Wolken

Op een mooie late herfstdag trok ik erop uit met mijn kinderen voor een wandeling langsheen de Schelde. Op mijn linker bil zat mijn zoon van 6, op mijn rechter bil mijn dochter van 5. Zij hebben doorgaans elk hun favoriete bil, vraag me niet hoe dat komt. Beide billen zijn nochtans even levenloos.




Ergens halverwege het traject maanden ze me plots aan om halt te houden. Ze hadden iets gezien in de lucht, in de wolken meer bepaald. ‘Kijk papa, daar ligt een olifant op zijn rug! En daar een vuurspuwende draak die in zijn neus peutert! Heb je die vis met vier ogen gezien?’ Ik knikte en ging mee in hun enthousiasme, zonder dat ik doorhad over welke wolken ze het precies hadden. En zo zaten wij alle drie minutenlang samen naar de wolken te staren. Kinderlijke verbeelding werkt verlichtend in deze wrede corona-tijden.

‘Papa, hoe worden wolken eigenlijk gemaakt?’, vroeg de jongste plots. Ik stond met mijn mond vol tanden, maar een vader hoort natuurlijk alles te weten, dus googelde ik vlug en ongemerkt het antwoord. Iets met waterdamp en condensatie. Een teleurstellend antwoord zonder magie dat hen maar matig kon interesseren.

Opeens wierp de oudste mij voor de voeten: ‘papa, juffrouw Sonja zei me gisteren op school dat ik vaak met mijn hoofd in de wolken loop. Wat bedoelt ze daarmee?’ Ik glimlachte en dacht even na. ‘Dat is goed en minder goed nieuws’, legde ik uit. ‘Het minder goede nieuws is dat juffrouw Sonja waarschijnlijk bedoelt dat je soms niet goed oplet als ze iets uitlegt in de klas. Maar het goede nieuws is dat dat wellicht komt doordat je gelukkig in het leven staat’.

‘Zijn jullie gelukkig’?, kaatste ik de bal terug. ‘Ja’, zei de jongste resoluut. ‘Al ben ik soms ook ongelukkig’, voegde ze eraan toe. ‘Oei, waarom dan’, wilde ik weten. ‘Ik ben soms ongelukkig omdat je verlamd geworden bent, papa’. ‘Hoezo’, vroeg ik haar enigszins verontrust. ‘Omdat je mij niet meer in de lucht kan gooien’, antwoordde ze. Ik wou de neerslachtige richting waarin dit gesprek dreigde uit te monden vermijden en reageerde: ‘ik hoef jullie niet in de lucht te gooien, jullie lopen blijkbaar toch al met jullie hoofdjes in de wolken’. ‘Ik vind het wel leuk dat je in een rolstoel zit’, sprak de oudste haar verrassend tegen. ‘Als we met jou gaan wandelen, hoeven we nooit te stappen!’ We schoten alle drie in de lach.

‘Ben jij gelukkig, papa?’, vroeg de jongste even later onverwachts. Ik liet een pauze die net iets te lang aanhield voordat ik reageerde: ‘Ja hoor, al vind ik het wel jammer dat ik niet meer samen met jullie kan voetballen of tikkertje spelen’. De reactie van de oudste liet niet lang op zich wachten: ‘ach papa, er zijn ergere dingen in het leven’. Zijn relativering deed mij ergens deugd. ‘Welke dan’, wilde ik eerst nog vragen, maar ik bedacht me. Zijn aangeboden halfvol glas kon ik niet halfleeg laten staan.

De kinderen richtten hun blik vervolgens opnieuw naar de hemel. ‘Kijk, daar zit een kip op een fiets!’, riepen ze. Ik keek niet meer mee en liet het allemaal bezinken. Eens thuisgekomen stoven de kinderen van mijn schoot, richting de speelkamer, als wolkjes die opgaan in een zorgeloze blauwe lucht. Bij het binnengaan van de woning, keek ik nog een laatste keer naar boven. Ik meende nog net te zien hoe een kip schoorvoetend achter de horizon wegfietste, al knipogend.



