Mijn eigen wielen

Mobiliteit is een van de grootste zorgen van een rolstoelgebruiker.

Hoewel lokale overheden en organisaties steeds meer letten op toegankelijkheid in gebouwen, op straat en bij het openbaar vervoer blijft voor een rolstoelgebruiker de auto vaak een onmisbaar hulpmiddel.

 

Toen ik juist mijn ongeval had en in een rolstoel was beland was ik totaal niet op de hoogte van alle mogelijkheden die er zijn voor rolstoelgebruikers om hun toekomst veilig te stellen en problemen te minimaliseren. Ik wist dus niet dat ik nog in staat zou kunnen zijn om met een auto te rijden. Naarmate mijn revalidatie vorderde leerde ik meer en meer hulpmiddelen kennen en gebruiken en werd mijn beeld van de mogelijkheden voor mij als rolstoelgebruiker weer verbreed.

Ik kwam te weten dat mijn rijbewijs geldig blijft en dat ik met aanpassingen in de auto perfect zelf terug achter het stuur kan kruipen. Zoals alles in het bureaucratische België moet je natuurlijk weer een heel proces doorlopen voor het echt moeilijk wordt.

Zo snel mogelijk starten is de boodschap want uiteraard duurt alles eeuwen. Als eerste moet je je laten testen om te zien met welke auto-aanpassingen jij gesteld bent om veilig met een auto te kunnen rijden.

Automobielmanagement.nl

Hiervoor moest ik naar CARA vzw (zoals Guy al heeft verteld). Na een vragenlijst werd ik in een auto gezet met de door hen aanbevolen aanpassingen en moest ik een toertje rijden met een instructeur om te kijken of de aanpassing voldoende was. Toen kreeg ik het verdict : “10:00 uur rijles in een aangepaste wagen” en ik mag terug de straat op!

Hierna kwam ik thuis terecht uit revalidatie en kocht ik mijn appartement aan, hierdoor raakte autorijden in de vergetelheid. Tot zes maanden geleden, toen ik een zeer lieftallige jongedame leerde kennen die maar liefst een kleine 50 km van mij vandaan woont.

“Ik heb een auto nodig”

Was al snel mijn conclusie en ik vroeg dan ook zo’n drie maanden geleden uit dichtsbijzijnde kantoor voor rijlessen 10:00 uur rijles aan in een aangepaste auto. Geen reactie. Dan maar de volgende… Geen reactie. “Derde keer, goede keer” dacht ik, en ja hoor ik kreeg antwoord : “jouw lessen kunnen starten op 11 januari 2019”.

Blijkbaar zijn er maar een of twee auto’s in heel België met verwisselbare aanpassingen voor rijlessen… Je eigen auto kopen en aanpassen mag, maar rijles krijgen in jou eigen aangepaste auto dat mag niet. Ik heb dus nog zes maanden voor mijn eerste rijles en dus zo’n 180 dagen om de beste auto en de beste garage te vinden om tegen het einde van mijn lessen in januari mijn eigen aangepaste auto te hebben.

Jammer genoeg herinner ik mij alleen maar horrorverhalen over falende autoaanpassingen en bedriegende garagisten.

Mijn vraag naar jullie toe is dan ook heel duidelijk :

Wat moet ik kopen en waar moet ik de aanpassingen laten doen?

Laat het me weten als commentaar hieronder of onder de Facebookpost van dit artikel!

Alvast dank bij voorbaat!

Groetjes,

Steven

Vier wielen maar toch niet mobiel

Ik zal het meteen maar opbiechten: ik ben bang.

Door mijn wat zeldzame handicap zit ik niet alleen in een rolstoel, maar zijn mijn reflexen ook minder goed dan die van anderen. Ziedaar de belangrijkste reden waarom ik op mijn dertigste nog steeds geen rijbewijs heb.

 

Die seconde langer nodig hebben om gepast te reageren op een situatie in het verkeer kan het verschil zijn tussen een ongeval of geen ongeval, tussen verwondingen of geen verwondingen of zelfs tussen leven of dood.

Het verkeer ingaan schrikt me dan ook af.

