Sarah | Rolmodel

Een terugblik op 2017

28 december 2017

Wat een jaar is het weer geweest! Ook 2017 was een bewogen periode, zowel op het vlak van wereldnieuws als op het vlak van persoonlijke gebeurtenissen. Die kon je lezen hier op Rolmodel, waar ons mooie team van vrijwillige schrijvers een hoop blogposts maakten die inspireren, vertederen, vragen oproepen of informeren over wat ingewikkeld is. Ontdek snel een overzicht van onze hoogtepunten van het afgelopen jaar!

2017: een terugblik

Voor Rolmodel was 2017 het jaar waarin we een aantal hordes moesten nemen. Elke week een post online blijven zetten, bleek na meer dan een jaar toch een behoorlijke een uitdaging. We vierden met trots onze tweede verjaardag, maar voor 2018 zijn we wél nog steeds op zoek naar mensen die willen meedoen en posten. Ken je dus iemand die ons geweldige blogteam wil vervoegen voor het nieuwe jaar, of wil je graag zelf meedoen? Lees hier hoe dat kan!

Over dat geweldige blogteam gesproken, dankzij hen kon je ook dit jaar weer een hoop interessante, inspirerende, droevige, grappige en warme posts lezen. Inspirerende posts zoals bijvoorbeeld die van Mijke vorige week over haar diamanten kerst, of die van onze gelukscoach Berte over de kleine stappen die groot voelen. Of de post van Guy Junior over zijn duikervaring of die over zijn festivalervaring.

Nieuw dit jaar was dat je ook af en toe luidop kon lachen met de humor in de regelmatige columns van de hilarische Burugo. Heb je zijn columns gemist? Lees dan zeker ‘Lopen is rollen‘, ‘Bururgo vs Legoland‘, en ‘Burugo zegt schol‘!

Er waren helaas ook momenten van verdriet in 2017. We pinkten een traantje weg met de eerlijke post van Sien over haar geplande euthanasietraject. Dit soort leesvoer maakt ons heel erg droevig, want wij hebben het allerliefst een wereld met Sien erin. Maar het maakt ons ook trots, want met Rolmodel hebben we een beetje kunnen bijdragen aan Sien haar bucket list waarop onder andere staat dat ze het onderwerp ‘waardig levenseinde’ bespreekbaar wil maken.

Uiteraard bracht 2017 ook warme emotionele momenten, zoals in de blogs van mama Sarah over fysiek anders zijn dan de norm en over hoe het voelt als er iets mis is met je kind.

En dan waren er natuurlijk ook de momenten van absolute trots, vooral om onze oprichter Steven. Eerst één van de tien Outstanding Young Persons in België, met een prijs voor Impactful Reporting met deze blog. En daarna een nominatie voor TOYP van de wereld, die dan ook nog eens verzilverd werd! Het verslag van de prijsuitreiking op het wereldcongres in Amsterdam, lees je hier. En dan mocht hij daarna ook nog een keer op bezoek bij de koning, waarvan je het verslag van het diner ook op onze blog kon lezen. Wat een jaar!

We kunnen blijven doorgaan over alles wat er in 2017 is gepost, maar we laten het je liever zelf ontdekken. Je vindt een overzicht van alle posts per auteur op deze overzichtspagina. Neem gerust een kijkje, je vindt er zeker iets naar je zin!

Conclusie: 2017 was weer een jaar vol geweldige blogposts, met inspirerende en soms ook zware verhalen. Een dikke ‘dankjewel’ aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt!

Welk blogbericht vond jij het strafste van 2017? En wat zou je graag lezen op Rolmodel in 2018? Laat het ons weten hieronder in de comments of met een bericht op onze Facebookpagina!

Nu pas besef ik hoe het moet voelen

23 augustus 2017

Sarah is nog maar een paar jaar mantelzorger van haar broer. Ze vindt het knap hoeveel iedereen in het gezin doet voor haar broer, en vooral de inzet van haar ouders vindt ze indrukwekkend. Maar nu ze bevallen is van haar tweede kind, begint er stilletjesaan iets te dagen…

Ondine kwam er nadat haar vader en ik samen in de zetel zaten toen haar grote broer net anderhalf was geworden. We keken elkaar aan, voelden van elkaar hoe we overliepen van liefde en trots voor dat prachtige mannetje en besloten zonder veel woorden dat we er nog eentje wilden. Onze dochter werd een jaar later geboren, uit de overvloed aan pure liefde van dat moment.

