beperking | Rolmodel

Zeg jij “Awel, Ja!” ?

3 oktober 2018

Mensen met een beperking willen gewoon dezelfde dingen als mensen zonder beperking. Ze hebben hier alleen wat hulp bij nodig.

Doe daarom mee en zeg ‘Awel, Ja!‘

Want met wat hulp kan ook Lien koken, Glenn boodschappen doen en Ella-Louise eens zonder haar mama naar een verjaardagsfeestje.

De ‘Awel ja’ campagne draait niet om intensieve ondersteuning of doorgedreven professionele hulp, maar om kleine investeringen in tijd en moeite die een enorm resultaat opleveren.

Met een kleine tijdinvestering kan iedereen iemand met een beperking een stap dichter bij een onafhankelijk leven brengen. Iederéén kan helpen en een verschil maken.

Door de campagne ‘Awel Ja’ kan iedereen zich via de website awelja.be opgeven om één dag assistent te zijn.

Dat mensen even tijd vrijmaken en op het eenvoudige verzoek van Lien, Glenn of Ella-Louise simpelweg antwoorden:

“Awel ja, daar wil ik u graag bij helpen.”

Dat is wat we met ‘Awel ja’ willen bereiken!

Doe mee op www.awelja.be & deel deze campagne via jouw sociale media!

Mijn eigen wielen

18 juli 2018

Mobiliteit is een van de grootste zorgen van een rolstoelgebruiker.

Hoewel lokale overheden en organisaties steeds meer letten op toegankelijkheid in gebouwen, op straat en bij het openbaar vervoer blijft voor een rolstoelgebruiker de auto vaak een onmisbaar hulpmiddel.

Toen ik juist mijn ongeval had en in een rolstoel was beland was ik totaal niet op de hoogte van alle mogelijkheden die er zijn voor rolstoelgebruikers om hun toekomst veilig te stellen en problemen te minimaliseren. Ik wist dus niet dat ik nog in staat zou kunnen zijn om met een auto te rijden. Naarmate mijn revalidatie vorderde leerde ik meer en meer hulpmiddelen kennen en gebruiken en werd mijn beeld van de mogelijkheden voor mij als rolstoelgebruiker weer verbreed.

Ik kwam te weten dat mijn rijbewijs geldig blijft en dat ik met aanpassingen in de auto perfect zelf terug achter het stuur kan kruipen. Zoals alles in het bureaucratische België moet je natuurlijk weer een heel proces doorlopen voor het echt moeilijk wordt.

Zo snel mogelijk starten is de boodschap want uiteraard duurt alles eeuwen. Als eerste moet je je laten testen om te zien met welke auto-aanpassingen jij gesteld bent om veilig met een auto te kunnen rijden.

Hiervoor moest ik naar CARA vzw (zoals Guy al heeft verteld). Na een vragenlijst werd ik in een auto gezet met de door hen aanbevolen aanpassingen en moest ik een toertje rijden met een instructeur om te kijken of de aanpassing voldoende was. Toen kreeg ik het verdict : “10:00 uur rijles in een aangepaste wagen” en ik mag terug de straat op!

Hierna kwam ik thuis terecht uit revalidatie en kocht ik mijn appartement aan, hierdoor raakte autorijden in de vergetelheid. Tot zes maanden geleden, toen ik een zeer lieftallige jongedame leerde kennen die maar liefst een kleine 50 km van mij vandaan woont.

“Ik heb een auto nodig”

Was al snel mijn conclusie en ik vroeg dan ook zo’n drie maanden geleden uit dichtsbijzijnde kantoor voor rijlessen 10:00 uur rijles aan in een aangepaste auto. Geen reactie. Dan maar de volgende… Geen reactie. “Derde keer, goede keer” dacht ik, en ja hoor ik kreeg antwoord : “jouw lessen kunnen starten op 11 januari 2019”.

Blijkbaar zijn er maar een of twee auto’s in heel België met verwisselbare aanpassingen voor rijlessen… Je eigen auto kopen en aanpassen mag, maar rijles krijgen in jou eigen aangepaste auto dat mag niet. Ik heb dus nog zes maanden voor mijn eerste rijles en dus zo’n 180 dagen om de beste auto en de beste garage te vinden om tegen het einde van mijn lessen in januari mijn eigen aangepaste auto te hebben.

