Een terugblik op 2017

Wat een jaar is het weer geweest! Ook 2017 was een bewogen periode, zowel op het vlak van wereldnieuws als op het vlak van persoonlijke gebeurtenissen. Die kon je lezen hier op Rolmodel, waar ons mooie team van vrijwillige schrijvers een hoop blogposts maakten die inspireren, vertederen, vragen oproepen of informeren over wat ingewikkeld is. Ontdek snel een overzicht van onze hoogtepunten van het afgelopen jaar!

2017: een terugblik

Voor Rolmodel was 2017 het jaar waarin we een aantal hordes moesten nemen. Elke week een post online blijven zetten, bleek na meer dan een jaar toch een behoorlijke een uitdaging. We vierden met trots onze tweede verjaardag, maar voor 2018 zijn we wél nog steeds op zoek naar mensen die willen meedoen en posten. Ken je dus iemand die ons geweldige blogteam wil vervoegen voor het nieuwe jaar, of wil je graag zelf meedoen? Lees hier hoe dat kan!

Over dat geweldige blogteam gesproken, dankzij hen kon je ook dit jaar weer een hoop interessante, inspirerende, droevige, grappige en warme posts lezen. Inspirerende posts zoals bijvoorbeeld die van Mijke vorige week over haar diamanten kerst, of die van onze gelukscoach Berte over de kleine stappen die groot voelen. Of de post van Guy Junior over zijn duikervaring of die over zijn festivalervaring.

Nieuw dit jaar was dat je ook af en toe luidop kon lachen met de humor in de regelmatige columns van de hilarische Burugo. Heb je zijn columns gemist? Lees dan zeker ‘Lopen is rollen‘, ‘Bururgo vs Legoland‘, en ‘Burugo zegt schol‘!

Er waren helaas ook momenten van verdriet in 2017. We pinkten een traantje weg met de eerlijke post van Sien over haar geplande euthanasietraject. Dit soort leesvoer maakt ons heel erg droevig, want wij hebben het allerliefst een wereld met Sien erin. Maar het maakt ons ook trots, want met Rolmodel hebben we een beetje kunnen bijdragen aan Sien haar bucket list waarop onder andere staat dat ze het onderwerp ‘waardig levenseinde’ bespreekbaar wil maken.

Uiteraard bracht 2017 ook warme emotionele momenten, zoals in de blogs van mama Sarah over fysiek anders zijn dan de norm en over hoe het voelt als er iets mis is met je kind.

En dan waren er natuurlijk ook de momenten van absolute trots, vooral om onze oprichter Steven. Eerst één van de tien Outstanding Young Persons in België, met een prijs voor Impactful Reporting met deze blog. En daarna een nominatie voor TOYP van de wereld, die dan ook nog eens verzilverd werd! Het verslag van de prijsuitreiking op het wereldcongres in Amsterdam, lees je hier. En dan mocht hij daarna ook nog een keer op bezoek bij de koning, waarvan je het verslag van het diner ook op onze blog kon lezen. Wat een jaar!

We kunnen blijven doorgaan over alles wat er in 2017 is gepost, maar we laten het je liever zelf ontdekken. Je vindt een overzicht van alle posts per auteur op deze overzichtspagina. Neem gerust een kijkje, je vindt er zeker iets naar je zin!

Conclusie: 2017 was weer een jaar vol geweldige blogposts, met inspirerende en soms ook zware verhalen. Een dikke ‘dankjewel’ aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt!

Welk blogbericht vond jij het strafste van 2017? En wat zou je graag lezen op Rolmodel in 2018? Laat het ons weten hieronder in de comments of met een bericht op onze Facebookpagina!

De overwinning van onze gelukscoach

Dichtbij of ver weg, onze gelukscoach gaat graag op vakantie. Daarbij lijkt de zee de rode draad, en die levert soms emotionele momenten op…

