rolstoelvriendelijk

WAAROM?

12 februari 2020

Net zoals peuters zo’n “waarom?” fase hebben, heb ik er momenteel ook één. Normaal gezien sta ik niet te veel stil bij de dingen, het is wat het is. Maar de laatste dagen loop ik mij (eigenlijk rol ik mij) over van alles en nog wat vragen te stellen. Het grijze weer zit er inderdaad voor iets tussen, al deed het zonnetje in Nieuwpoort wel deugd!

Het begon allemaal bij het lezen van het verhaal van Veerle Ternier, die door de besparingen 40% van haar financiële hulp door de overheid kwijt raakt en daarom ook 100% van haar zelfstandigheid. Daardoor zal ze niet meer kunnen bijdragen aan de maatschappij en wordt ze gedwongen haar job, haar woonst en haar eigenwaarde op te geven. (lees HIER haar verhaal)

Dit verhaal klonk me bekend in de oren en blijkt een tendens te zijn van hoe we over het algemeen omgaan met de besparingen in de zorg en het “helpen” van mensen met een beperking.

Ik begon dus kritisch te denken over de maatschappij waar we nu in leven en kwam zo op een hele reeks vragen uit:

Waarom gaan heel veel vrienden van mij hun zelfstandigheid moeten opgeven door besparingen?
Waarom kan ik nooit ergens spontaan heen? Altijd dat reserveren en die verdomde toegankelijkheid en toiletten checken op voorhand.
Waarom moeten wij nog steeds telefonisch reserveren bij Teleticketservice?
Waarom kan ik in de bioscoop niet de film zien die ik wil zien, omdat er geen rolstoelplaatsen zijn?
Waarom zijn toiletten voor rolstoelgebruikers toch nog te klein en moet je uw benen bijna in uw nek leggen als je na halsbrekende toeren toch een transfer hebt kunnen maken naar de wc nadat je er achterwaarts in reed?
Waarom hebben handelszaken bijna nooit een, al dan niet te steil, hellend vlak en moet je bijna altijd toch nog over een drempel?

Waarom zijn er zelden grote kleedhokjes? Ik wil ook privacy!
Waarom de veel te korte rolstoel-paden op het strand? Ik wil geen stipjes zien in de verte om dan te denken “dat zullen ze zijn”! En ik voel ook graag de zee aan mijn voeten …. Al goed dat er op de meeste plaatsen een tir-à-l’eau voorhanden is.

Waarom zijn er bij de concerten van Bart Peeters slechts een tiental rolstoelplaatsen? Ik wil ook kunnen gaan!
Waarom hebben aangepaste hotelkamers een veel te laag toilet en veel te hoge spiegel?
….

Voor heel veel van die vragen zal er wel een plausibel antwoord zijn, maar dat wil ik nu even niet horen.

Ik ga op zoek naar andere antwoorden en hoop gauw van mijn “waarom?” fase af te zijn. Daarom begin ik al met het tekenen van Veerle haar petitie tegen de besparingen in zorg. Want het wordt hoe langer hoe duidelijker dat mensen met een beperking zélf het heft in eigen handen gaan moeten nemen om positieve verandering teweeg te brengen!

Jij tekent toch ook? (HIER)

Berte

EHBO

13 maart 2019

Als u ooit de geest dreigt te geven in mijn nabijheid dan kon het wel eens akelig met u aflopen. Want ik heb nooit een EHBO cursus gedaan, laat staan leren reanimeren. Het enige dat ik dan zou kunnen doen is 112 bellen, maar waarschijnlijk weet ik op het moment suprême het nummer niet meer.

Ik voel mij hier ietwat onbehaaglijk bij want EHBO is toch eigenlijk een basiskennis die ik zou moeten beheersen. ‘t is heus geen dommigheid of zo want ik heb een paar decennia geleden de middelbare school afgerond met minstens drie voldoendes, dus ik ben keislim.

En ik beheers wel allerlei andere, veel moeilijker zaken dan EHBO. Ik bespeel bijvoorbeeld een vijftal muziekinstrumenten (niet allemaal tegelijk hoor, zo virtuoos ben ik nu ook weer niet), en kan bovendien fenomenaal trommelen op de wielen van mijn rolstoel. Maar wat heb je daar aan als het bloed uit je lijf gutst.

