Er zijn zo van die dingen die je als moeder liever niet wil meemaken. Met je kind naar de spoed met een jaap in het voorhoofd die genaaid moet worden, bijvoorbeeld. Maar het telefoontje dat ik anderhalf jaar geleden kreeg, sloeg echt alles.
“Hello, is this the mother of Steven?”
Het is halfzes, de avond bereidt zich voor en ik schil de patatjes in de keuken. De huistelefoon rinkelt. Dat moet iets ‘officieels’ zijn, want leuke mensen en relaties bellen ons via gsm. Vijftien seconden nadat ik heb opgenomen lijkt het alsof ik op de noordpool door het ijs ben gezakt: ik versteen van kop tot teen. Tien seconden later gloeit mijn hoofd en ik transpireer uit iedere porie. Letterlijk grijpt de angst me om de keel: sprakeloos, dan stotterend en in een Engels dat lijkt op Chinees smeek ik: “is he alive?”
Aan de andere kant van de wereld, in het andere halfrond, is mijn zoon Steven per helikopter uit een ravijn gehaald, zijn toestand is ernstig, mijn aanwezigheid wenselijk.
Menselijke pudding
Het eerste uur maakt paniek mij abnormaal rustig en doet moederinstinct me logisch denken en handelen: man en dochters bereiken, reisagent bellen, formaliteiten kennen om te kunnen afreizen. En dan zak ik als een pudding in mekaar.
Hoe verwerk je zo’n nieuws, hoe ga je om met die steeds weer de kop opstekende oerangst iemand te verliezen die erg belangrijk is in je leven? Als ik terugblik op die eerste dagen, de eindeloos lange reis, de aanblik van machines en tubes met daaronder bedolven het bewegingsloze lichaam van mijn mooie zoon, de jetlag, het gesprek met de chirurgen en het plotse besef dat vanaf nu alles anders is en zal zijn, dan lijkt dat een beetje op een stille film met veel drama en weinig muziek.
Als ik een poging waag om analytisch verslag uit te brengen van die eerste 100 uren… dan faal ik. Ik herinner me helder als pompwater mijn eerste aanraking met het hulpeloze lichaam van mijn zoon. Zijn eerste blik op mij toen hij wakker werd van een lange, ingewikkelde operatie. Ik zie iedere minuut opnieuw van het gesprek met hoogopgeleide specialisten in dat kleine kamertje, waarna ik huilde alsof ik nog nooit gehuild had. En vanaf dan…
We zijn 14 maanden later en we bereiden ons voor op de thuiskomst van onze zoon, weliswaar als overgangsmaatregel. Want hij moet zo snel mogelijk op eigen wielen staan. Zelfstandig wonen en leven. Het traject ‘telefoontje-Australië-revalidatie-trekjeplanzoon’ is een verhaal van duizend bladzijden. Ik vermoed een verhaal waarin vele moeders zich kunnen vinden die een telefoontje kregen dat ze echt niet wilden krijgen. En ik wil graag lezen hoe die mama’s het hoofd boven water hielden!
Want met ons gaat het goed. Het leven is totaal anders, maar niet slechter. Zelfs misschien wel beter: dieper, voller. Echt anders.
Getekend,
Anne-Marie
Ben jij een mama die zon’ telefoontje kreeg? Of een broer of zus? Een lief? Een beste vriend of vriendin? Hoe heb jij die eerste uren beleefd? Wat is er allemaal veranderd? En hoe gaat het nu met jou?
sien 9 september 2015
Dag mama van Steven 🙂
Zelf heb ik geen gelijkaardige ervaring. Ik zat aan de andere kant van het verhaal, lag aan de machines… ik heb altijd de indruk dat dat op zo’n moment misschien de makkelijkste positie is. Als omgeving sta je immers zo machteloos. De bezoekuren op ic zijn zo beperkt en je kan zo weinig doen. Daarom wou ik toch een berichtje nalaten om mijn respect te laten blijken. Ik ken u niet persoonlijk maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Steven kan rekenen op een heel warm nest die hem door dik en dun steunt, petje af!
