Esther is een mama zoals een ander. En toch ook niet. Ze heeft een eigen blog waarop ze vertelt over hoe het is om ouder te zijn van een zoon met cerebrale parese. Dat is hard. Maar soms ook ontzettend ontroerend, en dat wilden we graag met je delen. Dit is een van haar recente ervaringen…
Een beetje uit zijn doen
Het is de dinsdag na het cp-weekend. We halen de jongens op uit school. Timo huppelt naar de auto. Sebas komt samen met ‘zijn’ juf de klas uit. “Hij was een beetje uit zijn doen vandaag” zegt ze. Sebas kijkt me met een vermoeide blik aan, terwijl ik hem een aai door zijn krullen geef. Het zal de nawerking van het weekendje kamperen met lotgenoten zijn, denk ik. Laat naar bed, de hele dag in touw, slapen in de tent en een lange autorit.
Eenmaal in de auto slaapt hij binnen 2 minuten en met een koortsig lijfje leggen we hem thuis op de bank, waar hij de tijd totdat hij naar bed gaat slapend en gloeiend doorbrengt.
Koorts van de strijd
Woensdagochtend slaapt hij zonder iets te eten weer snel in op de bank. Als hij na een tijdje wakker wordt is het eerste wat hij zegt: “Nu weet ik hoe D. haar elektrische rolstoel bedient, met haar hoofd, dat heeft haar opa mij verteld”. En snel daarna sluit hij zijn oogjes weer.
’s Middags vraag ik hem hoe hij het cp-weekend vond. “Leuk, omdat daar niemand naar me kijkt”, zegt hij met een brede glimlach. Ergens verbaast me zijn antwoord, omdat ik hem daar nooit eerder iets over heb horen zeggen. Zijn koorts komt dus echt ergens uit een diep verwerkingsproces voort. Een proces waar ik al een aantal jaren huizenhoog tegen opzie, waar ik ook angstig voor ben en waarvan ik weet dat het komen gaat of dat het er misschien zelfs nu ineens is: het proces van besef en realisatie.
Vlagen koorts en een plotse vraag
Het is vrijdagochtend. De koorts komt met vlagen nog op. Ik loop door de kamer, als Sebas me plots vraagt: “Mama, hoe voelt het om te lopen?”. Uhm, ik ga naast hem zitten en neem hem op schoot. Tja, hoe voelt het om te lopen eigenlijk? Terwijl ik naar een antwoord zoek, voel ik hoe de kiezels in mijn maag in beweging komen en hoe mijn hart een beetje verder scheurt.
Het is daar, zomaar ineens, het moment dat een nieuwe fase inluidt. Een fase waarin we Sebas niet alleen fysieke ondersteuning zullen geven, maar ook en misschien nog wel meer, emotionele begeleiding. Een proces dat ik liever nog heel lang uit had willen stellen, zodat hij de pijn en het verdriet, wat het hebben van een beperking nou eenmaal met zich meebrengt, nog niet had hoeven voelen… maar het is daar, het is hier, nu… en ook hier komen we weer doorheen, door transparant en eerlijk te zijn, door te lachen door onze tranen, met zwarte humor en rode liefde.
Bron: Leven met CP
Hoe zou jij aan een kind uitleggen hoe het voelt om te lopen? En hoe gaan jouw kinderen in het algemeen om met mensen met een beperking? (Voor tips kan je het artikel van Sien lezen.)
berte 23 november 2016
Kippenvel. En tranen. Ben zelf al enkele jaren rolstoelafhankeijk, ben nu 44. De aanvaarding verliep met ups en downs, maar ik heb me verzoend.
Voor zo’n kleine jongen moet het besef van niet te kunnen stappen heel hard aankomen.
Ik ben er zeker van dat jullie samen het antwoord op de vraag zullen vinden.
Ik wens je goede moed.
sien 23 november 2016
Lieve Esther,
Een pakkende, rauwe, eerlijke, keiharde en ter zelfdertijd hartverwarmende blog is dit! Keihard is de ‘strijd’ van Sebas voor een zo ‘normaal ‘ mogelijk leven. Daar moet hij fysiek voor strijden, behandelingen ondergaan, oefenen, enzovoort, maar nog meer zal hij daar emotioneel voor moeten vechten. Om zelf te blijven geloven in zichzelf en dat hij evenveel waard is als zijn tweelingbroertje Timor, zonder beperking, maar misschien nog veel meer om de hele samenleving daarin te laten geloven. Het is een strijd die je hem als moeder zo hard zou willen besparen, het liefste nog in zijn plaats doen misschien. Maar dat kan niet, en dat is zo vreselijk oneerlijk … De manier waarop je het aanpakt is echter hartverwarmend, en ik wens ieder kind met een beperking een moeder toe zoals jij: heerlijk eerlijk, zonder smoesjes, zonder taboe, zonder leugentjes om bestwil die nadien des te harder aankomen… Je laat de realiteit voor wat ze is, maar voegt er steeds meteen de zekerheid aan toe dat hij er niet alleen voor staat. Wat een fantastische, inspirerende moeder ben jij! Petje af! Ik wens je alles waar je moederhart naar verlangt, maar vooral de moed om het op die manier te blijven aanpakken met Sebas, en dan twijfel ik er geen seconde aan dat hij en Timo erg gelukkige jongemannen zullen worden en het ver zullen schoppen!