Drie jaar geleden veranderde het leven van gastblogger DB volledig. Alles werd anders voor haar mama, zus en haarzelf, maar nog meer voor haar papa die plots moest leven met een niet-aangeboren hersenletsel en ondervond dat niet alles zo gemakkelijk is als het lijkt…
Die dag drie jaar geleden toen alles veranderde, was ik er niet klaar voor. Niemand was er klaar voor. Maar die dag heb ik alles wat er toen en de maanden erna gebeurde, opgesloten achter hoge muren zodat ik nooit meer het verdriet, de angst, het gemis, soms ook de frustraties en boosheid zou moeten voelen of herbeleven. Omdat ik dacht dat het goed was zo, dat zo alles draaglijker en beter zou zijn. Maar dat bleek niet zo te zijn. Want hoe meer ik dat deed en hoe hoger mijn muren werden, hoe slechter ik me voelde, hoe verdrietiger ik werd en hoe moeilijker ik alles van me af kon zetten.
Stenen stapelen
Nu, drie jaar later, kan ik zeggen dat mijn verhaal een verhaal is dat begint achter hoge muren. Muren die ik gebouwd heb om mezelf en anderen te beschermen. Muren waar ik niemand over of door liet kijken. Muren die ik optrok om het verdriet te verdringen. Muren die uiteindelijk toch eens werden beklommen om steen voor steen afgebroken te worden en met elke steen die naar beneden kwam, kwam er ook een deel van mijn verhaal naar buiten. Het verhaal dat ik voor iedereen verborg en vooral voor mezelf. Omdat ik niet klaar was om mijn eigen verdriet te dragen.
Maar steen voor steen veranderde dat en besefte ik dat ik zelf mijn verhaal moest dragen en het niet kan wegsteken. Niet voor anderen en zeker niet voor mezelf. Plots kon ik niks anders dan mijn muren steen voor steen afbreken met de hulp van anderen. Eerst werden de muren beklommen en afgebroken door één persoon. Een persoon die ik niet goed kende, maar waar ik me veilig bij voelde, me goed bij voelde om steeds opnieuw kleine stukjes van mijn muren te laten vallen.
Van stenen naar woorden
En plots was dat niet alleen een persoon maar werden dat ook letters, woorden, zinnen, leestekens en tekstjes. Tekstjes die me hielpen om het verdriet een plaats te geven, die me hielpen om sterker te worden en alles te kunnen dragen. Woorden die steeds diep vanbinnen zaten maar niet altijd mijn mond verlieten omdat die stap te groot was. En steeds opnieuw kwamen deze woorden, woorden die steeds opnieuw tekstjes vormden.
Ik had nooit gedacht dat het schrijven van tekstjes me zoveel rust kon geven wanneer ik mijn eigen gevoelens niet meer begreep, wanneer ik mezelf dreigde te verliezen in mijn gedachten, verdriet en gemis. Ik had nooit gedacht dat letters, woorden en zinnen die kracht zouden hebben. Dat het schrijven met een pen op papier alles voor even kon stoppen zodat het rustig werd in mijn hoofd en ik daarna terug vrij kon denken. Maar dat was niet het enige…
Van woorden naar mensen
Meer en meer besefte ik dat ik ook vrienden moest toelaten, dat ik ook voor hen mijn muren moest laten vallen omdat zij mensen zijn bij wie ik mezelf kan zijn. Omdat ik door het afbreken van mijn muren en met de hulp van de tekstjes die ik schrijf met hen kan praten, hen kan laten weten hoe ik me voel.
Door het vinden van een manier om met mijn gevoelens om te gaan en ook een manier om te kunnen praten met anderen, heb ik bijna alles een plaats kunnen geven en kan ik opnieuw bouwen aan mijn leven. Ik hoop dat iedereen die het moeilijk heeft ooit op een dag iets vindt dat hem/haar dezelfde rust geeft als dat schrijven mij geeft wanneer alles even te veel wordt.
Groet,
DB