Jammer genoeg herinner ik mij alleen maar horrorverhalen over falende autoaanpassingen en bedriegende garagisten.

Mijn vraag naar jullie toe is dan ook heel duidelijk :

Wat moet ik kopen en waar moet ik de aanpassingen laten doen?

Laat het me weten als commentaar hieronder of onder de Facebookpost van dit artikel!

Alvast dank bij voorbaat!

Groetjes,

Steven

Mijn Tedx Talk Deel 2

6 juni 2018

Vermoeid rij ik een klein theaterzaaltje binnen. Ik word verwelkomd door een boel lachende, licht nerveuze gezichten die “hallo” knikken, gevolgd door een hand en een korte introductie. Om op tijd in Breda te zijn moest ik net iets te vroeg opstaan dus wrijf ik de slaap uit mijn ogen en vraag ik al lachend om “een koffietje om wakker te worden”.

Anita, mijn contact bij de TedxBreda vrijwilligers springt levendig op en heeft me in geen tijd een koffietje voorgeschoteld. Ondanks de pogingen van de Tedx-Crew om wat luchtige gesprekken op gang te brengen is de spanning te snijden. Plots zwaait bovenaan een trap een deur op en komen er een reeks mensen de zaal binnengewandeld. Iedereen springt op (ik blijf zitten) en we worden verzocht om in een kring te gaan zitten. Onze coaches waren gearriveerd!

Wat volgde was een namiddag met gesprekken, ontledingen, soul searching en tips en tricks rond spreken voor publiek. De workshop werd op een super originele manier gebracht en leidde tot filosofische 1 conclusie : praten voor een groep maakt je kwetsbaar en daar kan je niets aan doen. Met als ultieme voorbeeld van iemand die de kwetsbaarheid probeert te ontlopen dit filmpje met de presentatie van Michael Bay :

Na de workshop was het tijd voor one on one met de coaches om te werken aan de talks en ik kreeg de lieftallige Deborah als coach toegewezen. Al snel werd duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel was om mijn “Idea worth spreading” duidelijk te articuleren en dat mijn verhaal stevig bijgeschaafd moest worden, Paniek! Ik vertrok naar huis met een knoop in mijn maag, hoewel de feedback na de eerste poging voor de gesloten groep best positief was…

Een Skype-meeting met Deborah verder stond ik al op het podium de dag voor het event, met een klein hartje en een ingestudeerd verhaaltje oefende ik mijn Ted talk voor een lege zaal. Ik maakte geen enkele fout! “Nu ben ik klaar voor morgen” dacht ik triomfantelijk, tot Deborah me opzij nam om de presentatie te overlopen. “Fantastische presentatie! supergoed gedaan, maar…” , mijn hart staat plots stil, “Het einde, jouw idea worth spreading komt er niet echt uit…” , slik.

De dag voor ik van mijn bucketlist weer een item kan schrappen werd ik opgezadeld met het herschrijven van het volledige einde van mijn TED-Talk!

Of dat ook gelukt is? Dat lees je in mijn volgende blog!

Heb jij al gesproken voor groepen? Wat vind jij daar het moeilijkste aan? Laat het me hieronder weten in de comments!

Uw tas

28 maart 2018

‘Kassajuffrouw gezocht (M/V)’ Staat er op een briefje dat aan een kolom in de supermarkt hangt.

En daaronder nog zo’n vreemde verkondiging: ‘De kassière kan u vragen om in uw tas te mogen kijken.’

Ik ben het met de tweede mededeling volstrekt oneens.

Daarom heb ik zelf ook altijd een document in mijn binnenzak waar op staat: ‘meneer Burugo kan vriendelijk bedanken voor de eer wanneer hem onverhoopt door de kassière (M/V) wordt gevraagd om in zijn tas te mogen kijken.’

Ik wil nog wel eens zien wat de rijdende rechter daar dan van vindt!

Mijn tas zit namelijk vol met spullen waar de kassajuf (M/V) niets mee te maken heeft. Daarom heb ik verschillende opties overwogen om mijn privacy qua tas te waarborgen.

