Kerstvakantie is een mooie tijd voor mij. Dan zijn we allemaal samen rond de kersttafel. Mijn man, kinderen en kleinkinderen.
De living moet dan gedeeltelijk verplaatst worden zodat we samen aan een lange tafel kunnen zitten.
Mits hulp van mijn man en assistente kunnen we de dag voor het feest een mooie tafel organiseren en aankleden. Maar als alles mooi geplaatst is merk ik op dat ik met de rolstoel niet meer door kan. Dus hupsakee alles opschuiven en verplaatsen. Das toch wel een hele klus hoor zo voor 11 man gedekte tafel!
Het feest verloopt fijn mede omdat we dit jaar kozen om naar de traiteur te gaan en verschillende kleine hapjes hebben. We hadden alles in de keuken in buffet vorm gezet. Zo kan iedereen nemen wat hij of zij lust. We hebben enkel vegetariërs en veganisten in de familie.
De jongsten van de kleinkinderen blijven op het einde van de vakantie twee dagen bij ons. Zo helpen we het jongste gezin om de opvang in de vakantiedagen in te vullen.
Gelukkig heb ik dan wel assistentie. We gaan samen knutselen en dat lukt vrij goed als alles op hoogte is klaargezet. En toch wil ik reiken naar extra kleurpotloden glijd mijn rolstoel vanonder mij en voila oma ligt op de grond…. (gelukkig zonder veel erge gevolgen) .
De reactie van de oudste van de twee (ze is zes) “oma je moet in de rolstoel gaan zitten hee niet ernaast” nodigt me uit om stil te staan hoe een jong kind de dingen ervaart en bekijkt.
Zij ziet gewoon de feiten. Bij mij en mijn omgeving zit de angst daar direct op. Heb je iets gebroken, wat zal je morgen voelen na deze val ? Gaat het wel goed met je ?
De no nonsens van mijn kleindochter , de humor maakte het gebeuren lichter.
Zo probeer ik ook om te gaan met het feit dat ouder worden zo wie zo voor iedereen wat functieverlies of kwaaltjes meebrengt. Maar dat we daar niet zo angstig over moeten zijn wat de dag van morgen wel zal brengen….. Nu op dit moment gaat het vrij goed dus daar helemaal van genieten en dat gevoel koesteren. Zo leer ik als het ware mooie momenten te hamsteren voor de momenten dat het niet zo goed gaat. Zoals vorig jaar toen ik gevallen was en mijn goede been had gebroken. Wat tot een veel grotere afhankelijk leidde dan ervoor. Maar ook in deze maanden brachten de kleinkinderen vaak de humor. Op die manier werden situaties ontdaan van de angst tot volledige afhankelijkheid.
In die moeilijke periode waren ze ook een dagje bij ons. Wat slechts mogelijk was met assistentie. Zo konden we met de elektrische rolstoel naar buiten .Want zonder assistentie zou het niet verantwoord zijn om met die twee kleine (4 en 6) samen boodschappen te doen en naar het speeltuintje in de buurt te gaan.
Toen de mama hen terug kwam ophalen kreeg ik een zoen. Opeens kwam Fenna terug “oma zal ik je beentjes een extra zoen geven, dan geneest dat beter” “mama doet dat bij mij ook ?
Ondanks de tegenslagen kan het leven toch mooi zijn!
Veel liefs van een oma op wieltjes!
