Mijke blikt hier terug op de afgelopen zeven jaren van haar leven die loodzwaar waren, zowel fysiek als mentaal, maar waar ze dankzij haar ‘diamanten’ een een stevige dosis volharding doorheen geraakt is. Dit is haar ontroerende maar hartverwarmende verhaal dat ze graag met ons wil delen voor kerst.
Vandaag, met zicht op de kerstboom, is het voor mij een dagje van even stilstaan, van genieten, van lessen zien. Zeven jaar geleden heb ik de beslissing genomen om alleen verder te gaan met mijn diamanten. Het is zwaar en moeilijk geweest. Weg zekerheid, weg gezin, weg eigen huis, weg familie, maar ook weg kommer en kwel, weg geweld, weg onzekerheid, weg bang zijn, weg elke seconde waken. Zeven jaar na datum kan en wil ik jullie meegeven dat we er nog steeds staan.
De zware jaren
Na jaren voor de keuze te staan of ik zelf zou eten of de kinderen, piekeren of er morgen voor iedereen iets te eten zou zijn, of we morgen nog een dak boven ons hoofd zouden hebben, of we het wel zouden halen allemaal,… kijk ik trots terug. Het zijn loodzware jaren geweest met ups en vooral heel veel downs. Maar nu hebben we terug een vast stekje, mijn kids zijn ondertussen pubers en zoeken hun weg met elk hun eigen ups en downs, ik mag er langs de zijlijn staan voor hen.
En ja ik heb zelf veel moeten afgeven. Tot mijn goede gezondheid toe. Maar ik ben er nog. Ik sta af en toe nog overeind (letterlijk) en ik ben er nog. En ja, het is met de rolstoel te doen en ja, zelf duwen lukt bijna niet meer de laatste weken, maar ik ben er nog, ik kan genieten van kleine dingen zoals een wandeling vandaag met mijn schatten, de ene duwend achter de rolstoel, de andere foto’s makend. Genietend van het samenzijn met ons gezin, mijn alles.
De steun
Zeven jaar verder kijk ik vol trots naar waar we nu staan. Ik heb het niet alleen gedaan, er stonden steeds mensen aan de zijlijn, mensen die steeds in me zijn blijven geloven, die me niet hebben doen opgeven. Zeven jaar later heb ik er een nieuwe familie bij gekregen, mensen die zijn blijven hangen gedurende die periode. En mijn lieve maatje (en zijn Hachiko familie) dat sinds kort bij me woont en me elke dag helpt om het toch weer net dat beetje draaglijker te maken. ‘s Ochtends kijkt hij me aan alsof hij al weet hoe ik me voel vandaag.
Weet je, na zeven jaar kijk ik vol trots terug naar de afgelopen periode, we hebben het wel gedaan! Mijn kinderen stralen deze kerst, maken plannen voor hun toekomst – zalig om te horen! En als ik iets geleerd heb de afgelopen zeven jaar is het wel dat je vaak sterker bent dan je denkt. Nooit opgeven, altijd blijven vooruitkijken naar dat ene lichtpuntje in die grote duisternis en ooit is er dan het moment waarop dat lichtpuntje vergroot en je het weer gehaald heb.
Want weet je, de gelukkigste mensen hebben niet van alles het beste, ze maken van alles het beste. En ik, ik ben gelukkig na een dag zoals vandaag. Een dag vol inzichten, genieten, stiekem een traantje wegpinkend naast mijn kerstboom.
Groet,
Mijke
Waar ben jij dankbaar voor op kerst dit jaar?