Ik moet niet per sé ver weg, al moet ik bekennen dat mijn weekje Spanje en mijn weekje Ierland TOP waren. Dit voorjaar en deze vakantie trokken we er ook telkens voor enkele daagjes op uit. Terwijl ik er nu zo aan terugdenk, valt me op dat de zee daarbij de rode draad is. Zowel in Spanje als Ierland logeerden we vlak aan zee. ’s Morgens gewekt worden door het geluid van golven, meeuwen, het geluid van de wind die speelt met de masten… Heerlijk! En in het voorjaar moest ik voor een lezing in Koksijde zijn en genoot ik van enkele daagjes felle wind, de hond die gek deed op het strand, een heerlijke Brusselse wafel…

het gezin van gelukscoach Berte

In juli trokken we enkele dagen naar Den Haag en Scheveningen. In Den Haag genoot ik o.a. van Het Mauritshuis. Een zéér toegankelijk museum met werken van de Oude Meesters, een echte aanrader! Alleen, mijn Bolleke had het niet zo voor Vermeer, Rubens en Rembrandt… Het strand van Scheveningen kon hem wel bekoren! En mij ook. Het strand heeft een betonnen strook naar de zee, dus ik kon ook lekker dicht bij het water. Heerlijk!

In augustus trokken we met het hele gezin naar Amsterdam voornamelijk cultuur. Een stad als deze kan me zeker ook bekoren al verkies ik toch natuur en rust. En dan ben ik weer terug bij mijn eerste zin “ik moet niet per sé ver weg” – een wandeling met de hond naar de losloopweide en een koffietje of een apérolleke, gewoon onder ons twee of met gezelschap is voor mij genieten!

Bukken in de branding

Vlak voor de examenstress bij me toesloeg (de mama’s hebben denk ik meer stress dan hun kinderen) trokken we naar de Nederlandse kust. In de verste verte niet te vergelijken met de Belgische kust. Niet zo volgebouwd. Ik had er net een wandeluitdaging met de kine op zitten: een wandeling van 1.600m met om de 200m twee minuten rusten. De kine had me bij mijn riem vast.

Die uitdaging ging zo goed dat ik erna nog zelf naar het water wilde stappen. Het had wat geregend ’s nachts, het zand lag er effen en aangedrukt bij. Mijn man nam me bij mijn schouders en daar gingen we.

Gelukscoach Berte aan zee

Het was geen 1.600m maar toch een goeie 300m. Aan de branding heb ik me gebukt, mijn handen in het zand en zeewater. Toen ik terug recht gekomen was, ben ik beginnen huilen… samen met mijn man… huilen op het strand. Bijna zelfstandig wandelen – dit had ik nooit durven dromen! Telkens ik erover vertel en nu ik erover schrijf, komen de haren recht op mijn armen. Ik voelde me super!

Die tranen vloeiden uiteraard van geluk, van een overweldigend gevoel. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, het harde werken bij de kine loont. Ik mag dan wel een aftakelingsziekte hebben, de ziekte krijgt me niet klein. Samen met de kine zijn we ondertussen al op zoek naar een volgende uitdaging. Daarover schrijf ik ongetwijfeld nog.

Lees je graag meer van onze gelukscoach? Ontdek dan hoe ze gelukscoach werd, wat haar gelukkig maakt, en hoe zij en Bolleke dikke maatjes werden.

 

Wat staat er in de hof van een gelukscoach?

Sinds vorige zomer zijn  Berte en haar man eigenaars van een volkstuintje. En dat is voer voor onze gelukscoach om te mijmeren over geluk.

Een geschenk uit de hemel

Mijn man was al een tijdje in ziekteverlof wegens zware burn-out en wat is er nu rustgevender dan met de handen in de grond (en met de poep omhoog)?

Waterpomp in volkstuintje met campus op achtergrond

Een honderdtal van die volkstuintjes liggen langs de Cordacampus (een bedrijventerrein waar vroeger ‘de Philips’ was) en zijn één van de 25 geluksplekjes van Hasselt waar ik het ook al over had in mijn eerste blog.

Word je bewust

Om dit geluk waar te nemen en te ervaren heb je niets nodig. Echt niet! Je word je bewust van de zoete geur van kamperfoelie, van heerlijke aardbeien in de zon, van sappige tomaatjes in de serres,…

Tuinier met getaande huid in volsktuintje

 

Bewust van het geluid dat de bijtjes maken, van het geluid van een spadesteek in grond, van een fluitende (door de zon getaande) tuinier, van kakelende kippen en kraaiende hanen,…

Bewust van de zonnestralen of regendruppels op je huid, van een kietelend kriebelbeestje in je nek,…

Verse groenten uit volkstuintje

Bewust van de smaak van een zelfgeteelde wortel, een glimmend kerstomaatje vers van de struik, een plukvers blaadje basilicum,…

Bewust van jong en oud die hun toevlucht zoeken in de rustgevende tuinen, van werknemers van de campus die er tijdens hun pauze komen wandelen,…

Jammer genoeg ook bewust van het niet zo fraaie beeld van de vele koterijen (iemand heeft zelfs een werftoilet in zijn tuin!). Ik snap wel dat die kippen en hanen een hok nodig hebben en dat een tuinier niets is zonder serre, maar toch… Wij pleiten ook schuldig, daar niet van, onze kippen hebben ook een hok en wij hebben ook een serre, maar toch, een beetje orde? Niet?

