Festivalitis

De zomer is in het land! Geen seizoen waarbij het meer kriebelt om het mooie weer op te zoeken en leuke dingen te doen. Daar verandert ziek zijn of een beperking hebben niks aan: de ‘goesting’ blijft, althans bij mij. Als de festivals eraan komen, dan kriebelt het helemaal! Ik besef eigenlijk nu pas dat ik in al die jaren waarin ik redelijk wat festivals bijwoonde zonder de nood aan zuurstof of een rolstoel, geen aandacht heb besteed aan de toegankelijkheid ervan. Dom, want nu wist ik helemaal niks… Hoe pak je dat dan aan, naar een festival gaan met een beperking en hulpmiddelen?

Voorbereiden

Als ‘uitprobeer-festival’ was mijn oog gevallen op het Cactusfestival te Brugge. Dat is immers maar een twintigtal minuutjes rijden en dus kon ik in noodgevallen snel terug huiswaarts. Eén dagje ook, niet meteen het hele weekend, want daarvoor heb ik niet voldoende energie. Toch moet ik het hele weekend vrijhouden, want vooraf en achteraf moet ik behoorlijk wat rusttijd inlassen. Verder zou ik zeker ook moeten denken aan toegankelijkheid voor mijn elektrische rolstoel, toegankelijk sanitair en oplaadpunten voor mijn zuurstofconcentrator: best wat voorbereidings- en opzoekingswerk dus!

Een welkom extraatje is het sociale tarief voorzien door het Cactusfestival in samenwerking met het Sociaal Huis van Brugge voor mensen die een verhoogde tegemoetkoming hebben. Als je leeft van een ziekte- of invaliditeitsuitkering heb je immers geen torenhoog budget om alle zomerfestivals af te schuimen. Voorwaarde is enkel dat je je ticket op voorhand moet reserveren via het Sociaal Huis. Niet voor late beslissers dus!

Bij mijn voorbereiding merkte ik dat op de website van het Cactusfestival de info over toegankelijkheid nogal schaars was. Er stond enkel vermeld dat je als invalide een voorbehouden parkeerplaats kon reserveren vlakbij de festivallocatie. Dat deed ik dus. Ik kreeg vrij snel een e-mail van een medewerker van Vzw Intro. Deze vzw zet zich met behulp van vrijwilligers in voor het toegankelijker maken van allerlei evenementen, waaronder muziekfestivals. In de mail stond vermeld dat ik kon rekenen op mijn parkeerplaats en dat ik gerust ook gebruik kon maken van het rolstoelpodium. Rolstoelpodium? Nog een leuk extraatje!

Cactusfestival: here we come!

Bij aankomst op de parking was ons (gratis) plaatsje inderdaad voorzien: een goed begin! Na het ophalen van onze gereserveerde tickets konden we de festivalweide op. Leuk om te zien ook, dat op zowat alle drempeltjes een oprijplaat voorzien was. Bij de ingang lazen we ook nog dat Vzw Intro op bepaalde momenten een pendelbusje voorziet tussen het station en het festival voor rolstoelgebruikers: mijn nieuwsgierigheid naar wat Intro nog meer in petto had, groeide…

Vzw Intro: een ontdekking!

Op weg naar het hoofdpodium liepen we een eerste vrijwilligster van Intro tegen het lijf. Toen ze zag dat ik in een rolstoel zat sprak ze me spontaan aan (Je leest het goed: mij, en dus niet mijn begeleider achter me, fijn!) en raadde me aan even tot aan het rolstoelpodium te rijden voor meer info. Ze verzekerde me ook dat we voor alles hulp mochten vragen. Het rolstoelpodium was uiteraard voorzien van een goed hellend vlak (zij het wel behoorlijk steil) en het uitzicht was prima! Er was ook een partytent voorzien waardoor wie dat wilde lekker in de schaduw kon zitten.

De vrijwilligers van Intro helpen je inderdaad met alles wat je maar kan bedenken: van drankjes halen en je de weg op de wei wijzen, tot je insmeren met zonnecrème en je naar het toilet begeleiden als je dat nodig hebt. En dat alles met evenveel enthousiasme, respect en een stralende glimlach!

Toen ze zagen dat ik zuurstof gebruik en regelmatig een stopcontact nodig heb om mijn concentrator op te laden, boden ze spontaan aan om er volgend jaar voor te zorgen dat er een stopcontact op het rolstoelpodium voorzien was: wat een service! Als je dus een uitstap naar een groot evenement of festival plant, check dan zeker eens de de site van Intro: als zij van de partij zijn, kan je op veel hulp rekenen! Je kan ze ook steeds contacteren met extra hulpvragen of voor inlichtingen over de voorzieningen voor personen met een beperking.

