Rijbewijs

Vorig jaar deden we een oproep om nieuwe schrijvers te lokken. Met succes zo blijkt, want deze blog komt van een kersverse schrijver. Bedankt Ivan Theunis voor het inzenden van deze tekst :

Ik moet bekennen, mijn hieronder neergeschreven ervaring dateert al van vorige zomer, maar nu pas voel ik me mentaal krachtig genoeg om erover te vertellen.

 

Ik had me eerst voorgenomen om het met niemand te delen en voor altijd mee te nemen in mijn graf. Maar erover praten blijft toch de beste therapie, naar verluidt.

Het begon allemaal met een wens: mijn rijbewijs opnieuw bemachtigen. CARA, de instelling die oordeelt over rijgeschiktheid, had mij tien uur rijles voorgeschreven, gespreid over vijf dagen. Ik had de door mij gekozen rijschool plichtsbewust op voorhand uitvoerig van mijn situatie op de hoogte gebracht. Een speciale aangepaste wagen van CARA was gereserveerd.

De dag waarop mijn eerste les gepland stond viel net in die bloedhete week in juli, waarbij de mythische grens van 40 graden Celsius overschreden werd. Een man van ruim boven de zestig kwam me tegemoet. Hij droeg een wijde, doch iets te korte, beige kostuum broek. Boven zijn oversized wit hemd hing een opzichtige gouden ketting. De vochtige afdrukken en bijbehorende ontluikende geuren die zijn oksels afscheidden, verraadden de tropische temperatuur. Op zijn neus rustte een zware bruine zonnebril. Zijn voor zijn leeftijd veel te zwarte, ongewassen haar was vakkundig langs één zijde gekamd. De jaren 80 leken voor hem duidelijk eeuwig te duren.

Eenmaal in de CARA auto genesteld stelden we vast dat er uiteraard geen airco aanwezig was. De instructeur had bijgevolg alle ramen volledig opengedraaid. Hij startte de auto. Elke vijf minuten haalde hij een, ondertussen niet meer zo stralend wit, zakdoekje uit zijn broekzak. Hiermee depte hij het gutsende zweet op zijn voorhoofd keer op keer af. De maximale absorptie capaciteit van de zakdoek werd ogenschijnlijk ruimschoots overschreden.

Zo werkten wij de eerste vier rijlesdagen af. Tot die laatste les.

We waren een twintigtal minuten onderweg. Mijn rechterhand was zoals steeds gefixeerd in een orthese op het stuur, mijn linkerhand was vastgegespt met snelbinders in een gas/rem schuifbalk. Om maar te zeggen, ik kon geen kant meer op. Weerloos. En net op dat moment zag ik in mijn ooghoek een verdwaalde wesp binnenvliegen door het opengedraaide raampje links van mij. Onmiddellijk daarna nam ik een kriebelend gevoel waar op mijn hoofd. Ik panikeerde en maande de instructeur aan te kijken of mijn hoofd vrij was van potentieel stekende insecten. Hij observeerde me zorgvuldig en antwoordde ontkennend. Maar ik was niet overtuigd. Vervolgens begon hij door mijn haar te wrijven met zijn hand, die plakkerig aanvoelde. Ook nu voelde hij niets, beweerde hij. Maar in plaats van zijn hand terug te trekken, bleef hij wrijven. Eerst oppervlakkig, daarna intenser, van mijn nek tot mijn voorhoofd. Ik voelde zijn ademhaling onregelmatig en hevig briesen aan mijn rechteroor. Een geur van oude tabak vulde mijn neusgaten.

Mijn ogen bleven ondertussen stoïcijns op de weg gericht. Ik mocht van geluk spreken dat de ramen naar omlaag gedraaid waren, want de aandamping had mijn zicht onherroepelijk beperkt. ‘Oei, een fietser’, schreeuwde ik zonder nadenken. Zijn ogen werden weer naar de weg gezogen. Er was geen fietser te zien natuurlijk. Het gevaar leek geweken. De rest van de les verliep in ijzige stilte.

