Politiek: iets voor mij?

Al sinds ik oud genoeg was om iets te snappen van de actualiteit volg ik ‘de politiek’. Soms leidde dat tijdens mijn puberteit tot geanimeerde discussies met mijn ouders aan de eettafel, tot grote ergernis van mijn zussen die de microbe niet echt te pakken hadden.  Sorry zusjes! Maar een actieve politieke carrière: geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Want politiekers zijn allemaal dezelfde toch?! Postjesjagers, die veel beloven en weinig doen, muggenziften, elkaar het licht in de ogen niet gunnen… Maar is dat wel zo?

Ongeveer een jaar geleden kreeg ik ouder bekenden over de vloer. Oude vrienden van in de jeugdbeweging, met wie ik al altijd op dezelfde golflengte zat, maar die ik wat uit het oog was verloren. Beiden waren ze al een aantal jaar gemeenteraadslid voor de partij waarvoor ik al sinds mijn 18de stemde: Groen. En dat was meteen ook het onderwerp van hun bezoekje: of ik geïnteresseerd zou zijn om hun team mee te versterken? Gevleid door het voorstel, gingen toch heel wat ‘ja, maar’-en door mijn hoofd. Ja maar, liever achter de schermen. Ja maar, jullie weten toch dat ik ziek ben? Ja maar, is dat geen harde wereld die politiek? Ja maar, hoe werkt dat eigenlijk? Enzovoort.

Die 1ste avond kwamen we uiteindelijk tot het besluit dat ik zou toetreden tot de partij en lid zou worden van het bestuur, om zo vooral achter de schermen te werken. Wie mij kent, weet echter dat halve engagementen niets voor mij zijn… dus na een paar maanden inwerken, programma schrijven, vergaderen, groeide ‘de goesting’ meer en meer. Toch had ik bedenkingen: Stel dat ik verkozen zou worden, maar de meeste zaken waarop ik verwacht wordt zijn ontoegankelijk? Wat als ik terug zieker word? Wat als ik hulp nodig heb? Wat met mijn uitkering: verlies ik die dan?

Groen Shoot

Na mij goed te informeren, waagde ik de sprong in het diepe en ik stelde me kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen. De ploeg had vertrouwen in mijn capaciteiten en stelde me meteen op de tweede plaats. De campagne was intensief, erg vermoeiend, maar ook erg spannend. In de positieve zin van het woord dan. Samen gaan voor een project waar je in geloofd, met een team die je motiveert en vooruit stuurt, maar je terzelfder tijd draagt en voor je zorgt. Een positieve, constructieve ploeg die denkt in oplossingen en opportuniteiten, eerder dan in problemen en crisissen.

Campagne voeren

Tot mijn grote verbazing was het resultaat ook nog eens erg goed! Onze ploeg verdubbelde het aantal zetels, en persoonlijk haalde ik veel meer voorkeurstemmen dan ik had durven dromen. Dat leverde me een rechtstreeks plaatsje op in de gemeenteraad!

Stemfolder Sien

Sien

 

PS : De eerstkomende blogs wil ik dieper ingaan op wat er allemaal bij komt kijken om als chronische zieke en persoon met een fysieke beperking politiek actief te worden: de hindernissen bij de campagne en bij het mandaat, de vooroordelen, de praktische problemen, de financiële consequenties,… Hebben jullie specifieke vragen daarover of over iets anders? Zet ze gerust in de commentaren en ik probeer ze te beantwoorden in mijn blogs!

Welke thema’s vinden jullie als persoon met een beperking, als familielid/vriend/begeleider/mantelzorger van een persoon met een beperking belangrijk binnen de politiek en wat moet dringend aangekaart worden? Shoot! Ik ben superbenieuwd!

Wraak op de parkeerplaats

Heb je de blogpost van Trix gelezen van een tijdje geleden? Die over parkeren op een plaats speciaal voorbehouden voor mensen met een beperking? Trix ziet er niet ‘gehandicapt’ uit, maar ze heeft die parkeerplaats wel nodig. Net zoals iedereen die zo’n blauwe kaart in de auto heeft.