Puur technisch gezien kan het nochtans ook voor mij, dat rijden. Bij de vzw Cara doen ze uitstekend werk terzake: ze testen je, bekijken samen met jou welke aanpassingen nodig zijn om autorijden mogelijk te maken en sturen je naar huis met een attest waarmee je zo aan je rijopleiding kan beginnen.

De wachtlijst van enkele maanden voor een afspraak neem je er dan wel bij. Ook het daaropvolgende wachten op een rijschool met een aangepaste wagen is een hindernis. Maar dat is niets om ontmoedigd door te worden: wie een beperking heeft, is sinds zijn of haar jeugd getraind in het nemen van horden. Problemen veranderen in uitdagingen, die mits de nodige tijd en boterhammen wel opgelost worden.

 

Het BIVV Logo

 

Maar goed, waar ik eigenlijk naartoe wil: mijn gebrek aan een auto stelde mij jarenlang voor een probleem. Het stoorde me om telkens vrienden of familieleden te moeten vragen om me weer eens ergens naartoe te brengen. Ik schaamde me er een beetje voor. Maar het was de enige oplossing, zolang ik die angst voor autorijden niet kon overwinnen*.

Ondanks de vier wielen die mijn rolstoel had, was ik eigenlijk helemaal niet mobiel.

Dat veranderde toen ik enkele maanden geleden besliste om zwaar te investeren in een handbike. Dat is een groot voorwiel met pedalen dat je rolstoel plots verandert in een fiets. Een elektrische fiets in mijn geval, want als het echt te steil wordt in de heuvelachtige omgeving waarin ik woon, kan ik de motor om hulp vragen. Die geeft me dan een welgekomen duwtje in de rug. Dus, beste mensen die vaak vol verbazing staan te kijken wanneer ik vlot een helling oprij: ik doe dit niet alleen.

Oude houten handbike

Dankzij de handbike ben ik plots wel mobiel. Naar de winkel, op interview voor het werk, naar de kapper of op café: plots is het veel minder vaak nodig om hulp in te roepen om op mijn bestemming te geraken. Het is ook heerlijk om nu het nuttige aan het aangename te koppelen. Enkele keren per week ga ik minstens 10 kilometer fietsen, de broodnodige lichaamsbeweging die ik veel te lang niet gehad heb.

handbike

Vorige week hebben mijn vriendin en ik zowaar een fietsvakantie vastgelegd voor komende zomer. Met de auto naar het zonnige Frankrijk om daar rusten aan en zwemmen in het zwembad af te wisselen met uitdagende fietstochten in de prachtige natuur. Gelukkig heb ik nog enkele maanden om aan mijn conditie en mijn armspieren te werken. Ik kan niet wachten.

*Wat dat autorijden betreft: ik doe mijn uiterste best om die angst te overwinnen en toch de baan op te kunnen. Maar de handbike is toch al een heel goede oplossing in de tussentijd.

Welke hulpmiddelen gebruiken jullie om je mobiliteit te vergroten? Rijden jullie wél al met een aangepaste auto?

Laat het mij hieronder weten!

Een (positief) treinverhaal

We sakkeren allemaal regelmatig een keer op De Lijn en de NMBS, en zeker als het aankomt op service. Als je dan veel meer service nodig hebt dan de gemiddelde reiziger, omdat je bijvoorbeeld in een rolstoel zit, zou dat wel eens heel erg kunnen tegenvallen… of niet?

Vrijdag 14 oktober vertrok ik naar mijn vriend die in Leuven woont. We zouden die avond naar Marktrock gaan. Ik nam zoals altijd de trein en had het geluk dat het treinstel dit keer een ‘dubbeldekker’ was. Zo’n dubbeldekker is een zaligheid: er is voldoende plaats voor mijn hulphond én de elektronische rolstoel waar ik in zit, en ook nog eens ruimte te over voor mensen die een (plooi)fiets mee hebben.

