Een lichaam vol dromen

Niemand luistert naar mij.

Toch kennen jullie me allemaal.
Toch hebben jullie mij allemaal nodig.
Ik vertel zoveel verhalen. Elke dag.
Ik probeer vanalles: buikpijn, hoofdpijn, eens flauwvallen, spierpijn aan nek en schouders,…
Waarom luisteren jullie niet?
Wat voor zwaar geschut moet ik nog bovenhalen?
Of is het echt nodig dat ik de stekker (weer) uittrek?
Hallo?
Halloo!
Ik Ben het…

Jullie lichaam !

Zoveel wijsheid zit er in ons lichaam, zo weinig luisteren wij ernaar.
Zelfs ik, als dans-en bewegingstherapeute en terwijl ik deze zaken al heb meegemaakt. Tot het moment dat zelfs mijn lijf ervoor koos even niet meer te functioneren en me plat te leggen met een burn-out.
Hoe moeilijk is het toch nog om te luisteren naar de signalen die mijn lichaam mij aangeeft…
Want ‘je wilt de ander niet teleurstellen’, durft geen ‘nee’ te zeggen, wilt graag al je werk gedaan krijgen en het is nog vroeg, dus we doen nog even door,…
Herkennen jullie dat?

Dat zou pas een vak zijn op school, leren luisteren naar je lichaam…
Onze cultuur is er niet op aangepast te aanvaarden dat we volgen wat ons lichaam ons aangeeft. We kunnen het pas echt, als we er niet meer omheen kunnen. Als ons lichaam écht heel duidelijk is, meestal ten koste van onze gezondheid.

Nu pas leef ik zelf het leven waar ik blij van word, en nog steeds word ik elke dag verrast door grenzen die mijn lichaam mij aangeeft. Hoofdpijn, misselijkheid, spierspanning, vermoeidheid,… Ik mag van geluk spreken dat het daarbij blijft, dat ik de signalen nu herken en zo snel mogelijk in dialoog ga met mijn lichaam, leer horen en luisteren naar wat het me te vertellen heeft. Wat is er teveel? Wat is er nodig om me beter te voelen?

Als startend ondernemer is er veel werk te verrichten, niet altijd even duidelijk waar te beginnen. Ik ben via een coachingstraject bezig om hier meer overzicht in te krijgen, en daar wordt ook gezegd dat het ‘yin en yang’ is. Je hebt ontspanning nodig om je te kunnen inspannen voor het volgende. Hoe meer je kan vertrouwen en in ontspanning kan gaan, kan toegeven aan wat je lichaam nodig heeft, hoe efficiënter je kan werken op de andere momenten.
Zo moeilijk vast te houden dit. Vooral omdat mijn omgeving niet zo werkt.
Dus als ik beslis om iets niet te doen nu, omdat het nu gewoon niet goed voelt, heeft dit ook soms invloed op anderen hun werk dat dan vastzit. Het is zoiets onverklaarbaars.

Maar hoe meer we tegen onze eigen krachten inzwemmen, hoe moeilijker we de andere kant van de zee bereiken.

– Dat gezegd zijnde ga ik even pauzeren van dit blogbericht, want mijn lichaam klaagt naar beweging. –

(einde deel 1)

Hebben jullie moeite met het de grenzen van jullie lichaam en hoe hebben jullie leren luisteren? Laat het me zéker weten via een berichtje hieronder of op Facebook!

Warme groetjes,
Kristien Maus

Dans- en bewegingstherapeute
www.psy-meer.be

Energiepijl op knipperlicht

Ondertussen geeft Kristien een dikke twee jaar therapie aan o.a. mensen die vanuit een burn-out in een depressie belanden. “Niemand uit mijn omgeving begrijpt mij”, heeft ze wel vaker gehoord. “Ach, trek je dat niet aan” is dan vaak haar antwoord. Totdat ze plots zélf thuis zit…

Ongeveer twee maanden geleden, van vandaag op morgen, voelde ik me plots niet goed. Een griepje of zo dacht ik. De dokter wist dit meteen te doorprikken met de vraag “Ervaar je de laatste tijd soms veel stres?”.

Stress, ik? Het lachen verging me meteen. Stress, ja ik!

Meteen werd ik twee weken thuis geschreven en dit werd steeds verlengd. De eerste twee weken voelde ik me vooral slecht, het werd precies slechter door thuis te zitten. Ik kon niet meer veel, kreeg snel ademproblemen en benauwdheid als ik nog maar iets moest regelen.

Daarna kwam het eigen ongeloof: Ik kan niet gaan werken, maar ik kan wel hier thuis wandelen met de hond of op een podium staan en acteren?

Het moment dat ik dat eindelijk doorworsteld had en quasi aanvaard had (de ene dag iets meer dan de andere), dan kwam ook nog het onbegrip van de omgeving: “Allé, je straalt vandaag! Je hebt toch nog de herneming van heel dat theaterstuk kunnen organiseren en regelen, het gaat dus wel weer beter eigenlijk? Wanneer ga je terug werken? Hoezo, je kan nog niet gaan werken? Dat snap ik niet…”

Awel, lieve mensen, dat snap ik zelf ook niet!

Het ene moment heb ik energie voor 100, het volgende moment heb ik energie voor drie. Het is een knipperlichtrelatie op dit moment met mijn eigen energiepeil. En er is geen touw aan vast te knopen! Op dit eigenste moment voel ik dat mijn hoofd zwaarder word, een druk boven mijn ogen, mijn hart begint sneller te slaan, benauwdheid op de borst omdat ik een blik werp op de tijd en de e-mails die nog op mij staan te wachten om nog maar te zwijgen over telefoontjes die ik nog moet doen i.v.m. de herneming van het theaterstuk dat alweer voor de deur staat…

Eigenlijk zou ik nu in mijn bed willen kruipen, even willen slapen en rusten, maar het is alsof het niet mag van mezelf: ‘er moet nog zoveel’.

Stress, ik? Stress, ja ik!

Het is niet makkelijk om dit uit te leggen aan mijn omgeving, ik weet gewoon niet hoe. Vanbinnen voel ik me leeg, op, maar vanbuiten straal ik met momenten, of forceer ik en zet ik door. Graag zou ik al mijn ‘moetens’ eens even afgeven en heel hard schreeuwen: ‘het is te veel!’, zodat iedereen eindelijk eens luistert. En gewoon enkel nog leven vanuit de energie die ik voel als ik dan daadwerkelijk op dat podium sta. En gewoon kan zijn in het moment, in de rol, waar geen duizend-en-één dingen door mijn hoofd razen van alles wat nog niet af is, waar ik alles rond me heen vergeet, waar het enige is dat telt: dit, spelen, acteren, in het nu, op het podium. Waar iedereen even stil is, en luistert, écht luistert naar wat ik te zeggen heb.

En daar op dat moment aanvaard ik mezelf ook meer dan ooit, valt alles weg en ondanks de rol die ik speel, de dans die ik wals, kan ik toch dan het meest mezelf zijn…

Ervaar jij ook soms zo’n momenten dat je jezelf onbegrepen voelt door iedereen rond je heen, maar dan toch ook weer kracht kan halen uit bepaalde zaken die je doet? Wanneer voel jij die energie die ik voel wanneer ik op een podium sta? Wat is jouw kracht?