Even had ik nadien een rechtszaak overwogen, maar dit had ongetwijfeld geresulteerd in uitlokking door het slachtoffer.

Ik heb mijn rijbewijs uiteindelijk gehaald, daar gaat het om.  Al de rest is onbelangrijk, zo blijf ik mezelf dagelijks inprenten.

 

Ivan T.

Hoe waren jouw rijlessen? Heb jij iets speciaals meegemaakt bij CARA? Laat het Ivan weten in de comments hieronder!

 

Mijn eigen wielen

Mobiliteit is een van de grootste zorgen van een rolstoelgebruiker.

Hoewel lokale overheden en organisaties steeds meer letten op toegankelijkheid in gebouwen, op straat en bij het openbaar vervoer blijft voor een rolstoelgebruiker de auto vaak een onmisbaar hulpmiddel.

 

Toen ik juist mijn ongeval had en in een rolstoel was beland was ik totaal niet op de hoogte van alle mogelijkheden die er zijn voor rolstoelgebruikers om hun toekomst veilig te stellen en problemen te minimaliseren. Ik wist dus niet dat ik nog in staat zou kunnen zijn om met een auto te rijden. Naarmate mijn revalidatie vorderde leerde ik meer en meer hulpmiddelen kennen en gebruiken en werd mijn beeld van de mogelijkheden voor mij als rolstoelgebruiker weer verbreed.

Ik kwam te weten dat mijn rijbewijs geldig blijft en dat ik met aanpassingen in de auto perfect zelf terug achter het stuur kan kruipen. Zoals alles in het bureaucratische België moet je natuurlijk weer een heel proces doorlopen voor het echt moeilijk wordt.

Zo snel mogelijk starten is de boodschap want uiteraard duurt alles eeuwen. Als eerste moet je je laten testen om te zien met welke auto-aanpassingen jij gesteld bent om veilig met een auto te kunnen rijden.

Automobielmanagement.nl

Hiervoor moest ik naar CARA vzw (zoals Guy al heeft verteld). Na een vragenlijst werd ik in een auto gezet met de door hen aanbevolen aanpassingen en moest ik een toertje rijden met een instructeur om te kijken of de aanpassing voldoende was. Toen kreeg ik het verdict : “10:00 uur rijles in een aangepaste wagen” en ik mag terug de straat op!

Hierna kwam ik thuis terecht uit revalidatie en kocht ik mijn appartement aan, hierdoor raakte autorijden in de vergetelheid. Tot zes maanden geleden, toen ik een zeer lieftallige jongedame leerde kennen die maar liefst een kleine 50 km van mij vandaan woont.

“Ik heb een auto nodig”

Was al snel mijn conclusie en ik vroeg dan ook zo’n drie maanden geleden uit dichtsbijzijnde kantoor voor rijlessen 10:00 uur rijles aan in een aangepaste auto. Geen reactie. Dan maar de volgende… Geen reactie. “Derde keer, goede keer” dacht ik, en ja hoor ik kreeg antwoord : “jouw lessen kunnen starten op 11 januari 2019”.

Blijkbaar zijn er maar een of twee auto’s in heel België met verwisselbare aanpassingen voor rijlessen… Je eigen auto kopen en aanpassen mag, maar rijles krijgen in jou eigen aangepaste auto dat mag niet. Ik heb dus nog zes maanden voor mijn eerste rijles en dus zo’n 180 dagen om de beste auto en de beste garage te vinden om tegen het einde van mijn lessen in januari mijn eigen aangepaste auto te hebben.

Jammer genoeg herinner ik mij alleen maar horrorverhalen over falende autoaanpassingen en bedriegende garagisten.

Mijn vraag naar jullie toe is dan ook heel duidelijk :

Wat moet ik kopen en waar moet ik de aanpassingen laten doen?

Laat het me weten als commentaar hieronder of onder de Facebookpost van dit artikel!

Alvast dank bij voorbaat!