Dus ik vind dat ik op cursus moet. En derhalve ben ik op het internet gaan zoeken naar ‘EHBO+rolstoel’, maar ik vind uitsluitend webpagina’s waar men uitlegt dat je iemand met een gekneusd en/of afgerukt been het beste in een rolstoel kunt vervoeren, en dus niet bijvoorbeeld op je rug.

EHBO Cursussen voor rolstoelgebruikers bestaan kennelijk nog niet. Wij worden geacht zelf de patiënt te zijn die medische hulp belieft. Terwijl ik het voor de verandering ook wel eens aardig zou vinden als er iemand anders van de trap dondert en al zijn benen breekt zodat ik daar dan een mitella op kan plakken, of drie minuten onder de koude kraan. (want dat kan nooit kwaad)

Moet-ie natuurlijk wel een beetje handig landen want ik moet er wel bij kunnen komen met mijn rolstoel.

Mocht zulks u onverhoopt toch gebeuren, dan heb ik wel reeds een mooie verbanddoos aangeschaft met mooie pleisters, drukverbanden, gaasjes en kleine flesjes met mysterieuze inhoud (vermoedelijk oogdruppels).

En een tuinslang natuurlijk.

Burugo

Ontdek meer columns van Burugo op
dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns.

We Travel 2

12 september 2018

Wie mijn blogs al een tijdje volgt weet dat ik in mijn hart een globetrotter ben en altijd blijf zoeken naar manieren om comfortabel te blijven reizen. Na een roetsjbaan van medische problemen en revalidaties begon ik in de zomer van 2015 met mondjesmaat terug stapjes in de wijde wereld te zetten. Wat stond er deze zomer op het programma? Dat lezen jullie hier.

Zoals jullie weten vraagt reizen met een beperking of chronische ziekte heel wat voorbereidingen. Je moet eindeloos veel inlichtingen nemen: is alles rolstoeltoegankelijk, welke verzorging is er voorzien of hoe kan ik die organiseren, is het klimaat wel geschikt, is het programma haalbaar, hoe kan ik alle extra bagage meenemen, enzovoort?

Als het een troost mag zijn: je raakt erin geoefend! Zo is het opstellen van mijn inpaklijst bijvoorbeeld niet meer zo moeilijk en de angst om iets te vergeten is zo goed als verdwenen. Elk jaar gebruik ik hetzelfde lijstje en als ik op vakantie merk toch iets vergeten te zijn, vul ik dat meteen aan in mijn GSM. Ook een medische verklaring, medicatielijst, reispapieren in alle talen, enzovoort zitten reeds klaar in een mapje en hebben enkel een kleine update nodig voor vertrek.

De energie en tijd die daardoor vrij komt, kan ik dus aan iets anders besteden! Daarom durfde ik het dit jaar aan om opnieuw een grote cruise te boeken, maar ditmaal niet meer via een georganiseerde groepsreis voor mensen met een beperking. Dat drukt niet alleen de prijs, maar geeft ook een pak meer vrijheden om je vakantie zelf te plannen en te bepalen wat je bijvoorbeeld wil bezoeken en wanneer je liever lui aan het zwembad blijft liggen.

Omdat het gemiddelde reisbureau toch net niet genoeg ervaring heeft met mensen die rollend door het leven gaan, klopte ik aan bij WeTravel2. Dit agentschap werd opgericht door een sympathieke rollende Belg die er zijn handelsmerk van maakt enkel reizen aan te bieden die persoonlijk door het team geëvalueerd zijn. Geen onaangename verrassingen ter plaatse dus!

Mijn vriendin en ik kozen voor een cruise van 8 dagen in de Middellandse zee (Frankrijk, Italië, Sicilië, Malta en Spanje). De rederij gaf ons al snel alle details van de rolstoeltoegankelijke kajuit op het schip en WeTravel2 legde persoonlijk de contacten met lokale reisbureaus zodat we zelf fijne excursies konden boeken. Deze waren één voor één perfect gepland: comfortabel rolstoelvervoer, stipte Nederlandstalige gidsen, lekkere en betaalbare restaurantjes,… aan alles werd gedacht.