Wat mij nu, 6 weken na de bevalling, verbaast, is mijn capaciteit om lief te hebben. Net als veel ouders die aan een tweede beginnen, overviel mij soms de angst dat ik dat tweede kind onmogelijk even graag zou kunnen zien als dat eerste kind. Die diepe, overweldigende emoties van een eerste leken mij onmogelijk te evenaren. Ik had het gelukkig fout. Want liefde bleek geen beperkte hoeveelheid die je uitdeelt tot je je grens hebt bereikt. Liefhebben lijkt juist op sporten: hoe meer je het doet, hoe beter je erin wordt. Ik ben Ondine dan ook in een recordtempo hard en diep gaan liefhebben. En daarmee sijpelde ook het besef binnen…

Het besef van een ouder

Mijn ouders hebben vier kinderen. Als liefde een beperkte hoeveelheid was, dan hadden we elk een kwart van hun liefde. Ik besef nu dat dat niet zo is. Dat hun liefde voor ons volledig en allesomvattend is. En daardoor begrijp ik ook plots veel meer van de pijn die hen drijft. Als je je kind zo liefhebt, dan komt alles wat hen overkomt nog veel harder binnen dan je eigen pijn. Zoals toen Ondine zich gekrabd had, ik barstte spontaan in huilen uit bij het zien van dat kleine rode schrammetje op haar mooie wipneusje. Of toen haar broer struikelde en met en harde knal tegen de hoek van een krukje knalde, waardoor hij een week met een gigantische buil op zijn voorhoofd rondliep. Ik heb de blinde paniek die mij in dat ene moment de adem afsneed nog weken gevoeld. Maar een schram en een buil vallen in het niets bij het telefoontje dat mijn ouders kregen zoveel jaar geleden.

Ik heb geen idee hoe ze dat hebben overleefd. Met wat ik nu weet, zou ik ter plekke sterven als ik te horen krijg dat een van mijn kinderen bijna dood is aangetroffen aan de andere kant van de wereld. Mijn ouders niet. Binnen de 24u zat mijn moeder op het vliegtuig en mijn vader kwam er niet veel later achteraan. Ze hebben zich in de revalidatie van mijn broer vastgebeten als een hyenahond in een prooi. En daarna in het helpen heropbouwen van zijn eigen leven. Pas nu, jaren later, beginnen ze voorzichtig los te laten en zelf een beetje op adem te komen.

Als grote zus heb ik mijn deel uiteraard zo goed mogelijk proberen te doen, maar mijn inspanningen vielen in het niet bij die van hen. Soms vond ik dat ze overdreven. Vaak heb ik hun beslissingen en zelfopoffering niet gesnapt. Maar vandaag, met een slapende dochter op mijn schoot, begrijp ik ten volle hoe de pijn mijn ouders voortgedreven heeft om alles voor hun kind te blijven doen. Zelfs al was hij hun derde. Want ik zou het voor mijn kinderen ook doen, voor allebei.

Wanneer heb jij als mantelzorger voor het laatst een moment van inzicht gekregen? Deel het hier!

Kijk mama, wolkjes!

15 februari 2017

Sarah is de grote zus van Steven, de oprichter van Rolmodel, en de mama van Alberiek. Het is een gezond en vrolijk jongetje van 2 jaar dat opgroeit met een nonkel in een rolstoel en dus mensen met een beperking die ‘anders zijn’ maar normaal vindt. En dat is niet alleen hartverwarmend, maar soms ook confronterend…

Ik sta met Alberiek onder de douche. Nu ja, veel staan is er niet bij, ik zit op de grond van de inloopdouche naast het badje waarin hij zit te plonzen en te spelen. We wisselen af, hij en ik, wie de douchekop mag. Dat is meestal hij, tot ik het koud krijg en lief vraag of ik me even mag warm maken. Dan hebben we elke keer hetzelfde gesprekje tot hij toegeeft en me de douchekop geeft voor ‘nog één keer, mama’.

Portwine stain

Ik ben geboren met een defect in de bloedvaten van mijn linkerbeen. Niks ernstigs hoor, maar wel lelijk. Een grote, grillige paarse tekening ontsiert mijn linkerbeen, van enkel tot bil. Ik heb me er heel mijn jeugd ongemakkelijk bij gevoeld, vooral in de kleedkamer bij de verplichte sport op school. Aan het begin van het nieuwe schooljaar moest ik altijd opnieuw uitleggen dat ik geen slechte reactie had op het scheren van mijn benen (want dat denken tienermeisjes dan meteen) maar dat ik zo geboren was. En dan keek ik snel naar mijn sportzak om de blik van medelijden op mijn wijnvlek niet te hoeven zien.

