Reislust

Wie mijn blogs al een tijdje volgt, weet dat ik ondanks mijn ziekte en beperking, mijn reislust niet kan onderdrukken. Toen de coronapandemie in Europa aankwam, wist ik meteen dat mijn cruise naar de Middellandse Zee in mei niet zou kunnen doorgaan. Onder die omstandigheden was ik ook niet vertrokken. Als risicopatiënt moet je het gevaar niet gaan opzoeken en bovendien breng je zo onnodig anderen in gevaar door mogelijks het virus mee terug naar huis te brengen.

Maar zelfs in die omstandigheden zocht ik naar mogelijkheden om even ertussenuit te gaan. Vakantie in eigen land dus!

Een gelukkig toeval: ons jaarlijkse familieweekje hadden wij vorig jaar al sowieso in eigen land geboekt. We wilden de bungalowparken van Landal eens achter ons laten nu de kinderen van mijn zus wat groter worden en kozen voor een alleenstaande gîte in het land van Herve. We vielen meteen voor de charme van een ecologisch gerestaureerde kippenstal die uitkeek over één van de prachtige dalen in het glooiende gras- en heggenlandschap. Ik kende het land van Herve enkel van de Hervekaas moet ik bekennen, maar geloof me: de streek heeft veel meer te bieden! Met onze familiebubbel trokken we eind juli dus naar dit prachtige stukje Wallonië.


De gîte heeft het A+ toegankelijkheidslabel en biedt plaats voor 8 personen. Er is een slaapkamer op het gelijkvloers, voorzien van een apart toegankelijk toilet en een badkamer met onderrijdbare lavabo en drempelvrije inrijdouche. Er is ook een douchezitje en waar nodig zijn beugels aan de muur bevestigd. Op de 1ste verdieping zijn er nog 2 dubbele slaapkamers met elk hun badkamer en één apart toilet en op de 2de verdieping was nog een duplex met 2 enkele bedden, ook voorzien van een on suite badkamer. Op het gelijkvloers is een prachtige leefruimte met een ruime, uitgeruste keuken. Er is een open haard, een hoop gezelschapspelletjes en een grote tv. Het grote terras is voorzien van tuinmeubelen, een barbecue, parasol en ligzetels en via een trapje naar beneden kom je bij de tuin waar de kinderen kunnen genieten van schommels en een klimrek. Ook in de boomgaard tussen de schapen mogen de kinderen spelen. De eigenaars zijn heel flexibel. Een kinderbedje bijplaatsen, een zwembadje zetten,… je hoeft het maar te vragen. Het vriendelijke koppel verkoopt ook lokaal bier en verse eieren van hun eigen kippen en spreekt overigens vrij vlot de 3 landstalen (zoals de meesten in de streek). Je kan zeker ook bij hen terecht met je feedback of vragen over de toegankelijkheid van hun verblijf.


Het land van Herve is gekend voor zijn prachtige natuur. Vlakbij de gîte vertrekt een mooi spoorwegpad waar je ook met een buggy of rolstoel perfect een mooie tocht kunt maken. Maar ook meer avontuurlijke tochten in de natuurdomeinen en watersporten behoren er tot de mogelijkheden. Vlakbij ligt ook de Blègny-mijn, die als museum ingericht is en erkend als werelderfgoed. Omdat wij vooral buitenactiviteiten zochten (je weet wel: ‘coronaproof’), bezochten wij onder meer ook de prachtige abdijtuinen van Val-Dieu (met onder meer een ‘groene kathedraal’ waar buiten missen gehouden kunnen worden). Je kan er ook een rondleiding volgen in de gebouwen van deze ooit volledig zelfvoorzienende abdij. Zo maakten ze hun eigen brood, kaas en bier wat uiteraard allemaal geproefd kan worden. De uitkijktoren op het drielandenpunt met Nederland en Duitsland biedt een prachtig zicht op de streek en is een vertrekpunt voor vele wandelingen en mountinbiketochten.


