Een lichaam vol dromen

Niemand luistert naar mij.

Toch kennen jullie me allemaal.
Toch hebben jullie mij allemaal nodig.
Ik vertel zoveel verhalen. Elke dag.
Ik probeer vanalles: buikpijn, hoofdpijn, eens flauwvallen, spierpijn aan nek en schouders,…
Waarom luisteren jullie niet?
Wat voor zwaar geschut moet ik nog bovenhalen?
Of is het echt nodig dat ik de stekker (weer) uittrek?
Hallo?
Halloo!
Ik Ben het…

Jullie lichaam !

Zoveel wijsheid zit er in ons lichaam, zo weinig luisteren wij ernaar.
Zelfs ik, als dans-en bewegingstherapeute en terwijl ik deze zaken al heb meegemaakt. Tot het moment dat zelfs mijn lijf ervoor koos even niet meer te functioneren en me plat te leggen met een burn-out.
Hoe moeilijk is het toch nog om te luisteren naar de signalen die mijn lichaam mij aangeeft…
Want ‘je wilt de ander niet teleurstellen’, durft geen ‘nee’ te zeggen, wilt graag al je werk gedaan krijgen en het is nog vroeg, dus we doen nog even door,…
Herkennen jullie dat?

Dat zou pas een vak zijn op school, leren luisteren naar je lichaam…
Onze cultuur is er niet op aangepast te aanvaarden dat we volgen wat ons lichaam ons aangeeft. We kunnen het pas echt, als we er niet meer omheen kunnen. Als ons lichaam écht heel duidelijk is, meestal ten koste van onze gezondheid.

Nu pas leef ik zelf het leven waar ik blij van word, en nog steeds word ik elke dag verrast door grenzen die mijn lichaam mij aangeeft. Hoofdpijn, misselijkheid, spierspanning, vermoeidheid,… Ik mag van geluk spreken dat het daarbij blijft, dat ik de signalen nu herken en zo snel mogelijk in dialoog ga met mijn lichaam, leer horen en luisteren naar wat het me te vertellen heeft. Wat is er teveel? Wat is er nodig om me beter te voelen?

Als startend ondernemer is er veel werk te verrichten, niet altijd even duidelijk waar te beginnen. Ik ben via een coachingstraject bezig om hier meer overzicht in te krijgen, en daar wordt ook gezegd dat het ‘yin en yang’ is. Je hebt ontspanning nodig om je te kunnen inspannen voor het volgende. Hoe meer je kan vertrouwen en in ontspanning kan gaan, kan toegeven aan wat je lichaam nodig heeft, hoe efficiënter je kan werken op de andere momenten.
Zo moeilijk vast te houden dit. Vooral omdat mijn omgeving niet zo werkt.
Dus als ik beslis om iets niet te doen nu, omdat het nu gewoon niet goed voelt, heeft dit ook soms invloed op anderen hun werk dat dan vastzit. Het is zoiets onverklaarbaars.

Maar hoe meer we tegen onze eigen krachten inzwemmen, hoe moeilijker we de andere kant van de zee bereiken.

– Dat gezegd zijnde ga ik even pauzeren van dit blogbericht, want mijn lichaam klaagt naar beweging. –

(einde deel 1)

Hebben jullie moeite met het de grenzen van jullie lichaam en hoe hebben jullie leren luisteren? Laat het me zéker weten via een berichtje hieronder of op Facebook!

Warme groetjes,
Kristien Maus

Dans- en bewegingstherapeute
www.psy-meer.be

Mijn TEDx Talk

Wat staat er op jouw bucket list? Op die van Sien stond een cruise naar de Noorse Fjorden en die droom werd ondertussen werkelijkheid. Op die van Steven stond het geven van een echte TED talk. Wat er van die droom geworden is? Dat lees hier in deel 1. 

 

 

Dromen van TED

Voor mij zijn TED-sprekers de allerslimste mensen van de wereld, de ‘brightest minds’. Als je nog nooit gehoord hebt van TED, dan moet je weten dat het een conferentie is die alle interessante, inspirerende ideeën van de wereld verzamelt en gratis op het internet zet. De TED-conferentie was oorspronkelijk een conferentie over Technologie, Entertainment en Design (van daar de afkorting TED) die, na een valse start in 1984, jaarlijks wordt georganiseerd sinds 1990. Deze conferentie groeide al snel uit tot een conferentie met als doel het verspreiden van ideeën over zo goed als alle onderwerpen in de vorm van korte krachtige presentaties of ’talks’.

