In 2006 leek alles perfect voor Guy: hij had samen met zijn vrienden alles geregeld om lekker van een zomerfestival te genieten. Maar dat bleek minder evident dan gedacht. Nu, bijna 11 jaar later, blikt hij terug op toen. En vergelijkt hij met nu, hoe hij nòg meer (maar wel op een heel andere manier) naar zomerfestivals gaat en volop blijft genieten.
Dour Festival 2006. Het moest en zou het grootste feest worden dat mijn vrienden en ik ooit meegemaakt hadden. Werkelijk alles zat goed in de maanden voordien: we wisten hoe we er moesten geraken, we wisten in welke tenten en op welke matrasjes we zouden slapen, welke bands en dj’s we wilden zien en in welke slaapzakken we onze 18-jarige lichamen te slapen zouden leggen.
Alles leek perfect. Leek, want in de maanden en weken voor het festival voelde ik steeds meer dat ik last kreeg van mijn benen en voeten. Stappen werd een hele onderneming. Talrijk waren de keren dat ik op weg naar school, op die verduivelde kasseien en slechte voetpaden in Brussel, struikelde en weer eens vol op mijn knieën terechtkwam. Pijnlijk, niet alleen fysiek.
Wilde ik dat wel?
Op dat moment wist ik natuurlijk wel dat het nooit beter zou worden met mijn fysiek. Een zeldzame zenuwaandoening, hadden ze drie jaar na mijn geboorte vastgesteld. Eentje waar ik niet aan zou sterven, maar die het onmogelijk zou maken om mijn hele leven lang rond te huppelen en voetbal te spelen. Of festivals te bezoeken, zoals ik het allerliefst deed in de zomer.
Maar goed, ik besliste toch naar Dour te gaan. “We gaan je helpen”, zeiden mijn vrienden. Dat deden ze, en gelukkig maar. Anders was ik er nooit in geslaagd om zoveel geweldige optredens te zien. Om me zo te amuseren en talrijke heerlijke herinneringen te maken.
Toch voelde het allemaal vreemd. Heel de tijd hield ik de arm van vrienden vast tijdens het stappen of staan, het ging gewoon niet meer om zelfstandig te doen wat ik wilde. Zonde. Een rolstoel zou handig zijn, dacht ik meermaals. Maar wilde ik dat wel?
Intro/Inter
Ik voel me nog steeds dom omdat ik er toen aan getwijfeld heb en niet meteen voor die rolstoel gegaan ben. Aanvankelijk gebruikte ik hem alleen op festivals, waar ik zeker wist dat ik lange afstanden zou gaan afleggen en heel de dag zou rechtstaan. Het voelde als een bevrijding. Met hulp van duwende vrienden kon ik plots heel de dag van hot naar her gaan zonder al te vermoeid te geraken. Zonder pijn te hebben ook. Of zonder schaamte voor alle mensen die naar me keken en zich verwonderden over mijn rare manier van stappen.
Hoe groter het fysieke probleem werd en hoe meer ik ook in het dagelijkse leven begon gebruik te maken van de rolstoel, hoe meer ik met bijkomende problemen geconfronteerd werd. Bijvoorbeeld: slapen op een festivalcamping in een tentje dat tussen een hoop andere tenten staat. Niet evident, zo tussen die tenten door stappen. Bijvoorbeeld: zittend naar een podium kijken dat je niet kan zien omdat iedereen om je heen rechtstaat.
En dus maakte ik kennis met de vzw Intro (vandaag Inter). Een vzw die je als rolstoelgebruikers sowieso kent van de rolstoelpodia op tal van festivals, van waarop je een geweldig zicht hebt op de podia waar iedereen naar staat te kijken. De vrijwilligers spannen zich er dagenlang in om je te helpen met alles wat je maar nodig zou kunnen hebben. Van het opladen van je elektrische rolstoel tot het knopen van je veters of een luisterend oor: jij vraagt het, zij draaien.
Meer en meer festivals
Sindsdien heeft mijn passie voor festivals een enorme boost gekregen. De lijst met bezochte festivals is erg lang, en overal zijn weer die geweldige Intro-vrijwilligers. Allemaal met de glimlach, altijd met enthousiasme dat je even doet vergeten dat je het fysiek moeilijk hebt. Alleen maar lof.
Bovendien organiseer ik zelf ook het Vijverfestival in Dilbeek, waar ik toch ook wat toegankelijke elementen probeer in door te duwen. Hartverwarmend zijn de momenten waarop ik een rolstoelgebruiker op ons rolstoelpodium zie zitten en hij of zij me glimlachend aankijkt en zegt dat het er zo fijn is.
Het doet me telkens weer beseffen dat een rolstoel meer is dan een hulpmiddel voor je beperking. Het is ook een mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten, festivals en evenementen op een andere manier te beleven en het dreigende isolement te doorbreken. Je hoeft echt niet thuis te zitten nadenken over hoe goed Bruce Springsteen staat te spelen op de weide van Rock Werchter. Dankzij organisaties als Inter kan je het gewoon beleven.
Groet, Guy
Kende jij vzw Intro al? Als je meer wil weten, kan je zeker ook de post van Sien lezen die Festivalitis heet. Of je kan je eigen ervaringen met ons delen, door een mailtje naar redactie@rolmodel.be of op onze Facebook-pagina!
