Kiezen is verliezen. Maar niet kiezen is bevriezen. Kristien weet dit al heel lang, het is ondertussen zo’n 4 jaar geleden dat ze deze zinnen voor zichzelf uitvond. En toch blijft het moeilijk en trapt ze nog steeds in dezelfde val…
Je kan het als een beperking aanschouwen – “niet voor jezelf kunnen kiezen”. Wat is dat vaak moeilijk vind ik! Bij mezelf blijven, mijn eigen keuzes maken, en geen spijt hebben van alle keuzes die ik al maakte. Steeds denk ik aan de ander: “ocharme die ander, want als ik die keuze maak, dan is dat nadelig voor de ander”.
Dus kies ik vaak niets, blijf ik aanmodderen, totdat het teveel is. Want als ik geen keuze maak, blijf ik, bevries ik en verlies ik mezelf. En wat is erger: jezelf of de ander verliezen? Ook een discussie waard..
Kiezen voor jezelf
Dit thema is iets dat ik bij veel van mijn patiënten ook terugzie. Steeds zichzelf aan de kant zetten, over alle eigen grenzen gaan (lichamelijk als emotioneel) uit zorg voor de ander.
Wat vind ik het dan ook enorm moedig te zien bij één bepaalde patiente die een chronisch letsel heeft aan haar voet waardoor ze niet lang kan stappen of zelfs rechtstaan, dat ze steeds naar elke danstherapiesessiekomt. Ze mist er geen één!
Daar zit ze dan, elke keer opnieuw, op haar stoel. Nee, niet aan de kant. Ze zet haar stoel gewoon BAM mee in de kring, tussen de rest. En nee, het is niet omdat ze op een stoel zit dat ze niet kan meedoen.. oh nee! Ze beweegt met alles wat wel nog kan bewegen: armen, handen, hoofd, borst, heen en weer wiegend,.. elke keer opnieuw denk ik: wat een voorbeeld! Zo bij zichzelf kunnen blijven, haar grenzen respecteren en toch, toch doet ze mee en geniet ze zichtbaar!
Heel krachtig en daar kan ik persoonlijk nog veel van leren.
Heb jij dit ook soms? Het gevoel dat keuzes uiterst bepalend zijn? Lukt het dan om steeds bij jezelf te blijven, om te luisteren naar je eigen grenzen ondanks de ander? Hoe doe je dat?
