De waarheid over de aangepaste woningen van het VAPH

In mijn vorige blog vertelde ik over hoe ik zes jaar lang de hulp organiseerde die ik nodig had in de assistentiewoning die ik momenteel huur van het VAPH. Vandaag wil ik jullie wat meer vertellen over die woning zelf. Sta me toe direct met de deur in huis te vallen …

Zijn de woningen van het VAPH naar behoren aangepast aan de beperkingen van iedere handicap?

De indeling van mijn appartementje kon veel beter. Er werd jammer genoeg bij het bouwen amper rekening gehouden met de ruimte die elektronische rolstoelen en tilliften nodig hebben om te kunnen draaien. Het gebruikte materiaal is wel heel goedkoop en verre van rolstoelbestendig. De keuken is veel te klein en het koertje is niet bereikbaar via de deur alias het kantelraam van de slaapkamer. Er is ook nog een drempel die de bouwmaatschappij weigert aan te passen. En in het toilet kan er niet eens een plafondlift geïnstalleerd worden en voldoende steunbeugels geplaatst omdat de muren en het plafond veel te zwak zijn.

Wat me ook heel erg stoort, is dat de muren spreekwoordelijk van karton zijn. Aangezien ik hier naast de unit woon waar de assistenten hun oproepen afwachten, ben ik verplicht om of veel lawaai te maken, tv te kijken of naar de radio te luisteren om niet te horen hoe er geroddeld wordt of druk wordt vergaderd.

Doe-het-vooral-niet-zelf

Terwijl ik dit artikel typ, vraag ik me af waar de zelfstandigheid hier bevorderd wordt. We hebben het hier toch over een aangepaste woning? Ik heb hier amper plaats om te bewegen, er is maar heel weinig lichtinval en het staat hier vol met hulpmiddelen die amper een plaatsje kunnen krijgen. Ik noem dit appartement eerder een stapelhuis of een groot hondenhok.

Dit komt doordat de verbouwing van de sociale woningen gefinancierd werd door de sociale woonmaatschappij en niet door het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap. Zij hadden vroeger duidelijk meer middelen. De aangepaste woningen in Kortrijk en Limburg zijn veel ruimer en met meer inzicht gebouwd. Ik begrijp dat we in een crisis leven en dat er moet bespaard worden. Maar wil dat dan ook zeggen dat het vakmannen moet ontbreken aan logisch verstand? Ik vraag het me soms af en tot m’n spijt moet ik m’n moeder gelijk geven wanneer ze zegt: “Vooruitgang betekent soms ook eens achteruitgang, Mireille.” Het is jammer te weten dat er op de kap van mensen met een beperking bespaard word. Maar goed: iedereen moet inleveren zeker? Maar een leuk idee is het zeker niet.

Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven

Ik concludeer dat ik gezien mijn situatie met twee honden en een vriend die zelf rolstoelgebruiker is hier niet kan blijven wonen. Samenwonen is hier echt niet mogelijk. Buiten mijn aangepast eenpersoonsbed en de voordeur werkt er hier niets automatisch. De schuifdeuren en de gewone deuren zijn wel ietwat verbreed, maar gaan enkel manueel open – wat echt niet handig is als je zwaar beperkt bent. Ik heb het gevoel dat ik – als ik hier blijf wonen – blijf stilstaan en dat ik mijn leven niet kan uitbouwen zoals ik wil. Zolang ik hier blijf, zal ik ook nooit de hulp krijgen buitenshuis die ik nodig heb. Om deze drie redenen verlaat ik binnen enkele maanden deze dienst.

Beweer ik nu dat het geen zin heeft om zelfstandig te gaan wonen? Nee, integendeel! Ik ben dankbaar voor de hulp dat ik mocht ontvangen van de assistenten. Het was een mooie start de afgelopen jaren waar ik veel levenslessen heb uit geleerd, maar het is tijd voor een ander hoofdstuk in mijn leven. Dit appartement is allesbehalve geschikt voor een elektronische rolstoelgebruiker met een droom en een hoge zorgvraag zoals ik.

Deze woning is bijvoorbeeld wel gebruiksvriendelijk voor iemand zonder partner met een lichtere zorgvraag, die zich binnenshuis kan verplaatsen zonder (elektronische) rolstoel. De persoon die hier na mij komt wonen, is hopelijk al van de streek en heeft hier al een sociaal leven. En heeft hopelijk ook een auto, want de trein- en bus verbinding is zeker niet handicapvriendelijk! De voetpaden en de wegen zijn dat ook niet echt. Misschien kan de nieuwe bewoner de anderen motiveren om iets te veranderen op hoger niveau? Wanneer de gemeenteraad wil luisteren, wordt Menen misschien wat rolstoelvriendelijker. Ik hoop dat het PVF-decreet gauw in voege gaat dan kan er PAB ingekocht worden en dan is deze woning beter geschikt voor de zwaardere zorgvraag van een persoon. Wat voor mij te laat is maar ik gun het zeker een ander.

Mijn droomplek

Ongeveer twee weken geleden ben ik gaan kijken naar de werf van mijn eigen woning. Wat ben ik blij dat ik van in het begin betrokken ben geweest bij de bouwplannen en (veel) inspraak had! De deuren zijn ruim en voldoende breed, er is plaats om (vrijer) te bewegen. Op het terras en in de tuin is geen drempeltje te vinden. En alle domotica kan ik met mijn smartphone bedienen: de ramen, deuren, lichten en de alarmknop kan ik met dat ene apparaat bedienen. Ook zal ik gebruik kunnen maken van een plafondlift en – zonder hulp van een assistent – in de zetel kunnen relaxen voor de televisie. En omdat er een volledig aangepast toilet zal zijn met zogenaamde ‘sta op‑functie’ (zoals relaxzetels hebben) zal ik ook zelfstandig naar het toilet, in bed of in bad kunnen. Een hele grote vrijheid, waar ik enorm naar uitkijk!

Hoe wil jij wonen wanneer je klaar bent om het nest te verlaten? Droom je ook van een eigen woning of heb je toch een veiliger gevoel bij het aansluiten van een woonvorm? Hoe zie jij als ouder de toekomst voor je kind die zijn beperking heeft? Denk je vooruit? En welke mogelijkheden zie je? Heb je al eens nagedacht over een privé-initiatief ? Laat het me weten in de comments hieronder!

Deel onze blogs alsjeblieft!