Oh mama, kijk!

Iedereen met een wijnvlek kan je vertellen dat de kleur ervan verandert naar gelang de situatie. Die van mij wordt donker door direct zonlicht, of als ik het koud heb. Dus als ik bijvoorbeeld met mijn zoontje in de douche zit en hij de meester is van de douchekop, dan krijg ik het beetje bij beetje koud en wordt de vlek donkerder en donkerder paars. En dus ook duidelijker en duidelijker zichtbaar.

Wanneer ik de douchekop heb, volgt Alberiek op de voet wat ik met ‘zijn’ speeltje uitspook. Dus ook dat ik mijn benen warm sproei. Ineens zegt hij: “Oh mama, kijk!” en legt zijn handje op mijn been. Ik hou mijn hart vast – hoe leg ik uit aan een jongetje van twee jaar wat bloedvaten zijn, en waarom ik dat heb en hij niet, en dat het alleen maar lelijk is maar geen pijn doet, dat een stukje van zijn mama gewoon lelijk is?

Hij streelt over mijn been en kijkt me aan. “Kijk mama, wolkjes!” zegt hij vol bewondering en streelt over mijn wijnvlek. En dan wil hij de douchekop weer.

Mijn hart zingt tot ik er de tranen van in mijn ogen heb.

Wolkjes in mijn hoofd

Op dat moment, op de vloer van de douche, besef ik hoezeer de perceptie van mijn wijnvlek als iets ergs of beschamends is aangeleerd. Net zoals de perceptie van ‘anders zijn’ of ‘een beperking hebben’. Briek zag mijn wijnvlek, vond ze mooi, en speelde verder. Wat hij van mij vond, veranderde niet. Dat hij mij graag zag, veranderde niet. En dat ik met heel mijn hart van hem hou, veranderde niet. Mama heeft gewoon wolkjes op haar been. En nonkel Steven heeft wielen.

Wanneer heb jij voor het laatst beseft hoeveel van ons ‘negatief’ gedrag en denken is aangeleerd? Wat doe jij om die manier van denken tegen te gaan?

wraak op de gehandicaptenparkeerplaats in Lissabon

Wraak op de parkeerplaats

19 oktober 2016

Heb je de blogpost van Trix gelezen van een tijdje geleden? Die over parkeren op een plaats speciaal voorbehouden voor mensen met een beperking? Trix ziet er niet ‘gehandicapt’ uit, maar ze heeft die parkeerplaats wel nodig. Net zoals iedereen die zo’n blauwe kaart in de auto heeft.

Wat doe je als er niet eens een plek is voorzien? Of als je ziet dat iemand die geen recht heeft op zo’n parkeerplaats er toch gaat staan? Wraak is geen oplossing, en het is met dit artikel helemaal niet de bedoeling om aan te zetten tot wraakacties. Maar op het web vind je acties die zo geweldig zijn, dat Sarah het niet kan laten haar top 5 hier op Rolmodel met jou te delen!

NUMMER 5: De roze wraak van Claire Lomas

Claie Lomas schilderde een roze parkeerplaats — Photo credit: swns.com

Claire wil haar dochter Maisie aan de schoolpoort kunnen afzetten, zoals elke normale moeder. Maar met een rolstoel gaat dat niet zo gemakkelijk. Dus vroeg ze aan de school om een parkeerplaats te voorzien. De school verwees haar door naar de gemeente, en die stuurde Claire van het kastje naar de muur. Tot Claire het op een dag beu was. Ze kocht een bus roze spuitverf en tekende gewoon haar eigen parkeerplaats! Ze haalde de krantenkoppen en de gemeente gaf haar met rode kaken dan maar zo snel mogelijk een officiële plaats!

NUMMER 4: het groot jolijt van Gabriël

Blogger Gabriël stond op de parking toen er een opgefokte twintiger met veel zwier op een gehandicaptenparkeerplaats ging staan. Net als alle andere mensen op de parking durfde hij er niets van de te zeggen, want de bestuurder zag er best agressief uit. Tot er een bejaarde vrouw de parking opreed. Wat zij deed, hoe de bestuurder erop reageerde en wat de omstaanders op de parking in stilte deden, lees je op de blog van Gabriël!

