of die over zijn festivalervaring.

Nieuw dit jaar was dat je ook af en toe luidop kon lachen met de humor in de regelmatige columns van de hilarische Burugo. Heb je zijn columns gemist? Lees dan zeker ‘Lopen is rollen‘, ‘Bururgo vs Legoland‘, en ‘Burugo zegt schol‘!

Er waren helaas ook momenten van verdriet in 2017. We pinkten een traantje weg met de eerlijke post van Sien over haar geplande euthanasietraject. Dit soort leesvoer maakt ons heel erg droevig, want wij hebben het allerliefst een wereld met Sien erin. Maar het maakt ons ook trots, want met Rolmodel hebben we een beetje kunnen bijdragen aan Sien haar bucket list waarop onder andere staat dat ze het onderwerp ‘waardig levenseinde’ bespreekbaar wil maken.

Uiteraard bracht 2017 ook warme emotionele momenten, zoals in de blogs van mama Sarah over fysiek anders zijn dan de norm en over hoe het voelt als er iets mis is met je kind.

En dan waren er natuurlijk ook de momenten van absolute trots, vooral om onze oprichter Steven. Eerst één van de tien Outstanding Young Persons in België, met een prijs voor Impactful Reporting met deze blog. En daarna een nominatie voor TOYP van de wereld, die dan ook nog eens verzilverd werd! Het verslag van de prijsuitreiking op het wereldcongres in Amsterdam, lees je hier. En dan mocht hij daarna ook nog een keer op bezoek bij de koning, waarvan je het verslag van het diner ook op onze blog kon lezen. Wat een jaar!

We kunnen blijven doorgaan over alles wat er in 2017 is gepost, maar we laten het je liever zelf ontdekken. Je vindt een overzicht van alle posts per auteur op deze overzichtspagina. Neem gerust een kijkje, je vindt er zeker iets naar je zin!

Conclusie: 2017 was weer een jaar vol geweldige blogposts, met inspirerende en soms ook zware verhalen. Een dikke ‘dankjewel’ aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt!

Welk blogbericht vond jij het strafste van 2017? En wat zou je graag lezen op Rolmodel in 2018? Laat het ons weten hieronder in de comments of met een bericht op onze Facebookpagina!

Burugo ziet concurrentie

6 december 2017

Burugo is de enige rolstoeler in het dorp. Dat brengt een aantal privileges met zich mee… tot er ineens een andere rolstoeler opduikt op straat!

Ons dorp telt tegenwoordig twee rolstoelers, bejaarden en brekebenen buiten beschouwing gelaten. Jarenlang had ik het alleenrecht, maar dat is plotsklaps voorbij. En niemand heeft even de moeite genomen mij om toestemming te vragen of om mij op zijn minst even te informeren.

De eerste keer dat-ie langskwam ben ik mij een hoedje geschrokken (een blauwe met zo’n veer er op)! Hij is net als ik een zelfduwer in een sportieve rolstoel, en ook nog eens een stuk jonger dan ik. Maar gelukkig ben ik knapper (aldus mijzelf). Ook hij rijdt vaak rondjes door het centrum dus we treffen elkaar regelmatig.

Een tijdje geleden reed hij achter mij de helling van de rivierdijk op, en ik moet eerlijk bekennen dat ik zo hard mogelijk naar boven reed om niet ingehaald te worden. Het zal me toch niet gebeuren dat ik van de twee rolstoelers in ons dorpje de langzaamste ben! Gelukkig bleef ik hem, met vuurrood hoofd en naar lucht happend, ruim voor. Maar misschien hield hij zich in, dat kan natuurlijk ook.

Ik voel mij nu net een kind dat er een broertje bij heeft gekregen. Gezellig, maar ik moet plotseling wel van alles delen. Die ene parkeerplaats bij de buurtsuper, die ik overigens nog nooit gebruikt heb want het is vlak bij mijn huis, maar hij was wel exclusief voor mij! Het invalidentoilet in de bibliotheek dat ik al deelde met een kar vol schoonmaakspullen en een strijkplank (mij altijd afvragend wat men zoal strijkt in de bieb). En de verlaagde pinautomaat bij de bank waar ik altijd mijn geld koop.

We zijn nog niet sociaal interactief, mijn concullega en ik. We zitten momenteel op het niveau van ongemakkelijk groeten. Maar dat gaat spoedig veranderen want er is bij ons binnenkort braderie met een biertent, dus dan kunnen we samen onder een statafel gaan zitten, biertjes drinken en worsten eten tot we erbij omvallen.

Burugo

Ontdek meer columns van Burugo op dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns.

