De man van gelukscoach Berte is muzikant. Contrabassist in bluesbands. Vroeger ging Berte geregeld mee naar een optreden, maar sinds ze ‘gekluisterd’ is (aan de elektrische rolstoel) is dit minder. Maar als de afstand een beetje te doen is en het café of de concertzaal toegankelijk is, probeert ze mee te gaan. En zo komt ze al eens ergens…
In een Waals dorpje van een zakdoek groot maar met een pracht van een schouwburg, met rode fluwelen zetels en lampjes aan de muur. Achteraf koud buffet en drank à volonté. En een hotelovernachting met ontbijt.
Op een festivalweide in Frans Vlaanderen waar ik tussen de koeienvlaaien door ‘flaneer’.
Op het grote Belgian Rhythm and Blues Festival omringd door getatoeëerde lijven.
Op een parkconcert in Oost-Vlaanderen waar het ineens oude wijven regent.
Of gewoon in de winkelstraten van Hasselt genietend van een ijsje terwijl manlief met zijne copain de passanten vergast op mooie muziek.
Vorig jaar nog ergens aan de Loire moest de Waalse band waarin hij speelde twee keer optreden. De setting alleen al: eerst in een schouwburg en daarna aan een of andere ruïne… Prachtig gewoon! Ken je die decors van Vive le vélo? Zoiets dus. De hele bende logeerde in een motel. Ikke nippend aan een wijntje terwijl de band repeteerde onder de bomen… ’s Ochtends bij een croissant en een café au lait het optreden bespreken…
Ook te water
Enkele jaren geleden, met een andere band deze keer, ben ik twee dagen mee geweest naar Texel. De kinderen ’s namiddags gedropt bij opa en enkele uren later binnenrijden in de gulzige buik van een overzetboot. En dan op het dek genieten van de wind in mijn haren, het gekrijs van de meeuwen, het klotsen van het schuimige water tegen het voorsteven van het schip én de zeehondjes natuurlijk. ’s Namiddags wandelen in de pittoreske steden, na een strandwandeling mijn tong verbranden aan een warme choco en ’s avonds in een donkere kroeg een spetterend optreden bijwonen…. Dat noem ik vitamienen opdoen!
En zelfs in alle luxe
Mijn laatste ervaring tart werkelijk alle verbeelding! Iemand die de huidige band van mijn man bezig zag in Maastricht boekte hen voor een feestje ter gelegenheid van de voorstelling van een gerestaureerde boot. Ergens in een tent in Friesland. Ik dus mee, voorzien van warme kledij (jeans, winterlaarzen, wollen pull, sjaal en ski-jas) gezien het al eind oktober was en de voorstelling doorging in een tent. Al goed dat mijn mooie poncho nog in de auto lag, ik zou al genoeg opvallen zo (rolstoel en hond), die ski-jas zou het wél heel bont gemaakt hebben!
De tent was een verwarmde en van rood tapijt voorziene ruimte in een… immens groot overdekt dok! De gerestaureerde boot, ‘The Legend’, was een oude ijsbreker die werd omgebouwd tot luxe-jacht, een soort Titanic anno 2016, met een jacuzzi binnen en buiten, sauna, fitnessruimte, home cinema, 13 slaapkamers en 5 badkamers, zonnedek, heli-landplaats, bureau,…. . Kortom, voor dit bootje bouwde de reder een feestje!
De rode loper verbleekte voor mij bij het zien van deze kolos. De verantwoordelijke vertelde ons dat we te laat waren voor het (waarschijnlijk) overheerlijke en overvloedige buffet maar dat we ons gerust naar de cocktailbar mochten begeven. Knappe jongens en meisjes getooid in matrozenkostuum bereidden allerhande drankjes (Tom Cruise in de film ‘Cocktail’ was er niets tegen!). De Louboutins vlogen me om de oren. Ik hoorde Engels, Amerikaans, en Frans en zag dames overladen met blingbling en heren met heel opzichtige, dus voor mij dure, horloges. Wij bleven op hotel, de andere muzikanten reden diezelfde nacht nog naar huis.
Eerlijk gezegd: heel dat gedoe is niets voor mij. Ja, het is tof om het eens meegemaakt te hebben en het is heel fijn als ik de andere hotelgasten aan het ontbijt hoorde vertellen over een feestje waar geweldige muziek was – maar voor mij hoeft dit allemaal niet. Al zal ik er weer bij zijn als de eigenaar de band uitnodigt op een privé-feestje op zijn boot. Ah ja, je kan ‘het bootje’ huren voor een luttele 465.000 euro voor een week, mét personeel uiteraard!
Je leest het: niets of niemand houdt me tegen. Zelfs nu ik de elektrische rolstoel zit, ben ik niet te beroerd om onder de mensen te komen – in de mate van het mogelijke, natuurlijk – en probeer ik andere minder mobielen ervan te overtuigen dat ook te doen. Het is niet omdat je ‘anders’ bent dat je je moet opsluiten! En natuurlijk helpt het als je man je blijft stimuleren om te blijven deelnemen aan het sociale leven en een hobby heeft waarbij je al eens ergens komt! En jij, welke redenen gebruik jij om te genieten van het moment en om jezelf te motiveren om buiten te komen?