 

 

Deze ’talks’ worden ook live opgenomen en, zoals gezegd, gratis online gecatalogiseerd en gratis beschikbaar gemaakt op www.ted.com. Ik heb de TED-app voor de smartphone en gebruik hem wekelijks, want elke week verschijnt er wel een nieuw idee. De sprekers die in die videos verschijnen, dagen me altijd uit om over een situatie anders te gaan denken of actie te ondernemen, om verder te kijken én te handelen dan mijn neus lang is. De sprekers zijn altijd laaiend enthousiast en sommigen bereiken een heuse sterrenstatus wanneer de video van hun Talk onverwachts viraal gaat op het net. Van grote bekenden zoals Stephen Hawking tot onbekende onderzoekster Brené Brown, allemaal staan ze maar al te graag op de rode stip om te bewijzen dat hun idee het delen waard is.

Ik kende de filmpjes van de ‘Talks’ dus al lang en hield soms heuse TED-avonden waarop ik naar zo veel mogelijk nieuwe talks keek. Ook na mijn ongeval bleven de talks een bron van inspiratie. Dat ik er al jaren van droomde om hetzelfde te kunnen betekenen voor anderen, maakte van het geven van zo’n TED talk een echt item op mijn bucket list.

Van TED naar TEDx

Het succes van de officiële TED was zo groot dat er ondertussen over de hele wereld onafhankelijke ‘TEDx’-events worden georganiseerd door enthousiastelingen die mee willen helpen met het verspreiden van geweldige ideeën in het format van TED. TEDx-events zijn evenementen die lijken op de échte jaarlijkse TED, maar die georganiseerd worden door een ander team dat de goedkeuring krijgt van de hoofdzetel. Een soort kleine broer van de grote TED, zeg maar. In ons land zijn er al een hele reeks geweest zoals de onlangs veelbesproken TEDxBrussel, maar ook TEDxwomenflanders, TEDxULB, TEDxUHasselt, TEDxVlerickBusinessSchool, enzovoort… En in het buitenland zijn er ook veel, bijvoorbeeld TEDxBreda.

Mijn innerlijke licht

Hoe word je geselecteerd om een TED of TEDx Talk te geven? Wel, iemand moet jou nomineren. Je kan dus niet zelf mailen en zeggen “hé, ik heb een leuk idee.” In mijn geval was het een vriendin die stage deed bij TED die mij plots mailde met de vraag of ik een TED talk wilde geven. Uiteraard wel! Zij heeft me dan genomineerd, en bij TED werd dan geëvalueerd of ik een “idea worth spreading” had, een idee dat de moeite van een talk waard was. Dat bleek zo te zijn, en zo kwam het dat ik een mail kreeg. Of ik interesse had om te spreken op het TEDxBreda event van 2018, met het thema “Unlock your light”. Ik ging bijna uit mijn dak! En het vervolg? Dat lees je hier op Rolmodel in mijn volgende post…

Kende jij TED en TEDx al? Wat zijn jouw favoriete talks? En als je er zelf een mocht geven, waarover zou jij dan spreken? Laat het ons weten in de comments of op onze Facebook-pagina.

Dineren bij de koning

Je las vorige week al dat Steven was uitgenodigd voor een diner van jonge sociale ondernemers op het koninklijk paleis. Maar het exclusieve verslag van die avond zelf? En hoe het was om de koning en de koningin te ontmoeten? Dat lees je hier op Rolmodel!

Zelfontwikkelde broek? Check!

Aangepast hemd? Check!

Sjieke schoenen? Check, check!

Haren gekamd, medicatie bij, sondagemateriaal en uitnodiging mee?

“Yessss, here we go!” Zei mijn mama die dan, ook volledig opgemaakt, het gaspedaal induwde.

Dineren op een koninklijke locatie

Aangekomen aan de buitenkant van het kasteel werden we door vriendelijke politie-ambtenaren gegroet en gecontroleerd vooraleer we binnen mochten. Omdat ik door mijn beperking in een rolstoel zit, mochten wij als enige tot in de vestibule (de overdekte buitenzijde aan de ingang) van het kasteel rijden.

Daar werden we begroet door échte lakeien (pinguïnjas en witte handschoenen incluis!) en werd ik uit de auto geholpen. Na mijn begroeting met de chef protocol nam een lakei het over en rolde me door twee salons heen naar de kamer waar het aperitief zou worden opgediend.