Groetjes, Sien
Jan pol 9 september 2015
Mijn zwangere vrouw kreeg deze telefoon ook van een politie man !!
Naar dat telefoontje kom je in een film terecht die iedere dag nog door gaat, we blijven vechten zelfs 19 jaar veder je heb geen keuze het moet ik ben alleen maar dankbaar voor de mensen die mij en mij vrouw gesteund hebben en nog !!
Maar het leven is anders geworden mooier wil ik het niet noemen maar het genieten van de goeie dagen dat je samen wat kan doen is veel intenser dan voor het ongeluk toen was ik nog jong dacht dacht dat het leven uit werken bestond en geldverdienen voor je huis en gezin, maar dat is allemaal niet belangrijk dat zijn de vrienden om je heen die je steunen, en de juiste mensen op de juiste plek een goeie ergotherapeut is zo belangrijk ik hoop dat dit het is wat je bedoeld ?? Ik wens je veel sterkte !!!
nelleke Koeners 23 september 2015
Hebben dit zelf ook meegemaakt, op 26/9/2010. Sindsdien is onze zoon Tars, ondertussen 23 jaar, locked inn.
Beseft alles maar kan alléén nog met zijn ogen knipperen, zo hebben wij hem met ons leren communiceren.
Ons leven is veranderd, maar heeft ook al heel veel moois in de plaats gegeven.
Ben Tars dankbaar voor het nieuwe paar ogen dat hij mij gegeven heeft, heb een wereld leren kennen, die 5 jaar geleden voor mij niet bestond.
Ik weet ondertussen dat een mens heel veel aankan, en wat het leven ons nog gaat brengen weten we niet, dus proberen wij van iedere dag te genieten.
We dragen een kruis, maar het gewicht dat je aan je kruis geeft bepaal je nog altijd zelf, je kunt het van beton of van karton maken.
Ik heb gekozen voor de laatste optie.
Veel sterkte
Nelleke
Anne-Marie 4 oktober 2015
Beste Nelleke,
Wij moeders hè… We pakken de wereld aan en kijken vooruit. En het kruis vervloeken en koesteren we in stilte, wennend en lerend om iedere hindernis te herleiden tot een een uitdaging om positief te evolueren binnen de haalbare grenzen.
Dankjewel voor je mooie reactie en geniet van ieder fijn moment.
Groetje, Anne-Marie
Kristien 16 oktober 2015
Prachtig geschreven! Tranen in mijn ogen van de warmte, liefde, pijn, doorzettingsvermogen dat ik allemaal lees.
Brigitte 19 november 2015
Om stil van te worden, deze getuigenissen zijn zo pakkend. Ik hoor nog elke dag het telefoontje opnieuw, de hulpkreet van mijn 18 jarige zoon die ondersteboven met de auto in de beek lag. “Help mama”…en enkele steekwoorden om te zeggen wat er aan de hand was. Ik ben als een gek er naartoe gerend, het gebeurde 100 meter van onze woning. Ik hoorde mijn zoon praten en besefte aanvankelijk de ernst van het ongeval niet tot hij zei dat hij zijn benen niet kon bewegen. Onze wereld stortte in, ik wist toen wel onmiddellijk hoe laat het was. Dwarslaesi…Nu, 7 maanden later is hij al goed gerevalideerd naar zelfstandigheid. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik mijn zoon nog heb, alleen, als ik het telefoontje terug hoor, ben ik teleurgesteld en boos, omdat het toen al te laat was om te helpen, ik kon niets meer doen, enkel hulpeloos toekijken hoe hij door brandweer en mug team uit de auto gehaald werd… Ieder huisje heeft zijn kruisje, dat is waar, maar ieder voelt het zijne. Ik hoop dat de tijd de pijn en verdriet wat doet verzachten en dat ik terug kan genieten van het leven…
Brigitte