Vlakbij de gîte ligt ook een indrukwekkend Amerikaans militair kerkhof ‘Henri-Chappelle’, waar maar liefst 7.989 Amerikanen die sneuvelden in de 2de wereldoorlog hun laatste rustplaats vonden. Blanken, zwarten, christenen en joden gaven er hun leven in de strijd tegen het nazisme en liggen er nu zij aan zij. Ook vandaag nog stemt het tot nadenken. In Remouchamps kan je prachtige grotten bezoeken. Je start te voet, maar eindigt met de langste ondergrondse bootvaart van Europa (enkel manuele rolstoelen). In safaripark ‘Le monde sauvage’ mag je met je eigen wagen tussen de savannedieren rijden, gevolgd door een bezoek aan de prachtige zoo. Plezier voor jong en oud! Het land van Herve heeft ook voor de bourgondiërs onder ons heel wat te bieden. Degustaties van bier, wijn en kaas zijn mogelijk op heel wat plaatsen en de streekproducten zijn uiteraard ook te proeven in de lokale restaurants. Hoewel de horeca open was eind juli, kozen wij ervoor extra voorzichtig te zijn. Er valt dus ook voor ons nog heel wat te ontdekken voor een volgende keer.

Meer info over de gîte en de streek vind je op www.lepetitchevalblanc.be en www.toerisme.plombières.be . Wil je zeker zijn van een plekje volgende zomer, aarzel dan niet te lang, want er zijn al minstens 2 weken bezet 😉… In mijn volgende blog vertel ik jullie over mijn 2de weekje weg in eigen land. Hebben jullie ook een tripje in eigen land gedaan of gepland? Aarzel dan zeker niet om jouw tips door te geven in de reacties!

Pauze

Na een jaar vol medische tegenslagen moest ik kort na nieuwjaar een drastische beslissing nemen: even op de rem gaan staan, pauzeknop induwen. Mijn lichaam is op, de batterijen leeg en mijn hoofd kan er niet langer omheen of doen alsof het niet zo is. Maar hoe neem je een break als je eigenlijk al in ‘ziekteverlof’ bent?



De winter van 2018-2019 was een heftige voor me: de ene longinfectie na de andere deed mijn conditie kelderen. Ik had echt nood de lente en de zomer. Voor mij is dat namelijk meestal de betere helft van het jaar. Helaas bleek dat afgelopen jaar niet echt het geval. Vooral gevaarlijke blaas- en nierinfecties, terugkerende wondproblemen en een bijzonder pijnlijke fronzen shoulder staken daar een stokje voor. Maar ‘de boer ploegde voort’, zoals het gezegde hier klinkt, en ik probeerde het hoofd boven water te houden. Ik ging door met mijn gemeenteraadswerk en al mijn andere engagementen. Ik verbeet de pijn en negeerde de vermoeidheid. Opmerkingen daarover door anderen liet ik aan mij voorbijgaan Soms niet eens bewust, maar gewoon door de opwinding en het enthousiasme van het moment. Meer en meer gaf mijn lichaam écht aan dat het genoeg was geweest. Meer en meer kreeg ik ook van dokters vaker te horen dat ze niets meer konden doen en dat rusten en mijn lichaam tijd gunnen om te recupereren echt de enige optie was.

Zo verliepen ook de feestdagen. Net voor kerst staken de eerste symptomen van een urosepsis terug de kop op. Ik wist meteen hoe laat het was en nam de juiste maatregelen samen met mijn huisarts. Daardoor kon ik deze keer gelukkig een ziekenhuisopname nipt vermijden en was ik thuis voor de feestdagen: gelukkig! Maar toch had ik na nieuwjaar een erg wrang gevoel. Ik was thuis geweest, ja, maar hoe? Ik was enkel in overlevingsmodus, enkel bezig met volhouden en opgelucht zijn als het me gelukt was. Maar had ik echt kunnen genieten van samenzijn en onbezonnen feest vieren? Nee, dat niet. Is dit het leven dat ik wil: enkel bezig zijn met overleven, met de dag doorkomen? Nee, dat wil ik niet.

