Schaamte en schuld

Vele zaken op het laatste moment moeten annuleren, vaak als eerste moe zijn bij een uitje, littekens verbergen, vrolijk doen als je vanbinnen baalt als een stekker…. Het zijn gevoelens die we vermoedelijk allemaal herkennen en waar Sien het hier in deze blog even eerlijk over wil hebben.

Baal-december

December was voor mij echt een rotmaand. Daar kan ik gewoon geen beter woord voor vinden. Precies 6 december werd ik voor de tweede keer in evenveel weken in het ziekenhuis opgenomen. Geen Sint voor mij… Ik had allerlei leuks gepland van mijn bucket list: ik zou op citytrip gaan naar Keulen (en uitgebreid kerstshoppen natuurlijk!), naar de musical van Belle en het Beest gaan kijken, feesten met vrienden om het nieuwe jaar goed in te zetten, voor het eerst een volledig Kreeftenmenu eten op kerstavond, cadeautjes onder de kerstboom… Het is erg om te zeggen, maar werkelijk NIKS kon daarvan doorgaan. In plaats daarvan heb ik 3 ziekenhuisopnames achter de rug.

Ik kan gelukkig op veel begrip rekenen, dus de feestjes worden overgedaan en kreeft eten kan ook op een andere dag. Maar dé musical is voorbij en dé reis is geannuleerd (tip: altijd een volledige annuleringsverzekering aangaan in onze situatie).

Het gaat nu iets beter gelukkig, al is het nog erg wisselend. En nu komen schaamte en schuld op de proppen. En vandaar de titel van deze blog.

Schaamte

Ondanks alle begrip uit mijn omgeving, schaam ik me nog over vele zaken en voel ik me vaak schuldig. In het ziekenhuis laat ik bijvoorbeeld zelden bezoek toe, behalve van mijn gezin, omdat ik bang voor de reacties die ik krijg als mensen die wat verder van me af staan me zo ziek zien. Soms sla ik zelfs wartaal uit door de medicatie, iets wat ik niet meer kan verstoppen.

Bij erg veel pijn ben ik trouwens het liefste alleen. Daarover voel ik me nadien vaak schuldig: iedereen wil op bezoek komen, en bijna bij iedereen zeg ik dat dat niet lukt…

Ook buiten het ziekenhuis kom ik zo’n situaties tegen. Soms heb ik echt nog rust nodig, maar word ik overspoeld met berichtjes om op bezoek te komen. Maar ik wil liefst even settelen en op krachten komen. Ook als we door mijn toedoen vroeger moeten vertrekken van familiebezoek enzo (omwille van de pijn) kan ik wel door de grond zakken van schaamte.  Ik voel me dan ontzettend schuldig tegenover mijn gezien dat dan ook meteen volledig naar huis moet (grote afstanden). Afspreken met vrienden en vroeger moeten vertrekken, dat kan ik intussen iets beter verdragen – ik heb natuurlijk fantastische vrienden, met een eindeloos begrip en wel duizend troostende woorden!

Schuldgevoel

Schuld is nog een erger gevoel: mijn schuld dat we ergens niet binnen komen, dat ik zoveel hulp en toezicht nodig heb,… Ik heb nog steeds mijn PVB niet gekregen, dus moeten we alles zelf zien op te vangen met familie, Familiezorg, thuisverpleging. En al de rest valt op de schouders van mijn ouders en zussen. En die schouders hangen steeds meer door, merk ik. Ik weet dat het door mijn situatie komt en toch kan ik niet helpen… Echt een vreselijk gevoel.

Schuldgevoelens komen ook gewoon bij mijn ziekte kijken: zo vecht ik nu met een zware bronchitis. Met mijn longcapaciteit is dat geen lachertje. Mijn huisarts had me net gezegd grote volkenmassa’s te vermijden en ’s anderendaags ging ik natuurlijk naar de cinema. Niet echt the place to be als je infecties moet vermijden (airco, veel mensen dicht opeen, hygiëne,…) Maar na al die andere uitjes afgezegd te hebben, had ik er wel eens nood aan! De prijs betaal ik er dan ook maar gewoon voor zeker? Toch voel ik me er schuldig over als ik iets bedenk dat ik had kunnen voorkomen, zoals dit dus.

En jij? Herken jij deze gevoelens en hoe pak jij ze aan? Ik ben erg benieuwd naar je tips!

Deel onze blogs alsjeblieft!