Ik zit wel in een rolstoel hoor!

Als dans-bewegingstherapeute werk ik momenteel met mensen met een angst- en stemmingsstoornis. Het zijn vaak heel uiteenlopende groepen: mannen, vrouwen, jong, oud, en zelfs af en toe mensen in een rolstoel. Aangezien ik al eerder met die laatste groep gewerkt had, dacht in dat het dit keer wel gemakkelijk zou zijn… of toch niet?

Mensen kunnen in een depressie raken door allerhande redenen. Hierdoor kan het gebeuren dat ze weinig gaan bewegen en zo veel spanningen opbouwen in hun lichaam. Op die manier krijgen ze klachten die steeds erger worden en gaan ze nog minder bewegen of juist heel veel bewegen en in overdrive gaan. Uiteindelijk laten de spieren het afweten en komen ze al rolstoelend binnen op de afdeling waar ik werk.

Andersom kan het zijn dat mensen bijvoorbeeld een been-/heup-/rug-.. operatie hebben ondergaan waardoor ze een tijdje niet meer mogen stappen, ze zich slecht in hun vel gaan voelen en hierdoor in een depressie raken. Dan komen ze dus ook terecht in mijn dans-bewegingssessie.

Dansen en bewegen

De afgelopen maand waren er toevallig twee mensen in een rolstoel in mijn dans- en bewegingssessie. Het is gek hoe hard je op woorden begint te letten, bijvoorbeeld: ‘wandel maar allemaal even door het lokaal’ of ‘voel hoe je voeten op de grond staan’. Ik wil hen steeds een alternatief bieden, maar kan ook moeilijk negeren dat de overige 12 mensen wel kunnen stappen en staan.

Ook wat het lokaal betreft, zit ik soms met moeilijke situaties. Ik heb nog geen eigen bewegingsruimte dus vlieg ik steeds van her naar der en af en toe moet ik naar een klein lokaaltje ergens bovenaan in een ander gebouw. Plots word ik dan gebeld met de vraag waar ik zit, want de rolstoelpatiënt was wat trager en is ons ergens onderweg kwijtgeraakt. Jah… Onmogelijk voor haar om in dat lokaaltje te geraken: dat is eerst via een lift, een drempeltje of twee en dan een trap zonder lift…

Zowel de andere patiënten als ikzelf voelden ons schuldig dat we er niet aan gedacht hadden. Er werd nog voorgesteld om opnieuw van lokaal te veranderen, maar we waren al een kwartier bezig dus daar ook weer het dilemma: stop je de sessie voor deze ene patiënt en verplaats je alles zodat er nog een kwartier tijd weg is? Of laat je het voor deze ene keer zo en beloof je er volgende keer meer rekening mee te houden? Ik besloot het laatste te doen.

Het is niet altijd simpel om als therapeut voor zo’n grote heterogene groep te staan en rekening te houden met alle behoeftes in de groep, zeker als enkelen fysiek veel meer belemmerd worden dan anderen.

Maar wat ik me vooral afvraag is hoe het is voor de patiënt in de rolstoel? Hoe confronterend moet het zijn dat zelfs je therapeut het even vergeet? Ik sprak erover met een andere patiënt, en die gaf aan dat ze het juist een voordeel vond, dat ze ervan genoot de anderen te zien bewegen en het fijn vond dat de wereld even vergat dat zij in een rolstoel zit. Dat ze geen speciale aandacht krijgt daarvoor, maar gezien wordt zoals elk ander mens.

Hoe ervaar jij dit? Hoe luid moet jouw stem soms zijn voordat je gehoord wordt? Of is het juist fijn dat de rolstoel af en toe vergeten wordt? Ik lees jouw antwoord graag onderaan deze pagina…

Deel onze blogs alsjeblieft!