Ik weet niet goed hoe ik hieraan moet beginnen … aanvankelijk voelde ik mij zelfs een beetje schuldig omdat velen onder jullie nog steeds op die veel te lange wachtlijst staan.
Ik heb sinds april 2019 een PVB, en sinds augstus 2019 word ik elke voormiddag bijgestaan door Elsje.
Samen met vzw Stijn stuurden we (mijn man en ik) een advertentie de wereld in. Er reageerden zo’n 20-tal mensen op. Eén brief met foto (de brief van Elsje), één man, brieven met taal- en schrijffouten, van enkele die de term assistent(e) niet geheel begrepen, met heel veel of heel weinig ervaring …
Na een tweede selectie werden 5 mensen uitgenodigd voor een gesprek.
Niet de man (sorry hiervoor), niet de mevrouw met de fouten in haar brief (er stond in de advertentie dat er ook moet geholpen worden met administratie en briefwisseling), sommigen hadden echt wel beter opzoekingswerk gedaan ivm assistent zijn, iemand die net van school kwam en dus mijn dochter kon zijn, sommigen hadden m.i. teveel verschillende werkplaatsen gehad in heel uiteenlopende sectoren. De brief met de foto werd uiteraard weerhouden!
Elsje kwam als eerste aan de beurt en maakte meteen indruk. Met haar vlotte babbel en lach, ze behaalde op latere leeftijd haar diploma, woonde ook nog eens dicht in de buurt, en ze straalde iets uit … . Van de anderen heb ik eigenlijk niets onthouden. Ik was immers al overtuigd.
Het VAPH deed wat moeilijk ivm anciënniteit maar einde augustus was het dan zover.
En sindsdien is er heel veel veranderd (ze rijdt ook met mijn wagen); we gaan samen boodschappen doen, maken samen eten, gaan samen naar dokters en dierenarts, naar de kiné, samen op vriendenbezoek, ze zorgt dat de vuile was weer proper wordt, ons bed is elke dag opgemaakt, naar de markt, koffie drinken en gewoon babbelen, samen wandelen met de honden, samen naar de film én … we gingen samen naar zee.
Het klikt ook enorm, zowel met mij als met mijn huisgenoten. Ze voelt me perfect aan, onze humor is van dezelfde soort, we zijn haast even oud en ontdekken gaandeweg meer en meer gemeenschappelijke dingen.
Ik kan nu heel veel dingen ondernemen die anders alleen maar zouden lukken in de schaarse vrije tijd van mijn man.
Ik vraag me vaak af hoe we het vroeger deden. Awel hé, ik formulier het zo: de laatste jaren hebben wij overleefd en nu kunnen we terug leven, mijn (denkbeeldig) kroontje was danig scheefgezakt maar schuift langzaamaan terug op zijn plaats …
Ik eindig zoals ik begonnen ben, die veel te lange wachtlijst. Het kan toch niet dat mensen met een beperking niet meer mogen leven maar moeten overleven? Waarom moeten al die kroontjes scheef zakken?
Ik geef toe, het gaat niet altijd zo “happyhappy” , (en dat ligt dan aan mij) maar we’re een match made in heaven.
Berte
Hoe heeft het PAB/PVB jou geholpen? Welke impact heeft een assistent(e) op jou leven gehad?
informeer en inspireer anderen en vertel je verhaal op rolmodel.be!
Veerle 26 september 2019
Oh wat geweldig voor jou!! Ik kijk er zo hard naar uit om ook aan de beurt te zijn. Momenteel betaal ik al mijn hulp zelf, wat neerkomt op: te weinig uren, maar liefst 9! verschillende hulpverleners (mijn moeder en vriend die eigenlijk nog het meeste helpen nog niet meegerekend) , moeilijk kunnen rondkomen en veel frustraties (zoals niet kunnen douchen wanneer ik me goed genoeg voel, maar me erdoor moeten slepen omdat de verpleegster voor de deur staat). Zoals je zelf zegt: met momenten is het meer “overleven”.
Maar langs de andere kant mag ik ook niet klagen. Ik heb geluk met mijn hulpverleners en heb een goede band met hen. Maar wat droom ik ervan om 1 of max 2 mensen te hebben en meer uren. Zodat ik echt kan leven en terug een beetje gevoel van privacy kan krijgen.
Blij om te horen dat er toch al mensen zijn die wel een budget hebben gekregen en daardoor terug meer kunnen leven en genieten.