(Foto: ©Tom Bertels) William Boeva kennen we vooral als Vlaanderens kleinste stand-up comedian. Naast 120 zaalshows, zien we William ook geregeld opduiken op ons televisiescherm. Een grote meneer met veel talent en met zijn 1m42 een uitgelezen ervaringsdeskundige voor Rolmodel.
Waarom ben je stand-up comedian geworden?
I do it all for the money and the chicks (lacht). Nee, comedy ligt me nauw aan het hart. Hoewel, in het begin vond ik niets aan stand-up comedy. Mijn broer vertelde me hierover toen ik 17 was ‘mensen die op een podium staan en grappige dingen vertellen’. Ik zei: “alstublieft, hier ga ik mijn tijd toch niet aan verschijten?!” Acht jaar later is het mijn job. Bij de lessen Nederlands in het middelbaar liet onze leerkracht, die nog aan Alex Agnew les had gegeven, een dvd met stand-up comedy zien. Toen begon ik het wel cool te vinden en later was ik er helemaal aan verkocht. Zo ben ik er zelf mee begonnen. Ik vertel graag grappige dingen dus dat was een soort roeping op dat moment: je doet dit al heel je leven dus waarom zou je er niet verder in gaan? Het is een manier waarop je dingen kan vertellen aan mensen. Al lachend zegt de zot de waarheid. Dat vind ik er zo leuk aan: je kan de mensen laten lachen, maar ondertussen kan je hen ook iets vertellen ook al hebben ze dat niet altijd door.
Waarom ging je akkoord met het interview?
Nogmaals: I did it all for the money and the chicks! Ik ken Steven nog van vroeger op school en daarnaast vind ik het ook heel knap wat hij nu doet. Het is knap hoe hij omgaat met zijn beperking en hoe hij daar zijn sterkte van probeert te maken. Ok het is ergens een beperking, maar je moet er het positieve van inzien en dat brengt andere voordelen mee. Je bent anders en dat maakt je net beter. Dat is voor mij ook gedeeltelijk de reden van mijn succes, maar hopelijk niet de enige reden, namelijk dat mensen me sneller herkennen omdat ik er anders uitzie. Ik heb daar mijn sterkte van kunnen maken. Ik kan een heleboel onderwerpen die al zo vaak gebracht zijn terug aanhalen op een andere manier omdat ik daar gewoon een andere kijk op heb, letterlijk en figuurlijk.
Wie is jouw rolmodel?
Adam Hills is een Australische comedian met maar één voet, hij heeft een voetprothese en daar heeft hij super grappig materiaal over. Dat was voor mij erg inspiratievol omdat zijn materiaal écht goed was. Vroeger was er ook een comedian in een elektrische rolstoel en die had een nummer ‘my balls are still okay’, maar dat vond ik heel eendimensionaal. Hij tourde heel de wereld rond met dat ene nummer, je verstond niets van wat hij zei behalve ‘my balls are still okay’ en dat vond ik heel pijnlijk. Daarna hebben we nooit meer iets van hem gehoord, het was een one-trick-pony. Dat gevoel had ik helemaal niet bij Adam Hills omdat dat ook oprecht een goede comedian en presentator is. Hij begint zijn shows ook niet met het materiaal over zijn voet, hij kan ook andere dingen. Hoe hij daarmee omging daar heb ik veel inspiratie uitgehaald. Hij zegt ook in één van zijn voorstellingen: “misschien is gehandicapte of mindervalide niet het juiste woord omdat het een negatieve bijklank heeft. Waarom noemen we het niet mutant? Ok, die persoon zit misschien in een rolstoel, maar misschien komen er wel vlammen uit zijn reet!” Begrijp je? Dat geeft er een heel ander gevoel bij. Hij kan misschien op het ene vlak iets minder, maar op een ander vlak iets meer.
Vind je jezelf een rolmodel?
Ik vind het moeilijk om mezelf een rolmodel te noemen. Maar ik vind het wel opmerkelijk als mensen me komen vertellen dat ik een voorbeeld voor hen ben. Uiteindelijk doe ik toch niets dat hen helpt of wat een rolmodel doet? Ik vertel toch maar vuile moppen op een podium? Ik zie mezelf niet zo.
Maar het feit dat mensen je zo zien, zegt meer dan genoeg. Dat moet je toch wel iets doen?
