Ondanks mijn aftakelingsziekte ben ik gegroeid. In de verkeerde richting, door veel in de rolstoel te zitten, maar ook in de goede richting, op persoonlijk vlak. De afgelopen jaren ben ik mezelf namelijk vaak tegen gekomen, heb ik mezelf leren kennen. (Neen, ik heb niet te veel spiegels in mijn huis) Waardoor? Wat dan? Hoe zo? Waarom? Hoe is dat dan? Wat bedoel je? Waar?
Onlangs nog, toen ik 4 weken met gebroken elleboog in het gips lag. Dan pas besefte ik dat ik mijn armen VEEL gebruik, o.a. ook om mijn evenwicht te bewaren. En laat dat nu juist één van mijn beperkingen zijn waardoor ik in een rolstoel zit. Ik moest zelfs hulp vragen voor een toiletbezoek. “Ik ben klaaààr!” moest ik roepen zodat iemand kon komen helpen mijn broek terug op te trekken.
Over hulp vragen en hulp aanvaarden
Hulp vragen dus – niet gemakkelijk! En voor een vroeger behoorlijk zelfstandige vrouw écht niet eenvoudig. En hulp aanvaarden… ook niet simpel. Ik denk dat ik over het algemeen wel al aan de situatie gewend ben en het ‘over me laat komen’, maar af en toe bekruipt mij het gevoel ‘ik kan dat alleen’. Dan zit ik in mijn stoel en probeer ik de keuken te borstelen. Met borstel en stoel rol ik dan door de keuken: beetje borstelen, beetje rollen, beetje borstelen, iets op de kast zetten zodat ik door kan, frustraties borrelen al op, beetje rollen, oeps een tafelpoot, terug vooruit, ah nee, nu rij ik door het vuil! De vulkaan van frustratie komt tot uitbarsting…. terwijl ik het schoonmaken gewoon aan mijn huisgenoten kan vragen.
Soms zit ik minutenlang te prutsen om mijn golf dicht te krijgen. Beeld je een koppige peuter in die met haar tong uit haar mond per sé zelf de knoopjes van haar vest dicht wil doen, maar daar niet in slaagt. Hulp vragen, niet gemakkelijk, terwijl het voor de ‘hulpgever’ naar alle waarschijnlijkheid met veel plezier gedaan is. Toch probeer ik nog veel zelf. Mensen helpen gelukkig graag, heb ik gemerkt. Als iets te hoog of te laag staat in de winkel, vraag ik het nu gewoon. De overgrote meerderheid biedt spontaan hulp. Anderen weten niet goed hoe een ‘gehandicapte’ aan te spreken en laten je vechten met je koopwaar aan de kassa. Dan reageer ik afhankelijk van mijn humeur. Of ik vraag beleefd en met een glimlach om hulp of ik bedank vriendelijk voor de hulp. Zonder glimlach dan.
Klein maar mooi
Door mijn beperking ontdek ik andere kwaliteiten die ik nooit zou hebben ontdekt als ik als gezonde vrouw zou meedraaien in de mallemolen van onze maatschappij. Ik heb de tijd om veel te lezen, te zien, stil te staan bij kleine maar toch mooie dingen, na te denken,…. . Als ‘gelukscoach’ heb ik nu de kans om naar scholen te gaan om te vertellen over hoe het is om te leven met een beperking. Hoe het is voor mij, voor mijn gezin, mijn omgeving, enz. Zo ben ik toch nog een beetje de leerkracht die ik niet werd. Het is super en heel leerrijk om met kinderen en jongeren in interactie te gaan.
Over die kleine maar toch mooie dingen wil ik nog iets zeggen: doordat ik meer en meer met de rolstoel en scooter onderweg ben en dus niet alleen lager zit dan wanneer ik in de auto zit, maar ook altijd in de open lucht ben en trager rijd, absorbeer ik geluiden, geuren, kleuren,…. . Net zoals een blinde beter hoort. Ik ben gevoeliger voor al die impulsen. De warmte van de zon voelen door mijn broek als ik op wandel ben met de hond, de geur van vers gebakken brood als ik op weg ben naar de stad of de smaak van regendruppels…. Maar het kan net zo goed de geur zijn van een hondenpoep die na een wandeling jammerlijk aan de wielen van mijn tesla (lees elektronische rolstoel) is blijven hangen, of het gevoel van een verloren gevlogen vlieg in mijn mond.
Was ik vroeger ook zo, vraag ik me dan vaak af. Stond ik vroeger ook zo met al mijn zintuigen in het leven? Ik weet het niet, ik mag hopen van wel. In elk geval wil ik iedereen rond mij ervan bewust maken, dat wél te doen. Leven met je gevoel, leven vanuit je buik en niet enkel vanuit de bovenste 10 centimeter van je lichaam. Niet wachten op een allesverwoestende storm om dan te beseffen dat je je altijd druk hebt gemaakt over een gewone regenbui.
Kan jij door je beperking ook meer genieten van de kleine dingen? Of ben je zelf nog op zoek naar het kleine hoekje waar jouw geluk in ligt? Lees dan zeker het andere artikel van Berte: Gelukscoach!
Veerle 27 april 2016
Heel herkenbaar. Ik kan soms enorm gefrustreerd geraken over hoe afhankelijk ik ben van anderen. Ik was vroeger ook heel zelfstandig en qua karakter ben ik dat nog altijd, maar mijn lichaam wil jammer genoeg niet meer volgen. Toen ik begin dit jaar geopereerd werd, werd ik opeens met mijn neus op de dingen gedrukt die ik normaal wel nog zelfstandig kan (maar door de operatie dus even niet). Het brengt je weer even met je voetjes op de grond en het was daarna echt genieten toen ik die dingen wel terug zelf kon. Ik ben blij dat ik dit artikel gelezen heb, zodat ik er nog eens aan herinnert word :).