31 jaar, een maand en 13 dagen, zo lang heb ik nog voor ik sterf.
Want een persoon die tussen zijn 20 en 25 jaar een dwarslesie krijgt ter hoogte van de wervels C8 tot en met C5 blijft gemiddeld nog zo’n 36 jaar, 10 maanden en 24 dagen in leven na het krijgen van die dwarslesie.
8 juni 2051, wanneer ik net geen 61 jaar oud ben kom ik te weten of mijn leven langer dan ”gemiddeld” zal duren. Een datum die ik nooit meer uit mijn hoofd krijg nu ik hem ken.
Ik heb nooit opgekeken tegen ouder worden, misschien ook wel omdat ik nog niet oud genoeg was. Iedereen wil in zijn eerste 20 levensjaren sneller ouder worden omdat daar bepaalde privileges mee gepaard gaan. De eerste keer naar een feestje mogen, de eerste keer een pint drinken, de eerste keer bij je vriendin blijven slapen, de eerste keer met een auto mogen rijden, de eerste keer op jezelf gaan wonen… Maar naarmate we ouder worden draait heel het systeem zich om, tot we liever de jaren niet meer tellen.
Vandaag ben ik 29 en is het iets meer dan vijf jaar geleden dat ik mijn ongeluk hebt gehad. Zelfs als ik ver boven de gemiddelde levensverwachting van een tetrapleeg geraak heb ik hoop en al nog maar zo’n 35 jaar te gaan. Vijf-en-dertig jaar, wat een slag in het gezicht toen ik die data voor mijn neus kreeg! Weer een stukje informatie dat de dokters en specialisten “per toeval” niet hebben meegedeeld voor, tijdens en na mijn revalidatie. Waarom moet je de meest hartverscheurende dingen zo vaak op je eentje te weten komen? Hoe moeilijk kan het zijn om alle relevante informatie mee te geven tijdens een revalidatie van 13 maanden?
Ik ben boos : “had ik dit op voorhand geweten had ik geen vijf jaar verspeeld” denk ik terwijl mijn hersenen op volle toeren over alle implicaties gaan die deze nieuwe informatie met zich meebrengt. “Ik moet dringend een levensverzekering afsluiten voor een toekomstige vrouw en kinderen” bedenk ik me, “ik moet vastgoed kopen nu ik nog kan lenen op 30 jaar!” Schiet er door mijn hoofd, “heb ik nog wel tijd genoeg om een gezin te stichten? Ik ga mijn kleinkinderen nooit kennen!” Ik voel de tranen opwellen in mijn ogen terwijl een gevoel van paniek mij overvalt.
Na een korte huil-sessie raap ik mezelf weer bijeen, want 35 jaar “is best nog lang”.
Toch is er iets veranderd, het verleden proeft bitter en de toekomst voelt intens. Het is precies nieuwjaar, alleen is mijn lijstje van goede voornemens 10 keer langer dan voorheen!
Steven
Ken jij jouw levensverwachting en hoe ga jij ermee om? Laat het me weten!
Bron levensverwachting : https://www.nscisc.uab.edu/Public_Pages/ReportsStats
