Aditi vzw werkt rond Seksualiteit en Intimiteitszorg op maat voor mensen met een beperking en ouderen door het geven van advies, informatie en ondersteuning. De moedige getuigenis van Frederica doorbreekt de taboes rond het onderwerp voor jullie.
Mijn naam is Frederica en ik ben 31.
Door een aangeboren spierziekte zit ik in een rolstoel. Sinds kort heb ik ook een vriend, maar de voorbije jaren deed ik regelmatig een beroep op Aditi vzw, want mensen met een handicap zijn ook seksuele wezens die recht hebben op seksualiteit en een relatie.
Ik was er echter lange tijd van overtuigd dat ik nooit een relatie zou hebben. Ik hielp mijn vrienden met hun liefdesperikelen, maar niemand leek erbij stil te staan dat verliefdheid en seksualiteit ook een belangrijke rol speelden in mijn leven. Mensen met een beperking worden vaak niet beschouwd als seksuele wezens. Het lijkt wel alsof seksualiteit niet hoort bij het leven met een handicap. Ik begon dat op den duur ook zelf te geloven.
Pas toen ik aan de unief zat durfde ik tegen een aantal mensen vertellen over mijn gevoelens. Ik merkte dat mijn vrienden openstonden voor mijn verhaal en dat ze beseften dat ik, net zoals iedereen, nood had aan seksualiteit. Diezelfde vrienden brachten me in contact met Aditi. Rond mijn vijfentwintigste kwam de film Hasta la Vista uit. Daar was toen veel rond te doen op televisie, en in diezelfde periode werd ook een reportage over Aditi uitgezonden. Mijn vrienden hadden die reportage gezien en vroegen waarom ik geen gebruik maakte van hun dienstverlening. Ik wist wel dat het bestond, maar ik was nog niet helemaal overtuigd en durfde de stap niet goed te zetten. Tot mijn vrienden op mijn verjaardag zeiden dat ze een cadeau voor mij hadden. Toen moest ik wel.
Na een intakegesprek regelde ik via Aditi een afspraak met een man van 42. Die eerste keer wilde ik vooral kennismaken. Zeker niet meteen all the way gaan. Het eerste contact was heel onwennig. Ik was ontzettend nerveus en had moeite om ervan te genieten. De hele tijd vroeg ik me af waarmee ik eigenlijk bezig was. Gelukkig voelde die man dat goed aan en hebben we er achteraf over kunnen praten. Omdat de ontmoeting uiteindelijk meeviel, hebben we daarna opnieuw afgesproken. Gedurende vijf jaar bleef ik deze dienstverlener zien. Altijd dezelfde, omdat het klikte en omdat ik vertrouwen wilde opbouwen. Ik ben heel kwetsbaar – ik kan zelf bijna niks – waardoor ik zeker het gevoel wilde hebben dat er niks verkeerds zou gebeuren. We zagen elkaar maximum één keer per maand.
Na een tijdje kenden we elkaar en dat schiep een band, maar die was duidelijk vriendschappelijk. Ik zou bijvoorbeeld niet verliefd op hem kunnen worden.
Deze seksuele dienstverlening is heel belangrijk voor me geweest, ook al was het geen surrogaat voor een relatie. Een relatie is heel anders. Ik wilde ook iemand waarmee ik eens naar de cinema kon gaan of in de zetel kon knuffelen. Seksuele dienstverlening gaat in de eerste plaats over seks: leuk, maar niet hetzelfde als romantiek.
De seksuele dienstverlening zorgde voor een boost in mijn zelfvertrouwen. Vroeger was ik ervan overtuigd dat ik niets te bieden had en dat een relatie nooit zou lukken, maar dankzij Aditi durfde ik eindelijk te daten. Ik besefte dat ik ook een seksueel wezen ben en dat ik ook recht heb op een relatie.
Een halfjaar geleden besloot ik mijn kans te wagen op de datingapp Tinder. Daar leerde ik mijn huidige vriend kennen. Hij heeft geen handicap. Aanvankelijk ging ik ervan uit dat mijn partner sowieso een beperking zou hebben. Ik ging daar ook specifiek naar op zoek, tot mijn vrienden mij aanmoedigden om Tinder eens te proberen. Eerst was ik daar vreselijk tegen: ik was ervan overtuigd dat ik totaal geen kans maakte op een datingapp die zo op het uiterlijk gericht is, maar mijn vrienden bleven aandringen en dan heb ik het toch geprobeerd.
Ik ging verschillende keren op date, maar in de meeste gevallen bleek mijn rolstoel uiteindelijk toch een struikelblok. Ik begrijp dat wel. Het is niet evident om met mij op stap te gaan of een relatie te hebben, dus ik heb er ook alle respect voor als iemand dat niet ziet zitten. Dat betekent echter niet dat zo’n situatie niet pijnlijk is. Als ik verliefd ben en het wordt niets, en ik wéét dat het aan die rolstoel ligt, en niet aan mijn persoonlijkheid, dan is dat natuurlijk erg confronterend.
Mijn vriend vindt mijn rolstoel geen probleem. Hij ziet geen verschil tussen mij en iemand anders, zegt hij. Ik vind dat heel knap van hem. Ik had niet verwacht dat ik iemand zou vinden die mijn situatie neemt zoals ze is en dat heb ik zeker ook te danken aan de positieve ervaring via Aditi.
Frederica