Ivan

Een oma op wieltjes : )

Kerstvakantie is een mooie tijd voor mij.  Dan zijn we allemaal samen rond de kersttafel.  Mijn man, kinderen en kleinkinderen.

De living moet dan gedeeltelijk verplaatst worden zodat we samen aan een lange tafel kunnen zitten.




Mits hulp van mijn man en assistente kunnen we de dag voor het feest een mooie tafel organiseren en aankleden.  Maar als alles mooi geplaatst is merk ik op dat ik met de rolstoel niet meer door kan.  Dus hupsakee alles opschuiven en verplaatsen. Das toch wel een hele klus hoor zo voor 11 man gedekte tafel!

Het feest verloopt fijn mede omdat we dit jaar kozen om naar de traiteur te gaan en verschillende kleine hapjes hebben. We hadden alles in de keuken in buffet vorm gezet.  Zo kan iedereen nemen wat hij of zij lust. We  hebben enkel  vegetariërs en veganisten in de familie. 

De jongsten van de kleinkinderen blijven op het einde van de vakantie twee dagen bij ons. Zo helpen we het jongste gezin om de opvang in de vakantiedagen in te vullen.

Gelukkig heb ik dan wel assistentie.  We gaan samen knutselen en dat lukt vrij goed als alles op hoogte is klaargezet.  En toch wil ik reiken naar extra kleurpotloden glijd mijn rolstoel vanonder mij en voila oma ligt op de grond…. (gelukkig zonder veel erge gevolgen)  .

De reactie van de oudste van de twee (ze is zes) “oma je moet in de rolstoel gaan zitten hee niet ernaast”  nodigt me uit om stil te staan hoe een jong kind de dingen ervaart en bekijkt. 

Zij ziet gewoon de feiten.  Bij mij en mijn omgeving zit de angst daar direct op.  Heb je iets gebroken, wat zal je morgen voelen na deze val ?  Gaat het wel goed met je ? 

De no nonsens van mijn kleindochter , de humor maakte het gebeuren lichter.

Zo probeer ik ook om te gaan met het feit dat ouder worden zo wie zo voor iedereen wat functieverlies of kwaaltjes meebrengt.  Maar dat we daar niet zo angstig over moeten zijn wat de dag van morgen wel zal brengen…..  Nu op dit moment gaat het vrij goed dus daar helemaal van genieten en dat gevoel koesteren.  Zo leer ik als het ware mooie momenten te hamsteren voor de momenten dat het niet zo goed gaat.  Zoals vorig jaar toen ik gevallen was en mijn goede been had gebroken.  Wat tot een veel grotere afhankelijk leidde dan ervoor.  Maar ook in deze maanden brachten de kleinkinderen vaak de humor. Op die manier werden situaties ontdaan van de angst tot volledige afhankelijkheid.

Speeltuin schommel


In die moeilijke periode waren ze ook een dagje bij ons.  Wat slechts mogelijk was met assistentie.  Zo konden we met de elektrische rolstoel naar buiten .Want zonder assistentie zou het niet verantwoord zijn om met die twee kleine (4 en 6) samen boodschappen te doen en  naar het speeltuintje in de buurt te gaan.

Toen de mama hen terug kwam ophalen kreeg ik een zoen.  Opeens kwam Fenna terug “oma zal ik je beentjes een extra zoen geven, dan geneest dat beter”  “mama doet dat bij mij ook ?

Ondanks de tegenslagen kan het leven toch mooi zijn!

Veel liefs van een oma op wieltjes!




Bloggen voor de wereld

Rolmodel.be ontstond tijdens mijn revalidatie. Ik zocht naar informatie rond verlamming, rond beperkt zijn, want wat mij was overkomen had ik nog nooit meegemaakt. Ik wist niets over rolstoelen, incontinentiemateriaal, euthanasie, seks met een tetraplegie of eender ander onderwerp dat met “beperkt zijn” te maken had. En hoe verder ik zocht online tussen de duizenden en duizenden web pagina’s van organisaties en overheidsinstanties hoe duidelijker het voor me werd :

Enkel zij die hetzelfde hadden meegemaakt konden mij coherent vertellen wat ik wilde weten.