Sien Lagae


Dus stond ik bijna op het punt mijn huisarts te bellen om een serieus gesprek te hebben over mijn euthanasiedossier en waar ik de grens zou trekken. En toen had ik een gesprek met mijn psychologe waarin het ons kwam te dagen dat ik ook ‘gewoon’ zou kunnen starten met een maand pauze. Een maand zonder vergaderingen en meetings, even geen verplichte nummertjes op nieuwjaarsrecepties allerhande, geen verenigingen, geen vrijwilligerswerk, niets… Alleen de broodnodige zelfzorg. Zo gezegd, zo gedaan. Het idee van een maand ‘vakantie’ zei me wel wat moet ik toegeven.

Inmiddels ben ik bijna halfweg die maand en ik probeer mezelf inderdaad geen thuiswerk toe te laten en geen tijdsdruk op te leggen als ik in huis wat onderneem. En toch heb ik nog geen moment gehad waarbij ik dacht: wat ga ik nu eens doen? Nog geen moment om een boekje te lezen of filmpje te kijken. Nee, zelfs nauwelijks middagdutjes komen eraan te pas. Want dat overleven, dat vraagt helaas wel wat. Uiteindelijk ben ik minstens halftijds bezet met dokters, ziekenhuis, kine, verpleging, enzovoort. Toegegeven is het net dat stuk waar ik het meeste ‘vakantie’ van zou willen nemen, maar dat kan helaas niet. Dat zal ook nooit meer kunnen. De tijd die dan nog overblijft, raakt al snel ingevuld met dingen die ook nodig zijn, maar iets minder dringend waren en daarom dus al lang werden uitgesteld zoals pedicure en de kapster.

Daarom heb ik zo’n bloedhekel aan het woordje ‘ziekteverlof’. Ik ben niet in verlof, ik ben niet in vakantie. Ik kan niet werken omdat ik mijn tijd en energie nodig heb om mezelf zo gezond als mogelijk te houden. En wees gerust, ook die bezigheden kunnen soms verdomd tijdrovend en saai zijn. Ik verspil mijn tijd in wachtkamers, doe al jaren dezelfde kine-oefeningen om de achteruitgang te beperken, word élke dag wakker om direct vrolijk te moeten doen tegen de verpleging terwijl ik me eigenlijk voel alsof er de hele nacht een vrachtwagen op me had geparkeerd… Zo ziet ook jouw ideaalbeeld van ‘verlof’ er niet uit, denk ik. Maar dat vreselijk misplaatste woord maakt ook in mijn hoofd demonen wakker die me allerlei nonsens influisteren. Dingen als: ‘jij verdient geen vakantie, want je bent eigenlijk elke dag al vrij’, of ‘jij moet je altijd aanpassen aan de agenda van de mensen die wél werken’, enzovoort. Het weerhoudt me ervan ‘neen’ te zeggen op elke vraag om hulp en ‘ja’ tegen elke extra taak of verantwoordelijkheid. Want, de anderen hebben het druk. En ik ben in ziekteverlof.

Sien

Ik ben vreselijk benieuwd hoe andere mensen hier tegenover staan. Ben jij ook ziek/beperkt? Dan wil ik graag weten of jij dat gevoel herkent. Ben je ook zo streng voor jezelf? Neem jij wel eens ‘vakantie’ van je bezigheden of engagementen? Moet je soms vechten over vooroordelen over je tijdsinvulling? Ben jij gezond en werken? Dan wil ik graag weten of jullie er ook zo over nadenken. Moet iemand die in ziekteverlof is altijd beschikbaar zijn en verdient die persoon ook vakantie? Of vind je dat wij eigenlijk al niet mogen klagen omdat we elke dag ‘vrij’ kunnen invullen? Plaats jullie ideeën hieronder of stuur ze me iets meer privé naar sien_lagae@hotmail.com.