Een mooie luster, ronde houten tafel en wandtapijten van zeker 3 m hoog en 5 m breed aan de muren waren het decor van de start van een surrealistische maar geweldige avond. Terwijl mijn mama in het aangrenzende salon moest wachten, ontmoette ik de andere genodigde jonge sociale ondernemers…

Mama in Laken

Goedenavond, Sire

Voor het zover was, werd ons snel uitgelegd dat je de koning aanspreekt met ‘Sire’ en onze koningin met ‘Majesteit’; dat je geen vragen hoort te stellen en dat selfies niet worden geapprecieerd. Waarna de koning en koningin van België de kamer werden binnengeloodst.

Ik was de eerste waar koning Philippe naartoe stapte, maar nog voor we elkaar de hand konden schudden vroeg hij mij wie de dame was die zat te wachten in het aanpalende salon en of ze er niet bij hoorde te zijn. Ik legde onmiddellijk uit dat het mijn begeleider was, en dat ik voor zo’n speciale gelegenheid mijn mama had gevraagd om mij te begeleiden – waarop de koning van ons land prompt op haar afstapte en haar (tot mijn grote vreugde) hartelijk begroette.

Na een kort gesprek waarin de koning zijn bewondering toonde voor wat ik, ondanks mijn situatie, al had bereikt en deed, begroette hij de anderen terwijl ik genoot van een waanzinnig lekker hapje en een glaasje versgeperst fruitsap (ik moest nog rijden naar de volgende kamer).

Daarna volgde een snelle groepsfoto en begaven we ons naar de eetkamer. We werden opgedeeld in groepjes en mochten plaatsnemen aan ronde tafels in een lichtblauwe kamer met gouden accenten, prachtige kroonluchters en gigantische spiegels.

Rolmodel bij de koning

Smakelijk, Majesteit

Op het menu stond makreel, fazant en een vegetarisch toetje. Één voor één waanzinnig lekker en perfect bereid en voorgesneden voor mij (dank u, mama!).

Tijdens ons dessert kwam koningin Mathilde aan onze tafel zitten op de stoel vlak naast mij. We praatten over onze projecten en hun impact op de maatschappij, maar ook vertelden we onze persoonlijke verhalen, waarbij hare Majesteit Mathilde evenveel vertelde als luisterde.

Zowel koning Philippe als koningin Mathilde bleken waanzinnig zachte, meelevende en oprecht geïnteresseerde personen zonder kapsones of opgeblazen ego’s. Het was voor iedereen van de groep een waar genoegen het koningspaar te leren kennen op zo’n intieme manier!

Uitgeput van de avond en door de jetlag die ze overhielden aan hun missie naar India, waar ze dezelfde dag nog van waren teruggekomen, trokken zij zich terug. De rest van het gezelschap maakte nog snel wat foto’s en selfies van de kamers terwijl ze zich ook naar de uitgang begaven.

Daar vond ik ook mijn glunderende moeder terug.

De weg terug naar huis was stil aangezien we beiden zo onder de indruk waren van de gebeurtenissen die avond. Wat een avond!

Heb je het eerste deel gemist? Lees dan hier over de uitnodiging die Steven ontving. Wil je graag meer lezen van Steven? Dat kan ook hier op Rolmodel. Volg onze Facebookpagina voor meer nieuws en updates!

Wat staat er in de hof van een gelukscoach?

Sinds vorige zomer zijn  Berte en haar man eigenaars van een volkstuintje. En dat is voer voor onze gelukscoach om te mijmeren over geluk.

Een geschenk uit de hemel

Mijn man was al een tijdje in ziekteverlof wegens zware burn-out en wat is er nu rustgevender dan met de handen in de grond (en met de poep omhoog)?

Waterpomp in volkstuintje met campus op achtergrond

Een honderdtal van die volkstuintjes liggen langs de Cordacampus (een bedrijventerrein waar vroeger ‘de Philips’ was) en zijn één van de 25 geluksplekjes van Hasselt waar ik het ook al over had in mijn eerste blog.

Word je bewust

Om dit geluk waar te nemen en te ervaren heb je niets nodig. Echt niet! Je word je bewust van de zoete geur van kamperfoelie, van heerlijke aardbeien in de zon, van sappige tomaatjes in de serres,…

Tuinier met getaande huid in volsktuintje

 

Bewust van het geluid dat de bijtjes maken, van het geluid van een spadesteek in grond, van een fluitende (door de zon getaande) tuinier, van kakelende kippen en kraaiende hanen,…

Bewust van de zonnestralen of regendruppels op je huid, van een kietelend kriebelbeestje in je nek,…

Verse groenten uit volkstuintje

Bewust van de smaak van een zelfgeteelde wortel, een glimmend kerstomaatje vers van de struik, een plukvers blaadje basilicum,…

Bewust van jong en oud die hun toevlucht zoeken in de rustgevende tuinen, van werknemers van de campus die er tijdens hun pauze komen wandelen,…

Jammer genoeg ook bewust van het niet zo fraaie beeld van de vele koterijen (iemand heeft zelfs een werftoilet in zijn tuin!). Ik snap wel dat die kippen en hanen een hok nodig hebben en dat een tuinier niets is zonder serre, maar toch… Wij pleiten ook schuldig, daar niet van, onze kippen hebben ook een hok en wij hebben ook een serre, maar toch, een beetje orde? Niet?

