Me Before You is een film over een jongeman die door een ongeval verlamd raakt en in een rolstoel belandt. Hij verzuurt helemaal, tot een vrolijke jonge vrouw voor hem komt zorgen. Voor de doorsnee cinemaganger een mooi recept voor een romantisch avondje uit, maar wat als je broer twee jaar geleden ook door een ongeval in een rolstoel is beland? Dit is een filmrecensie met net dat tikje meer…
Wat een gezellig, girly, romantische chick flick-namiddag moest worden, veranderde snel in een emotionele rollercoaster en diepgaande gesprekken over euthanasie.
Me Before You is een heel realistische film waarin verschillende aspecten van het leven van een persoon met een beperking worden belicht. Er wordt niet enkel ingegaan op het leven en het gevoel van de persoon zelf , maar ook op de invloeden en gevoelens die dit heeft op zijn omgeving.
De film heeft de Hollywood touch omdat het gaat over een knappe rijke jonge man die al het geld en alle middelen heeft om een ‘aangenaam’ leven te leiden ondanks zijn beperking. Maar het gaat niet alleen over hem.
De film gaat ook over een bange moeder die alles wil doen om haar zoon gelukkig te zien. Over een vader die zijn zoon het gevoel wil kunnen geven een echte man te zijn. Over een verpleger die een onderscheid moet maken tussen zijn mening en zijn houding als hulpverlener, een meisje dat verliefd wordt en botst op haar eigen waarden en normen…
Herkenbare scènes
Ook al klopte het acteerwerk van Sam Clafin niet 100% in de details (zijn handen waren bijvoorbeeld plat, terwijl ze door zijn verlamming eigenlijk gekromd zouden moeten zijn), toch waren er heel wat herkenbare puntjes doorheen de film, zoals de pijn die de persoon met een beperking heeft. Het gevoel van onmacht bij de omgeving (niets kunnen doen aan de pijn, moeilijk kunnen communiceren…). Waar leg je de grens tussen bemoeizorg en bemoeizucht? De ongerustheid van de omgeving, de angst om deze persoon te verliezen en los te laten. De aanpassingen die nodig zijn (auto, huis, locaties…), de blikken van de omgeving, de ‘trots’ om geen hulp te willen vragen aan onbekenden…
Heel veel aspecten, heel veel verhalen, heel veel emoties
Het is een mooie balans tussen positieve en negatieve elementen doorheen de film, en dat maakt het een aangrijpend en mooi verhaal. Wanneer je buiten stapt heb je veel stof tot nadenken. Na de film hebben mijn vriendin en ik nog lang nagepraat over de thema’s die aan bod kwamen in de film. Zoals bijvoorbeeld : stel dat jouw broer euthanasie zou willen plegen. Wat zou jij dan doen? Vind je dat personen met een beperking deze keuze mogen maken en begrijp je deze?
Of een moeder die iemand inhuurt om haar zoon gezelschap te houden tegen de eenzaamheid, maar eigenlijk om vriendjes te worden. Is dit aanvaardbaar?
Het zijn allemaal zaken waar je eigenlijk vanuit een vrij egocentrisch standpunt naar kijkt. “Tuurlijk niet, je geeft toch niet op! Je maakt het beste van elke situatie!”. Of “die moeder wil toch maar het beste voor haar zoon, zo slecht is zijn leven toch niet!”. Wat opvalt is dat er niet gediscussieerd/ nagedacht wordt vanuit het standpunt van de persoon waar het eigenlijk om gaat.
En wanneer je zelf een familielid hebt (in mijn geval een broer) die in een gelijkaardige situatie is beland, kijk je sowieso ook al anders naar de film dan andere personen. Maar of je nu zelf in een gelijkaardige situatie zit of niet, het is zeker de moeite om deze film te zien. Het is een leuk, romantisch, mooi, humoristisch, droevig en realistisch verhaal.
Groet,
Laura
Hebben jullie deze film al gezien? Wat vinden jullie ervan?