Heb jij ook een tuin? Wat zijn de kleine dingen waar jij van kan genieten?

Toegankelijk logeren met Airbnb

Ken je onze gelukscoach Berte nog? Ze schreef al eerder over hoe ze coach werd, en over de kleine dingen die haar gelukkig maken. Voor de muziek van haar man wordt er al wel eens door Berte gereisd, maar hier vertelt ze over een onverwachte meevaller met Airbnb tijdens een opdracht als gelukscoach aan zee.

Geluk coachen aan zee

Laatst moest ik als “gelukscoach” naar Koksijde. Om niet alleen hiervoor de verplaatsing te maken naar de kust, vertrokken mijn man, mijn bolleke en ik al een dagje vroeger. En genoten dat we hebben (ondanks de wind en de regen): van de klingelende masten, de schreeuwende meeuwen en de zilte zeelucht. En de enorme Brusselse wafel. En de ribbekes. En ons verblijf! Een wereld ging voor me open. Letterlijk en figuurlijk!

logo Airbnb

Toegankelijk logeren via Airbnb

Voor het eerst boekten wij via Airbnb een kamer bij mensen in huis. We logeerden bij Katrien en Thomas, zij stellen hun huis open voor mensen uit alle hoeken van de wereld en maken zelf ook reizend gebruik van accomodaties via Airbnb. Hun huis was dan ook gevuld met allerhande souvenirs: een didgeridoo, een handgemaakte marionet, allerhande beelden, (wand)tapijten, foto’s van hun verre reizen… Ik waande me in de deco-afdeling van de wereldwinkel!

woonkamer Thomas & Katrien
De woonkamer van Thomas en Katrien

De eerste avond hebben we gezellig zitten kletsen met mensen die we eigenlijk van haar noch pluim kenden, de avond er na zaten we in de première van het toneelstuk waarin Katrien de hoofdrol voor haar rekening nam. Zo ongedwongen allemaal! Als ik een hotelletje had geboekt, zou ik nooit zo’n aangename ontmoeting en ervaring hebben gehad. En het mooiste moest dan nog komen. ’s Ochtends, onder het douchen, konden wij genieten van hemelse muziek. Onze gastvrouw begeleidde zichzelf op de piano! “Hoe tof is dit!” Het was al een verrassend weekendje maar dit was echt de kers op de taart.

Naar de zee … de geluiden, geur van het water en Brusselse wafels, het zand, keuvelende mensen op de dijk, genieten van een drankje met de beste en de hond aan je voeten. Wat moet ik nog meer?

Wanneer heb jij voor het laatste onverwachts iets leuks meegemaakt? Hoe kwam dat? En wat vond je er leuk aan? Deel je ervaring op onze Facebookpagina!

Muziek om onder de mensen te komen

De man van gelukscoach Berte is muzikant. Contrabassist in bluesbands. Vroeger ging Berte geregeld mee naar een optreden, maar sinds ze ‘gekluisterd’ is (aan de elektrische rolstoel) is dit minder. Maar als de afstand een beetje te doen is en het café of de concertzaal toegankelijk is, probeert ze mee te gaan. En zo komt ze al eens ergens…

In een Waals dorpje van een zakdoek groot maar met een pracht van een schouwburg, met rode fluwelen zetels en lampjes aan de muur. Achteraf koud buffet en drank à volonté. En een hotelovernachting met ontbijt.

Op een festivalweide in Frans Vlaanderen waar ik tussen de koeienvlaaien door ‘flaneer’.

Op het grote Belgian Rhythm and Blues Festival omringd door getatoeëerde lijven.

Op een parkconcert in Oost-Vlaanderen waar het ineens oude wijven regent.

Of gewoon in de winkelstraten van Hasselt genietend van een ijsje terwijl manlief met zijne copain de passanten vergast op mooie muziek.

