De prijs van onafhankelijkheid

Mireille is geboren met een hersenverlamming en zit in een elektrische rolstoel. Na haar schoolcarrière in het buitengewoon onderwijs, had ze haar diploma Bedrijfsbeheer op zak. Leuk, maar wat was ze ermee? De leerkrachten hadden in samenspraak met het ganse team (orthopedagogen, maatschappelijk werksters, collega leerkrachten, de directrice) besloten dat ze niet verder kon studeren en dat ze haar peilen beter kon richten op het zoeken naar een aangepaste woonst. Waarom? Omdat ze dachten dat ze te dom was.

Genieten van de vrijheid!

Samen met de maatschappelijk werkster en het ganse team opvoeders bezocht ik begin 2009 een assistentiewoning. Aangezien m’n ouders de zorg voor me gezien hun ouderdom niet meer aankonden, moest ik het huis uit. Al vrij vroeg – ik was amper 20 jaar – op mijn eigen benen staan. Laaiend enthousiast was ik: eindelijk zelf beslissen wanneer ik zou gaan slapen, hoeveel porties ik zou eten en wat ik zou gaan drinken. Geen gezeur meer over de bijkomende kilo’s. Eindelijk zelfstandigheid! Kon ik dat wel aan? De gevolgen van mijn beslissingen zelf dragen. Was ik daar voldoende op voorbereid? Was ik niet te jong en te onervaren? Wat als het niet lukte? Terug onder moeders vleugels of toch niet?

Vooral m’n moeder had het er enorm lastig mee dat ik geen klein meisje bleef. Ik werd groter en zwaarder waardoor ze me moeilijker kon tillen en ze had geen oren naar het gebruiken van hulpmiddelen. Zou wou me koste wat kost zelf blijven tillen. Maar dat was onmogelijk. Twee weken later nam ik dankzij mijn toenmalige vriend m’n intrek in een assistentiewoning. Wat was ik hem dankbaar! Dankzij zijn hulp kon ik er heel snel intrekken en van mijn gewonnen vrijheid genieten. Wilde ik gaan slapen of had ik hulp nodig, dan was een telefoontje genoeg en stond er een assistent voor me klaar.

De baas in huis

Had ik geweten dat ik nadien de rekening op een schoteltje gepresenteerd zou krijgen, had ik die stap niet gezet. Want m’n toenmalige vriend maakte zich al gauw baas over me. Zo mocht ik amper iets vrouwelijks met kleur dragen. Ik mocht zonder zijn toelating niemand op bezoek hebben (enkel de mensen die hij verkoos), laat staan dat ik iemand mocht uitnodigen voor een sleepover.

Gelukkig kreeg ik midden 2010 hulp van een tweejarige Golden Retriever. Airco was een hond die speciaal opgeleid was om me te helpen bij kleine zaken die voor mij moeilijk gaan (iets aangeven, oprapen, hulp van derden inschakelen als ik gevallen was of hulp nodig had, nvdr). Met m’n hulphond moest ik wel naar buiten. Dankzij Airco kon ik vrijwilligerswerk doen bij vzw Hachiko – de vereniging die m’n hulphond had opgeleid.

Maar ook daar werd m’n toenmalige vriend de lieveling van de hoop. Hij palmde er iedereen in. Maar niemand wist dat ik er ’s avonds laat in bed de prijs voor betaalde. Het ergste was dat ik ermee akkoord ging en dat ik het als normaal begon te ervaren. Hij had me als het ware gebrainwasht. Maar hij deed zoveel voor me: hij maakte maaltijden voor me, bracht me waar ik moest zijn en hielp me (als hij er zin in had) op het toilet. Hij stak het me keer op keer opnieuw door: zonder hem zou ik een nul zijn, zou ik niets waard zijn.

Een nieuw begin, een nieuwe start!

Gelukkig doorzag ik hem net op tijd en bracht een vrijwillig werkreisje naar Straatsburg met hulp van echte vrienden verheldering. Ik kreeg de kans om een huis te laten verbouwen naar m’n noden en ontmoette bijna twee jaar geleden een lieve man waar ik nog steeds stapelverliefd op ben. Ik heb er net het eerste jaar van mijn opleiding ‘Zelfstandig Hondeninstructeur’ in het reguliere avondonderwijs opzitten. Deze zomer maak ik alles in gereedheid om tegen oktober te gaan verhuizen en hopelijk zelfstandig te kunnen wonen met behulp van een assistent en een PAB-budget.

Hoe woon jij? En wie helpt en steunt je daarbij? Vind je de weg naar gepaste zorg of ondervind je moeilijkheden? Laat het me weten hieronder!

Deel onze blogs alsjeblieft!