Ook op onze blog kan je nog meer columns lezen van Burugo. Zeker de moeite waard!

Naar Barcelona met de rolstoel – deel 1

25 oktober 2017

Christ’l en Marc gaan naar Barcelona voor een gezellig uitje met z’n tweetjes. Maar dat is niet zo evident als je in een rolstoel zit, zoals Christ’l. Ontdek hier, aan de hand van hun ervaringen, hoe rolstoelvriendelijk Barcelona is.

Maandagnacht 03u20 brengt onze dochter Taike ons naar de luchthaven Brussels Airport. Dankzij de tip van Elke van WeTravel2 een Pcard+ aangevraagd, zodat wij een half uur gratis kunnen parkeren op Parking 1-2, wat praktischer is met de rolstoel dan de drop-off-zone.

Inchecken op de luchthaven is zeer aangenaam. Er wordt speciaal een nieuwe incheckbalie geopend (toevallig of niet?), en wij krijgen voorrang op de andere passagiers – ik voel me vereerd. Het inchecken zelf verloopt zeer vlot, wij moeten enkel onze identiteitskaart tonen en onze valies afgeven. De gegevens van mijn eigen rolstoel worden gevraagd, de mogelijkheid van mijn zelfstandig stappen nagegaan, waarna wij stoelen 7D en 7E toegewezen krijgen. Daarna worden we doorverwezen naar de assistentiebalie van Axxicom, die ons assistentie zal verlenen op de luchthaven, wat is aangevraagd door de resiorganisatie. Er wordt nog eens duidelijk uitgelegd waar onze gate zich bevindt en wij besluiten af te zien van verdere assistentie, dan kunnen anderen, meer hulpbehoevenden, er gebruik van maken.

All aboard!

Als rolstoelgebruikster mag ik eerst aan boord samen met mijn ‘begeleider’ (wat impliceert dat ik minstens een kwartier vóór het boarden bij de gate moet zijn). Ik mag in mijn rolstoel blijven zitten tot vlak voor het vliegtuig. Daar helpen de stewardessen mij vriendelijk en geduldig naar mijn stoel terwijl Marc mijn rolstoelkussen uit de rolstoel neemt en mee in de bagageruimte boven mijn stoel plaatst.

De vlucht zelf kan op tijd vertrekken en is zeer aangenaam. Een kleine 2 uur later staan we veilig aan de grond bij El Prat Aeropuerto in Barcelona na een heel zachte landing. Ook hier staat assistentie klaar, zelfs met rolstoel (wisten zij dan niet dat ik mijn eigen rolstoel had?). De mevrouw wijst ons de weg naar de plaats van de bagage, maar gaat zelf niet mee. Deze luchthaven komt mij een beetje meer chaotisch over, maar uiteindelijk vinden we onze valiezen terug. Nu op zoek naar onze taxichauffeur (ook dat is geregeld met WeTravel2, in samenwerking met Mucho Gusto Travel). Alleen geen spoor van een taxichauffeur met mijn naambordje…

Buenos Dias

Even een telefoontje naar Ester, de oprichtster van Mucho Gusto Travel, waaruit blijkt dat de chauffeur onderweg is, maar nog in file staat (net zoals op onze Belgische wegen… ). Een kwartiertje later mag ik achterin de VW-Caddy-Max rollen en brengt de chauffeur ons bekwaam en veilig naar het Grupotel Gran Via 678.

Gran Via 678 is een prachtig vier-sterren-hotel, dichtbij La Rambla (zoals door ons gevraagd bij het boeken van onze reis).

De verwelkoming verloopt heel vlot en vriendelijk krijgen wij de nodige informatie rond hotelfaciliteiten. Onze bagage wordt achter slot en grendel gestockeerd, aangezien de kamer pas ’s namiddags beschikbaar is (het is immers nog maar 10 uur, de hotelgasten genieten nog van hun ontbijt).

Tevens krijgen wij de mededeling dat de gevraagde rollator (via wetravel2 + Mucho Gusto travel) reeds aan de receptie ter beschikking is en daar blijft tot we toegang tot onze kamer hebben.

We krijgen bovendien al een plan van Barcelona met aanduiding waar we ons bevinden en welke richting we uit moeten voor de belangrijkste bezienswaardigheden. We trekken er dan ook onmiddellijk op uit om de omgeving te verkennen en te genieten van het zalige zonnetje.

Met dank aan WeTravel2 voor de tekst.

Lees je graag ervaringen van andere reizigers met een beperking op andere bestemmingen? Lees dan zeker deel 1 en deel 2 over Curaçao, of de ervaringen van Jenny in Kenia.

