Kees De Jager is 63 jaar en is sinds zijn tiende rolstoeler door een chronische ziekte. Toch leeft hij heel actief! Hij is Specialist Sociaal Domein (WMO, Participatiewet, Jeugdwet) in de Gemeenteraadscommissie in Nederland en heeft een eigen boek op zijn naam staan: “Mij krijgen ze niet”. Kees schrijft ook columns voor zijn eigen website en voor Supportbeurs, een digitaal platform van de Jaarbeurs. Dit is een column die hij met Rolmodel wilde delen…
Vroeger, toen Anneke lerares Engels was, vloeiden de zinnen er naadloos uit. Achter elkaar, gemixt in Shakespeare-, Oxford- of Cockney style. No problem. De klas lachte, bewonderde haar. Op school toverde haar tong met klanken. Thuis toverden haar handen met de toetsen van haar piano.
Tot de dag dat ze zich ging vergissen, en er dissonanten kwamen. Leerlingen en toetsen zag ze dubbel. Steeds vaker.
Benauwd maakte ze een afspraak met haar huisarts. Die stuurde haar meteen naar een neuroloog. Daar kreeg ze slecht nieuws: ‘U heeft een tumor ter grootte van een sinaasappel in uw hoofd. Gelukkig is hij goedaardig.’ Anneke vreesde haar slotakkoord.
De operatie duurde zes uur en leek goed te zijn gelukt. Nee dus. Twee dagen later lag ze met een herseninfarct op de intensive care. Ze kon niet meer praten en haar benen weigerden dienst. Er volgde een lange, zware revalidatie. Daarna was ze redelijk hersteld, behalve haar rechterhand. Die functioneerde niet meer. “Niets meer aan te doen, leer ermee te leven” was het cliché dat ze te horen kreeg.
Ach, ze redde zich wel; ze kon weer praten en lopen, al was het met een spalk. Maar wat miste ze het pianospelen.
Buiten schot
Jaren gingen voorbij. Anneke ging veerkrachtig compenserend, moedig voorwaarts. Gaf zelfs weer Engelse les aan een groepje oudere dames, maar bleef het pianospelen erg missen.
Toen kwam de dag dat ze naar Diederik van Vleuten’s voorstelling Buiten schot ging. Het publiek luisterde ademloos naar van Vleuten, die vertelde als een kundige, sympathieke geschiedenisleraar. Het gedeelte waarin Diederik het waargebeurde verhaal vertelde van de Oostenrijker Paul Wittgenstein, raakte Anneke extra.
Wittgenstein was afgestudeerd aan het conservatorium, klaar om pianoconcerten te geven, maar werd opgeroepen voor de eerste wereldoorlog en verloor zijn rechterarm. Zijn wilskracht bleef echter buiten schot. Brutaalweg vroeg hij aan Maurice Ravel om voor hem een pianoconcert voor de linkerhand te schrijven. Ravel deed dat, en Wittgenstein voerde het succesvol uit.
En toen ging Diederik piano spelen, met zijn rechterhand op zijn rug. Er dansten klanken in Anneke’s hoofd, er golfde ontroering in haar naar boven. Ze voelde zich sterk worden. Ze wilde het kunnen.
Thuis ging ze na jaren weer achter haar piano zitten en oefende… oefende. Boven de piano plakte ze twee foto’s ter bemoediging: die van Wittgenstein en van Vleuten. Zo moest het klinken, zo moest het zijn. Haar linkerhand ging moedig voorwaarts. En gaat dat nog steeds.
Kees
keesdejager.com
Speelt muziek een belangrijke rol in jouw leven? En bespeel jij zelf een instrument?
sien 7 december 2016
Ha muziek…. dat zou ik ook nooit kunnen missen…
Met een longfunctie van 20% komt van zingen niet veel meer in huis en ook piano spelen is een pak moeilijker als tetra en een rug vil breuken. Maar ik doe nog wat ik kan en ben nog steeds voorzitter van een vocaal ensemble. Van de concerten die ik mee organiseerde geniet ik volop! En zo blijft mijn passie van mij!