Vorig jaar nog ergens aan de Loire moest de Waalse band waarin hij speelde twee  keer optreden. De setting alleen al: eerst in een schouwburg en daarna aan een of andere ruïne…  Prachtig gewoon! Ken je die decors van Vive le vélo? Zoiets dus. De hele bende logeerde in een motel. Ikke nippend aan een wijntje terwijl de band repeteerde onder de bomen… ’s Ochtends bij een croissant en een café au lait het optreden bespreken…

Berte op stap met de overzetboot

Ook te water

Enkele jaren geleden, met een andere band deze keer, ben ik twee dagen mee geweest naar Texel. De kinderen ’s namiddags gedropt bij opa en enkele uren later binnenrijden in de gulzige buik van een overzetboot. En dan op het dek genieten van de wind in mijn haren, het gekrijs van de meeuwen, het klotsen van het schuimige water tegen het voorsteven van het schip én de zeehondjes natuurlijk. ’s Namiddags wandelen in de pittoreske steden, na een strandwandeling mijn tong verbranden aan een warme choco en ’s avonds in een donkere kroeg een  spetterend optreden bijwonen…. Dat noem ik vitamienen opdoen!

Gelukscoach Berte op luxeboot The Legend

En zelfs in alle luxe

Mijn laatste ervaring tart werkelijk alle verbeelding! Iemand die de huidige band van mijn man bezig zag in Maastricht boekte hen voor een feestje ter gelegenheid van de voorstelling van een gerestaureerde boot. Ergens in een tent in Friesland. Ik dus mee, voorzien van warme kledij (jeans, winterlaarzen, wollen pull, sjaal en ski-jas) gezien het al eind oktober was en de voorstelling doorging in een tent. Al goed dat mijn mooie poncho nog in de auto lag, ik zou al genoeg opvallen zo (rolstoel en hond), die ski-jas zou het wél heel bont gemaakt hebben!

De tent was een verwarmde en van rood tapijt voorziene ruimte in een… immens groot overdekt dok! De gerestaureerde boot, ‘The Legend’, was een oude ijsbreker die werd omgebouwd tot luxe-jacht, een soort Titanic anno 2016, met een jacuzzi binnen en buiten, sauna, fitnessruimte, home cinema, 13 slaapkamers en 5 badkamers, zonnedek, heli-landplaats, bureau,…. . Kortom, voor dit bootje bouwde de reder een feestje!

Zicht vanop de luxeboot The Legend

De rode loper verbleekte voor mij bij het zien van deze kolos. De verantwoordelijke vertelde ons dat we te laat waren voor het (waarschijnlijk) overheerlijke en overvloedige buffet maar dat we ons gerust naar de cocktailbar mochten begeven. Knappe jongens en meisjes getooid in matrozenkostuum bereidden allerhande drankjes (Tom Cruise in de film ‘Cocktail’ was er niets tegen!). De Louboutins vlogen me om de oren. Ik hoorde Engels, Amerikaans, en Frans en zag dames overladen met blingbling en heren met heel opzichtige, dus voor mij dure, horloges. Wij bleven op hotel, de andere muzikanten reden diezelfde nacht nog naar huis.

Eerlijk gezegd: heel dat gedoe is niets voor mij. Ja, het is tof om het eens meegemaakt te hebben en het is heel fijn als ik de andere hotelgasten aan het ontbijt hoorde vertellen over een feestje waar geweldige muziek was – maar voor mij hoeft dit allemaal niet. Al zal ik er weer bij zijn als de eigenaar de band uitnodigt op een privé-feestje op zijn boot. Ah ja, je kan ‘het bootje’ huren voor een luttele 465.000 euro voor een week, mét personeel uiteraard!

Je leest het: niets of niemand houdt me tegen. Zelfs nu ik de elektrische rolstoel zit, ben ik niet te beroerd om onder de mensen te komen – in de mate van het mogelijke, natuurlijk – en probeer ik andere minder mobielen ervan te overtuigen dat ook te doen. Het is niet omdat  je ‘anders’ bent dat je je moet opsluiten! En natuurlijk helpt het als je man je blijft stimuleren om te blijven deelnemen aan het sociale leven en een hobby heeft waarbij je al eens ergens komt! En jij, welke redenen gebruik jij om te genieten van het moment en om jezelf te motiveren om buiten te komen?