Grote zus heeft verdriet

Als oudste van vier kinderen s Sarah altijd heel ‘moederig’ geweest. Ze heeft papflesjes gegeven, luiers ververst en verhaaltjes gelezen voor het slapengaan. Maar nergens in die kinderboeken over wolken en vlinders stond dat families ook immens verdriet kunnen hebben…

Op een winteravond sloeg mijn broer zijn lange armen om me heen, trok me stevig tegen zich aan en legde zoals altijd zijn kin op mijn hoofd. “Dag sus”, zei hij, en nam het vliegtuig naar Australië om zichzelf te vinden. Hij had zijn bril mee om goed te kunnen zoeken en in Sydney vond hij nieuwe vrienden en een eerste job op een echte farm in de outback. Op Facebook zagen we hoe hij schapen scheerde en trots poseerde op een paard. Hoe hij zuur moest lachen om flauwe grappen met vers afgesneden geitenballen in zijn spiksplinternieuwe cowboyhoed.

En toen… Niets meer. Behalve de dunne stem van mijn kleinste zus: “Kan je nu direct naar huis komen?”.

Revalideren op alle vlakken

Mijn jongere ‘grote’ broer heeft een ongeluk gehad met een sproeiwagen en zijn nek gebroken. Uren heeft hij daar in het donker gelegen zonder te kunnen bewegen, zonder te kunnen roepen. Toen hij gevonden werd, vloog een helikopter hem terug naar Sydney en probeerden de beste chirurgen van het land zijn lichaam weer te verbinden met zijn hoofd. Alleen zijn armen konden ze redden – hij blijft voor de rest van zijn leven verlamd.

En toch lacht hij. Maakt hij mopjes. Zweet hij om die paar millimeter beweeglijkheid van zijn duim te veroveren. En wil hij een blog oprichten om anderen in dezelfde situatie te helpen en een hart onder de riem te steken.

Het is een begin. Want revalidatie, dat duurt jaren, en mijn eeuwig koppige broer wil het liefst van al totaal zelfstandig zijn. Zelf kunnen eten, zelf kunnen bellen, zelf zijn tanden kunnen poetsen. Dat is moeilijk als je niet eens rechtop kan zitten zonder klittenband om je middel. Gelukkig zijn daar indrukwekkende machines voor. Groot en ingewikkeld. En duur. Maar dat probleem lossen we stapje per stapje op. Als we er maar zijn voor elkaar…

Niet alleen aankopen gebeuren beetje bij beetje, ook het herstellen van de schrik en het verdriet. Kan jij ook op je familie rekenen om deze moeilijke tijden door te komen? En je vrienden?

Deel onze blogs alsjeblieft!