Er moet meer asfalt komen want ik ben verzot op natuur tegenwoordig. Vroeger niet hoor, toen had ik daar allemaal geen aandacht voor. Maar nu kan ik helemaal in vervoering raken van een bij die mijn spouwmuur gekraakt heeft, of een aalscholver die een aal aan het scholveren is. Ik scholver zelf ook weleens een aal hoor daar niet van, maar niemand scholvert toch alen zoals een aalscholver alen scholvert.
En omdat ik opeens van de natuur houd overweeg ik mij nu in te schrijven voor een cursus planten bakken. Of bloem, dat weet ik nog niet precies.
Dus als het weer een beetje stuimig is dan ga ik er graag op uit.
Er is echter wel een probleem als je de natuur in wilt als roller, namelijk: te weinig asfalt. En dan kom je niet ver. In een stadspark of een diergaarde gaat het meestal nog wel, maar in het tropisch regenwoud bijvoorbeeld is het waardeloos geregeld en ook in de Sahara zijn nauwelijks fietspaden. Maar daar hoor je ze niet over, de hoge dames en heren in Den Haag!
Bij ons heb je bijvoorbeeld natuurgebied de Biesbosch. Daar sterft het van de Bevers en Steenarenden heb ik van horen zeggen, een kennis van mij heeft daar zelfs een heuse koe gespot! Maar ik zie niets van dit alles op de parkeerplaats. Er zijn in dat gebied minstens drieëntachtig vogelkijkhutten, maar geen één met een lift. Nou ja!
Soms probeer ik het gewoon, een stukje de natuur in. Gisteren nog met mijn hond vanwege zijn speurneus voor konijnen. ‘Gaat u daar in met dat hondje?’ vroeg een verbaasde langsfietsende scholier. Ik antwoordde stoer bevestigend. ‘Nou, zet hem op!’ Maar dat heb ik niet gedaan hoor, het beestje leeft nog…
Datzelfde hondje moest mij overigens vijftig meter verderop uit de modder trekken.
Daarom pleit ik voor meer asfalt, vooral in de natuur.
Burugo