Groetjes,

Steven

Vier wielen maar toch niet mobiel

Ik zal het meteen maar opbiechten: ik ben bang.

Door mijn wat zeldzame handicap zit ik niet alleen in een rolstoel, maar zijn mijn reflexen ook minder goed dan die van anderen. Ziedaar de belangrijkste reden waarom ik op mijn dertigste nog steeds geen rijbewijs heb.

 

Die seconde langer nodig hebben om gepast te reageren op een situatie in het verkeer kan het verschil zijn tussen een ongeval of geen ongeval, tussen verwondingen of geen verwondingen of zelfs tussen leven of dood.

Het verkeer ingaan schrikt me dan ook af.

Puur technisch gezien kan het nochtans ook voor mij, dat rijden. Bij de vzw Cara doen ze uitstekend werk terzake: ze testen je, bekijken samen met jou welke aanpassingen nodig zijn om autorijden mogelijk te maken en sturen je naar huis met een attest waarmee je zo aan je rijopleiding kan beginnen.

De wachtlijst van enkele maanden voor een afspraak neem je er dan wel bij. Ook het daaropvolgende wachten op een rijschool met een aangepaste wagen is een hindernis. Maar dat is niets om ontmoedigd door te worden: wie een beperking heeft, is sinds zijn of haar jeugd getraind in het nemen van horden. Problemen veranderen in uitdagingen, die mits de nodige tijd en boterhammen wel opgelost worden.

 

Het BIVV Logo

 

Maar goed, waar ik eigenlijk naartoe wil: mijn gebrek aan een auto stelde mij jarenlang voor een probleem. Het stoorde me om telkens vrienden of familieleden te moeten vragen om me weer eens ergens naartoe te brengen. Ik schaamde me er een beetje voor. Maar het was de enige oplossing, zolang ik die angst voor autorijden niet kon overwinnen*.

Ondanks de vier wielen die mijn rolstoel had, was ik eigenlijk helemaal niet mobiel.

Dat veranderde toen ik enkele maanden geleden besliste om zwaar te investeren in een handbike. Dat is een groot voorwiel met pedalen dat je rolstoel plots verandert in een fiets. Een elektrische fiets in mijn geval, want als het echt te steil wordt in de heuvelachtige omgeving waarin ik woon, kan ik de motor om hulp vragen. Die geeft me dan een welgekomen duwtje in de rug. Dus, beste mensen die vaak vol verbazing staan te kijken wanneer ik vlot een helling oprij: ik doe dit niet alleen.

Oude houten handbike

Dankzij de handbike ben ik plots wel mobiel. Naar de winkel, op interview voor het werk, naar de kapper of op café: plots is het veel minder vaak nodig om hulp in te roepen om op mijn bestemming te geraken. Het is ook heerlijk om nu het nuttige aan het aangename te koppelen. Enkele keren per week ga ik minstens 10 kilometer fietsen, de broodnodige lichaamsbeweging die ik veel te lang niet gehad heb.

handbike

Vorige week hebben mijn vriendin en ik zowaar een fietsvakantie vastgelegd voor komende zomer. Met de auto naar het zonnige Frankrijk om daar rusten aan en zwemmen in het zwembad af te wisselen met uitdagende fietstochten in de prachtige natuur. Gelukkig heb ik nog enkele maanden om aan mijn conditie en mijn armspieren te werken. Ik kan niet wachten.

*Wat dat autorijden betreft: ik doe mijn uiterste best om die angst te overwinnen en toch de baan op te kunnen. Maar de handbike is toch al een heel goede oplossing in de tussentijd.

Welke hulpmiddelen gebruiken jullie om je mobiliteit te vergroten? Rijden jullie wél al met een aangepaste auto?

Laat het mij hieronder weten!

Wraak op de parkeerplaats

Heb je de blogpost van Trix gelezen van een tijdje geleden? Die over parkeren op een plaats speciaal voorbehouden voor mensen met een beperking? Trix ziet er niet ‘gehandicapt’ uit, maar ze heeft die parkeerplaats wel nodig. Net zoals iedereen die zo’n blauwe kaart in de auto heeft.