Absoluut. Vorig jaar sprak een man me na een voorstelling aan. Hij was van Averbode naar Oostende gereden om me te zien. Hij vertelde dat zijn ouders in zijn kindertijd waren omgekomen in een auto-ongeluk op zijn verjaardag. Sindsdien kan hij zijn verjaardag niet meer vieren. Maar deze avond was hij op zijn verjaardag helemaal alleen naar hier gekomen en hij zei me: “het is de eerste keer in mijn leven dat ik heb kunnen lachen op mijn verjaardag en daar wil ik je voor bedanken”. Zoiets raakt me wel. Dat is niet meer ‘ik vond het een toffe show’, maar ‘je hebt echt iets gedaan voor mij’.
Let je soms meer op je woorden in een voorstelling of op tv omdat je weet dat je voor sommige mensen misschien wel een voorbeeld bent?
Ja en neen. Soms denk ik wel ‘misschien moet ik dat niet zeggen’. Maar dan denk ik: dat deed ik daarvoor toch ook niet? Er zitten heel vaak mensen met een rolstoel in mijn zaal. Elke show pik ik mensen van op de eerste rij eruit om wat mee te lachen, zeg maar. En vaak denk ik: oei, die persoon in een rolstoel ga ik overslagen, maar dat moet net niet. Die krijgen van mij ook de volle laag en die vinden dat zelf fantastisch want op die manier ben je hen niet aan het discrimineren of hen achteruit aan het duwen. Je doet dat bij iedereen dus waarom zou je dat bij die persoon niet doen? Soms zie je andere mensen in de zaal kijken van ‘oei, wat zegt hij nu?’, maar daar trek ik mij niets van aan. Dat zijn net de dingen die ze onthouden.
Een man in een rolstoel vertelde me onlangs dat hij in een show van Alex Agnew werd uitgescholden door hem omdat iedereen een staande ovatie gaf en hij wou (kon) niet rechtstaan. Dat vond hij fantastisch! Dat is ook gewoon grappig. Dat zouden veel mensen niet durven omdat dat gênant is, maar het is ook kei grappig. Je creëert je eigen wereld op dat podium en iedereen is daar gelijk in. Dus ik hou mezelf meestal niet in want waarom zou ik me inhouden voor sommige mensen als ik dat voor de rest niet doe? Als ik voor sommige mensen een rolmodel ben dan vind ik dat heel fijn, maar ik ben daar niet mee bezig. Dat legt ergens ook een zekere druk op. Ik ga me daar ook niet voor inhouden. Ik doe gewoon wat ik wil doen en ik denk dat daar de beste voorbeeldrol in ligt. Of iemand of niemand naar je kijkt: je moet gewoon jezelf zijn. Veel mensen kijken naar me als ik over straat loop, soms omdat ik bekend ben en soms omdat ik een dwerg ben. Soms denk je: ik kan dat niet doen want iedereen is aan het kijken, maar waarom zou ik me in godsnaam inhouden? Ze zien het toch!
Wat vind je het ergste aan je situatie?
Wat ik het ergste vind zijn eigenlijk andere mensen. Met mezelf heb ik niet echt een probleem. Ik heb meer last met een soort aanvaarding. Hoe je het draait of keert, hoeveel moeite je ook doet, op sommige vlakken zal je nooit helemaal hetzelfde zijn. Dus één: je moet dat zelf aanvaarden. En twee: anderen moeten je ook aanvaarden. Dat is onze maatschappij: wij volgen allemaal gewoon het beeld dat de maatschappij voor ons schept van wat perfectie is en dat verandert. Vroeger waren mollige vrouwen aantrekkelijk en nu moeten vrouwen mager zijn. Dat is het beeld dat wij onszelf opleggen, wat is aantrekkelijk en wat niet, het ligt allemaal aan dat algemeen beeld en ik vind het jammer dat dat zo is in onze samenleving.
Heb je voor jezelf technieken om zaken te relativeren?
Geduld hebben. Soms zonder ik mezelf even af, al kan je dat soms wel meesleuren in iets diepers. Maar je moet er altijd terug uit kunnen springen. Comedy is ook wel voor een deel een uitlaatklep. Al is het soms frustrerend dat niet alle mensen de boodschap erachter begrijpen. Meestal is het in de eerste plaats een grap. Dan denk ik: ‘jullie lachen er allemaal wel mee, maar het is wel relevant voor mij, dit is het gevoel dat ik erbij heb’. Dat is grappig maar ergens ook niet, het is de harde realiteit, het is ergens frustrerend dat het grappig is.