Heb jij ook een tuin? Wat zijn de kleine dingen waar jij van kan genieten?

REVA: een dag vol emoties

Voor het eerst een dagje op de REVA-beurs staan als mantelzorger, het is niet niks. Dat ondervond Laura, jongste zus van onze oprichter Steven, toen ze samen met haar broer op de stand van MAKT stond. Dit is haar ontwapenend eerlijke verslag van die dag.

Zaterdagochtend, roadtrip naar Gent: REVA-beurs, here we come! Snel nog even alle elementen overlopen, de gesprekstechnieken oefenen en sales must do’s herhalen in het hoofd.

We komen aan en maken de stand in orde. Ieder detail moet kloppen: alle flyers symmetrisch en mooi gepresenteerd, de broek in de juiste vorm geplooid op de tafel. Dan is het zo ver. De eerste mensen komen voorbij, al snel lukt het me om een praatje te maken en de uitleg te geven. De eerste spanningen verdwijnen stilaan en ik probeer contact te leggen met de voorbijgangers.

Van verkoop naar vertwijfeling

Maar al snel merk ik dat de sales-aanpak die ik zo gewoon ben niet bij iedereen werkt. Hoe verder de dag vordert, hoe moeilijker het wordt. Ik begin te twijfelen over alles wat ik doe.

“Praat ik best tegen de begeleiders/ouders/partner of de persoon die onze producten zou kunnen gebruiken? Als ik enkel tegen de personen met een beperking praat, sluit ik dan de anderen uit (en omgekeerd)? Moet ik me op dezelfde hoogte zetten om oogcontact te maken? Of juist niet, is dit dan niet respectvol ? Ik mag niet te veel medelijden tonen, maar is dit dan niet apathisch? Hoe praat ik over het accident van mijn broer in zijn bijzijn?….” .

In de late namiddag krijg ik een klopje en nemen mijn emoties de bovenhand. Ik word geconfronteerd met zo veel verschillende personen met elk een apart verhaal en een andere situatie. Heel de dag door hoor ik verhalen die (voor mij persoonlijk) heel aandoenlijk en moeilijk waren. Ik zie ouders die er alles aan doen om hun (soms te jong) kindje met een beperking alles te geven en om ze zo gelukkig mogelijk te zien. Ik zie sterke mensen die zich niet laten doen desondanks de vele tegenslagen, en die met innovatieve ideeën komen.

En daar sta ik dan, gezond en wel, de wereld aan mijn voeten. Schuldgevoelens nemen de bovenhand.

Een echte ‘Claeys’

Ik drink een koffie en ga terug aan het werk. Want wij zijn ‘Claeyskes’. Wij geven niet op.

Even gaat het beter, ik begin de mensen te begrijpen en lijk me minder zorgen te maken. Ik sta hier om mensen een super oplossing te bieden! Ik voel me terug on top of the game. Fiere jonge zus, volledig overtuigd van de filosofie van MAKT. En de mensen zijn helemaal mee en we krijgen enorm veel positieve reacties.

Alles loopt vlot, tot er een groep kindjes voorbij komt. Mijn hartje breekt in 1.000 stukjes. Kleine rolstoelen met leuke Disney-figuren op de wielen, lachende gezichtjes terwijl ze smullen van de ijsjes die ze haalden bij de stand over ons. Alle emoties kwamen naar boven. Wat maakt dat ik het hier zo moeilijk mee heb? Deze kindjes zien er zo gelukkig uit. En toch heb ik als buitenstaander allerlei gevoelens die ik niet kan plaatsen…

Kortom, het is een zware dag. Een dag vol zelfrelectie en emotie.  Maar al bij al is het ook een dag met heel veel voldoening. En is het een dag van een fiere zus en haar grote broer…

Wanneer heb jij voor het laatste je eigen emoties overwonnen om een familielid of vriend bij te staan? Laat het ons weten met een comment hieronder of op onze Facebookpagina!