Werkpuntjes

Natuurlijk loopt niets helemaal perfect en zowel voor de organisatie als voor mezelf zijn er nog een aantal werkpuntjes.

Zo was er bij het Rode Kruis een ‘invaliden-dixie-toilet’ voorzien. Dat vond ik echter geen invalidentoilet: met een elektrische rolstoel paste ik, mits goed stuurwerk, nog net naast het toilet in het hokje. De armleuning omhoog doen om een transfer mogelijk te maken kon niet meer, daarvoor was het te krap. Armsteunen waren niet voorzien en het toilet was bovendien erg laag, wat voor velen onder ons de transfers serieus bemoeilijkt. Hulp vragen aan iemand was ook niet echt een optie, want dan zou de deur zeker niet meer dicht gekund hebben en niemand heeft graag pottenkijkers op het toilet. Onbruikbaar voor mij dus! Ik maakte er een opmerking over aan het Rode Kruis, maar kreeg volgend antwoord: “Ja maar de meeste mensen kunnen nog wel een beetje staan of stappen en laten de rolstoel buiten het toilet staan.” Hmm, een toilet voor half-invaliden dus? Gelukkig was er bij de ingang van het festival een vast gebouw met openbare toiletten waaronder een goed uitgerust en proper invalidentoilet, voor de ‘democratische prijs’ van 50cent per toiletbezoek.

Een minder onoverkomelijk, maar toch ook vervelend puntje, zijn de planken die gelegd werden aan de drank- en eetstandjes. Die helpen uiteraard om een grote modderpoel bij regen te voorkomen, maar zijn voor een elektrische rolstoel net te hoog om zonder extra duwtje op te kunnen. Gelukkig ben je op een festival nooit alleen en hebben we allemaal een mond gekregen om een duwtje te vragen! Hetzelfde geldt met betrekking tot de hoogte van de drank- en eetstandjes: zonder hulp zijn die wel erg hoog om je heerlijke cocktail of lekkere hamburger in ontvangst te nemen…

Een gemiste kans voor het festival is, zoals ik hierboven al vermeldde, de schaarse info over de prima rolstoelvoorzieningen op de eigen website. Ik zag personen die zowat volledig verlamd waren en de rolstoel met hun mond moesten besturen, die toch alleen en zelfstandig naar het festival komen en met de hulp van de vrijwilligers van Intro een heerlijke dag beleefden. Hiermee mogen ze echt wat meer pronken! Bovendien zouden vermoedelijk nog veel meer personen met een beperking naar het festival afzakken als ze beter ingelicht zouden zijn over de voorzieningen.

Een persoonlijke ergernis voor mezelf is de nood aan elektriciteit om mijn zuurstofconcentrator op te laden. Volledig opgeladen ben ik zo’n zeven uur voorzien van zuurstof. Daar moet ik ook de heen- en terugreis bij rekenen. Een beetje ondoordacht liet ik mijn accu helemaal leeglopen, waardoor ik ’s avonds veel tijd verloor aan de Rode Kruispost en delen van mijn favoriete optredens moest missen. Volgende keer moet ik die oplaadtijd dus beter plannen. Of er moet natuurlijk een oplaadpunt voorzien zijn op het rolstoelpodium, dat zou helemaal te gek zijn.

Batterijen opladen!

Ik heb echt heerlijk genoten van mijn dagje festival: prachtig weer, mooie muziek, leuk gezelschap, lekker eten en een goede cocktail af en toe, meer moet dat niet zijn! De dagen nadien moest ik helaas, zoals verwacht, op bed bijkomen van de hele onderneming, maar ik kon heerlijk terugdenken aan een leuke ervaring. Dit zijn de dagen waarop ik mentaal de batterijen kan opladen en waardoor ik de slechte dagen makkelijker doorkom.

Uit de werkpuntjes leer ik vast weer iets voor de volgende keer. Verder was het gewoon heerlijk genieten en zo fijn om te beseffen dat, mits een goede voorbereiding, nog zoveel mogelijk is, ook met een rolstoel!

Dit smaakt natuurlijk naar meer, vandaar mijn vraag: welke uitstapjes ondernemen jullie zoal in de zomer? Wat vinden jullie van de voorzieningen voor rolstoelgebruikers? Heb je zelf een leuke tip? Laat maar horen!

Deel onze blogs alsjeblieft!