Heb je tips voor andere mensen?
Wat ik altijd heel steunend vond is: er komt wel een betere tijd. Ik heb er altijd heel hard in geloofd dat het wel zou goedkomen en dat het wel zou lukken. Er moet toch altijd wel een mogelijkheid zijn? Je moet hoopvol blijven en positief denken. Maar je moet er ook weer niet té veel mee bezig zijn. Hoe minder je er mee bezig bent, hoe vlotter het gaat. Als je je in een bepaalde richting beweegt dan zal de rest vanzelf wel beginnen mee te bewegen. Ik probeer mezelf zo weinig mogelijk zorgen te maken. Ok, er zijn altijd wel negatieve reacties, maar er zijn ook altijd een hoop mensen die het goed met je voor hebben. Meestal gaat het niet om slechte wil, maar om onwetendheid. Als je vind dat je iets moet doen, doe het dan. Volg je gevoel. Ik had het gevoel dat ik comedy moest gaan doen en ik heb dat ook gedaan. Je mag gerust wat zelfverzekerd zijn, dat geeft een goede uitstraling.
Heb je jezelf ooit verbaasd? Iets dat je hebt gedaan dat je nooit had verwacht?
Ik heb mijn eerste comedy dvd opgenomen in de Bourla in Antwerpen. Ik vind dat heel cool. Ik heb in hele mooie zalen mogen spelen met deze voorstelling. Ik heb 120 shows gedaan en die waren bijna allemaal uitverkocht. Ik heb in de Arenberg gestaan, het Capitool in Gent, het Kursaal van Oostende, de Rix in Mol, 600 man in Diest uitverkocht… Dat neem ik mee voor de rest van mijn leven. Al denk ik wel altijd: daar zit ik voor niks tussen, dat zijn die mensen die dat ticket hebben gekocht.
Het ligt wel aan jou dat ze dat ticket hebben gekocht hé!
Ja da’s waar (lacht). Dat is iets waarvan ik niet had verwacht dat dat ging gebeuren. Of toch niet in die mate. Ik hoopte dat altijd wel.
Heb je een droom of volgend doel?
Ik zou graag meer acteerwerk doen. Zo is Peter Dinklage uit Game of Thrones een groot voorbeeld voor mij. Ik vind het heel indrukwekkend hoe hij zijn rol overstijgt. De rol is wel voor een dwerg geschreven, maar ergens maakt het ook helemaal niet uit. Hij is iedereens favoriete personage. Peter Dinklage zijn acteerprestaties zijn zo ongelooflijk dat hij de andere acteurs weg speelt. Hij is het populairste personage van de hele serie, niemand let nog op zijn gestalte. De rol is meer dan het ‘dwerg zijn’ en zou voor eender wie geschreven kunnen zijn. Dat hij dwerg is, komt er toevallig bij en is leuk meegenomen. Je kijkt niet meer naar ‘de dwerg’ maar naar het personage van Tyrion Lannister. Hij krijgt sindsdien ook rollen aangeboden die niets met zijn gestalte te maken hebben. Ik hoop dat ik dat ook nog mee kan versterken. Zo was Eddy Murphy de eerste zwarte acteur die een rol kreeg die voor een blanke man geschreven was. Zoiets hoop ik ooit ook te mogen doen.
Zo hoop ik ook om ooit eens in een Hollywood film te mogen meedoen of een grote reeks. Ik heb wel in een aantal kortfilms meegedaan, maar meestal wel een kleine rol, pun unintended (lacht). Dat vind ik niet erg, maar ik wil graag eens uitgedaagd worden. Zoiets waar je je tanden in kunt zetten en laten zien wat je kan.
Heb je nog een boodschap voor onze lezers?
Doe uw goesting! Doe gewoon wat je graag doet en meer kan je niet doen. Het gaat erom dat je je amuseert en al de rest is niet belangrijk. Laat je omringen door fijne mensen, zorg ervoor dat je goede vrienden hebt en wees ook goed voor die vrienden. En koop tickets voor mijn show!!! (lacht)
Je kan William en zijn speeldata volgen op zijn website: www.williamboeva.be Ken jij nog mensen die van hun beperking hun kracht of zelfs hun job hebben gemaakt? Deel hun naam hier en wie weet lees je binnenkort wel een exclusief interview met hen op rolmodel!