Als klap op de vuurpijl bleek één van de zwembaden op het cruiseschip ook nog over een moderne zwembadlift te beschikken (én zeer hulpvaardige redders) zodat ik voor het eerst in 6 jaar kon ‘zwemmen’! Fantastisch toch?!

Behalve dat jullie het misschien fijn vinden om reisverhalen te lezen, blijf ik deze ook delen om jullie allen aan te moedigen om uit je kot te komen. Toen ik het ziekenhuis in mijn rolstoel verliet in 2015 dacht ik dat reizen voorbij was.

Nu weet ik dat dat absoluut niet zo is, al blijft het een uitdaging. Durf dromen en maak die dromen ook kenbaar aan je reisagent, er is veel meer mogelijk dan je denkt!

Uit elkaars ervaringen kunnen we ook veel leren, dus ben ik ook benieuwd naar die van jullie: wat moet er zeker op mijn verlanglijstje komen? Shoot!

Op schoot

25 april 2018

Je hebt altijd je handen vol, da’s de ellende.

Dus als je iets wilt vervoeren als rolstoeler doe je dat doorgaans op je schoot.

Maar je kunt natuurlijk niet alles meenemen.

Te transporteren artikelen mogen bijvoorbeeld in mijn geval niet breder zijn dan 48,7 cm hoger dan 37cm of zwaarder dan een doorsnee schoonmoeder. Dus een wulpse jongedame, mits schaars gekleed, (allemaal gewicht nietwaar?) lukt nét. Maar een krat cola bijvoorbeeld is best lastig. Een flesje rode wijn lukt gelukkig weer wel.

En sommige dingen zijn weliswaar klein en licht, doch niet vervoerbaar op schoot. Zoals goudvissen in kommen (te nat), klonten ijs (te koud) (en te nat op den duur), koppen tomatensoep (te rood), een winterpeen (geen gezicht), of hondenpoepscheppen (te vies).

Er is nog een alternatieve wijze!

De rugzak, welke door de rolstoeler niet op de rug, maar op de rugleuning van de rolstoel kan worden bevestigd. Maar ook daar kunnen geen kratten cola, goudvissen in kommen enzovoort in. Om van schaars geklede wulpse jongedames nog maar te zwijgen.

Het gewicht van zo’n gevulde tas is bovendien fnuikend voor de rolstoelbalans. Waardoor je bij de geringste onbeheerste beweging op je rug ligt gelijk een schildpad en dus nooit meer overeind kan komen zonder hulp van derden.

Ooit heb ik voor mezelf een soort aanhangwagentje gemaakt, een omgebouwd tweedehandsje van de rommelmarkt. En dat werkte best aardig moet ik zeggen, maar ik reed voor joker. Ik weet alleen niet zeker of dat door die aanhanger kwam, of door de Bob de Bouwer afbeelding aan de achterkant van het vehikel.

De ideale transport methode heb ik nog niet kunnen bedenken. Behalve dan voor het vervoer van etenswaren, namelijk: het spul eerst opeten en daarná pas vervoeren. Dat is ook nog eens een stuk goedkoper!

Maar dan moet je het wel vóór de kassa op hebben.

BURUGO

Ontdek meer columns van Burugo op www.burugo.nl of dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns.

Assistentie op de trein: niet altijd positief

24 januari 2018

De NMBS biedt mensen met een beperking assistentie aan als ze de trein willen nemen. Helaas loopt daar wel eens iets fout, voelde Het Nieuwsblad-journalist, Rolmodel-schrijver en rolstoelgebruiker Guy Stevens op dinsdag 9 januari aan den lijve. Zijn tocht van 2 uur naar het werk duurde uiteindelijk 3 uur en 45 minuten, een uur en drie kwartier daarvan moest hij in de vrieskou wachten op hulp die maar niet kwam.

more “Assistentie op de trein: niet altijd positief” …

Tag: rolstoelvriendelijk