Mantelzorgers, hebben jullie al eens geprobeerd om in een rolstoel te zitten? Hebben jullie al eens geprobeerd hoe het zou kunnen voelen voor de rolstoelers? Nee? Ik ook niet. Ik zit in een toneelgroep die over een rolstoel beschikt en het is Week van de Toegankelijkheid 2016 : hoog tijd voor een test!
Eerste uitdaging
Met mijn ogen dicht beeld ik me in dat ik mijn benen niet meer kan gebruiken. Ik voel me al lichtjes verdrietig worden, maar daar gaat het nu niet om. Voorzichtig rol ik mezelf door de kamer. Tot daartoe gaat het goed. Ik kan mijn armen nog gebruiken, dus kan best wel wat draaien en keren. Moeilijker is om iets te pakken, want ik neem me ook voor om mijn buikspieren zo weinig mogelijk te gebruiken. Het is echt zoeken naar een goede balans. Ik mag niet te veel naar voor reiken, want als ik mijn evenwicht verlies en ik met mijn bovenlichaam naar voren val, dan geraak ik niet meer zelfstandig recht. Zo dicht mogelijk bij de tafel gaan staan om toch aan de fles water te kunnen? Niet simpel met zulke grote voeten, eh, wielen. Maar goed, het lukt.
Tweede uitdaging
Door de deur geraken – een klapdeur dan nog! Ik hou de deur zelf open terwijl ik probeer erdoor te rijden: bijna onmogelijk. Ik doe hier zeker een kwartier over. Met mijn linkerhand probeer ik de deur open te trekken (niet te ver vooruit leunen, want dan zou ik weer voorover kunnen vallen), om dan met mijn andere hand de rolstoel zo te manoeuvreren dat ik de deur kan openhouden met de rolstoel. Maar dan moest ik er nog tussen kunnen met mijn hand om door de deur te rollen!
Sommige leden van de toneelgroep komen vragen of ze me moeten helpen (al weten ze goed genoeg dat ik eigenlijk gewoon zelf kan rechtstaan), maar ik vertik het. Ik wil geen hulp en ik wil ook niet valsspelen: ik moet en zal het zelf kunnen!
Na veel gezwoeg en gedoe lukt het me om door de deur te geraken. Ik kom zuchtend tot de conclusie dat ze zo’n deuren maar meteen zouden moeten afschaffen!
Nog een uitdaging
Oké, al halverwege richting de wc. Wauw, wat een smalle gangetjes! En hier moet ik een bochtje nemen – wat? Goed, gewoon proberen…
Beetje naar links, terug naar rechts, weer naar achter, stukje naar voor…
Eindelijk in de vrouwen-wc beland, is daar geen rolstoel-wc…WAT? Er is niet genoeg plaats om te draaien, dus met mijn hand geklemd tussen de verwarming en het wiel, probeer ik terug achteruit de wc-ruimte te verlaten. Ook niet simpel! Ik voel al dat ik het beu begin te worden…
Ah, bij de mannen is er wel een wc voor rolstoelers, oef zeg! Ik krijg de deur open, maar tot mijn grote verbazing is de wc nog steeds vrij klein! Er zijn wel baren aan weerszijden om me aan vast te houden, maar ik kan met de rolstoel niet naast de wc-pot gaan staan, dus hoe geraak ik van mijn rolstoel dan op de wc? In gedachten houdend dat ik mijn buikspieren zo min mogelijk kan gebruiken, dus enkel met armkracht kan werken, probeer ik te bedenken hoe ik dit in godsnaam kan aanpakken.
Ik rol zo dicht mogelijk bij de wc, probeer me aan de wc-pot vast te houden en laat me langzaam uit de rolstoel glijden. Resultaat: ik hang aan de wc-pot met slappe benen en vind geen enkele manier om me te draaien van positie zodat mijn billen op de wc-pot liggen i.p.v. mijn buik.
Zucht.
Met veel trekken en sleuren geraak ik terug in de rolstoel, maar nog steeds met een volle blaas… Gefrustreerd rol ik weer weg. Ik ben kwaad! Dan kan je evengoed geen wc’s maken voor rolstoelers, als je er niet eens fatsoenlijk in geraakt! Schande!
Conclusie
Als ik mijn kwaadheid en frustraties voorleg aan de rest van de toneelgroep, wijzen ze me er vriendelijk op dat ik nog altijd uit de rolstoel kan stappen en gewoon naar de wc kan gaan…
En dan besef ik het nog harder: ik heb de kans om na deze uitdaging weer uit de rolstoel te kruipen, mijn benen en buikspieren te gebruiken en zonder enig probleem naar de wc te gaan. Zodra ik dat doe, verdwijnen mijn frustraties ook. Hèhè, eindelijk naar wc kunnen gaan in nog geen vijf minuten.
Maar waar blijven echte rolstoelers met hun frustraties en kwaadheid? Hoe gaan jullie hiermee om? Welke manieren hebben jullie al ontdekt om deze te uiten, een plaats te geven? En durven jullie om hulp te vragen aan anderen om bijvoorbeeld de deur open te houden?
En zijn er mantelzorgers onder jullie die dit ook al eens geprobeerd hebben? Gegarandeerd kan je jezelf beter kan inleven in hoe het moet zijn voor je vriend/broer/partner/… Het was een enorm leerrijke ervaring en ik heb de energie en kracht gevoeld om zaken of centra’s aan te spreken goed na te denken over hun wc’s en doorgangen. Voor de Week van de Toegankelijkheid kan ik het echt aanraden.
Maar vooral: RESPECT aan alle rolstoelers dat jullie de moed en kracht vinden om zo door het leven te gaan! Ik vind het ongelooflijk knap! Ik hoop dat jullie dezelfde kracht kunnen voelen als ik om op zoek te gaan naar kansen en mogelijkheden en niet met jullie frustraties te blijven zitten. IK GELOOF IN JULLIE!
Heb jij dit als mantelzorger ook al eens geprobeerd? Wat zijn jouw bevindingen?