Jouw kind ziet een rolstoeler op straat: wat nu?

18 oktober 2017

Je loopt als ouder op straat met je kinderen en plots beginnen ze te wijzen naar een vrouw in een rolstoel. Of je staat aan de tramhalte te wachten op de bus, er komt een rolstoeler aan, en je kleintjes vragen luidop waarom die meneer in een stoel zit. Wat doe je dan? Hoe reageer je als ouder? Ontdek hier de praktische tips van onze oprichter Steven.

Wat ouders zeker niet moeten doen

Het valt mij vaak op dat ouders veel slechter reageren op iemand in een rolstoel dan hun kleintjes. Burugo schreef er onlangs nog over: sommige ouders geven hun kind een mep. Gelukkig heb ik dat zelf nog niet meegemaakt, maar ik heb wel al ouders geweten die hun kind hardhandig bij me wegtrekken zodat het kind in huilen uitbarst. Dat maakt de situatie voor iedereen alleen maar erger: het kind weet niet wat het ‘fout’ deed en loopt te huilen, als ouder ben je beschaamd omdat iedereen kijkt, en ik in mijn rolstoel vindt het vreselijk dat dit allemaal gebeurt gewoon omdat ik erbij ben. Doe het dus niet!

Wat ik ook al heb meegemaakt is het tegenovergestelde: ouders die alleen nog maar sorry zeggen – sorry voor alles, excuseer voor het staren, pardon voor mijn kind. Dat hoeft nu ook weer niet. Jouw kind doet niets verkeerd, het is gewoon nieuwsgierig.

Er zijn ook ouders die de hele situatie negeren, doen alsof ik er niet ben en hun kind niks gezegd heeft. Dat lost ook niets op. Het kind blijft met vragen zitten en ik voel me er weer onzichtbaar door…

Iets waar ik ook een grote hekel aan heb, zijn ouders die hun kind vertellen hoe moeilijk ik het wel niet heb en die mij dan komen ‘feliciteren’ met het feit dat ik het ‘zo goed doe’ en dat ik ‘durf buiten te komen’. Alsof ik een kind ben dat net heeft geleerd om zijn jas aan te doen of zijn veters te knopen. Ik ben een volwassen man, ik heb dat soort neerbuigende complimentjes niet nodig.

Maar wat dan wel? Hoe kan je als ouder wél goed reageren op iemand in een rolstoel?

Wat ouders zeker wél kunnen doen

Doe normaal. Het klinkt gek, maar voor mij is die rolstoel heel gewoon – ik zit er namelijk alle dagen de hele dag in. Leg aan je kind uit dat ik in een rolstoel zit omdat ik mijn benen niet kan gebruiken en dat ze me kunnen helpen door me bijvoorbeeld de ruimte te geven om te kunnen draaien in de winkel, niet voor te voordringen bij het oversteken op een drukke plaats, en op te staan van de klapstoeltjes op de bus als ik op de voorbehouden plaats wil gaan staan.

Je moet ook beseffen dat kinderen, en dan vooral kleuters, niet beseffen dat ze aan het staren zijn. Zij kijken gewoon naar wat ze interessant vinden. Wil je dus dat ze hun blik afwenden, word dan niet boos maar leid hen af met iets anders dat je ziet (“Heb je de grote bus gezien?”).

Lees ook zeker de tips van Sien een keer, ik ben het er volledig mee eens. Vooral het glimlachen, je hebt er geen idee van hoe hard dat helpt om de situatie te ontdooien.

Ik ben er ook een grote voorstander van dat je op een beleefde manier vraagt of je kind een paar vragen mag stellen. Als ik tijd heb (dus niet als ik op het punt sta om op de bus te stappen) dan beantwoord ik met plezier de nieuwsgierige vragen van je kind. Daar draait inclusie in de maatschappij ook om hè, dat je kinderen van kleins af aan weten wat een rolstoel is en hoe ze zich op hun gemak kunnen voelen rond iemand die ‘anders’ is.

‘De rolstoeler’ bestaat niet

Het is verleidelijk om te denken dat alle mensen in een rolstoel het prima vinden dat je hen benadert met vragen… maar dat is niet zo. Ik vind het bijvoorbeeld prima om kinderen die ik niet ken te woord te staan, maar ik ken andere rolstoelers die het helemaal niet fijn vinden om op straat te worden aangesproken. Vraag daarom altijd eerst beleefd of het stoort dat je kind een paar vragen stelt. Is het antwoord ‘liever geen vragen’, voel je dan niet aangevallen. Laat die persoon dan gewoon met rust. Maar de kans is groot dat het iemand is zoals ik, die een paar vragen helemaal niet vervelend vindt.