Jammer genoeg hadden Marc Hermans, Peter Genyn en alle andere tetraplegen en rolstoelgebruikers met ervaring al wél (terug) een leven en dus niet de tijd om uren en uren al mijn vragen te komen beantwoorden in het revalidatiecentrum. Dus dacht ik : “wat als ik levenservaring rond leven met een beperking nu eens kon vangen en bundelen op één gemakkelijk toegankelijke plek?”. Zo werd rolmodel.be geboren!

werken met een beperking

Sinds juli 2015 verschenen er maar liefst 178 verhalen over leven met een beperking. Goed voor gemiddeld zo’n 6000 unieke bezoekers per jaar. Al moesten die bezoekers in 2019 wel vaker op hun honger blijven zitten dan ooit tevoren. Het is namelijk niet simpel om elke week een nieuw en boeiend verhaal te vinden en te publiceren, al doen al onze vaste schrijvers steevast hun best.

Daarom vroegen wij ons af of jij niemand kent die graag zijn of haar blog, column of verhalen zou willen delen met een groter publiek?

Misschien heb je zelf iets gelezen of misschien gewoon zelf meegemaakt dat je graag zou willen delen met een heleboel lezers?

Aarzel dan niet en inspireer zo’n 6000 lezers via rolmodel.be, simpelweg door ervoor te zorgen dat de teksten worden gedeeld met de redactie van rolmodel! Stuur gerust een mailtje naar info@rolmodel.be en zorg er mee voor dat in 2020 niemand nog op zijn honger moet blijven zitten!

Groetjes,

Steven Claeys
Redacteur

Mijn TEDx Talk

Wat staat er op jouw bucket list? Op die van Sien stond een cruise naar de Noorse Fjorden en die droom werd ondertussen werkelijkheid. Op die van Steven stond het geven van een echte TED talk. Wat er van die droom geworden is? Dat lees hier in deel 1. 

 

 

Dromen van TED

Voor mij zijn TED-sprekers de allerslimste mensen van de wereld, de ‘brightest minds’. Als je nog nooit gehoord hebt van TED, dan moet je weten dat het een conferentie is die alle interessante, inspirerende ideeën van de wereld verzamelt en gratis op het internet zet. De TED-conferentie was oorspronkelijk een conferentie over Technologie, Entertainment en Design (van daar de afkorting TED) die, na een valse start in 1984, jaarlijks wordt georganiseerd sinds 1990. Deze conferentie groeide al snel uit tot een conferentie met als doel het verspreiden van ideeën over zo goed als alle onderwerpen in de vorm van korte krachtige presentaties of ’talks’.

 

 

Deze ’talks’ worden ook live opgenomen en, zoals gezegd, gratis online gecatalogiseerd en gratis beschikbaar gemaakt op www.ted.com. Ik heb de TED-app voor de smartphone en gebruik hem wekelijks, want elke week verschijnt er wel een nieuw idee. De sprekers die in die videos verschijnen, dagen me altijd uit om over een situatie anders te gaan denken of actie te ondernemen, om verder te kijken én te handelen dan mijn neus lang is. De sprekers zijn altijd laaiend enthousiast en sommigen bereiken een heuse sterrenstatus wanneer de video van hun Talk onverwachts viraal gaat op het net. Van grote bekenden zoals Stephen Hawking tot onbekende onderzoekster Brené Brown, allemaal staan ze maar al te graag op de rode stip om te bewijzen dat hun idee het delen waard is.

Ik kende de filmpjes van de ‘Talks’ dus al lang en hield soms heuse TED-avonden waarop ik naar zo veel mogelijk nieuwe talks keek. Ook na mijn ongeval bleven de talks een bron van inspiratie. Dat ik er al jaren van droomde om hetzelfde te kunnen betekenen voor anderen, maakte van het geven van zo’n TED talk een echt item op mijn bucket list.