Ik noem dit soort treinstel bewust geen ‘luxe’ omdat het voor rolstoelgebruikers noodzakelijk is dat dit soort treinstellen meer en meer op de sporen te zien zijn en worden gebruikt. Op een ‘oude trein’ moeten rolstoelgebruikers namelijk plaatsnemen in de pakwagen of in het gangetje waar alle treinreizigers opstappen, waardoor rolstoelgebruikers vaak niet opgemerkt worden, per ongeluk geduwd, of zonder respect behandeld door de reizigers die gehaast een comfortabele zitplaats zoeken in een (verwarmd) rijtuig. Je begrijpt dat veel gebruikers van een rolstoel liever thuisblijven dan zo te moeten reizen. En (lang) reizen zonder een toilet is ook niet aan te raden: oude treinstellen hebben zelfs geen toegankelijk toilet! (Wat zeer onaangenaam kan zijn – ik spreek uit ervaring.)

beperkte-mobiliteit-slechtzienden-1

Durf te vragen

Ik zat ongeveer een half uurtje op de trein toen ik plots het gevoel kreeg dat ik moest plassen. Na een tijdje later kwam er een vrouw vragen hoe het met me ging. Ik besloot het er op te wagen en te vragen of ze me wilde helpen bij het toiletbezoek. Ja, er is een aangepast toilet op de trein – niet overdreven ruim maar met wat creativiteit geraak je zeker binnen, op het toilet en terug buiten. Ik legde de vrouw beleefd uit wat ze moest doen en hoe het allemaal gebeurde. Ze was vriendelijk en goedlachs – dat maakte het gebeuren al een pak eenvoudiger! Nadat ze me had geholpen, bleven we nog een tijdje praten. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist was ik in Leuven! Klaar om Duplo de hulphond van mijn vriend te feliciteren met zijn zesde verjaardag.

We beleefden een fantastisch weekend met het genot van een heerlijke veggieburger, goede optredens tijdens marktrock, en een bezoek aan de cinema waar we een felgebekte Teddybeer tegenkwamen. Zondag besloten we heerlijk te gaan ontbijten en supporteren voor Oud-Heverlee-Leuven (en ze wonnen met 2-0). We hadden er een goed zicht en goede rolstoelplaatsen.

Problemen zijn er om op te lossen

Maandag moest ik weer naar huis, maar toen ik opstond kreeg ik een gevoel en iets zei me dat de terugrit naar mijn thuishaven niet van een leien dakje ging lopen. En gelijk kreeg ik: er was iets misgelopen tijdens de online reservatie van de trein die ik nodig had om thuis te geraken. Dat resulteerde in heel veel heen en weer telefoneren, vroeger dan voorzien een niet gereserveerde trein nemen naar Kortrijk en daar moest ik dan ook nog eens zien af te rekenen met een niet gereserveerde belbus. Dat beloofde wat te worden. Met een bang hartje werd ik op de trein geholpen door het vriendelijke personeel in Leuven. So far so good! Het duurde immers weer niet lang of ik moest weer naar het toilet. Zo ongelofelijk frustrerend! Gelukkig was er een vriendelijke man die heel spontaan zijn hulp aanbood. Na een praatje bleek algauw dat we elkaar al ooit eens hadden gezien en gesproken. De wereld is klein, zeggen ze vaak. Ik had mijn moeder al op de hoogte gebracht van de problemen en zij had het voor elkaar gekregen om een aangepaste bus te regelen naar Menen. Oef. Wat een opluchting! Dankzij de goede service van De Lijnwinkel in Kortrijk geraakte ik veilig thuis na 3 uur reizen.

Met dit verhaal wil ik mijn dankbaarheid uiten naar De Lijn & de NMBS voor de goede service die ze leverden en wil ik de lezers van mijn blog laten zien dat het echt niet nodig is om te denken vanuit de problemen en/of beperking, maar dat oplossingsgericht denken je juist veel verder brengt en dat er veel meer mogelijk is dan je op het eerste zicht zou denken.

Ben je het met me eens of niet? Laat het me gerust weten via de comments hieronder. Als je ook graag meer wil lezen over reizen met een beperking in het binnenland, dan kan hier lezen over de reiskriebels van Sien. Zie je het grootser? Dan kan je lezen over reizen met een beperking in Thailand, Peru en Indonesië.