Dat chronisch ziek zijn ook mentale gevolgen heeft is voor mij al vrij snel duidelijk geworden. Een van de issues waar ik laatst mee worstelde was faalangst.
Na een periode van 6 maanden thuis ging ik met veel enthousiasme terug aan de slag. Doordat ik enkel nog deeltijds kon werken startte ik in overleg met mijn werkgever in een aangepaste functie. Echter daar botste ik algauw met mezelf. Ik had zoveel angst dat mijn ziekte ook mijn mentale kunnen had aangetast dat ik enorme faalangst had. Omdat ik besefte dat er meer aan de hand was zocht ik de hulp van een psycholoog op.
De faalangst kon ik overwinnen maar mijn lichaam is zo op dat ik toch mijn tewerkstelling opnieuw moest stopzetten.
Maar ondertussen ga ik dus naar een psychologe. Het is niet de eerste keer dat ik professionele hulp zoek voor mentale issues . Dit heeft mij altijd goed geholpen. Soms zette ik de samenwerking stop omdat het probleem op dat moment werd opgelost, 1 keer zette ik ook de samenwerking stop omdat ik het gevoel had dat de relatie niet in evenwicht was. Dat was toen ik psychoanalyse volgde. Ik hoorde de psychologe sms’en achter mijn rug ( ik lag dus op een bank naar het plafond te staren en zij zat achter mij). Maar ook uit deze sessies haalde ik veel.
Maar goed het is dus belangrijk dat je iemand vindt die bij je past, waarmee je een klik hebt. Ik heb de ervaring dat dit voor elk probleem een ander persoon kan zijn. Maar goed, nu vond ik dus een psychologe die ik eerder zie als coach en die mij goed begeleidt.
1 van de thema’s die vaak aan bod komt in haar sessies is schuldgevoel. Ik denk dat dit iets eigen is aan de maatschappij waar we momenteel in leven. Dit wordt naar mijn mening gecreëerd door het feit dat we in ons leven (te) veel rollen te vervullen hebben en we al deze ballen in de lucht moeten houden. Voeg daar nog een beetje perfectionisme aan toe en je hebt de perfecte voedingsbodem voor het creëren van een schuldgevoel.
Zo gebeurde dus ook bij mij.
Ik voel(de) mij schuldig naar mijn partner die door mijn ziekte veel meer huishoudelijke taken op zich moet nemen, hobby’s moet laten vallen, nu ook de financiële verantwoordelijkheid van het gezin moet dragen …
Ik voel(de) me schuldig naar mijn familie omdat ik vaak hulp nodig heb en vooral omdat ik hen vaak belast met allerlei zorgen.
Ik voel(de) mij schuldig naar mijn kinderen omdat ik niet de mama kan zijn die ik wil zijn, omdat ik vaak moet rusten terwijl zij willen spelen, omdat ik soms een kort lontje heb omdat ik moe ben en pijn heb
Ik voel(de) mij schuldig naar mijn collega’s omdat ik een engagement ben aangegaan dat ik niet kan volbrengen, omdat ik hen met extra werk opzadel omdat ze zaken van mij moeten overnemen, omdat ze nu opnieuw hun plannen moeten wijzigen omdat mijn situatie dit vraagt.
Voor alle duidelijkheid niemand van bovenstaanden heeft mij ooit iets verweten, iedereen heeft mij altijd proberen verzekeren dat het met plezier is dat ze mij helpen en er voor me zijn.
Toch heb ik vaak gedacht aan wat ik het verdien dat iedereen zo lief voor mij is en mij steunt.
En dat brengt mij weer tot bij mijn psychologe. Na dit alles te hebben verteld kwam ze met volgende bedenking: is er voor een schuldgevoel geen schuldige nodig ? Met andere woorden ben ik verantwoordelijk voor de situatie waar ik nu in zit? Had ik iets kunnen doen om te vermijden dat ik nu in deze situatie zit ? En zo ja beschikte ik over de juiste kennis om op dat moment dan een andere beslissing te nemen ?
Het antwoord op deze vragen kennen jullie natuurlijk beter dan ik. Neen ik ben niet verantwoordelijk dus ik hoef ook geen schuldgevoel te hebben. Deze rationele opmerking heeft mij wel geholpen om dit alles in een ander daglicht te plaatsen.
Dus lieve lezers, ik weet dat iedereen wel eens kampt met een schuldgevoel. Dus een tip van mij. Stel jezelf de vragen die ik mezelf hierboven stelde.
Ik schrijf dit omdat ik taboes wil doorbreken, omdat ik niet alleen wil vechten en omdat niemand alleen zou moeten vechten.
Hopelijk heeft iemand hier iets aan, dat zou mij echt gelukkig maken.
Veel liefde en zorg voor jezelf!
Groetjes,
Miek a.k.a. Mi.ja.mom
chris 19 november 2020
Veel herkenningspunten.
En het is cliché van je moet ermee leren leven, en toch kan je er uw zelf niet hele dagen belasten met die gedachten (die soms waar zijn). Je hebt maar één leven, en ik probeer daar het beste van te maken, hoe diep sommige dalen en hoe lang sommige tunnels zijn. Na veel tranen, slecht voelen enz…. komt er een klein lichtje die je mee neemt naar de grote zon
An 19 november 2020
Zo mooi en eerlijk geschreven. Bedankt voor de tips.
En ja, je verdient het zeker dat we zo lief zijn voor jou. ❤️
Sien 20 november 2020
Moedige blog Miek, en erg herkenbaar dat schuldgevoel! Je psychologe gaf er een heel mooie denkoefening over: schuldgevoel impliceert dat er een schuldige is, en in het geval van ziekte of een beperking is die er niet. Dat is zeker een oefening die ik regelmatig ook voor mezelf in het achterhoofd ga houden!
Veerle 20 november 2020
Héééél herkenbaar. Ook ik worstel enorm met schuldgevoelens en ging ook enkele jaren naar een psycholoog om te leren omgaan met mijn fysieke chronische ziekte. Tijdens die sessies ging het merendeel over schuldgevoelens. Telkens als we het over een situatie hadden, bleken schuldgevoelens het grootste deel van de tijd aan de grond van de problemen te liggen. Mijn psycholoog zei dan telkens “daar is je schuldmonster weer”.
Als persoon met een chronische ziekte of handicap voel je je snel een last voor iedereen. Zeker als je zo afhankelijk bent van anderen als ik. Ik betrap er mezelf regelmatig op dat ik 100 keer per dag ‘dank u’ en ‘sorry’ zit te zeggen. Terwijl dat op zich al veel van mijn kostbare energie wegvreet.
crien heyde 20 november 2020
lieve vrouw, dit is heel herkenbaar. Voor mezelf is het vooral mildheid naar mezelf ontwikkelen die me meer in balans heeft gebracht.
Schuld en boete zit een beetje ingebed in onze kultuur vrees ik maar liefdevolle vriendelijkheid en mildheid zijn mooie ankers om onszelf ondanks of juist door wat we meemaken graag te zien. Alle goeds!
Katleen Vander Bauwhede 20 november 2020
Mooi Miek, recht uit het hart!
Je bent een mooie vrouw en je gaat zeer goed om met wat je is overkomen.
Dat we nog veel mogen afspreken en toffe gesprekken voeren met een hapje en een drankje.
Veel liefs, Katleen