NUMMER 3: zorg dat ze geesten zien

De non-profit Dislife in Rusland ging wel heel ver om foutparkeerders een lesje te leren. In samenwerking met het agency Y&R Moscow ontwikkelden ze een systeem dat auto’s scant om te zien of ze een blauwe parkeerkaart hebben. Merkt de scanner dat die blauwe kaart ontbreekt, dan gebeurt er iets afschrikwekkends zodra de auto een gehandicaptenplaats oprijdt: een hologram van een persoon in een rolstoel verschijnt zomaar ineens op de parkeerplaats! Even lijkt het dus alsof er echt iemand vlak voor de auto zit, en die schrikreactie zorgt ervoor dat de parkeerplek elke keer opnieuw leeg blijft. Deze knappe campagne won in 2015 zeer terecht een leeuw in Cannes. Bekijk het filmpje hieronder:

NUMMER 2: maak de markeringen duidelijker

De Braziliaanse televisieshow Boom staat bekend om zijn grappen. Het team van ‘pranksters’ besloot om foutparkeerders een keer te grazen te nemen, en het filmpje ging meteen viraal. Het team plakte de auto vol met blauwe en witte post-its en veranderde de wagen zo in één grote blauwe gehandicaptenkaart…

NUMMER 1: een koekje van eigen deeg

In Portugal besloot de Curso de Engenharia de Reabilitação e Acessibilidade Humanas da UTAD in samenwerking met de stad Lissabon om automobilisten een koekje van eigen deeg te geven: ze verzamelden een hoop rolstoelen en parkeerden die op gewone parkeerplaatsen. Elke rolstoel kreeg een eigen parkeerticket en een briefje met de meest voorkomende excuses (“Ik ben maar 2 minuutjes weg”, “ik moet snel iets gaan halen” , etc.). De boodschap kon niet duidelijk kan zijn dan dat!

Voel jij je soms ook boos of gefrustreerd als er iemand zonder blauwe kaart op een parkeerplaats staat die is voorbehouden voor iemand met een handicap? Wat doe jij dan?

Interview met Paralympiër Peter Genyn

7 september 2016

Peter dook op zijn 16de in ondiep water en werd tetrapleeg. Tijdens zijn revalidatie begon hij met rolstoelrugby, maar recreatie werd algauw sport op hoog niveau. Zo hoog dat zijn team in 2009 goud en in 2011 brons behaalde op het EK. Tot Peter zijn been brak en het gedaan was met rugby. Toch bleef hij niet bij de pakken zitten en stapte over naar atletiek. Vorig jaar brak hij het wereldrecord op de 100m en werd daarna wereldkampioen op de 100 en de 400 meter. Wie het filmpje van BBC4 heeft gezien, is het ermee eens: Peter is duidelijk ook een ‘superhuman’. En wij mochten hem nog snel een paar vragen stellen voor hij naar Rio vertrok!

Dag Peter, fijn dat je nog even tijd voor ons kan maken. Waar hoop je op in Rio?

Een medaille natuurlijk! (lacht). Iedereen droomt van goud, maar een medaille zou al leuk zijn. Over de kleur van die medaille kan ik nog geen uitspraken doen, maar ik ga in elk geval hard mijn best doen om er een mee naar huis te brengen!

Hoe bereid je je eigenlijk voor op de Paralympics?

Trainen, trainen en trainen! Ik ben net terug van Lanzarote waar ik twee weken, zes dagen van de zeven, heb getraind. ‘s Morgens opstaan om half zeven, ontbijten, trainen, eten, oefeningen voor stabilisatie, daarna kine en dan alweer bed binnen want de dag erna is het weer van dat. Ik leef helemaal zoals een valide topsporter: op mijn eten letten, veel trainen, goed slapen,…

Door op je lui gat te zitten, ga je er dus niet geraken…

Eigenlijk wel, haha! Maar in mijn geval dus actief op mijn gat zitten.

Peter Genyn paralympics rolstoel — Credits: Eddy Peeters

Als tetrapleeg heb je waarschijnlijk wel wat extra zorg nodig. Wie gaat er allemaal met je mee?

Eigenlijk niet. De bondscoach gaat mee en de delegatieleiding. Uiteraard ook een kine, een dokter en een verpleegkundige – maar die zijn er niet alleen voor mij, die zijn er voor heel de delegatie. Dat komt omdat er per zoveel atleten maar 1 persoon mee mag. België kiest, dus het is een beetje schipperen. Iedereen die meegaat, is ook echt heel zelfstandig hoor.

En je materiaal? Hoe goed ben je voorbereid op het weer in Rio?

Ik ben eigenlijk op alles voorbereid, behalve op regen. Dat is echt het slechtste wat er kan gebeuren, want dan heb ik geen grip meer op de hoepels van mijn wielen. Ik heb een hoes laten maken om over mijn hoepels te doen om op z’n minst droog tot aan de start te geraken. Maar als het giet, dan gaan ze binnen een paar seconden kletsnat zijn. Wie er dan wint, is de persoon die de beste oplossing tegen de regen gevonden heeft!

We duimen voor droog weer! Zijn er nog andere dingen die we moeten weten als we voor je supporteren?

Dat je alleen naar de prestatie moet kijken en niet naar de handicap. Wij moeten echt serieus presteren om mee te mogen doen want net als bij valide sporters staan er limieten op: als je een bepaalde tijd niet haalt, mag je gewoon niet meer naar Rio. En net als in validensport, komt het niet op seconden maar op honderdsten van seconden aan. De Fin die nu het wereldrecord op de 100 meter heeft, start sneller maar ik heb mijn techniek aangepast en nu ben ik met 2 honderdsten sneller. Dat kan echt het verschil maken, want alleen de top 3 krijgt een medaille!

Weet je, soms worden de Paralympics verward met Special Olympics (Olympisch Spelen voor mensen met een mentale beperking, nvdr). Of gaat het in een interview drie kwartier over mijn handicap en oh ja Peter doet ook nog sport. Maar ik ben geen sukkelaar die ook nog sport doet, ik ben in de eerste plaats een atleet!

Gelukkig heb ik niet veel te klagen hoor, tegenwoordig begint het wel te beteren. Journalisten die ik ken, als die iets over me schrijven dan staat het niet in de variasectie als feelgood verhaal maar in de sportsectie. En dan gaat het puur over de sport, met mijn tijden erbij.

Peter Genyn racet op de 100m — Credits: Veerle Laurens

Je hebt echt al veel verwezenlijkt. Van al je prestaties, wat springt er voor jou uit?

Het feit dat ik wereldkampioen werd, toen was ik echt even de beste van de wereld! (lacht)

Ook Europees kampioen worden en het wereldrecord breken, waren natuurlijk toppers. En op het vlak van ervaringen als team kunnen de EK’s die ik heb gedaan met het rugbyteam zeker ook tellen.

Maar weet je, Paralympisch kampioen worden, daar zou ik alles voor inruilen. Voor mij staat dat nog zoveel hoger. Vooral omdat het maar om de vier jaar kan en je dus maar een paar kansen in je leven krijgt om het te zijn. En ook al zijn je tegenstanders hetzelfde als altijd, toch heeft het zoveel meer aanzien in mijn ogen, het is voor mij het hoogst haalbare.

Voel je je door al die verwezenlijkingen soms een rolmodel?

Goh, een echt rolmodel? Tja, ik zie me niet als voorbeeld… Maar als mensen mij als voorbeeld nemen, is dat wel tof. Weet je, ik probeer gewoon mijn best te doen.

Heb je zelf een rolmodel?

Eigenlijk niet. (denkt even na) Toen ik pas in een rolstoel zat, ben ik begonnen met rugby. Ik kwam uit revalidatie en was niet 100% zelfstandig. Dus ik keek rond naar de andere spelers: die kan dit en die kan dat, hoe doen zij dat? Ik keek af en probeerde uit. En ik trainde tot het beter was. Je zou dus kunnen zeggen dat de mensen rondom mij mijn rolmodellen zijn en mij inspireren.

Zeker als je tetra bent, is rolstoelrijden heel veel techniek. Een parapleeg neemt de hoepels vast en duwt. Maar als tetra heb ik weinig triceps, en moet ik vooral rijden op biceps. Daarom gebruik ik in mijn rugbyrolstoel bijvoorbeeld de bovenkant van mijn hand, om de spieren van mijn pols ook nog te kunnen gebruiken. Dat maakt me een pak sneller. Ik zit ook enorm diep in die stoel, even met mijn elleboog tegen het wiel en ik draai al. Enfin, allemaal dingen die ik heb geleerd door te sporten. Ik kan het iedereen aanraden, al is het maar om andere mensen tegen te komen en van straat te geraken! (lacht)

Nvdr: Peter racet op 13/09 om 10u34 (15u34 Belgische tijd) de finale van de 100m en op 17/09 om 11u01 (16u01 Belgische tijd) de finale van de 400m.

Kende je Peter al? Je kan zijn avonturen verder volgen via de Facebook-pagina ‘Peter Genyn Wheelchair Racer’, waar ook links zullen staan naar de livestream van zijn races. Voor welke andere Paralympiër supporter jij dit jaar in Rio?

Tag: Sarah