Wat doe je als er niet eens een plek is voorzien? Of als je ziet dat iemand die geen recht heeft op zo’n parkeerplaats er toch gaat staan? Wraak is geen oplossing, en het is met dit artikel helemaal niet de bedoeling om aan te zetten tot wraakacties. Maar op het web vind je acties die zo geweldig zijn, dat Sarah het niet kan laten haar top 5 hier op Rolmodel met jou te delen!

NUMMER 5: De roze wraak van Claire Lomas

Claie Lomas schilderde een roze parkeerplaats
Photo credit: swns.com

Claire wil haar dochter Maisie aan de schoolpoort kunnen afzetten, zoals elke normale moeder. Maar met een rolstoel gaat dat niet zo gemakkelijk. Dus vroeg ze aan de school om een parkeerplaats te voorzien. De school verwees haar door naar de gemeente, en die stuurde Claire van het kastje naar de muur. Tot Claire het op een dag beu was. Ze kocht een bus roze spuitverf en tekende gewoon haar eigen parkeerplaats! Ze haalde de krantenkoppen en de gemeente gaf haar met rode kaken dan maar zo snel mogelijk een officiële plaats!

NUMMER 4: het groot jolijt van Gabriël

Blogger Gabriël stond op de parking toen er een opgefokte twintiger met veel zwier op een gehandicaptenparkeerplaats ging staan. Net als alle andere mensen op de parking durfde hij er niets van de te zeggen, want de bestuurder zag er best agressief uit. Tot er een bejaarde vrouw de parking opreed. Wat zij deed, hoe de bestuurder erop reageerde en wat de omstaanders op de parking in stilte deden, lees je op de blog van Gabriël!

wraak op de parkeerplaats door een bejaarde vrouw

NUMMER 3: zorg dat ze geesten zien

De non-profit Dislife in Rusland ging wel heel ver om foutparkeerders een lesje te leren. In samenwerking met het agency Y&R Moscow ontwikkelden ze een systeem dat auto’s scant om te zien of ze een blauwe parkeerkaart hebben. Merkt de scanner dat die blauwe kaart ontbreekt, dan gebeurt er iets afschrikwekkends zodra de auto een gehandicaptenplaats oprijdt: een hologram van een persoon in een rolstoel verschijnt zomaar ineens op de parkeerplaats! Even lijkt het dus alsof er echt iemand vlak voor de auto zit, en die schrikreactie zorgt ervoor dat de parkeerplek elke keer opnieuw leeg blijft. Deze knappe campagne won in 2015 zeer terecht een leeuw in Cannes. Bekijk het filmpje hieronder:

NUMMER 2: maak de markeringen duidelijker

De Braziliaanse televisieshow Boom staat bekend om zijn grappen. Het team van ‘pranksters’ besloot om foutparkeerders een keer te grazen te nemen, en het filmpje ging meteen viraal. Het team plakte de auto vol met blauwe en witte post-its en veranderde de wagen zo in één grote blauwe gehandicaptenkaart…

NUMMER 1: een koekje van eigen deeg

In Portugal besloot de Curso de Engenharia de Reabilitação e Acessibilidade Humanas da UTAD in samenwerking met de stad Lissabon om automobilisten een koekje van eigen deeg te geven: ze verzamelden een hoop rolstoelen en parkeerden die op gewone parkeerplaatsen. Elke rolstoel kreeg een eigen parkeerticket en een briefje met de meest voorkomende excuses (“Ik ben maar 2 minuutjes weg”, “ik moet snel iets gaan halen” , etc.). De boodschap kon niet duidelijk kan zijn dan dat!

Voel jij je soms ook boos of gefrustreerd als er iemand zonder blauwe kaart op een parkeerplaats staat die is voorbehouden voor iemand met een handicap? Wat doe jij dan?