22 mei 2014 is ondertussen bijna vijf jaar geleden. Ik zit dus al vijf jaar in een rolstoel, wat een jaren zijn het geweest!
Van intensive care in Australië naar revalidatie in Gent naar het huis van mijn ouders in Antwerpen en tenslotte naar mijn eigen aangepast appartementje.
Van niet kunnen bewegen of slikken naar een elektrische rolstoel naar een mechanische rolstoel & rolstoel rugby. Van opnieuw willen studeren naar het oprichten van een blogplatform, naar het oprichten van een eigen bedrijfje, naar een finaleplaats als Antwerpse ondernemer van het jaar van 2018, een etentje bij de koning en mijn eigen TED-talk.
Ik heb mijn verhaal ondertussen honderden keren verteld en telkens weer krijg ik dezelfde vraag voorgeschoteld : “Wat is je geheim om er allemaal zo goed mee om te kunnen gaan?” Ik vertel dan altijd eerlijk dat ik geen superman ben en ook mijn donkere momenten heb. Dat ik heel veel geluk heb gehad en eigenlijk geen idee heb waar ik telkens de kracht om door te bijten vandaan haal. Het meeste schrijf ik dan ook toe aan de geweldige steun die ik krijg van iedereen : familie, vrienden, hulpverleners en volslagen vreemden.
Het enige dat ik daarna nog mee kan geven zijn mijn persoonlijke tips. Dit zijn volgens mij dan ook mijn vijf beste tips die ik mee kan geven aan personen die net te horen kregen dat ze een beperking hebben :
TIP 1 :
Geef jezelf over aan de wetenschap en ga uit van het ergste.
Iedereen moet hetzelfde toegeven : de dokters en chirurgen die we vlak na het ontdekken of krijgen van onze beperking consulteren weten beter dan eender wie wat er met ons aan de hand is. Dit lijkt vanzelfsprekend, maar toch kwam ik tijdens mijn revalidatie vaak mensen tegen die de experten niet geloofden. Uiteraard is het nieuws ook vaak zo choquerend dat we als mens onze emotie de bovenhand laten nemen en onmiddellijk in ontkenning gaan.
Word jezelf bewust van dat feit en beslis te vertrouwen in de experten. Vanaf je de beslissing jezelf aan de wetenschap te schenken neemt zal je merken dat alles wat je voorheen als “beschamend” of “grensverleggend” beschouwde opeens een pak minder moeilijk voor je wordt. Ik had na mijn bewuste keuze mezelf over te geven aan de experten en zorgverleners plots veel minder moeite met gewassen worden, beangstigende onderzoeken, bepaalde medicatie nemen, etc.
Pas op! Dit wil daarom niet zeggen dat je alle touwtjes uit handen geeft! Ik volgde zelf bijvoorbeeld wél nog alles nauwgezet op en vroeg altijd achter de redenen voor bepaalde beslissingen en uitleg over elke behandeling die ik kreeg.
Vertrouwen is één ding, maar het is ook belangrijk dat je zelf uit gaat van het ergste en zo goed en hard als mogelijk probeert te oefenen. Zélfs als je overtuigd bent dat alles goed gaat komen heb je toch liever een poosje voor niets gerevalideerd dan ook maar 0.001% kans te hebben onomkeerbare achterstand op te lopen in de eerste- en meest cruciale weken van jouw revalidatie, toch?
Daarbovenop zijn er vaak heel lange wachtlijsten voor plek in een revalidatiecentrum. Heb je écht geen zin, wil je niet oefenen en ben je zeker dat je geen hulp nodig hebt? Overweeg dan jezelf uit het revalidatieprogramma te ontslaan en zo plaats te maken voor iemand die écht een plek nodig heeft.
Zo, dit was mijn eerste tip. Wat vinden jullie van deze tip? Hebben jullie een betere? Laat het me weten in een reactie hieronder!