Van TED naar TEDx

Het succes van de officiële TED was zo groot dat er ondertussen over de hele wereld onafhankelijke ‘TEDx’-events worden georganiseerd door enthousiastelingen die mee willen helpen met het verspreiden van geweldige ideeën in het format van TED. TEDx-events zijn evenementen die lijken op de échte jaarlijkse TED, maar die georganiseerd worden door een ander team dat de goedkeuring krijgt van de hoofdzetel. Een soort kleine broer van de grote TED, zeg maar. In ons land zijn er al een hele reeks geweest zoals de onlangs veelbesproken TEDxBrussel, maar ook TEDxwomenflanders, TEDxULB, TEDxUHasselt, TEDxVlerickBusinessSchool, enzovoort… En in het buitenland zijn er ook veel, bijvoorbeeld TEDxBreda.

Mijn innerlijke licht

Hoe word je geselecteerd om een TED of TEDx Talk te geven? Wel, iemand moet jou nomineren. Je kan dus niet zelf mailen en zeggen “hé, ik heb een leuk idee.” In mijn geval was het een vriendin die stage deed bij TED die mij plots mailde met de vraag of ik een TED talk wilde geven. Uiteraard wel! Zij heeft me dan genomineerd, en bij TED werd dan geëvalueerd of ik een “idea worth spreading” had, een idee dat de moeite van een talk waard was. Dat bleek zo te zijn, en zo kwam het dat ik een mail kreeg. Of ik interesse had om te spreken op het TEDxBreda event van 2018, met het thema “Unlock your light”. Ik ging bijna uit mijn dak! En het vervolg? Dat lees je hier op Rolmodel in mijn volgende post…

Kende jij TED en TEDx al? Wat zijn jouw favoriete talks? En als je er zelf een mocht geven, waarover zou jij dan spreken? Laat het ons weten in de comments of op onze Facebook-pagina.

Op schoot

Je hebt altijd je handen vol, da’s de ellende.

Dus als je iets wilt vervoeren als rolstoeler doe je dat doorgaans op je schoot.

Maar je kunt natuurlijk niet alles meenemen.

 

 

 

Te transporteren artikelen mogen bijvoorbeeld in mijn geval niet breder zijn dan 48,7 cm hoger dan 37cm of zwaarder dan een doorsnee schoonmoeder. Dus een wulpse jongedame, mits schaars gekleed, (allemaal gewicht nietwaar?) lukt nét. Maar een krat cola bijvoorbeeld is best lastig. Een flesje rode wijn lukt gelukkig weer wel.

 

En sommige dingen zijn weliswaar klein en licht, doch niet vervoerbaar op schoot. Zoals goudvissen in kommen (te nat), klonten ijs (te koud) (en te nat op den duur), koppen tomatensoep (te rood), een winterpeen (geen gezicht), of hondenpoepscheppen (te vies).

 

Er is nog een alternatieve wijze!

 

De rugzak, welke door de rolstoeler niet op de rug, maar op de rugleuning van de rolstoel kan worden bevestigd. Maar ook daar kunnen geen kratten cola, goudvissen in kommen enzovoort in. Om van schaars geklede wulpse jongedames nog maar te zwijgen.

Het gewicht van zo’n gevulde tas is bovendien fnuikend voor de rolstoelbalans. Waardoor je bij de geringste onbeheerste beweging op je rug ligt gelijk een schildpad en dus nooit meer overeind kan komen zonder hulp van derden.

 

Ooit heb ik voor mezelf een soort aanhangwagentje gemaakt, een omgebouwd tweedehandsje van de rommelmarkt. En dat werkte best aardig moet ik zeggen, maar ik reed voor joker. Ik weet alleen niet zeker of dat door die aanhanger kwam, of door de Bob de Bouwer afbeelding aan de achterkant van het vehikel.

 

De ideale transport methode heb ik nog niet kunnen bedenken. Behalve dan voor het vervoer van etenswaren, namelijk: het spul eerst opeten en daarná pas vervoeren. Dat is ook nog eens een stuk goedkoper!

Maar dan moet je het wel vóór de kassa op hebben.

 

BURUGO

 

Ontdek meer columns van Burugo op www.burugo.nl of dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns