Ik ben een TOYP van de wereld

TOYP staat voor ‘Ten Outstanding Young Persons’, dat las je al eerder in Stevens Award acceptance speech, en die worden gekozen door Junior Chamber International (JCI). De Belgische afdeling verkoos dit voorjaar Steven Claeys, de oprichter van onze blog, tot een van de Belgische TOYP 2017. En toen was het de beurt aan de Internationale JCI….

Wat is JCI en wat zijn TOYP juist?

JCI is een non-gouvernementele non-profitorganisatie, van jonge mensen tussen 18 en 40 jaar, die een participatieve status heeft bij de Europese Commissie, het Socio-economisch Forum van De VN, en de UNESO. Dat wil zeggen dat deze organisaties met elkaar overleggen over onderwerpen zoals de Sustainable Development Goals (de doelen die de VN wil halen tegen 2030). Geen kleintje dus!

JCI is een organisatie van wereldformaat en heeft afdelingen in 140 landen, dus ook in ons Belgenland. Elk jaar organiseren de landelijke afdelingen een awarduitreiking om de 10 meest bijzondere jonge mensen (18 – 40 jaar) van het land in de bloemetjes te zetten –  de Ten Outstanding Young Persons, of kortweg de TOYP.

TYOP JCI Belgium

Dit jaar werden voor het eerst in lange tijd weer TOYP erkend in België, en ik was er daar één van. Ik kreeg een mooie award tijdens een inspirerende ceremonie, schreef daarna mijn Award Acceptance Speech neer op Rolmodel en dacht dat daarmee de kous af was. Maar niets was minder waar…

TOYP van de wereld

De landelijke TOYP winnaars worden ook ingestuurd voor internationale awards, die voor de hele wereld dus. Vroegere winnaars van die award zijn bijvoorbeeld Jackie Chan en Michelle Yeoh voor hun cultureel werk, Tony Robbins voor zijn menselijke manier van business doen, en Hare Majesteit Koningin Rania van Jordanië voor haar vele humanitaire werk. Ik maakte me geen illusies, als klein Belgske zou ik sowieso geen kans maken tussen die mensen met mijn gewone blog en lijn aangepaste broeken voor rolstoelers.

Ik vergiste me. Uit meer dan 150 inzendingen wereldwijd werd ik genomineerd met 19 anderen. Als laatste 20 moesten we campagne voeren met likes op Facebook, en dan werd er gestemd door een jury. Toen ik zag wat voor mensen mijn medegenomineerden waren, gaf ik mezelf weer geen schijn van kans.

Neem nu Adepeju, een Nigeriaanse advocate die de materniteit in haar land moderniseerde en ondertussen al zo’n 300.000 zwangere moeders heeft geholpen met haar Mothers Delivery Kit (je kan zelfs haar TED Talk bekijken).

Of Ahmet, een jonge ingenieur die een technologie ontwierp om in een paar minuten de E.Coli bacterie op te sporen in drinkwater en zo miljoenen levens te redden.

Of Darco, een sociaal assistent uit Portugal die werkt met daklozen en een systeem uitbouwde waardoor al meer dan 1,000 verloren gewaande daklozen weer verenigd kunnen worden met hun familie.

Tussen dat indrukwekkende lijstje wereldverbeteraars, had ik geen schijn van kans. Toch?

“Congratulations, you have been chosen”

En toen kreeg ik de mail. Ik was er helemaal ondersteboven van. Blijkbaar was ik tegen mijn verwachtingen in verkozen tot een van de Ten Outstanding Young Persons van de wereld, en mocht ik mijn award in ontvangst nemen tijdens de week van het internationale congres in Amsterdam (waar Kofi Annan ook zou spreken). Ik kon mijn ogen niet geloven en heb het meteen in WhatsApp gezet naar mijn familie.

Afgelopen donderdag (9 november 2017) ben ik dan naar Amsterdam gegaan. In het Mövenpick Hotel was een hele grote hal omgetoverd tot een grote conferentiezaal met bijna 800 plaatsen. Ik werd samen met mijn begeleider opgewacht door de lieftallige Trina, die alles in het werk gesteld had om elk detail van mijn aanwezigheid rolstoelvriendelijk en – toegankelijk te maken. Zo liet ze me voor aanvang van de ceremonie al even de trofee vasthouden om te zien of hij niet te zwaar voor me was.

Toen de ceremonie begon, kreeg ik de zenuwen. Ook al wist ik al dat ik gewonnen had, toch gierden de zenuwen door mijn lijf. Zou ik de ramp op kunnen met mijn begeleider of zou er iets misgaan, zou hij struikelen misschien zodat we met twee onderuit gingen? Of zou ik die zware trofee laten vallen in gruzelementen? Zou er iets tussen mijn tanden zitten dat duidelijk te zien zou zijn op dat mega grote scherm achter me?

“Ladies and gentlemen, the ceremony will begin”

De zaal begon vol te lopen met de delegaties uit alle landen. Achter me zaten de familieleden van de winnaars, de JCI senatoren en de voorzitters van de landelijke JCI’s. Ergens daartussen, wist ik, zat Aalstenaar Wouter Danckaert, de Belgische voorzitter.

2017 TOYP winnaar Steven Claeys en JCI Belgium voorzitter Wout Danckaert

Daarachter zat nog een paar honderd man, met in het midden de Belgische delegatie (met vlaggetjes en al).

De Belgische delegatie op de JCI wereldcongres 2017 in Amsterdam

Ik werd aangekondigd met een filmpje, en mocht dan het podium op. Daar wachtte de president van JCI, Dawn Hetzel, me op. Ze schudde mijn hand en toen kwam iemand de trofee brengen.

Steven Claeys krijgt zijn TOYP award van Dawn Hetzel
Foto credit: Niels van de Wouwer

Daarna moest ik me opzij draaien voor de foto, en wat deed Dawn? Ze hurkte en hield de trofee vast! Trina had haar verteld dat de trofee te zwaar voor me was, dus ze hield hem bij zich terwijl we foto’s maakten. Toen werd de Belgische vlag gebracht, en maakten we nog wat meer foto’s. En toen was het alweer voorbij.

De 2017 Ten Outstanding Young Persons of the World

Het was een heel kort, maar wel heel intens moment. In het publiek zag ik het gezicht van mijn grote zus. Zij nam foto’s als een echte paparazzi fotograaf en WhatsApp’te die naar de rest van de familie thuis. Maar toen ik daar stond te glimmen met mijn trofee en de vlag, zag ik de tranen in haar ogen. En ik wist dat deze trofee even veel voor haar betekende als voor mij. En voor mijn familie. Want op drie jaar hebben we samen een ongelooflijke weg afgelegd, met ups en downs. Deze award draag ik dan ook aan hen op, en aan iedereen die me gesteund heeft in mijn plannen met Rolmodel, Companie Spotvogel, Sitwear en Makt. Dankjulliewel dat jullie er waren!

Had jij al van de TOYP gehoord? Als jij iemand zou mogen nomineren, wie zou dat dan zijn?

Jouw kind ziet een rolstoeler op straat: wat nu?

Je loopt als ouder op straat met je kinderen en plots beginnen ze te wijzen naar een vrouw in een rolstoel. Of je staat aan de tramhalte te wachten op de bus, er komt een rolstoeler aan, en je kleintjes vragen luidop waarom die meneer in een stoel zit. Wat doe je dan? Hoe reageer je als ouder? Ontdek hier de praktische tips van onze oprichter Steven.

Wat ouders zeker niet moeten doen

Het valt mij vaak op dat ouders veel slechter reageren op iemand in een rolstoel dan hun kleintjes. Burugo schreef er onlangs nog over: sommige ouders geven hun kind een mep. Gelukkig heb ik dat zelf nog niet meegemaakt, maar ik heb wel al ouders geweten die hun kind hardhandig bij me wegtrekken zodat het kind in huilen uitbarst. Dat maakt de situatie voor iedereen alleen maar erger: het kind weet niet wat het ‘fout’ deed en loopt te huilen, als ouder ben je beschaamd omdat iedereen kijkt, en ik in mijn rolstoel vindt het vreselijk dat dit allemaal gebeurt gewoon omdat ik erbij ben. Doe het dus niet!

Wat ik ook al heb meegemaakt is het tegenovergestelde: ouders die alleen nog maar sorry zeggen – sorry voor alles, excuseer voor het staren, pardon voor mijn kind. Dat hoeft nu ook weer niet. Jouw kind doet niets verkeerd, het is gewoon nieuwsgierig.

Er zijn ook ouders die de hele situatie negeren, doen alsof ik er niet ben en hun kind niks gezegd heeft. Dat lost ook niets op. Het kind blijft met vragen zitten en ik voel me er weer onzichtbaar door…

Iets waar ik ook een grote hekel aan heb, zijn ouders die hun kind vertellen hoe moeilijk ik het wel niet heb en die mij dan komen ‘feliciteren’ met het feit dat ik het ‘zo goed doe’ en dat ik ‘durf buiten te komen’. Alsof ik een kind ben dat net heeft geleerd om zijn jas aan te doen of zijn veters te knopen. Ik ben een volwassen man, ik heb dat soort neerbuigende complimentjes niet nodig.

Maar wat dan wel? Hoe kan je als ouder wél goed reageren op iemand in een rolstoel?

Wat ouders zeker wél kunnen doen

Doe normaal. Het klinkt gek, maar voor mij is die rolstoel heel gewoon – ik zit er namelijk alle dagen de hele dag in. Leg aan je kind uit dat ik in een rolstoel zit omdat ik mijn benen niet kan gebruiken en dat ze me kunnen helpen door me bijvoorbeeld de ruimte te geven om te kunnen draaien in de winkel, niet voor te voordringen bij het oversteken op een drukke plaats, en op te staan van de klapstoeltjes op de bus als ik op de voorbehouden plaats wil gaan staan.

Je moet ook beseffen dat kinderen, en dan vooral kleuters, niet beseffen dat ze aan het staren zijn. Zij kijken gewoon naar wat ze interessant vinden. Wil je dus dat ze hun blik afwenden, word dan niet boos maar leid hen af met iets anders dat je ziet (“Heb je de grote bus gezien?”).

Lees ook zeker de tips van Sien een keer, ik ben het er volledig mee eens. Vooral het glimlachen, je hebt er geen idee van hoe hard dat helpt om de situatie te ontdooien.

Ik ben er ook een grote voorstander van dat je op een beleefde manier vraagt of je kind een paar vragen mag stellen. Als ik tijd heb (dus niet als ik op het punt sta om op de bus te stappen) dan beantwoord ik met plezier de nieuwsgierige vragen van je kind. Daar draait inclusie in de maatschappij ook om hè, dat je kinderen van kleins af aan weten wat een rolstoel is en hoe ze zich op hun gemak kunnen voelen rond iemand die ‘anders’ is.

‘De rolstoeler’ bestaat niet

Het is verleidelijk om te denken dat alle mensen in een rolstoel het prima vinden dat je hen benadert met vragen… maar dat is niet zo. Ik vind het bijvoorbeeld prima om kinderen die ik niet ken te woord te staan, maar ik ken andere rolstoelers die het helemaal niet fijn vinden om op straat te worden aangesproken. Vraag daarom altijd eerst beleefd of het stoort dat je kind een paar vragen stelt. Is het antwoord ‘liever geen vragen’, voel je dan niet aangevallen. Laat die persoon dan gewoon met rust. Maar de kans is groot dat het iemand is zoals ik, die een paar vragen helemaal niet vervelend vindt.

Het is wel jammer dat je dat niet op voorhand weet. Ik kan begrijpen dat ouders dat een moeilijke stap vinden om me aan te spreken. Eigenlijk zou ik een soort sticker willen hebben, of een icoontje op mijn jas of stoel, waarmee ik aangeef dat mensen me vragen mogen stellen. Dat ze me kunnen aanspreken, als een soort ‘rolstoelambassadeur’. Misschien is dat wel een idee voor een volgend project?

Wat denk jij? Zou jij het een goed idee vinden om zo’n ‘ambassadeursticker’ te lanceren? Laat het ons weten in de comments of op onze Facebook-pagina.

2 Jaar Rolmodellen

Het is exact 2 jaar geleden dat ik voor de eerste keer op “publiceren” klikte en het eerste artikel op rolmodel verscheen.  Niemand had toen ooit durven dromen van het succes dat dit blogplatform heeft gekend. Al snel vonden we Vrijwilligers die hun ervaringen wilden delen met onze lezers en voor we het wisten werden we in onze eerste maand meer dan 2.000 keer bezocht!

 

Rolmodel was mijn allereerste projectje dat ik tijdens mijn revalidatie ben gestart uit frustratie. Ik zat met duizenden vragen waar ik zowel on- als offline geen duidelijk antwoord op vond. Het is niet dat er geen informatie te vinden is, juist het tegenovergestelde. Eens je zaken begint op te zoeken word je geconfronteerd met een tsunami aan websites met informatie waarvan achteraf blijkt dat ze niet van toepassing is omdat jouw situatie nét dat tikkeltje anders is. Door gesprekken met mensen die al langer in dezelfde situatie zitten werd het mij al snel duidelijk dat zij de enigen zijn die jou correcte, toepasselijke en volledige antwoorden kunnen geven op je vragen. Doordat ik nog maar net verlamd was en (letterlijk) al mijn tijd in het revalidatiecentrum doorbracht wilde ik via het internet anderen leren kennen die in een gelijkaardige situatie zaten en hen samen brengen om zo online een soort “zelfhulpgroep” te creëren.

Toen ik samen met mijn grootste zus (ik heb er drie) brainstormde over Rolmodel kwamen we op het idee om een blog te maken en zo mensen bijeen te laten komen door interessante verhalen te delen. Positieve verhalen of verhalen die eindigen met hoop om mensen te inspireren. Ook wilden we verhalen die aanzetten tot nadenken want toen ik verlamd geraakte zijn zowel ik als mijn vrienden en familie geschrokken van hoe weinig we wisten en hoe vertekend ons beeld was rond “gehandicapt zijn”.

Zo gezegd zo gedaan, op 8 Juli 2015 verscheen “over bloggers en rolmodellen” en startte het avontuur. De reacties waren overweldigend en de blog nam een vliegende start!

rolmodel logo rood

 

Ondertussen zijn we, met de steun van het Fonds Jan-Filliers, gegroeid tot een blogplatform dat wekelijks originele verhalen met een positieve noot de wereld instuurt en jaarlijks meer dan 11.000 bezoekers telt.

logo fonds jan filliers

Ik kan niet trotser zijn op het resultaat dat werd neergezet door de bijdrage van al onze vrijwilligers. Schrijvers die een deeltje van zichzelf blootstellen aan de rest van de wereld elke keer er een blog van hen verschijnt en er niet voor terug deinzen persoonlijke verhalen te vertellen, taboe’s aan te kaarten en harde vragen te stellen.

Michiel van OnWheelsIrene en haar zus met DownSien geniet van haar lichtpuntjesDominique Filliers voor rolmodel

Openbaar Vervoer met een beperkingStefan Braem van Sirvogastblogger Tina op Rolmodelwetravel 2Anne van A-typistmet beperking een hulphondSebas in close-upTars-rolmodel-Nellekerolmodel sarahGuy Junior Stevens op rolstoelpodium tijdens festivalKristien danstLaura Van Alphen vertelt over toegankelijkheid in DisneylandYvette Moerdijk moedigt aan

Uiteindelijk zouden we ook nooit zo ver zijn geraakt zonder jullie, onze trouwe lezers, en daarom wil ik ook jullie ongelofelijk hard bedanken voor jullie steun. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie ook het derde jaar van Rolmodel steeds geboeid, verrast en vertederd zullen blijven worden door de verhalen van onze schrijvers!

zonsondergang-handen-liefde

Nogmaals, BEDANKT!

Steven Claeys

 

 

And the Award goes to…

…Rolmodel! Op zaterdag 1 april 2017 (nee, geen aprilgrap!) wonnen we de TYOP Award in de categorie ‘Impactful Reporter’, uitgereikt door JCI Belgium. Het is een hele eer om bij de eerste lading TYOP’ers te horen in ons land en bij zo’n mooie Award hoort natuurlijk ook een emotionele acceptance speech…

Geachte leden van de jury, liefste publiek,

het is met ontzettend groot genoegen en plezier dat ik de allereerste Belgische Award voor ‘Impactful Reporter’ in ontvangst neem als oprichter van Rolmodel.be.

Ik moet eerlijk zijn, ik kende JCI niet, had er zelfs nog nooit van gehoord, tot ik een e-mail met een nominatie vond in de Rolmodel mailbox. Ik heb gemerkt dat dit zo’n beetje de standaard is in ons land: het goede nieuws, het eerlijke nieuws, het nieuws waar je warm van wordt, dat krijg je alleen via via te horen als je er je oren voor open zet. Dat was ook zo met Rolmodel. Niet zo heel lang na mijn ongeval vond ik het zoeken naar informatie die her en der verspreid stond te vermoeiend en besloot om alles te bundelen, informatie en eerlijke verhalen, op één platform. Het is een wilde rit geweest…

Deze Award is dan ook een boost die net op tijd komt, want deze blog onderhouden is niet eenvoudig. Het vraagt toewijding, tijd en energie die niet altijd makkelijk te vinden is. Niet voor mezelf, maar ook niet voor mijn redactieteam van mensen met een beperking en mantelzorgers. Onze handen zijn altijd vol. Maar toch gaan we door. Want wat we doen heeft een impact. Het toont anderen in eenzelfde situatie dat ze niet alleen zijn. Het opent ogen. En geeft moed.