Het is wel jammer dat je dat niet op voorhand weet. Ik kan begrijpen dat ouders dat een moeilijke stap vinden om me aan te spreken. Eigenlijk zou ik een soort sticker willen hebben, of een icoontje op mijn jas of stoel, waarmee ik aangeef dat mensen me vragen mogen stellen. Dat ze me kunnen aanspreken, als een soort ‘rolstoelambassadeur’. Misschien is dat wel een idee voor een volgend project?

Wat denk jij? Zou jij het een goed idee vinden om zo’n ‘ambassadeursticker’ te lanceren? Laat het ons weten in de comments of op onze Facebook-pagina.

Nu pas besef ik hoe het moet voelen

23 augustus 2017

Sarah is nog maar een paar jaar mantelzorger van haar broer. Ze vindt het knap hoeveel iedereen in het gezin doet voor haar broer, en vooral de inzet van haar ouders vindt ze indrukwekkend. Maar nu ze bevallen is van haar tweede kind, begint er stilletjesaan iets te dagen…

Ondine kwam er nadat haar vader en ik samen in de zetel zaten toen haar grote broer net anderhalf was geworden. We keken elkaar aan, voelden van elkaar hoe we overliepen van liefde en trots voor dat prachtige mannetje en besloten zonder veel woorden dat we er nog eentje wilden. Onze dochter werd een jaar later geboren, uit de overvloed aan pure liefde van dat moment.

Wat mij nu, 6 weken na de bevalling, verbaast, is mijn capaciteit om lief te hebben. Net als veel ouders die aan een tweede beginnen, overviel mij soms de angst dat ik dat tweede kind onmogelijk even graag zou kunnen zien als dat eerste kind. Die diepe, overweldigende emoties van een eerste leken mij onmogelijk te evenaren. Ik had het gelukkig fout. Want liefde bleek geen beperkte hoeveelheid die je uitdeelt tot je je grens hebt bereikt. Liefhebben lijkt juist op sporten: hoe meer je het doet, hoe beter je erin wordt. Ik ben Ondine dan ook in een recordtempo hard en diep gaan liefhebben. En daarmee sijpelde ook het besef binnen…

Het besef van een ouder

Mijn ouders hebben vier kinderen. Als liefde een beperkte hoeveelheid was, dan hadden we elk een kwart van hun liefde. Ik besef nu dat dat niet zo is. Dat hun liefde voor ons volledig en allesomvattend is. En daardoor begrijp ik ook plots veel meer van de pijn die hen drijft. Als je je kind zo liefhebt, dan komt alles wat hen overkomt nog veel harder binnen dan je eigen pijn. Zoals toen Ondine zich gekrabd had, ik barstte spontaan in huilen uit bij het zien van dat kleine rode schrammetje op haar mooie wipneusje. Of toen haar broer struikelde en met en harde knal tegen de hoek van een krukje knalde, waardoor hij een week met een gigantische buil op zijn voorhoofd rondliep. Ik heb de blinde paniek die mij in dat ene moment de adem afsneed nog weken gevoeld. Maar een schram en een buil vallen in het niets bij het telefoontje dat mijn ouders kregen zoveel jaar geleden.

Ik heb geen idee hoe ze dat hebben overleefd. Met wat ik nu weet, zou ik ter plekke sterven als ik te horen krijg dat een van mijn kinderen bijna dood is aangetroffen aan de andere kant van de wereld. Mijn ouders niet. Binnen de 24u zat mijn moeder op het vliegtuig en mijn vader kwam er niet veel later achteraan. Ze hebben zich in de revalidatie van mijn broer vastgebeten als een hyenahond in een prooi. En daarna in het helpen heropbouwen van zijn eigen leven. Pas nu, jaren later, beginnen ze voorzichtig los te laten en zelf een beetje op adem te komen.

Als grote zus heb ik mijn deel uiteraard zo goed mogelijk proberen te doen, maar mijn inspanningen vielen in het niet bij die van hen. Soms vond ik dat ze overdreven. Vaak heb ik hun beslissingen en zelfopoffering niet gesnapt. Maar vandaag, met een slapende dochter op mijn schoot, begrijp ik ten volle hoe de pijn mijn ouders voortgedreven heeft om alles voor hun kind te blijven doen. Zelfs al was hij hun derde. Want ik zou het voor mijn kinderen ook doen, voor allebei.

Auteur: Sarah CR