Dichtbij of ver weg, onze gelukscoach gaat graag op vakantie. Daarbij lijkt de zee de rode draad, en die levert soms emotionele momenten op…
Ik moet niet per sé ver weg, al moet ik bekennen dat mijn weekje Spanje en mijn weekje Ierland TOP waren. Dit voorjaar en deze vakantie trokken we er ook telkens voor enkele daagjes op uit. Terwijl ik er nu zo aan terugdenk, valt me op dat de zee daarbij de rode draad is. Zowel in Spanje als Ierland logeerden we vlak aan zee. ’s Morgens gewekt worden door het geluid van golven, meeuwen, het geluid van de wind die speelt met de masten… Heerlijk! En in het voorjaar moest ik voor een lezing in Koksijde zijn en genoot ik van enkele daagjes felle wind, de hond die gek deed op het strand, een heerlijke Brusselse wafel…
In juli trokken we enkele dagen naar Den Haag en Scheveningen. In Den Haag genoot ik o.a. van Het Mauritshuis. Een zéér toegankelijk museum met werken van de Oude Meesters, een echte aanrader! Alleen, mijn Bolleke had het niet zo voor Vermeer, Rubens en Rembrandt… Het strand van Scheveningen kon hem wel bekoren! En mij ook. Het strand heeft een betonnen strook naar de zee, dus ik kon ook lekker dicht bij het water. Heerlijk!
In augustus trokken we met het hele gezin naar Amsterdam voornamelijk cultuur. Een stad als deze kan me zeker ook bekoren al verkies ik toch natuur en rust. En dan ben ik weer terug bij mijn eerste zin “ik moet niet per sé ver weg” – een wandeling met de hond naar de losloopweide en een koffietje of een apérolleke, gewoon onder ons twee of met gezelschap is voor mij genieten!
Bukken in de branding
Vlak voor de examenstress bij me toesloeg (de mama’s hebben denk ik meer stress dan hun kinderen) trokken we naar de Nederlandse kust. In de verste verte niet te vergelijken met de Belgische kust. Niet zo volgebouwd. Ik had er net een wandeluitdaging met de kine op zitten: een wandeling van 1.600m met om de 200m twee minuten rusten. De kine had me bij mijn riem vast.
Die uitdaging ging zo goed dat ik erna nog zelf naar het water wilde stappen. Het had wat geregend ’s nachts, het zand lag er effen en aangedrukt bij. Mijn man nam me bij mijn schouders en daar gingen we.
Het was geen 1.600m maar toch een goeie 300m. Aan de branding heb ik me gebukt, mijn handen in het zand en zeewater. Toen ik terug recht gekomen was, ben ik beginnen huilen… samen met mijn man… huilen op het strand. Bijna zelfstandig wandelen – dit had ik nooit durven dromen! Telkens ik erover vertel en nu ik erover schrijf, komen de haren recht op mijn armen. Ik voelde me super!
Die tranen vloeiden uiteraard van geluk, van een overweldigend gevoel. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, het harde werken bij de kine loont. Ik mag dan wel een aftakelingsziekte hebben, de ziekte krijgt me niet klein. Samen met de kine zijn we ondertussen al op zoek naar een volgende uitdaging. Daarover schrijf ik ongetwijfeld nog.
Lees je graag meer van onze gelukscoach? Ontdek dan hoe ze gelukscoach werd, wat haar gelukkig maakt, en hoe zij en Bolleke dikke maatjes werden.