En zo raken we, beetje bij beetje, van mond tot mond, gekend bij mensen die niet rechtstreeks met ons verbonden zijn. Zoals die van JCI Belgium, een straffe organisatie van filantropen, mensen die we wereld oprecht willen verbeteren zonder geldgewin. Zonder er iets voor terug te willen. Gewoon, omdat ze vinden dat het goede nieuws, het eerlijke nieuws en het nieuws waar je warm van wordt gehoord moet worden.

Danku, danku, danku

Voor deze Award kan ik dan ook alleen maar met heel mijn hart ‘danku’ zeggen. Danku aan de jury van JCI, maar zeker ook danku aan alle schrijvers en leden van het redactieteam die Rolmodel hebben gemaakt tot wat het is. Stuk voor stuk straffe mensen die ik hier graag een keer bij naam noem, maar eerst is er toch één persoon die een aparte vermelding moet krijgen. De rots in Rolmodel’s branding en de onzichtbare hand die al van in het begin vrijwillig helpt om Rolmodel draaiende te houden: Sarah Claeys, mijn grote zus. Zij zorgt ervoor dat Rolmodel kwalitatief hoogstaand blijft en dat ik de ruimte krijg ook andere dromen na te jagen. Een ongelofelijk dikke ‘merci’!

Verder zou ik dus ook alle schrijvers heel graag willen bedanken :
Berte Gubbelmans,
Charlotte Aelbrecht,
Corné Ouburg,
Kristien Maus,
Laura Van Alphen,
Lien Devlamynck,
Luc Malcorps,
Mireille Deville,
Sien Lagae,
Trix Vertogen,
en al onze gastschrijvers.

Ik bedank ook graag mijn familie en vrienden die me gesteund hebben tijdens dit avontuur de afgelopen twee jaar, met raad, blogposts, foto’s en morele steun. Een hele dikke merci – deze Award is voor jullie! <3

Dikke kussen,

Steven.

Wil jij voortaan ook meewerken aan deze Award-winning blog? Reageer onderaan dit bericht, stuur een mailtje naar redactie@rolmodel.be of neem contact op via Facebook!

Nieuwjaarsbrief 2017

Al onze schrijvers, gastschrijvers en vrijwilligers hebben van 2016 een geweldig jaar gemaakt voor rolmodel.be en zijn lezers. Niet alleen heeft de website zo’n slordige 30.000 views gekregen in 2016, ook het aantal interacties, shares, likes en volgers is gestaag blijven groeien. Onze dromen voor 2016 werden waarheid en wij hopen dat dit ook bij onze lezers is mogen gebeuren!

Maar nu  2017 is begonnen, een nieuw jaar met nieuwe dromen, nieuwe verhalen en nieuwe ervaringen in nieuwe blogposts, kunnen we er niet om heen… Om niet te breken met traditie heeft rolmodel een nieuwjaarsbriefje voor zijn trouwe lezers en alle mensen die voor het eerst op rolmodel.be terechtkomen.

We wensen alvast iedereen een fantastisch 2017!

 

Ik zoek een rolmodel.

Ik zoek een rolmodel.

Ik voel me niet goed in mijn vel,

niet goed in mijn hoofd.

Mijn doorzetting is uitgedoofd

Ik zoek een rolmodel,

een hulpvaardige metgezel.

Want ik weet niet meer waar heen,

omdat mijn toekomstplan verdween.

Ik zoek een rolmodel,

trek aan de alarmbel.

Ik zit met duizend vragen,

weet niet hoe me te gedragen.

Wel, ook in 2017 staan er rolmodellen klaar,

op www.rolmodel.be weliswaar!

Iemand die je helpt de weg te vinden,

helpt jouw angsten in te binden.

Je levenslust weer op kan wekken,

of jou kan leren je plan te trekken.

Lees en deel zoals in 2016

En ontdek de wereld zoals je hem nog nooit had gezien!

Jullie kapoen,

Steven

Antwerpen, 4 januari 2017.