Vorig jaar deden we een oproep om nieuwe schrijvers te lokken. Met succes zo blijkt, want deze blog komt van een kersverse schrijver. Bedankt Ivan Theunis voor het inzenden van deze tekst :
Ik moet bekennen, mijn hieronder neergeschreven ervaring dateert al van vorige zomer, maar nu pas voel ik me mentaal krachtig genoeg om erover te vertellen.
Ik had me eerst voorgenomen om het met niemand te delen en voor altijd mee te nemen in mijn graf. Maar erover praten blijft toch de beste therapie, naar verluidt.
Het begon allemaal met een wens: mijn rijbewijs opnieuw bemachtigen. CARA, de instelling die oordeelt over rijgeschiktheid, had mij tien uur rijles voorgeschreven, gespreid over vijf dagen. Ik had de door mij gekozen rijschool plichtsbewust op voorhand uitvoerig van mijn situatie op de hoogte gebracht. Een speciale aangepaste wagen van CARA was gereserveerd.
De dag waarop mijn eerste les gepland stond viel net in die bloedhete week in juli, waarbij de mythische grens van 40 graden Celsius overschreden werd. Een man van ruim boven de zestig kwam me tegemoet. Hij droeg een wijde, doch iets te korte, beige kostuum broek. Boven zijn oversized wit hemd hing een opzichtige gouden ketting. De vochtige afdrukken en bijbehorende ontluikende geuren die zijn oksels afscheidden, verraadden de tropische temperatuur. Op zijn neus rustte een zware bruine zonnebril. Zijn voor zijn leeftijd veel te zwarte, ongewassen haar was vakkundig langs één zijde gekamd. De jaren 80 leken voor hem duidelijk eeuwig te duren.
Eenmaal in de CARA auto genesteld stelden we vast dat er uiteraard geen airco aanwezig was. De instructeur had bijgevolg alle ramen volledig opengedraaid. Hij startte de auto. Elke vijf minuten haalde hij een, ondertussen niet meer zo stralend wit, zakdoekje uit zijn broekzak. Hiermee depte hij het gutsende zweet op zijn voorhoofd keer op keer af. De maximale absorptie capaciteit van de zakdoek werd ogenschijnlijk ruimschoots overschreden.
Zo werkten wij de eerste vier rijlesdagen af. Tot die laatste les.
We waren een twintigtal minuten onderweg. Mijn rechterhand was zoals steeds gefixeerd in een orthese op het stuur, mijn linkerhand was vastgegespt met snelbinders in een gas/rem schuifbalk. Om maar te zeggen, ik kon geen kant meer op. Weerloos. En net op dat moment zag ik in mijn ooghoek een verdwaalde wesp binnenvliegen door het opengedraaide raampje links van mij. Onmiddellijk daarna nam ik een kriebelend gevoel waar op mijn hoofd. Ik panikeerde en maande de instructeur aan te kijken of mijn hoofd vrij was van potentieel stekende insecten. Hij observeerde me zorgvuldig en antwoordde ontkennend. Maar ik was niet overtuigd. Vervolgens begon hij door mijn haar te wrijven met zijn hand, die plakkerig aanvoelde. Ook nu voelde hij niets, beweerde hij. Maar in plaats van zijn hand terug te trekken, bleef hij wrijven. Eerst oppervlakkig, daarna intenser, van mijn nek tot mijn voorhoofd. Ik voelde zijn ademhaling onregelmatig en hevig briesen aan mijn rechteroor. Een geur van oude tabak vulde mijn neusgaten.
Mijn ogen bleven ondertussen stoïcijns op de weg gericht. Ik mocht van geluk spreken dat de ramen naar omlaag gedraaid waren, want de aandamping had mijn zicht onherroepelijk beperkt. ‘Oei, een fietser’, schreeuwde ik zonder nadenken. Zijn ogen werden weer naar de weg gezogen. Er was geen fietser te zien natuurlijk. Het gevaar leek geweken. De rest van de les verliep in ijzige stilte.
Even had ik nadien een rechtszaak overwogen, maar dit had ongetwijfeld geresulteerd in uitlokking door het slachtoffer.
Ik heb mijn rijbewijs uiteindelijk gehaald, daar gaat het om. Al de rest is onbelangrijk, zo blijf ik mezelf dagelijks inprenten.
Ivan T.
Hoe waren jouw rijlessen? Heb jij iets speciaals meegemaakt bij CARA? Laat het Ivan weten in de comments hieronder!