Wat doe je als er niet eens een plek is voorzien? Of als je ziet dat iemand die geen recht heeft op zo’n parkeerplaats er toch gaat staan? Wraak is geen oplossing, en het is met dit artikel helemaal niet de bedoeling om aan te zetten tot wraakacties. Maar op het web vind je acties die zo geweldig zijn, dat Sarah het niet kan laten haar top 5 hier op Rolmodel met jou te delen!

NUMMER 5: De roze wraak van Claire Lomas

Claie Lomas schilderde een roze parkeerplaats
Photo credit: swns.com

Claire wil haar dochter Maisie aan de schoolpoort kunnen afzetten, zoals elke normale moeder. Maar met een rolstoel gaat dat niet zo gemakkelijk. Dus vroeg ze aan de school om een parkeerplaats te voorzien. De school verwees haar door naar de gemeente, en die stuurde Claire van het kastje naar de muur. Tot Claire het op een dag beu was. Ze kocht een bus roze spuitverf en tekende gewoon haar eigen parkeerplaats! Ze haalde de krantenkoppen en de gemeente gaf haar met rode kaken dan maar zo snel mogelijk een officiële plaats!

NUMMER 4: het groot jolijt van Gabriël

Blogger Gabriël stond op de parking toen er een opgefokte twintiger met veel zwier op een gehandicaptenparkeerplaats ging staan. Net als alle andere mensen op de parking durfde hij er niets van de te zeggen, want de bestuurder zag er best agressief uit. Tot er een bejaarde vrouw de parking opreed. Wat zij deed, hoe de bestuurder erop reageerde en wat de omstaanders op de parking in stilte deden, lees je op de blog van Gabriël!

wraak op de parkeerplaats door een bejaarde vrouw

NUMMER 3: zorg dat ze geesten zien

De non-profit Dislife in Rusland ging wel heel ver om foutparkeerders een lesje te leren. In samenwerking met het agency Y&R Moscow ontwikkelden ze een systeem dat auto’s scant om te zien of ze een blauwe parkeerkaart hebben. Merkt de scanner dat die blauwe kaart ontbreekt, dan gebeurt er iets afschrikwekkends zodra de auto een gehandicaptenplaats oprijdt: een hologram van een persoon in een rolstoel verschijnt zomaar ineens op de parkeerplaats! Even lijkt het dus alsof er echt iemand vlak voor de auto zit, en die schrikreactie zorgt ervoor dat de parkeerplek elke keer opnieuw leeg blijft. Deze knappe campagne won in 2015 zeer terecht een leeuw in Cannes. Bekijk het filmpje hieronder:

NUMMER 2: maak de markeringen duidelijker

De Braziliaanse televisieshow Boom staat bekend om zijn grappen. Het team van ‘pranksters’ besloot om foutparkeerders een keer te grazen te nemen, en het filmpje ging meteen viraal. Het team plakte de auto vol met blauwe en witte post-its en veranderde de wagen zo in één grote blauwe gehandicaptenkaart…

NUMMER 1: een koekje van eigen deeg

In Portugal besloot de Curso de Engenharia de Reabilitação e Acessibilidade Humanas da UTAD in samenwerking met de stad Lissabon om automobilisten een koekje van eigen deeg te geven: ze verzamelden een hoop rolstoelen en parkeerden die op gewone parkeerplaatsen. Elke rolstoel kreeg een eigen parkeerticket en een briefje met de meest voorkomende excuses (“Ik ben maar 2 minuutjes weg”, “ik moet snel iets gaan halen” , etc.). De boodschap kon niet duidelijk kan zijn dan dat!

Voel jij je soms ook boos of gefrustreerd als er iemand zonder blauwe kaart op een parkeerplaats staat die is voorbehouden voor iemand met een handicap? Wat doe jij dan?