Steven houdt van een rustig ritme in de ochtend : heel vroeg de verpleging, iets later mobilisatie door de kine bij een fijn muziekje en dan soezen tot het tijd is om uit bed in de rolstoel aan de computer aan het werk te gaan. Maar die ochtend was anders…
“ik heb het nog nooit gedaan, dus denk ik wel dat ik het kan.”
De verpleging kwam héél vroeg en om 7u zat Steven al suf in de rolstoel, wachtend op de Hendrickx taxi om hem naar Gent te brengen. Daar startte om 9u het “2nd European Congress on Innovations in Textiles for Healthcare”. Die topics zouden wel eens nuttige informatie én contacten kunnen opleveren voor zijn MAKT broekenproject…
En toen kwam de paniekaanval. Ik keek in zijn hoofd en zag de angst en de twijfel : wat als?
Wat als ik daar moeilijk binnengeraak? Wat als ik daar niet vlot van het ene naar het andere kan rijden? Wat als ik onwel word? Wat als niemand mij wil helpen? Wat als dat helemaal geen congres is voor mij en ik daar helemaal uit de toon val? Wat als ik weg wil? Wat als…
Het was de eerste keer dat Steven zonder begeleiding naar een totaal onbekend event op een ongekende locatie trok. Ik begreep de vertwijfeling. We hebben gepraat, ik heb gesust en gerustgesteld en de schouders gemasseerd, we hebben diep ademgehaald en Steven vertrok, maar toch met een gespannen gezicht.
Die avond kwam een wildenthousiaste jonge ondernemer terug thuis. Het was geweldig geweest, iedereen was ontzettend vriendelijk en behulpzaam, hij had een boek mee vol notities en businesskaartjes.
Wat een overwinning ! Een mijlpaal ook, want voortaan is solo naar nieuwe dingen gaan minder angstaanjagend. Bewonderenswaardig, want hij had ook gewoon niet kunnen gaan en het zekere voor het onzekere nemen. Groeien is altijd het lef hebben om net dat ene stapje buiten je veilige cirkel te zetten en dat heeft mijn zoon met bravoure gedaan.
Anne-Marie Bourivin
Welke stappen buiten je grenzen heb jij laatst gezet? Hoe moedig jij mensen aan hun grenzen te verleggen? Deel het hieronder of op Facebook met mij!