Mijn tas thuislaten bijvoorbeeld, maar dan moeten alle boodschappen op schoot mee naar huis met als gevolg een bevroren, doorweekt en of besmeurd kruis. En dat moeten we niet hebben.

Een andere optie is om een dooie muis of een vogelspin in mijn tas te verstoppen. Geen kassameisje (M/V) die daar tegenop kan. Maar ik ben zelf ook als de dood voor muizen en onze vogelspin heeft griep dus die vlieger gaat ook al niet op, temeer omdat ik ook bang ben voor vliegers.

Het mandje even meenemen is ook niet mogelijk want dat is ten strengste verboden in de buurtsuper. Een mooi glimmend winkelwagentje met ingebouwd kinderzitje en rondom schijfremmen kun je straffeloos meenemen tegen betaling van een luttele vijftig cent, maar een vies lelijk boodschappenmandje met het ouwe bonnetje van je voorganger er nog in krijg je onmogelijk langs de kassajongedame (M/V).

Gelukkig heeft de kassameid (M/V) (deze heet Henk) vandaag een goede bui, en wil niet in mijn tas kijken.

Hij/zij (weet ik het) vraagt zelfs vriendelijk of ze (..) moet helpen om de boodschappen in mijn tas te stoppen die altijd braaf aan de rugleuning van mijn rolstoel hangt, maar ik heb vriendelijk bedankt met de woorden: “Toch stiekem willen kijken hé, boefje!”

Burugo

Ontdek meer columns van Burugo op www.burugo.nl of dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns.

Ook op onze blog kan je nog meer columns lezen van Burugo. Zeker de moeite waard!

Water en bier

7 februari 2018

Doe jij veel zelf? Burugo verkiest eigen werk, al dan niet met biertje. Hoe dat dan gaat? Dat lees je hier…

Onze keukenkraan lekte.

Daar zijn keukenkranen toch ook min of meer voor bedoeld? Hoor ik u denken. En daar hebt u gelijk in.

Maar u denkt voor uw beurt, want onze kraan lekte ook op momenten dat we hem helemaal niets gevraagd hadden.

Dus hij moest er uit, besloot ik, want ik ben keihard in die dingen. En omdat mijn vrouw toch perse een kraan in de keuken wilde ging ik naar de winkel om een nieuwe te kopen.

De winkel betrof een doe het zelf zaak, dus besloot ik hem dan ook maar zelf te monteren. Klusje van niks, stelde ik mijn verschrikt kijkende huisgenotes gerust. Voor alle zekerheid gingen ze toch maar een paar daagjes naar oma.

Des te beter, pottenkijkers kunnen we nu even niet gebruiken. Om te beginnen moet de hoofdkraan dicht. Deze bevindt zich in het kruipluik bij de voordeur, ruim een meter onder de vloer. Zo lang zijn mijn armen niet. Dus van een houten lat en wat schroeven een hoofdkraandicht(of open)draaimachine (© Burugo) in elkaar geflanst, en de kraan dichtgedraaid.

Tijd voor een biertje, want dat hoort bij bouwvakkerswerk.

En nu de oude kraan eraf. Als ik mijn neus tussen mijn knieën stop pas ik precies onder onze onderrijdbare keuken. Klein nadeel: dan bevindt de kraan zich boven mijn achterhoofd, maar ik ben geen kniesoor.

Op de tast lukt het mij toch om de kraan los te krijgen, wel jammer dat de hoofdkraan nog niet helemaal dicht zat. Met een drijfnatte rug bevrijd ik mijzelf uit mijn benarde positie met als trofee de defecte kraan. Eerst de hoofdkraan goed dicht, en dan nog maar een biertje.

Wederom dubbelgevouwen en op de tast monteer ik de nieuwe kraan. Wonderlijk genoeg ging het vrij vlot, en lekte er niets bij het opendraaien van de hoofdkraan.

Er kwam alleen loeiheet water uit de blauwe kant van de kraan, mijn opvatting dat we daar heus wel aan zouden wennen zou ik natuurlijk nooit overeind kunnen houden bij mijn gezin, dus alles moest nog een keer.

Biertje doen? Ja, best.

Ruim twee uur heeft het me al met al gekost, maar ’t is me wel gelukt en dat stemt mij zeer content!

Maar dat kan ook door het bier komen.